اشعار

رسانده ام به حضور تو قلب عاشق را            دل رهـا شــده از مـحـنـت خــلایـق را

دلـی که پَـر زده تــا آسـتـان احـسـانـت            که غـرق نــور اجـابت کـنـی دقایق را

مدینه غرق صفا شد ز روی حضرت صادق           دمید عطر محمد ز بوی حضرت صادق

فروغ روی نبی را که مکه یافت درامشب          مدینه دیده دوباره ز روی حضرت صادق

شب تجلّی عشق و عـقـیده است امشب           شب ظهور هزاران سپـیده است امشب

گلی به گلشن یاسین شکفته شد که فلک           نظیــر چـهـرۀ او را نـدیده است امشب

زیک مشرق نمایان شد دو خورشید جهان آرا           که رخت نور پوشاندند بر تن آسمـانها را

دو مرآت جمال حق، دو دریای کمال حق           دو نور لایزال حق، دو شمع جمع محفلها

از بام و در کـعـبـه به گردون رسد آواز           کامشب در رحمت به سـمـاوات شده باز

بت های حـرم در حـرم افتاده به سـجـده           ارواح رُسُـل راست هـزاران پر پــرواز

روزی که شور عشق را تفسیـر کردند           ملک دل عـشــاق را تـسـخــیـر کــردند

هستی ز نـور تو منـوّر شد در آن روز           تـا آیــۀ نــام تــو را تــفــسـیــر کـردنـد

آیــه آیــه هــمــه جــا عـطـر جنان می آید           وقتی از حُسن تو صحبت به میان می آید

جبرئیلی که به آیات خــدا مـأنــوس است           بـشـنـود مــدح تو را بـا هـیـجــان می آیـد

ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو            گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو

در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود            آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو

در سـایـه سـار لطف شما پـا گرفته ایم            شکر خــدا کـنــار شما جــا گـرفـته ایم

از سـائــلان هـر شـبـۀ کــویتـان شـدیم            این درس را ز عـالــم بــالا گــرفته ایم

خورشیـد چهـرۀ تـو برون از حـجــاب شد           بـا جــلــوۀ فــــروغ رُخـت ، آفــتــاب شـد

از شـرم نــور قـدسـیـت، ای مِهـر لایـزال           خـورشیــد تا که دیـد تو را در حـجـاب شد

عرشیان امشب زمین را لاله باران میکنند           خاک را خوشبوتر از زلف نگاران میکنند

این کویر خشک را بـاغِ بـهـاران میکنند           سنگ را رشگ نگین شهر یاران میکنند

امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده            در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده

در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده            دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتش‌زده‌ام، شـمع عزاخـانه تـوست
جگر سوخـته، خاکستر پـروانه توست            شعـله‌های دلـم از آه غـریـبـانه تـوست

صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

مانند مـادرت شده ای، قـد خـمیده ای!             آقا چرا عـبا به سر خود کـشیده ای!؟

با درد کهنه ای به نظر راه می روی             دستت گرفته ای به کمر راه می روی!

بر آه آهِ من جگـر سخت خاره سوخت           بروای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم           لب تشنه ام دلم، جگر پاره پاره سوخت

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد            میان سـیـنه ام این درد بی امـان افتاد

به راه روی زمین می نـشینم و خـیزم            نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری