اشعار

آمدم اینجا دوباره..لشگرت یادش بخیر           قاسم وعون وزهیروجعفرت یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟           شد رکابم ســاقی آب آورت یادش بخیر

گرچه پایین ترازاین مرتبه ها جای من است           این که این گونه ام از برکت آقای من است

عـده ای در پـی اعـجاز مـسیـحا هـستند           عـلیِ اکـبر اربـاب، مسیـحای من است

یا اخا دستی برون از خاک کن             اشک چشــم زینبت را پاک کن

ای به زینب دریم خون همسخن             از گلوی چـــاک چاک خویشتن

مرگ من بود دمی کزتوجدایم کردند             در همان گوشــۀ گودال فـدایم کردند

دوستــانم کــه نبــودند بگریند به من             دشمــنانم هــمگی گــریه برایم کردند

کاروان آمده و بـرگ خزان می ریزد             باز از چشم حرم دُرِّ گران  می ریزد

هرکه دنبال گــل گمشده ای می گردد             درد از عاطـفه های نگـران می ریزد

خون دل، اشــک دیـده آوردم             جــان بـر لب رســیـده آوردم

این گلابی که ریزد از چشمم             بهــر گل هــای چــیـده آوردم

ای مــزارت کعبۀ جان یا حبیبی یاحسین             ای حریمت رشک رضوان یاحبیبی یاحسین

ای سرت برنیزه قاری ای رخت آیات نور             ای تنت اوراق قرآن یا حبیبی یا حـسین

ای آشـنای زیــنب ای مقتدای زینب             بـشنو نوای زینــب هــیهات مناالذله

بازآمدازاسارت زینب حدیث غربت             امــا نه بــا حــقارت هیهات مناالذله

پریده ام به هوایت پریدنی کـه مپرس             رسیده ام سرخاکت رسـیدنی که مپرس

اگــرچه خــم شدم امــا کشید شانه من             به دوش بارغمت راکشیدنی که مپرس

به دلـــم داغ حـرم را مگــذارید فقط             بــه هـمین حال مرا وا مگذارید فقط

ببریــدم ببــریدم شده حتی در خواب             بیـن ایــن شهر مرا جا مگذارید فقط

شـمـیـم جـان فـزای کـوی بابم             مـرا انــدر مـشـام جـان بـرآیـد

گمانـم کربلا شد عـمه نزدیک             که بوی مشک وناب وعنبرآید

بــابــا سـلام بـر بــدن بی سـرت كنم؟             یا آن كه گریه بر سر بی پیكرت كنم؟

بگــذار تا كه چهـره گذارم به خاك تو             آنگه ســلام بــر بــدن بی سـرت كنم

سحـر چـون پیک غـم از در درآید            شــرار از سـیـنـه، آه از دل بـرآیـد

نـــــدای کـاروانـــی از وطــن دور            بـه گـوش جـان ز دیـوار و در آیـد

مست ازغم توأم غم تو فرق می کند             مــحو تــوأم کـه عالم تو فرق می کند

بایک نگاه می کشی وزنده می کنی             مـــثل مسیح، نه، دم تو فرق می کند

یاسی به رنگ سبز زگلخـانه می رود             یا رب خدایِ درد ز کـاشـانه می رود

اینــجا هــزار تــیر بـه تشییع اش آمده             تا کس نگوید از چه غریبانه می رود

مرد غریب شهر، کبود است پیکرت            آهسته تر شده ست نفـس های آخرت

آقــای مــن در آن وطــن مــادریِّ تـو           یک مرد هم نبود شود یارو یاورت؟

خوابــــید جــمل تـا تب طوفان تو آمد             تا رخشش شمشیر ســر افـشان تو آمد

خیبرشکنی دررگ ودرخون شماهاست             بــی باکــی حـیدر همه در جان تو آمد

روی لـعل لب تو لـختِ جگـر می بـیـنم           دور چـشـمـان کـبـود تـو اثـر می بـیـنم

زخـم ها روی جـگـر داشتی و دَم نَزَدی           حـاصل خـون دلـت را چـقـدر می بینم

می سوخت ازشرارۀ زهر و توان نداشت             کاری که جعده کردزدشمن گمان نداشت

خون دلی که درهمه ی عمرخورده بود             بهر خروج ، راه دگـر جز دهان نداشت

سوختم از زهر و آبی غیرچشم ترنبود             جای شمعی آب گشته غیر خاکستر نبود

دل اگرشوق وصال دوست رادرخودنداشت             کاسۀ زهراینقدرشیرین وجان پرورنبود