اشعار

چـگـونه صبـر کـنـم رفـتـن تو را بینم            نـوای واعـطـشـا گـفـتـن تـو را بـیـنـم

دراین طرف تو صدا میزنی «انا المظلوم»            جـواب...هـلـهـلـهٔ دشـمـن تـو را بـیـنم

روزی ما شد در این ظلمت جمال آفتاب          خوش درخشیدیم در ظـلّ کـمـال آفـتـاب

ذره‌ای بـودیـم و گـردیـدیـم مـال آفـتـاب          آمدیـم آگه شـویم از شـرح حـال آفـتـاب

به نام نامی هـادی که هـادی دلهـاست            یگـانـه فـاتـح دلهـا امـام بی هـمتـاست

امـام مـهــر، امـام وفــا، امــام عــشـق            امام رأفت و رحـمت امام خوبیهـاست

امشب بـشیـر از جانب حـیِّ تعـالی آمده          گوید که یاسینی دگر از صلب طاها آمده

یــا کــوثــری از  دامـن ام‌ابــیـهــا آمــده          چـارم عـلی در مجـمع اولاد زهـرا آمده

شـروع عـشـق به نـام خـدا به نام شما            مـن آفـریـده شـدم تا شـوم غـلام شـمـا

هـزار شکـر نـبـوده هـنوز روی سرم            به غـیـر سایـۀ لطف عـلی الـدوام شما

ملاک شیـعـه گی ما ولایت هـادی‌ست            تـمـام دلـخـوشی ما محـبّـت هادی‌ست

مـیـان جـامـعــه‌ای در گــذار ایــامـیـم            که نور جامعه‌اش از روایت هادی‌ست

الا مـاه رجـب تـابـنـده مـاه دیگـرت آمـد          چـراغ دلـفـروز تـا ابـد روشنـگـرت آمد

در آغوش سحر خورشید گردون‌پرورت آمد          مه و مهر و فلک را کن نثارش، اخترت آمد

بر سوى اهل عالمین، اى كه سحاب رحمتى           جهان كویر تشنه و، تو ابر پُـر كـرامتى

جـلـوۀ كـامـل خـدا، منشاء چشمۀ هُـدى           گم شدگـان خـسته را، تو پرچـم هـدایتى

امـشب فـزوده‌انـد صـفـاى مـدیـنـه را            نـور خـدا گـرفـتـه فـضاى مـدیـنه را

با جلوه‏ هاى اشرقـت الارض قـدسیان            بـستـنـد چـلچـراغ سـمـاى مـدیـنـه را

لـطـف امـام هــادى و نــور ولایـتـش            مـا را اسـیـر کـرده بـه دام مـحـبـتـش

بـر لـطف بى کـرانـۀ او بـستـه‌ایـم دل            امشب که جلوه گر شده خورشید طلعتش

غـم بـا ارادۀ تــو زمـیـنگـیـر می‌شـود            قدت کـمان، ولـی نفست تـیـر می‌شود

آیات صبـر بـر در دروازه‌هــای شـام            با خـون ساق پـای تـو تفـسیر می‌شود

روزیکه بسته در غل و زنجیر می شدی            زخمی ترین تراوش تقدیر می شدی

هفت آسمان کنار تو در حال گریه بود            وقتی درون خیمه زمین گیر می شدی

از روزهـای قـافـله دلـگـیـر می شوی            هر روز چند مرتبه تو پیر می شوی؟

در شام شُوم زخم زبان ها چه می كشی؟            كز روشنای عمر خودت سیر می شوی

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی            ای اسـوۀ یـگـانـگـی و ایـسـتـادگـی

عرش خـدا ندیـده به پای تواضعت            این گونه سـاده با نسب شـاه زادگی

در جـسـم جهـان فـیض بهارانم من            عالم چون زمین تـشنه، بـارانـم من

در زهـد دلـیـل پـارســایـان جـهـان            در عـشـق امـام جـان نـثـارانـم مـن

این ماه کیست هـمـسـفـر کـاروان شده            دنـبــال آفــتـاب قــیــامـت روان شــده

یک لحظه ایستاده که سرها روند پیش            یک دم نـشستـه منتظـر کـودکـان شده

گلدسته های عـرش به نام محـمد است            تنهـا خـدای عـرش، امـام محمد است

آنـقـدر دلـربـاست که بـال فـرشتـه هـا            هـمـواره صیـد دائـم دام مـحـمـد است

تو نـازنین دو عـالـم فـرشتـه یا بشری            ستـاره ای به زمیـن، آفـتـاب یا قـمـری

به خوبی همه خـوبـان روزگـار قـسـم            که هر چه خوب کنم وصف تو، تو خوب تری

ای آفـتـابِ چـهـرۀ تـو رشـکِ آفـتـاب            داری به رخ ز نـور الهی همی نقاب

ای ماورای عقل بشر قـدر و شأن تو            ای در مقام و مرتبه،"لولاک" را خطاب

ای شیعه شب نشاط و شور است            لـبـخـنـد بزن گه سـرور است

یک بـار دگـر مـدیـنـۀ عـشـق            غرق طرب و نشاط و شور است