اشعار

بـاز بـر نخـل ولایت ثـمـری داده خدا            آسـمـان عـظـمت را قـمـری داده خـدا

در بهـاری همه زیـبائی و امید و صفا            گـلشن مهر و وفـا را ثـمری داده خدا

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

آسمان مـاتم گرفـته از جـفـا یابن الحسن           سر کشیده ساقـی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است           غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

می‌زند آتش به قـلبـم سـوزِ داغ عسكرى           گيرد امشب اشك من هر دم سراغ عسكرى

شد به سن كودكى فرزند دلبـنـدش يتـيـم           گشت دُرّ اشك مهدى چلچـراغ عسكرى

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

چون جدّ خویش خسته و بی بال و پر شده            در حجره ای که بسته درش محتضر شده

برگشته رنگ و روش تنش تیر می کشد            وقـتی كه زهر بر بـدنش كـارگر شده

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند            وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هـادی راه تو هـستـی و یـقـیـنـاً بی تو            نـاگـزیـرنـد از آغـاز به مشكـل برسند

بـالاتـری ز مـدح و ثـنـا أیـهـا الـنـقـی            ابـن الــرضــای دوم مــا أیـهـا الـنـقـی

با حُبّ تو عبادت ما عـین بندگی ست            هــادی آل فــاطــمــه یـا أیـهـا الــنـقـی

آیـا که شـود بـاز بـبـیـنـم وطـنـم را            آرام کـنـم سـیـنـۀ پُـر از مـحـنـم را

دلـتـنگ مناجات سحـرهای بـقـیـعم            با مـادر غـمـدیـده بگـویم سخـنـم را

سامرا! امشب مدینه می شود گریان تو            آسمان ها اشک می بارند بر دامـان تو

شمع روشن می کند چشم ستاره تا سحر            با گلاب اشک می شوید تن سوزان تو

ای چـارمین عـلیِ ولی و دهـم امام            وی بر فراز عرش ولایت تو را مُقام

آه، ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی            خورشید و ماه آینه‌دار تو صبح و شام

تو را ملول و پریشان و خسته می‌بینم            کنار بـستر خود دل شکـسته می‌بـیـنم

به دوش توست پس ازمن رسالتی سنگین            چرا وجود تو را سخت خسته می‌بینم

 گرفته بوی شهادت شب وفاتش را            بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را

مورخان بنـوشتـند با سرشک یتـیـم            هجوم درد به سر تا سر حیاتش را

یا رب چرا خلق جهان را سینه چاک است           گویا تن پـاک پیـمـبـر زیر خاک است

از حضرت روح الامین شهپر شکسته           گـرد یـتـیـمـی بر رخ زهـرا نـشـسـتـه

اى فـروزان گهـرِ پـاكِ بقـیع           گـل پرپر شده در خاك بقـیع

با سـلامـت كـنـم آغـاز كـلام           اى تو را ختم رُسُل گفته سلام

الا ز خالق و خلقت سلام حضرت هادی           الا ولای تو فـیض مـدام حضرت هادی

الا کـلام تو خـیـرالکـلام حضرت هادی           الا به دست تو دین را زمام حضرت هادی

نمی‌رسد به کـمال تو فهم بال کسی            که مدح شأن تو گوید زبان لال کسی

به زیر سایۀ لطفت مقـیم خواهد شد            اگر به دست کریم تو شد حواله کسی