اشعار

این جا به غیر از شوره‌زاری نیست، برگرد            در این خزان جای بهاری نیست برگرد

دستــم به دامــانت، مكـش دامن ز دستم            آرامـشـم این جــا قــراری نیست برگرد

ای مرا از لـحـظـۀ دیــدار تاج سر حسین           هم برادر بودی و هم یار هم یـاور حسین

هر کجا بُـردی مرا خـرسند می بودم ولی           این سفر بی تابم و محزونم و مضطر حسین

زمیــن کــربــلا این جاست زینب!            دیــار پُـر بــلا این جــاست زینب!

تـحـمـل می کـنی؟ گــویــم بــرایت            فــراق ما دو تـا این جاست زینب!

او تــا رسیــد گــریــۀ دنـیــا شـروع شد            سیـنـه زنــی عــالــم بــالا شــروع شــد

این حس مادرانه كه دست خـودش نبود            دلشــوره های زیـنب كبــری شروع شد

امروز محــرمـان حــرم سـایــۀ ســرم             شــام دهُــم زمــان نـفـس هـای آخــرم

امـروز بـیـن حـلـقـۀ شیــران هــاشمی             شام دهــم به حـلـقـه زنـجـیــر پیکــرم

بند بندم همه چون برگ خزان می لرزد            کیست اینجا که دلم درد کشان می لرزد

بین این دشت پُر از خار چو، طفلان حرم            بیشتر قـلـبـم از این لشگـریان می لرزد

گـلـهـای اهل بیت به گـلـزار می رسـند            مـوعـودیـان به موعد دیـدار می رسند

اینجا زمان وصل چه نزدیک حس شود            دلــدادگــان وصل به دلــدار می رسند

سایه ات تا روز محشر بر سر من مستدام           بهـجـة قـلـبـی عـلـیک دائـما منـی السلام

قرصِ قرص است از کنارت بودنم دیگر دلم           تکیه گاه شانه های خـسته ام در هر مـقام

رنگ ها رنگ خـزان است بیا برگردیم            این سفــر بار گــران است بیا برگـردیم

صحبت از جایزه و ملک ری و گندم بود            خواهـرت دل نگــران است بیا برگردیم

روح مسیـح در نـفس جــان‌فزای توست            خورشید انبیا سـر از تـن جــدای توست

جان نبی تویی که «أنا مِن حسین» گـفـت           خون خدا تویی که خدا خون بهای توست

دل را که گفته اند حـریـم خدای توست            آری مقـدس است اگـر مـبـتـلای توست

اشکی که پـاک می کـند آثـار جـرم را            آن گریه های بر غم و بر روضه های توست

آفــرینش ز ازل ســر به گـریـبـان تو بود           چرخ گردون، چو یکی گوی به دامان تو بود

خــاک پــای تو گِــلِ آدم و حــوّا گــردیـد           خضر از خــانه به دوشان بیـابـان تو بود

داغت اگــر نبود دو عــالــم نداشـتـیم             چیــزى نداشتیم اگر این غــم نداشتیم

امشب براى مــادرمان هم دعــا كنیم             بى ‏شیر او دو چـشمۀ زمـزم نداشتیم

ای به گـنـجـیـنـۀ ِخلـقت دُر نایاب حسین            رحمت واسـعـۀ حق تویی اربـاب حسین

کشتی نوح هم از مرحمتت یـافت نجـات            تویی امیــد رهــاییم ز گــرداب، حـسیـن

روز ازل که روضۀ تان را خــدا نوشت           اول به جای کـعـبـۀ خود، کـربلا نـوشت

چندین هزارسال خودش روضه خواند و بعد           نام پـیـمـبـران اولـوالـعــزم را نـوشت...

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست           شکر خدا که روزی ام از سفـره شماست

شکـر خــدا که پــای شمــا سیـنـه می زنم           شکـر خــدا که درد مــرا نـامتـان دواست

هر کسی قطره بُوَد ذکـر تو دریــاش کند         هر که سرمست تو شد مهر تو شیداش کند

گر گدایی کند عالم ز همین خانه بس است         هــر گــدا را کــرم دست تو آقــاش کـنــد

منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

تا گــریه بر حـسیـن تـمنـّای خلقت است            بین من و تـمــام مــلائـك رقــابـت است

نزدیــك می كـنـد دل ما را به هم حسیـن            این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است