اشعار

بالاتــرین عبادت ما کار نــوکــری ست           نوکـر شدن زمـیـنـۀ فـردای بهتری ست

ما ســال هـا اسیــر کـمــالات دلــبــریــم           او قرن ها مــدرس احساس دلبــری ست

ما بعد از آنکه بر غــم تو مبـتـلا شدیم            بــا راه بــنــده گـی خـدا آشــنا شــدیــم

هر کس وسیــلـه داشت برای هــدایتش            ما با نســیــم روضـۀ تو با خــدا شـدیم

تفسیر آیه های خــدا، شـرح ذات توست           زنــده هنوز دین خــدا، از حیـات توست

تعریف شیعه از عــرفه، مدح کربلاست           جوشن کبیر، وصف تمام صفـات توست

قبله تا طاق دو ابــروى تو را کم دارد            چون نمازیست که انگـار خدا کم دارد

همه خـلق  ســر سفــرۀ تو مـهـمـانـنـد            کــرم ســفــرۀ تـو بــاز گــدا کــم دارد

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز           نهضت‌ات مایۀ الهــام جهــان است هنوز

بهر ویــرانــی و نــابــودی بـنـیـان ستــم           خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

ما را نـسـیــم پــرچــم تو زنده می کند            زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صبـاحی قنات اشک            این چشمه را ولی غـم تو زنده می کند

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

گریه میكردم ولی با آن وضو می ساختم            داشـتـم بـا آبِ رویــم آبــرو می ســاخـتـم

گریه ام غسل طهارت بود زیـر سایه اش            فطرتم را از گناهان شست و شو می ساختم

زخم گلوی حسین چـشمه خـون خداست            خون خدا را فقط ذات خدا خون بهاست

آن که ز خـون گـلو داده به قـرآن حیـات            کشتهٔ او را اگر کشته بخـوانی خطاست

تمام عمر نهــم سر به خاک این درگــاه            که لحظه ای تو کنی زیر پای خویش نگاه

به دامنت ز ازل چنگ من گـره خورده            بر آن مبـاش که دست مــرا کنی کــوتاه

عــاشـق درد همــان درد بود درمــانش            زخــم گــردد پر پــرواز هُـمـای جـانش

نازم آن خانه به دوشی که پس از طیّ طریق            تیغ عشق تو کند در یَـم خـون، مهمانش

لطف حسیــن ما را تـنـهــا نمی‌گــذارد            گر خـلـق وا گــذارد، او وا نمی‌گـذارد

او کشتی نجات و کـشتی شکسته ماییم            مولا به کــام غــرقاب ما را نمی‌گذارد

ﮐﻌﺒﻪ ﯾﮏ ﺯﻣﺰﻡ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ            ﭼﺸﻢ ﻋﺸّﺎﻕ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺯﻣــﺰﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﺮﮐﺠﺎ ﻣﻠﮏ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﺣﺴﯿّﻨﯿﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ            ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ ﺷــﻮﺭ ﻣﺤــﺮّﻡ ﺩﺍﺭﺩ

آتش عشق تو گر نیست کسی ایمن نیست            بی عنایات شما خضر شدن ممکن نیست

مؤمن آن است که عشق تو به دل دارد وبس            هرکسی نیست گدای در تو مؤمن نیست

باده های ناب معمولا به ســاغــر نیـستند            چون که با هر ساغری شاناً برابر نیستند

بوی جنّت میدهد هرکس به روضه میرود            واقعا بیچــاره آنانکــه مـعـطــر نیـسـتـند

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن