اشعار

از ســوز تشنگـی جگــرم ناله می کند            نــذر حسیـن، روضۀ ده ساله می کند

یاد لبان خشک و عطش خوردۀ حسین            بین دو نهــر آب مــرا والــه می کــند

مــن امــام تــــمــــام دنـــیــــایــــم            بــر تــمـــامــی خــلــق مـــولایــم

بــاقـــر عــلــم احــمــد و عــلـی ام            چون که من هم ز نسل زهــرایــم

ای به سیـنه ات پنهـان گنـج های قـرآنی           عـلـم را شـکــافــنـده بـا کـلام نــورانـی

مـظـهــر جـمـال حـق در لبـاس انـسانی           صد چو بوعـلی پیـشت کودک دبستـانی

ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

مـنــم که دل به غــم و درد آشنــا دارم            به دیــده جــام می نــاب نـیــنــوا دارم

به سینه وسعت صحـرای کــربلا دارم            همیشه در همه جــا روضـۀ منــا دارم

من بر فَلَک امامم من بر مَلَک شهودم            ذکر عَـلَی الـدَّوامـم من معـنی سجـودم

هم شـاهـد قـیـامـم هـم شـاهــد قـعــودم            هم مَـظهـر وجـودم هم مُـظهـر وجودم

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

نگــاه کــودکی ات دیـده بـود قـافـلـه را            تـمـام دلـهــره هـا را، تـمـام فـاصلـه را

هــزار بار بـمیـرم بـرات، می خـواهـم             دوبـاره زنـده کـنم خاطـرات قــافـله را

شیعه كند مرا صـدا كه حجـت خــدا منم           آنكه شده به كــودكى شــاهد كــربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسین و مجتبى           از پس زین العــابـدین ولىّ كــربــلا منم

کـسی کـه بـود شـکـافــنـدۀ تـمـام عـلـوم            هزار حیف که از زهر کینه شد مسموم

ســر تـو بــاد ســلامت ایــا رســول الله            وصِّی پـنجـم تو کـشـته شد ولی مظلـوم

پخش سبک  

زَنَد گلِ امام رضا، میان حجره دست و پا           شده زمین کــاظمین، ز داغ او چو کربلا

حجّت خدا جواد *** یوسف رضا جواد *** کشتــۀ جـفـا جواد

پخش سبک  

شد خــزان در جــوانـی بـهــارم            همــدمی غـیر از اشکــم نــدارم

ظلــمِ کــافــر آتــشم زد            زهر همــســر آتشم زد

پخش سبک  

جــواد الائــمّه، شده کـشتــه ز کـیـنه            دوباره شد عزادار، شهیــدۀ مدیــنــه

به دل سوزِ شرر دید            رضــا داغ پســر دید

پخش سبک   

جـلـوۀ جــودی و عــدل و دادی            پــور سلطـانی و حــق نــهـادی

من چه گویم به وصفِ مـقـامت            مــظــهــرُ الَّــه امـــامِ جـــوادی

پخش سبک   

ما همه عبــدِ تو یا جـوادیــم            نشستــه پشتِ باب المــرادیم
ســائــلـیِ درِ تــو بـه خــدا عــزّتِ

پخش سبک   

تو آیت عظمــایی، تو حجت کبــرایــی            تو مظهــر جود حق، امیــد دل مــایــی

ای زادۀ زهــرا، جــــانــم بــه فــدایـت            با عـتــرت طاهـا، گــریــم به عـزایت

پخش سبک   

اگــر چــه اسیــرم به غـفـلت            رســد لـطــف مــولا بــه دادم

ز جان شکــر حق را بگویم            که در بـنــد عــشـــق جــوادم

هر دم هـزار نـوبت جان از بدن برآید            تا آه سیـنه ســوزى از قـلـب من برآید

بس كوه غصه بُردم بس خون دل كه خوردم            گویى كه از لبم خون جاى سخن برآید

ای دل تو بخوان تا که غریبانه بگرییم          با چـشـم تر از غـربت جانـانه بگـرییم

با یــاد گــل روی عــزیــز دل زهـــرا          شمـعـی شده در مـاتـم پـروانه بگـرییم

تـا آه سـینه سـوزی، از قـلـب من برآیـد           هر دم هـزار نـوبت، جـانـم ز تن بـرآید

بس کوه غصه بُردم، بس خون دل که خوردم           پیـوسته از لـبـم جـان جـای سخـن برآید