اشعار

تمام عمر نهــم سر به خاک این درگــاه            که لحظه ای تو کنی زیر پای خویش نگاه

به دامنت ز ازل چنگ من گـره خورده            بر آن مبـاش که دست مــرا کنی کــوتاه

عــاشـق درد همــان درد بود درمــانش            زخــم گــردد پر پــرواز هُـمـای جـانش

نازم آن خانه به دوشی که پس از طیّ طریق            تیغ عشق تو کند در یَـم خـون، مهمانش

لطف حسیــن ما را تـنـهــا نمی‌گــذارد            گر خـلـق وا گــذارد، او وا نمی‌گـذارد

او کشتی نجات و کـشتی شکسته ماییم            مولا به کــام غــرقاب ما را نمی‌گذارد

ﮐﻌﺒﻪ ﯾﮏ ﺯﻣﺰﻡ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻋـﺎﻟﻢ ﺩﺍﺭﺩ            ﭼﺸﻢ ﻋﺸّﺎﻕ ﺗﻮ ﻧﺎﺯﻡ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺯﻣــﺰﻡ ﺩﺍﺭﺩ

ﻫﺮﮐﺠﺎ ﻣﻠﮏ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺖ ﺣﺴﯿّﻨﯿﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ            ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ ﺷــﻮﺭ ﻣﺤــﺮّﻡ ﺩﺍﺭﺩ

آتش عشق تو گر نیست کسی ایمن نیست            بی عنایات شما خضر شدن ممکن نیست

مؤمن آن است که عشق تو به دل دارد وبس            هرکسی نیست گدای در تو مؤمن نیست

باده های ناب معمولا به ســاغــر نیـستند            چون که با هر ساغری شاناً برابر نیستند

بوی جنّت میدهد هرکس به روضه میرود            واقعا بیچــاره آنانکــه مـعـطــر نیـسـتـند

لال است آن زبــان که نگوید ثنـای تو            کور است دیـده ای که ببیند ســوای تو

رحمت به روح "صائب" شیرین سخن که گفت:            (عالم پر است از تو و خالی است جای تو)

کــاش تا خیـمۀ سبــزت برسد فــریــادم            "من از آن روز که در بند تــوأم آزادم"

عاشقم دست خودم نیست بگو تا چه کنم            دل به یک یــوسف گـمـگـشتۀ زیبا دادم

هركه محروم است از تو مَحرمِ مِیخانه نیست            هركه با آتش نمی جوشد دلش پروانه نیست

من اویسم قـسـمـتم انگــار دیــدارت نشد           از قَرَن می آیم و ارباب امّا خانه نیست

روزی هزار بار که شکــر خــدا کنیم            شــایــد که حـق آمــدنش را ادا کـنـیـم

شب های ماتـم آمده باید که خویش را            آمــاده از بــرای دو مــاهِ عــزا کـنـیـم

یا این دل شکـسـتـه ما را صبــور کـن             یا لااقــل به خاطــر زیـنـب ظهور کن

دیگـر بتــاب از افــق مــکــه مــاه من             این جاده های شب زده را غرق نور کن

سینه زدن فقط و فـقط این كـمـال نیست            مقصود نوكری كه فقط عشق و حال نیست

سیـنـه زنی كه سـیـنـه زن واقـعــی بـود            نسبت به هیأتش به دمی بی خیـال نیست

 از هجــر تو طبیعت مـا گریه می کند            چشــم تمــام آیــنـه ها گــریــه می کـند

چشم انتظار آمدنت شیر خواره‌ای است            گهواره‌ای به کرب و بلا گریه می کند

ای هـمـنـشـیـن غــربت پـنـهـانـی دلــم             بشـنـو کمی ز شــرح پــریشــانــی دلم

یک عمر غربت است جدا بودن از شما             رحــمــی نما به نــالــهٔ طــولانی دلــم

دلبــرم یــوسف زهــراست خدا می داند            یــادش آرامش دل هــاست خدا می داند

علت غـیـبـت او هست گــنــاه من و تــو            خـون جگــر از گنه ماست خدا می داند

چندی به انتظار تو حـسـرت كشیده ایم            دور از تو بر کرانۀ غــم ها رسیده ایم

هفته به هفته می گــذرد بی حضور تو           از جمعه های بی تو كه خیری ندیده ایم

من گـریـه می کنم که تمــاشا کنی مرا            مانـند طـفـل گـمـشـده پـیـدا کـنـی مـرا

حجت قبــول دلـبــر احــرام بـسـتـه ام            ای کاش در دعای خودت جا کنی مرا

دلــگـیــرم از تمــامی دنیــا شتـاب کن            مجــنونم و به خــاطر لیــلا شتاب کن

وقتش رسیده صبح ظهورت فـرا رسد            پابان بــده بر این شب یــلدا شتاب کن

خــون پــاک شهـدا منـتـظـر توست بیا            سرِ مصبــاحِ هــدا منـتـظـر توست بیا

وارث خــون خــدا و پـسر خــون خدا            به خدا خــون خــدا منـتظـر توست بیا

زخــم دل هجــران زدگـان را تو شفایی            درد غــم بــی نـسـخـۀ مـا را تو دوایــی

عالم همه جا پر شده از تیــرگی محـض            ما گـمـشدگــانـیـم و تو مصبــاح هـدایـی