اشعار

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

آقا ســلام! ســوز و نــوایــی به مــا بـده           هر صبــح و شام حال بکـایی به ما بده

دل تنگ دیــدن تو شدیم ایّهــا الغــریب!           آغوش خویش وا کن و جـایی به ما بده

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

تا زنده ایم شــور حسینی شعــار ماست            این سبک زنــدگی سند افــتخـار ماست

ما انـتخــاب مــادر قــامت خــمیــده ایم            فــردا بهشت فـاطمه در انتظــار ماست

پخش سبک  

دست من و دامن این ، آقا که خیـلی کریـمِ          لطف و عنایتش به ما ، ثابت شده از قدیـمِ

شب شب عیدی دادن ، فاطمه شد به عاشقا          میــده برات سفر ، مــدیـنه و کــرب و بلا

پخش سبک  

تجــلّی خــورشیــد، ولا مبــارک باشد            ولادت حضرت ِ ، رضا مبارک باشد

نام سبــحــان ، مــدح سلطــان ، گــشتــه ذکــر عــاشقــانی که به عشــقــش مبتــلایــند

امشب که خدا با تو نـمـایـان شــده آقا            انــگـار دلـم تـازه مـسـلـمـان شـده آقـا

از یـاد بــرد نـام  بــهـشــت ابــدی را            هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا

دیر وقـتی ست دلم عـرض ارادت دارد           مـاه ذیعـقـده شـد و قـصد زیـارت دارد

نور می آید از آن دور، سفر نزدیك است             این چنین حضرت خورشید عنایت دارد

بالای شعـر خـویش نـوشتم هـوالطیف            تا که کنم ثنای تو ای حضرت شریف

هم پیـرو تو تاج سـر اهـل عـالـم است            هم منکر تو خوار وسرافکنده و خفیف

یک سلام از ما جواب از سمت مرقد با شما           فُطــرس نامه بر تهران به مشهـد بـا شما

باز هم میل زیارت کرده ایـم از راه دور           نیت ازما، قصد از ما، رفت و آمد با شما

لب اگر خـورد به پیـمـانه بهـا می گیرد           سنــگ با دست شما حکم طلا می گیرد

شـاهــد واقـعـه سلـمـانی نیـشابـوراست           هر کسی خواست بداندکه کجا می گیرد

شکر صد بار خـدا را که سعادت دارم           فـرصت آمــدن و عــرض ارادت دارم

بـاز در کـسـوّت یک عـبـد گــدا آمده ام           من از این جامه به تن خلعت شهرت دارم

آسمان بـر آن شده تا با زمین ساغر زند          مهر خندد بر مه و مه خنده براختر زند

عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند          حضرت روح الامین بیت الولا را درزند

از آن زمان كه طرح دلـم را خدا كشید           آن را مـكـان سـلـطـنـت عـشـق آفـریـد

دل را به نام رعیت عـشق اتنخاب کرد           بر تاج وتخت ملک خودش شاه برگزید

نـســـیــم در بــدرم، گـرد راه آوردم          ز شـب سـیـاه تـرم رو بـه مــاه آوردم

نبود دسته گـلـم تا به دست، برگـیرم          در ایـن حـرم عـوض گـل گناه آوردم

کرامت هست آن جایی که سائل میشود پیدا          اگرچه دست و پا گم میشود، دل میشود پیدا
گره از مشهد و قم وا نگشته برنخواهد گشت          برادر خواهری اینگـونه مشکل میشود پـیدا

ز آسـتـان رضـایـم؛ خــدا جـدا نـکــنـد            من و جـدائی از این آستـان خـدا نکـند

به پيش گـنـبد زرّينـش آفــتـاب مـنـيـر            ز رنگ زردى خـود دعــوى بهـا نكند