اشعار

طفل همیشه عاشق، ســرباز شیــرخواره           مــادر شود فـدایت، یک خنده کن دوباره

می دانــم از لب خشک، لبـخـنـد بر نیاید           لب هات بستـه مــادر با چشــم کن اشاره

تا خــدا فیض تو را قـسمت دنیــا کرده            لطف دستــان تو را بــاب مــداوا کرده

نفس حضــرت عـیـسـای مسیحـا دم را            در دم کــالــبـد کــوچـک تو جــا کـرده

چه رازی به میقات خون دیده ای تو            که از طفلی احــرام پــوشیـده ای تو

تــوئی آخــرین مــاه رخـشـنــدۀ من            که در این شب تــار تــابیــده ای تـو

از گریه ات شکستم و عــالـم خراب شد            سهــم تمــام ثــانـیــه‌ها اضـطــراب شد

تیری رسید و صحبت من ناتــمام ماند            گفتــم که آب؛ تــیــر برایــم جواب شد

گریه ها حلـقه شدند پا به ركــابش كردند            دست ها چنگ زنان مـرد ربـابش كردند

مادر تشنۀ شش ماهه خود اقیانوس است            ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

کنون که حـسـرت پــرواز فرصتم داده            برای بــوسه ات ای تیــر هستـم آمــاده

گمان مبر که علی رفت و مادرش هم رفت            مــرا ربــاب برای همیــن زمــان زاده

خونابِ غــم به سیـنـۀ مــادر نمی رسید            این تیــرِ غیظ كرده اگر سر نمی رسید

دستِ كــمـی ز نیــزۀ ابـنِ اَنَـس نداشت            بَد می بُرید، كـاش كه تا پَــر نمی رسید

سعی دارد کودکش را در عبـا پنهان کند            باید او تن را جدا؛ سـر را جدا پنهان کند

گریۀ اصغر، صدای هلـهـلـه، با تیـر خود           حرملــه باید صدا را در صــدا پنهان کند

از خون به دستِ خویش حنا می كِشم بیا            هـر لحظــه انتظارِ تو را می كِــشم بیا

در حجله پیشِ پــایِ تو پا می كِـشم بیا            چه حســرتی برایِ عبــا می كِشم بیــا

لالـــۀ ســــرخ پـــرپـــرم قـــاســـم             سـیــزده ســالــه یــــاورم قـــاســـم

مــاه من بین چـگــونه در غــم تــو             ریــزد از دیــده اخــتــرم قـــاســـم

آیــیــنــۀ مرد جــمــل آمــد بـه مـیــدان             یک شیــر دل مانند یــل آمـد به میـدان

با سیــزده جــام عســل آمـد به میــدان             ای لشگــر کــوفه اجــل آمد به میــدان

چشمی که بسته ای به رخم وا نمی شود            یعــنی عــمــو بــرای تو بـابـا نمی شود

ای مهربان خیــمه، حــرم را نگــاه کن            عــمــه حــریف گریــۀ زنهــا نمی شود

آمــدم جــان عمــو درک منــای تو کنم            خــویش را لایق دیدار خــدای تو کنــم

کـرده ام عـزم به جای پـدرم ای مـولا            جــان ناقــابل خود را به فــدای تو کنم

بی تو در بین حــرم بانگ عــزا افتاده            وای قــاسم، عــوضِ وا عـطـشـا افتاده

چــاره ای كن كه نمــانند به رویِ دستم            عمــه ات از نفس و نـجـمـه ز پا افتاده

آشنــا بـود آن صــدایِ آشنــایی که زدی            کربلا بیت الحسن شد با صدایی که زدی

خواهرم را بیشتر از هر کسی خوشحال کرد            بانگ إنّی قــاسم بن المجتـبـایی که زدی

مُردن به زیر پـای تو أحلی من العسل            پرپـر شدن برای تو أحــلی من العسل

بی شک برای من پدری کرده ای؛ عمو            آن طعم بوسه های تو أحلی من العسل

آیــیــنــۀ جــمــال خـداونــد ذوالــجــلال            !بـر عـارضت سـلام رســول و درود آل

ای مصطفی خصائل و ای مرتضی کمال            ای فــاطمی حقیقت و ای مجـتبی جــمال

تا لاله گــون شود کـفـنــم بیـشتـر زدند            از قصد روی زخــم تنــم بیشتــر زدند

قبل از شروع ذکر رجز مشکـلی نبود            گفتــم که زادۀ حــسنــم بیــشتــر زدنـد

زره انــدازه نشد پس کـفـنـش را دادنـد            کم ترین سهمیه از سهــم تنش را دادند

بی جهت نیست تماماً بغلش کرده حسین            بعد ده ســال دوبــاره حَسنش را دادنـد

شور و شوقم را ببین، یاور نمی خواهی عمو؟            اکبری یک ذره کوچکتر نمی خواهی عمو؟

تاب دوریِ مرا اینجــا دل پــاکـت نداشت            قاسمت را پیش خود آن ور نمی خواهی عمو؟