اشعار

هر كجا پـای نهی میـوۀ لب می روید           بوسه برپای تو ای دوست عجب می روید

همه اسباب به یك كُن فَیَكونت بسته است          اصلاً انگار ز فكر تو سبب می روید

چه شد كه خشت سر خشت چیده شد كعبه            برای چیست كه این قـدر كـشـیده شد كعبه

مگر كه؟ از دل این خـانه می زند بیـرون            كه نـاز مـقـدم او آفــریـده شـد كـعـبــه

درساعتی شگفت، مکعّب شکست وبعد         مردی به جای قبلـۀ مردم نشست و بعد

رکعت شد ونماز شد وحمد و سوره شد         آمد طلسم مسجـدیـان را شکـست و بعد

هــر صفا با عـلـی صـفــا دارد              هــر كـسـی با عـلـی خــدا دارد

روی قـلـب سـتـاره بـنـویـسـیــد              مـثــل آقــای مــا كـجــا دارد؟!

به سمت کعبه ملک هم دخیل می آورد           که مـادری پـسری بـی بـدیـل می آورد

گشود لب به سخن کعبه، داشت بی پرده           بـرای خـلـقـت عـالـم دلـیـل مــی آورد

اوصـاف تـو از ابـتـدا تـا انـتـهـا نــور           آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای سر تـا به پا نـور

آیـیـنـه ای و خـلـق حـیـران صـفـاتـت           تـابـیـده بر جـان تـو از ذات خـدا نـور

مرا به عـالـم زر بـود با تو این میـثـاق            كه باشم از همه عالم فقط تو را مشتاق

هـنـوز خـلـق نـگـردیـده بود آب و گـلم            كه در حـریـم دلـم بر تو سـاختند رواق

من اســم را بــدون تو انـشـا نـمـی کـنم           ذکـری به غـیـر نام تـو مـولا نـمی کنم

ذکر خـدای عـزو جل ذکر حـیـدراست           این یـاد را بـدون تـو مـعـنــا نـمـی کنم

جز در فضای سجده و سر، پر نداشتی           یكـبـار هم به بـالـش پر، سـر نـداشتی

آری! تو در مـقـام فـنـا نیـز از خودت          جــز انـتـظـار فـتـح مـكــرر نـداشـتـی

نظر به بندگان اگر، ز مرحمت خـدا کند            قسم به ذات کبریا، ز یُمن مرتضی کند

خدا چو هست رهنمون، مگو دگر چرا و چون           که اوکند هرآن چه را که حکمت اقتضا کند

باز مـرا ســوی لبِ خُــم کـشـیـد             قصه ی دریا به تـلاطـم کـشـیــد

آمـد و طـوفـــان مـن آغــاز شـد             بـــاز دری رو به دلــم بــاز شـد

غیرازین در،خواهش احسان نمی‌آید به کار         التماس از دست این‌وآن نمی‌آید به کار

اهل تعارف نیستم جان قابل تعارف نبود         محضرمعشوق حتی جان نمی‌آید به کار

به پیر خرد پیشه یی دوش گرفتم            سـوالی در انـدیـشـه ی مـا نـشـیند

اگر پـاسخ پـرسش من نـگـو ئــی            دل بـی قــرار مـن از پـا نـشـیـنـد 

شمع سان شعله ورم از دل پر آذر خویش            بعد از این دست من و دامن چشم تر خویش

دامنم پـر بود از اشـک بـگـو تا نـکـشـد            آسمان بر رخ من دامن پر اختر خویش

تـافت آن جلوه که نـور ازلـش نامیدند           پـرتـو نــورِ حـقِ لـم یـزلـش نـامیـدنـد

از نـهـانخانه غـیبی به شبستان شهـود           پـرتـوی تـافـت که نـور ازلـش نامیدند

پخش سبک

در آسـمـانـها محـفـل شـادی به پــا شد           که جـشـن میلاد جـواد بن الــرضا شد

آمد به دنیا ، محبوب دلـها           جان و جهان و،هستی بابا

پخش سبک

ای گـل؛ گلشن ؛ حضرت زهرا جواد           سَرورِ، عـالمین؛ کـعـبـۀ دلـهـا جــواد

مهر تو،عشق تو، جلوه در آب وگل است           جشن میلاد تو، جشن پرواز دل است

پخش سبک

خـنـده بر روی لـب اهـلِ ولا مبــارکه           جشنِ میــلاد جـواد بنُ الـرضا مبارکه

این خجسته جـشنِ میلاد           تـهـنیت بـاد تـهـنیت بـاد

بر آن شـدیم بـاز كه دلـبـر بــیاوریم            در آسـمـان، سـتـارۀ دیـگر بـیـاوریم

باید دوبـاره نخـل ولا را ثـمر دهـیم            یعـنی به باغ عـشق صنوبر بـیاوریم

بــاده را تـا آخـرش ســر مـی کـشـم            آســمــانـی مـی شــوم پــر مـی کـشـم

همچو مِی می خـواستم یک دل شوم            بـا اجـازه، گـر شـود، دعــبـل شـوم