اشعار

تا ابد كـوثر توحید زپیــمـانه ی اوست            سینۀ سوختگان شمع عزاخــانۀ اوست

شعله های عطشش درنفسِ خسته ی ما            كوه سنگین غم مابه روی شانه ی اوست

خبر این بود که یک سرو رشید آوردنـد           استخوان های تو را در شب عید آوردند

جیب پیراهنی آغشته به خــون را گشتند           نامه ای را که به مقصد نـرسیـد آوردند

پخش سبک  

شب اول - حضرت مسلم

یه شب تار- یه سپهدار-  با دل زار- تن بیمار           شده آواره و حیران - توی کوچه توی بــازار

دست بسته - تن خسته - عهدشو دنیا شکسته           آمـده پشت دیــوار- خــانــۀ طــوعه نـشـسـتـه

 پخش سبک

در غــریبی نهــم ســر به دیــوار            گــریــد از حــال من چــوبــۀ دار

کــوفه پُــر گشته از کـیـنه برگرد            وارث آب و آئـیـــنــه بــــرگـــرد

 پخش سبک

ای نــور چشم عــالمیـن           جانــم فـدایت یا حسیــن

ای رُكــن ایـــمــــانــــم           مــولا حــسـیـن جــانــم

 پخش سبک

ای پسر فــاطمه، ای به نـبی نور عین            كوفه ندارد وفـا، كــوفه میـا یا حسیـن

یا سیدی یا حسین؛ یا سیدی یا حسین؛ یا سیدی یا حسین؛ یا سیدی یا حسین

 پخش سبک

شده آوای جان من به آه و چشم گــریـان            میا كوفه میا كوفه حسین جانم حسین جان

من از دار العماره ** كنم بر تو اشاره ** به زخم بی شماره

من آن حُرم که حُریّت عطا کرده است مولایم            مخوانیدم دگـر حُـرّ یزیـدی، حُرّ زهرایم

اگرچه ذره‌ام، در دامن پُـرمهر خورشیدم           اگرچه قطره بودم، وصلِ دریا کرد دریایم

یــوسف زهــرا! ز شــما پُــر شـدم             تا که اســیــر تو شــدم حُــر شــدم

از دل دشـمـن به ســویت پـَـر زدم             آمــدم و حــلــقــه بــرایــن در زدم

نی، نــاله کرد و بـاز ترنم، شروع شد            فصل هبــوط آدم و گنــدم، شـروع شد

دریای بی‌کـران شهادت، که مــوج زد            توفــان نــوح بود و تلاطــم شروع شد

بـاز هـنگـامـۀ مـاتم شده؛ ای شاه غـریب            دل دیوانه پر از غـم شده؛ ای شاه غریب

چند روزی است که راه نَـفَـسَـم می گیـرد            نکـند بـاز مـحـرم شده؛ ای شـاه غــریب

عــالــم به ماتــم تو حـسـیـنـیـۀ غــم است           یعنی که فصل سوک و عزا، فصل ماتم است

از عــرش تابه فــرش تمــام فــرشتگــان           فــریــاد می زنـنـد که مــاه مـحّــرم است

بـسم رب الـفـاطـمـه آغــاز کردم گریه را           از گلــوی بغـض هایم بــاز کردم گریه را

مثل یک مادر که فرزندش ز دستش میرود           اقـتــدا کــردم به او ابــراز کـردم گریه را

سورۀ غــم می رسد، آیات مـریم میرسد            عطر سیب و بـوی اسپند مُحــرّم میرسد

دست خود را روی سینه میگذارم با ادب            آه، دارد مــادری با قــامت خــم میـرسد

فصل اشک و سوز و آه از پردۀ دل میشود           باز چـشـمـانم به رنگ سرخ مایل میشود

باز هم روح الامین مرثیه خــوانی میکند           کاف و هاء و یا و عین و صاد نازل میشود

از ازل پـرچم به دوش ماه ماتم گشته ایم           با نوای مادری محــزونه همدم گشته ایم

ما همه انصار زهــرائـیم مردِ گــریه ایم           محــرم غمخانۀ مــاه محــرم گـشـتــه ایم

برپــا شده است در دل من خیمۀ غـمـی            جانم چه نوحه و چه عزا و چه مــاتمی

عمری است دلخوشم به همین غم که درجهان            غیــر از غمت نداشتــه ام یار و همدمی

اینجا بهشت سرخ بدن های بی سـر است            اینجا نگــارخــانـۀ گــل های پـرپر است

اینجا منا و مشعر و بیت الحــرام ماست            اینجا حــریــم قــرب شهیدان داور است

بلا جویان سفر طی شد بود دشت بلا اینجا           فرود آیید از مرکب، بود معـراج ما اینجا

اگر ما موسم حج از وطن آواره گـردیدیم           چه کاری با صفا، دارد صفایی چون صفا اینجا

جز غم عشق تو دل آرزوی غــم نکند            چـشـم دریــا هـوس بـارش شبـنـم نکند

جز تو ای همسفر دختر زهـرا و علی            کسی از نـالـه و دلـشـورۀ من کـم نکند