اشعار

کرامت هست آن جایی که سائل میشود پیدا          اگرچه دست و پا گم میشود، دل میشود پیدا
گره از مشهد و قم وا نگشته برنخواهد گشت          برادر خواهری اینگـونه مشکل میشود پـیدا

ز آسـتـان رضـایـم؛ خــدا جـدا نـکــنـد            من و جـدائی از این آستـان خـدا نکـند

به پيش گـنـبد زرّينـش آفــتـاب مـنـيـر            ز رنگ زردى خـود دعــوى بهـا نكند

مرده از فیض تو احیاگر جان می گردد           عـالم پیـر از این نشئه جـوان می گردد

ســر تـسلـیـم بـه پـای تــو فـرود آوردم            که به انگشت ولای تو جهان می گردد

ای سـنـد نـجـات من ولایت تو یا رضا           صحن نو و عتیق تو کعبه و کربلا رضا

دلـم بـود بـه یـاد تو مدیـنة الرضا رضا           زیارتت به دیـن من زیارت خـدا رضا

ای بـوسـه‌گـاه خـیـل مـلک آسـتـانه‌ات           وی داده کــعبه تکیه به دیوار خانه‌ات
مژگان تـوست تیـر محبت که هر دلی           از ابـتـدای خـلـقـت دل شـد نـشـانـه‌ات

ای مرغ جان، کبوتر صحن و سرای تو           موسی به طورطوس، مدیحت سرای تو
بحر عطای حقّـی و چـون رحـمت خدا           بـی انــتهـاست، رحـمت بی مـنـتهـای تو

زائرین تو فـقـط شیـعۀ اثنـی عشرند             همه دلــباخـتـۀ عـترت خـیرالبـشرند

همه گـشتند به دریای نگاهت تطهـیر             به گل روی تو سوگند زگل پاک ترند

حرم تو کعـبۀ دل، کرمت همه خـدایی           کنی از کرامت خود به خدا خدا نمایی

در بازتوست افزون من بی نوای محزون           ز کــدام در درآیــم به بــهانــۀ گــدایی

ای عــکــس جــمـال کــبــریــایــی            ای ســایــــۀ رحــمــت خــــدایـــی

ای صـــدر نــشــین ســدره منــزل            ای روشـــــنــــی ســـــراچــــۀ دل

به دل حــک شد به خط آشنــایـی            شــب مــیــلاد و آغـــازِ گــدایــی

گــدای بــارگــاهِ سبــزِ عــشــقــم            ببین امشب دلــم گشتــه هــوایــی

یاد تـــو آســـمان دلــــم را فـــراگـرفت          بـاران بهانه داشت، سراغ تو را گرفت

عــزم حــرم نـمودم و یــادم نمانده کی؟          دستم میان دست ضریح تو جا گـرفت

ای به صدقت تا صف محشرسلام از صادقان          وی درخشیـده کـلامت در کلام صادقان

نام زیبایت عیان در صـدر نام صادقان          هـم امـام صـادق استی هـم امام صادقان

از ازل دَرد به پیـمـانۀ خـوبان كـردند           دل عاشق شده را كلــبۀ احزان كردند

هركسی راكه به عالم سر حشمت خواهی ست           لطف كردند و شبی خادم سلطان كردند

مـرغ دلـم که شاخـۀ طوباست جـای او          ویـــرانـــۀ بــقــیــع  بـــوَد مــدّعای او

خـواهـد در آن دیـار مـقـدّس کنـد مـقام          انـدر جــوار صــادق و نــالد بـرای او

من کیـسـتم حقـیقـت حـق را نـشـانـه ام            بیرون ز مرز فکر و خیـال و فسانه ام

بنـیانگـذار مذهـب و مسنـد نشـین عـلم            فـیــض مــدام فــلســفــۀ عـارفــانــه ام

ای کــل عــلـم از دم پـاکـت روایــتـی           هـر نـکـته از کـتـاب کـمـال تـو آیتـی

با آن کـه بی‌حد اسـت عـنـایات کـبریا           مـثـل ولایــت تــو نـبــاشــد عـنـایـتـی

نه فقط بادِ خزان برگ وبرش را سوزاند           زهر از راه رسید و جگرش را سوزاند

دست و پا می‌زد وساعات نَفَس‌گیری داشت           لبِ پُرخون، دلِ صدپاره چه تقدیری داشت

به غمزه ای نظرت صدمه وستاره کشید           نــظـارۀ تـو ابـوحـمزه و زراره کـشـید

غریب هستی و چـون مادرت نـشد آقـا           سـر مـزار شـما گـنـبـد و منـاره کـشـید

داغ صادق شـرر سیـنه ام افروخته کرد           جگرى سوخته یاد از جگر سوخته کرد

جگرى سوخته کز داغ بر افروخته بود           باز هم از اثر زهــر جفــا؛ سـوختـه بود

جگری شعله شد و سوخت و خاکستر شد           شمع خاموش شد از باد و گلی پرپر شد

باز هم زهر نشست و بدنی گشت کبود           باز یـاسی به زمین ریخت و نیلـوفر شد