اشعار

به یـمـن تـو گـدای اهـل بـیـتـم            گــدای هــل اتـای اهـل بـیـتــم

به لـطـف آسـتـان مـسـتجـابـت            مـسـلــمـان دعــای اهـل بـیـتـم

می خواست بهانه ای که پر نور شویم            از هرچه بـدی و غـیـر او دور شویم

یک مـاه پُر از فرصت برگـشتن داد            یک عـیـد فـرستاد که مـغـفـور شویم

صبح نشاط دم زد، فیض سحر مبارک           عیش صبوح مستان، بر یکدگر مبارک

عید گـشاد ابرو، بـربست رخـت روزه           این را حضر خجسته، آن را سفر مبارک

صدشکر که غرق نـور ایمان شده ایم            مـستـوجـب آمـرزش یـزدان شـده ایـم

سی روز تو میـزبـان ما بودی و بـاز            بر سـفـرۀ عـیـد فـطـر مهـمان شده ایم

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را بـه یـاد تو، ز گـنـه شسـتشـو كنم

بـار دگــر بـه درگــه لـطـف تــو آمــدم            تـا بـا سـرشك و مـاتـم دیـرینـه خو كنم

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی          باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی

نه من آنم که ز لطف و کرمت چشم بپوشم          نه تـو آنی که کنی منع گـدا را ز نگاهی

فرصت خوب رهـایی شد تمام           ماه عـشق و آشتی؛ مـاه صیـام

سـی شب مـاه خـدا پایان رسید           مـاه شــوال الـمکـرّم شد پـدیـد

دلـخـسـتــه خـدا خـدا خـدا می‌کـردم            یـک مــاه بـرای تـو دعــا مـی‌کـردم

هر جـمـعـۀ ماه رمضانی که گذشت            تـا وقـت اذان تو را صـدا مـی‌کـردم

آخرین شبهاست کم کم رفع زحمت می‌کنیم           جیبمان خالیست احساس خجالت می‌کنیم
بیـن مسجد بیـشتر بـا خود تعلق می‌بریم           حق صاحبخانه را کمتر رعایت می‌کنیم

به پاى درد و دل بنده چـاه کم آورد            مـقـابـل جـگـر مـن کـه آه کـم آورد
به پیش هیچ کسى کج نگشت گردن من            ولى مـقـابـل ایـن بـارگـاه کـم آورد

ما آیـه‌های عصـر خسـرانیـم           معجـونی از تـردید و ایمـانیم

عهد الست از یادمان رفته‌ست           مـا اهـل نـسیـانـیـم، انـسـانـیـم

فقیر و بی کس و کارم اغثنی یا الله            به جز امیـد چه دارم؟ اغـثـنی یا الله

هـزار تـوبه شکستم دوباره برگشتم            سـیـاه گـشـتـه عـذارم اغـثـنی یا الله

از هر چه توبه کرده ام آقا، گذشت کن            بر این همه توسّـلِ بی جا، گـذشت کن

حبِّ گناه، مانده بر این، قـلبِ عاصِیَم            دارم فـقط به دل، غـمِ دنیا، گذشت کن

مرگ خـود را اگـر این گونه تمنا دارد           سالیـانی‌ست کـه در دل غم زهـرا دارد

روضهٔ فاطمه یک روضهٔ معمولی نیست           شـرح دوران غریبی‌ست که مولا دارد

کـولـه بـاری مملو از بار گـناه آورده ام           باز هم در محضرت روی سیاه آورده ام
از همه جا رانده و سویت پناه آورده ام           هـستی ام را با امـید یک نگـاه آورده ام

شیـر لازم نیست بابایم شفایش را گرفت          روضه یکبار دگر در خانۀ ما پـا گرفت

ضربۀ شمشیـر مثـل میـخ در برّنـده بود          میخ در مادر گرفت و تیغ کین بابا گرفت

بــازم شــب قـدره و بــیـقـراری            غلط میخوره رو گونه های خیسم

بــازم شــب قــدره و حاجـتــام و            یـکی یـکی بـا گـریه مـی نویـسـم

کوفـه، مدینه بـود مـگر؟ التـهاب داشـت           محراب، کوچه بود مگر؟ اضطراب داشت

تیـغ عدو کجـا و سَـرِ سِـرِّ عدل و داد!           دشمن دوباره بر سر نیزه کـتاب داشت

پلـک های نیـمه بازش آیه های درد بود           آخرین ساعات عـمر حیـدر شبگرد بود

چـادر خاکـی زهـرا بالـش زیـر سرش           عکس دربی سوخته در قاب چشمان ترش

زندگی بی مهـر تـو معـنا ندارد یاعـلی           بنـدگی بی حـبّ تو امـضا نـدارد یاعلی

در نمازی که اذان آن تهی از نام توست           غیر شیطان منزل و مأوی ندارد یاعلی