اشعار

پخش سبک   

جـلـوۀ جــودی و عــدل و دادی            پــور سلطـانی و حــق نــهـادی

من چه گویم به وصفِ مـقـامت            مــظــهــرُ الَّــه امـــامِ جـــوادی

پخش سبک   

ما همه عبــدِ تو یا جـوادیــم            نشستــه پشتِ باب المــرادیم
ســائــلـیِ درِ تــو بـه خــدا عــزّتِ

پخش سبک   

تو آیت عظمــایی، تو حجت کبــرایــی            تو مظهــر جود حق، امیــد دل مــایــی

ای زادۀ زهــرا، جــــانــم بــه فــدایـت            با عـتــرت طاهـا، گــریــم به عـزایت

پخش سبک   

اگــر چــه اسیــرم به غـفـلت            رســد لـطــف مــولا بــه دادم

ز جان شکــر حق را بگویم            که در بـنــد عــشـــق جــوادم

هر دم هـزار نـوبت جان از بدن برآید            تا آه سیـنه ســوزى از قـلـب من برآید

بس كوه غصه بُردم بس خون دل كه خوردم            گویى كه از لبم خون جاى سخن برآید

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید

سوخت از زهر هلاهل جگرم مادر جان!           تیره شد روز به پیش نظرم مـادر جان!

من در این حجرۀ در بسته بخود مى ‏پیچم           کس نداند که چه آمد به سرم مادر جان!

یارب از کـینۀ هـمسر جگـرم می سوزد            من از این یار ستمگـر جگرم می سوزد

دیده پُراشک؛ لبم خشک و رخم بر روی خاک            سیـنه ام گـشـتـه پُر آذر جگرم می سوزد

معـبـود من خــدای من ای حــیّ داورم           دیگـر به لـب رسـیـده نـفـس های آخـرم

همچون رضا به حجرۀ در بسته جان دهم           در شهـر غـربت از پـدرم ارث می برم

شرار زهر قاتل سر زند از جسم و از جانم           کسی بر من نمی گرید به غیر از چشم گریانم

من از دوران طفلی تا جوانی خون دل خوردم           که از هر ناله می جوشد هزاران درد پنهانم

وقت دریا شدن و موسم باران شده است           روضه ات شکر دوباره به من احسان شده است

هر کسی گریه کند غربت بی مثل تو را           هم نفس با نفس شاه خراسان شده است

خـون شـد از غــم دلِ خـدا جـویم             درد بــسـیــار و نــیـسـت دارویــم

می فــشـانـم ســرشـك و می گـویـم             یــا جــــواد الائـــمـــه ادركـــنـــی

بـــنـــده ام بـــنـــدۀ ولای تـــوأم             عـاشـق صحـن با صفـای تـوأم

تو جــوادی و من گــدای تــوأم              یــا جـــواد الائــمــه ادركــنــی

شب نشینان فـلـک چشم تـرش را دیدند            همه شب راز و نـیاز سحـرش را دیدند

تا خدا سیر و سفر داشت همه شب وز اشک           غرق در لاله و گـل رهگذرش را دیدند

آیـاتِ تـشـنگی است سُـرود زبـان من            مـرثیـه های داغِ عـطش تـرجـمان من

جــز آیــه های درد، تَــرَنُّــم نـمی کـنـم            یعـنی که زهـر بُــرده تـمـامِ تـوان من

زهرش اثر کرد و گرفت از تو توان را            طوری که حتی تار دیـدی این و آن را

وقـت زمیـن افـتـادنت احسـاس کـردی            در باغ سـرسبـز تـنت رنـگ خـزان را

خون میچکد ز دیدۀ در خون شناورم            در بُهت چـشـم های گـهـربـار مـادرم

سوز عطش به ریشۀ من تیشه می زند            خـشـکـیـده شاخـه های بلـند صنوبـرم

رزمنـدۀ عـشـقم مـرا همسنگرى نیست            مادر نه، فرزندى نه، یار و همسرى نیست

جز مرگِ غربت با دل صد پاره از غم            بهـر نجـات از غصه راه بهـترى نیست

خورشيد سر زد از سحرت أيها الغريب           از سمـت چـشـم های تـرت أيها الغريب

تو ابر رحمتی که به هرگوشه سر زدی           بـاران گـرفت دور و برت أيها الغريب