اشعار

کی به آتش می کشی تسبیح یا قدّوس را           روح سرگردان این پـروانۀ مـأیـوس را

کور سوهای چراغ عـقـل مردم منکـرند           روشنایی های آن خورشید نا محسوس را

وقتی میان نفس و هوس جنگ می شود            شیطان دوباره دست به نیرنگ می شود

نـقـشـه کـشـیـده است، مـرا دشمنت کند            بـا لـشـگـر گـنـاه هـمـاهـنـگ مـی شـود

زمین دامنم از آب دیـده مـرطوب است            بیا که حاصل این کشتزار مرغوب است

مرا خلاص کن از سال‌های غیبت خود            مگـر تحمل من مثل صبر ایـوب است؟

این عطر بهشت است که خیزد ز کلامم           این فیض مسیح است که ریزد زپیامم

در هر نفسی اجر صلات است و صیامم           با هر قدمی ذکر سـجود است و قـیامم

شـکـر خـدا؛ حـق اذن بـر مـا داده آقا            مـا را مـیـان مـجـلـسـت جــا داده آقــا

روح الامین قنداقه ات را برده تا عرش            قـنـداقـه را تـحــویـل زهــرا داده آقــا

نسیـم امشب پیام آسـمـانی با خود آورده           فضا امشب فروغ جاودانی با خود آورده

فلک با آن همه پیری جوانی با خود آورده           عروس شب لباس شادمانی با خود آورده

یک سـبـد یـاس در بغـل دارم           آسـمـانـی پــر از غــزل دارم

بی خودی شاعـرم نکردی که           بـه سـرم شـور لـم یــزل دارم

اشک از آیـنـه پـرسیـد، غـم پـنـهـان را          قـصـۀ تـلـخ غـزل- مـرثــیــۀ بــاران را
اشک از آینه پرسید، که غربت از چیست؟          از چه دریـا نـکـنـد فـاش غـم تـوفان را

پــنـجــمـیـن حـجّـت خــدا بـاقــر            مــظـهــر ذات کــبــریــا بــاقــر

قــرّة الـعــیـن حـضـرت ســجـاد            چـون پـدر صاحـب لــوا بــاقــر

قـوام هـسـتـى محـیـط امـكـان           بـلـوغ خـلـقـت شـكـوه ایــمـان

فـروغ تـوحـیـد دلـیـل سـرمـد           بـیـان وحـدت لـسـان بـرهــان

 پخش سبک                           (به سبک السلام ای خاتم پیغممبران(

عاشقان میلاد مولا حجت بن العسکری شد          نـور یزدانی او بر قـلب عـالـم منجلی شد

به لب های همه، بود این زمزمه          خوش آمد نوگل، علی و فاطمه

پخش سبک                            (به سبك دل شیعه غرق شعف)

شـب شـــادیِّ جــهـــانِ           ولادت صاحـب زمـانِ

یه پـای دلـم ســامـرا و           یه پـای دلـم جـمـکـرانِ

پخش سبک  

گرفتم اِحیا، نیمه شبِ نیمۀ شعبانِ خدایا          صدام و بشنو، به حقّ مهدی پسر حضرت زهرا

حالم خرابِ، غرق گناهم و دلم پر اضطرابِ          من و ببخش که، شب تولّـد گـل ابوترابِ

پخش سبک  

ببین از عشق تو دل چه جور زده به سرش          بیا و مشتـری شو باز این دل و بخـرش

دلــی كـه آواره شــد آرام قـــرار نــداره          دست دلم رو بگیر هرجا میخوای ببرش

 پخش سبک  

آمـده حــقــیــقـت ایــمــان           آمــده آیـــنــۀ ســبــحـــان

بــه یُـمـنِ قــدوم پــاک او           میخـوانم این آیه از قـرآن

 پخش سبک  

مادح روی تو شد، لاله و باغ و چـمن            حجّـت ثـانی عـشر، سیّدی یابن الحسن

سیّدی یا اباصالح (۳) عزیز زهرا مولا؛ عزیز زهرا مولا؛ عزیز زهرا

ای طلـوع صبـحـدم نـور دگـر آورده‌ای           آفـتابی بهـتر از شمس و قـمـر آورده‌ای

شاهدی از جان و دل محبوبتر آورده‌ای           یـا کـه وجـه الله بر اهـل نـظـر آورده‌ای

ای زمین سـامـره طـور تجـلّا خوانمت            یا بهشت حضرت باری تعالا خـوانمت

سرزمین مکّه یا گـلـزار بطحا خوانمت            جبهۀ هفت آسمان یا عرش اعلا خوانمت

بـاز از مَــهــد امـامـت خــبـری مـی‌آیـد          خــبــرِ تــازه‌تــر از تــازه‌تــری مـی‌آیـد

همه گویند بهـم بخت جهان وا شده است          ایـن خــبــر بـا سـنـد مـعـتـبـری مـی‌آیـد

ای آخـریـن امـیـد رسـالـت خوش آمدی           خـورشیـد آسـمـان عـدالت! خوش آمدی

سر تا به پات قدر وجلالت! خوش آمدی           بـنـیـان‌کن اسـاس ضلالت! خوش آمدی