اشعار

بــاز از میــخـانه، دل بویی شنید            گوشش از مسـتان هیاهویی شنید

دوستان را رفـت ذکر از دوستان            پــیل را یــاد آمــد از هـندوستان

عاشق صـادق کجائی؟ دار گوش            طرفه پندم را به گوش دل نیوش‏

گـوش حـاضر کن برای استـماع            تــا بــرآئـی از بــیانـم در سـمـاع‏

آبـــرو دار عــــرش اعــلایی            یاغــیــوراً وخَیْــرَتِ الــــباقی

کــوه مــردانــگی ، ابالـغیــره            الســلامٌ عــلیــک یـــا ســاقــی

تا کی به تمــنـای وصـــال تـو علمدار            اشکم شود از هر مژه یـک عمر پدیدار

آهنگ غمِ «العــطش » شــاپــرکی را            در کــرب وبلا می شنوم از در دیـوار

ســاقــیـا پــیـمانـه را لــبـریـز کن            آتش عـشق و جـنون را تـیـز کـن‏

تـا ز رب الــنـاس گـویــم ناس را            گرچه نتوان وصف کردعباس را

شور یکپارچه در معرکه ای غــالب شد            نــوبت مــاه عــلـی بن ابــی طالــب شـد

ماه از خیـمه خود در طلب بــاران رفت            ابرها را همه پس زد طرف میدان رفت

دو قدم رفت علی و دل یک مرد شکست            دل بابای علی ساکت و پُـر درد شکست

گفت برگرد علی جــان کمی آهسته برو            انــدکــی راه به پیش پــدر خستــه بــرو

نـقـش بـیـابـان دیــدم آخـر پـیـکـرت را            از مـن نـگـیـر اکـبـر نـگـاه آخــرت را

داغت تمام خیمه گـاهم را به هم ریخت            حـالا چـه گـویـم مـن جواب مادرت را

روز عــاشـورا که روز عـشـق بـود            جــام یاران پر ز سـوز عـشـق بود

بــانــگ مــیــزد ســاقــی بــزم بــلا            عــاشــقـان را آشــکــار و بــرمــلا

به هرالله اكبرعـرش مي افتد به پـاي تو            اذان را دلنشين ترمي كند سوز صداي تو

توآن ممسوس فی اللهی که هنگـام اذان گفتن            زبان واژه ها لال است از وصف فنای تو

پیشِ چـشمان پــدر تا که مُـعَـمَـم می شد            پیشِ چشــم همه پیـغـمـبـر اکــرم می شد

خَـلـقـاً خُـلـقـا اگر حضرت خاتــم می شد            پیش جبــریــل،علی نیــز مجـسم می شد

بازدلشــوره ای افـتـاده به جانم چه کنم             تنـدتـر می زند آخــر ضربــانم چه کنم

پسرم رفته و چندیست از او بی خبرم             باز هم بی خبــری برده امـانم چه کنم

قــد رعنــای تو چون سرو سپــیـدار شده            کــربــلا محــو رخ احــمــد مخـتــار شده

تا کــمــی راه روی این دل من میــلــرزد            قــد طــوبــایی زهــراست پــدیــدار شــده

گرچه هر لحظه تماشای تو شادم کرده است           دیـدنت این‌بار دل را خـانۀ غم کرده است

ای جوان! گفتم عصای دست پیری‌ام شوی           داغ تو پشت مرا مثل عصا خم کرده است

می روی و می بری همراه خود جان مرا            صبـــر کن بابا ببیـن حـال پریشــان مرا

در پی ات اهل حرم آئینه و قرآن به دست            می بری بـا خود دل خـیـمـه نشـینان مرا

از بین مـوج خــون گهــرم را بیاورید            جــان ز جان عــزیــزتــرم را بیاورید

طوفان غم به جان و دلــم مـوج میزند            آرام جــان شــعــلــه ورم را بــیـاورید

از حــرم آمد بــرون؛ جلــوۀ پیـغـمـبری            با رخ زهــرایــی و؛ بـا جَـنـَـمِ حیــدری

صحنۀ میدان بدل؛ شد به عجب محشری            گفت انابن الحسین؛ ریخت به هم لشگری

عطـر پیغمبر چنین در کربلا پیچیده است            یا نسیم مــوی اکبر در هــوا پیـچیده است

چرخـش شمشیر او سر میدواند مرگ را            بین دشمن ذوالفـقار مرتضی پیچیده است

ز جا خیــز ای گل لیلا امیدم بیشتر گردد            بگو بابا که نیرویی به زانو باز بر گردد

جوابــم را نمیگویی نگو اما نگــاهـم کن            که با هریک نگاهت سوی چشمم بیشتر گردد

ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن