اشعار

 پخش سبک  

تجلّیِ رخسار جانان، بهار گلستان ایمان          گل روی فرزند سلطان، مبارک به یاران

ای یاران جان مرتضی به دنیا آمد          دلبـند حضرت رضا به دنیا آمد

 پخش سبک  

جشن و شور و شادی، بر همه مبارک            مـیـلاد عــزیــز، فــاطــمــه مـبـارک

شـاه مُـلک قـضـایی، لالـۀ مرتضایی            گوهر بحر عصمت، نور چشم رضایی

 پخش سبک                           ( به سبک ربِ صلِ علی محمد، محمدٍ و آلِ محمد )

از تبار کوثر امشب، نور دیگر جلوه گر شد          پارۀ جـسـم پیـمـبر، ضامن آهو پدر شد

جهان گلشن شده زلبخند رضا          چه پُر برکت شده ز فرزند رضا

امشب به شبـسـتـان ولایـت قـمـر آمد            خورشید جـمـالات خـدا جـلوه‌ گر آمد

طـوبـای تـمـنّـایِ رضـا را ثـمـر آمـد            در بیـت رضا بـاز رضایِ دگـر آمـد

امشب ای غـم از دل ما دور باش            امشب ای عفریت خود بین کور باش

امـشـب ای مــاه مـنـیـر آسـمــان            از پـس ابـر سیـه رُخ کـن عـیـان

امشب بـه جـهــان آمـده پیغمبر دیگر؟            یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟
یا از حسنین است عیـان منظر دیگر؟            دارد به سـرِ دست، رضا کـوثـر دیگر

باز گل وا شده و دهر گلستان شده است           گلبن عشق شکوفا و گل افشان شده است

با نـسیـم سحـری عطـر بهـار آمده است           چمن حُسن پر از لاله و ریحان شده است

نهمین نوح رسیده است شود سرور شهر           با همین عمرِ کمش سایه شود بر سر شهر

نهمین نور دمیده است زمین بی تاب است           پسر حضرت ارباب خودش ارباب است

امشب شب گدایی وعرض ارادت است           بـاب الـمـراد آمـده و وقت حـاجت است

امشب دوباره خنده به لبهای مرتضی است           وقـت نــزول آیــۀ نــاب امــامـت اسـت

مـوسـاى عـیـسوى دم، هـفتم امـام شیعه           از کـاظـم غیـظ افزود بر احترام شیعه

آیـد شـمـیـم جـنـت زد بر مـشـام شیـعـه           گشتند زان شه دین، شاهان غلام شیعه

هر کس که تاجِ مهـرِ تو بر سـر ندارد            از سـجـدۀ گـمـراهـیـش سـر بر ندارد

سرمایـۀ عـشـق شـما راه نجـات است            بیچاره هر کس عشق تو در سر ندارد

سـتـارۀ سـحــری مــژدۀ سـحـر مـی داد            فـروغ صبح ز پایان شب خـبـر می داد

ز صحن سینۀ ما دست عاطفت از شوق            کـبـوتـر دل ما را به عـرش پَـر می داد

باران زده بر کوچۀ احـسـاس من انگار           سرشار طراوت شده این جان و تن انگار

مبـهـوت شده آیـنـه در خـویـشتن انـگـار           خورشید به وصفت شده گرم سخن انگار

ای گـدای درگه احـسـان تو جود و کرم           ز آسمان بـذل تو باریـده اخـتر چون درم

عاشق روی تو را در دل هزاران مهر نور           سائل کوی تو را صد آسمان جاه و حشم

ای بـه جـمـالات الـهـی جـمـیــل           وی به کمالات و شرف بی بدیل

طیـنـت تو آیـه ای از ذوالـجـلال           خـلـقـت تـو جــلــوۀ ربّ جـلـیـل

باز شد یک سحر آن پنجرۀ شرقی عشق           نفسی باز بخـوان حنجـرۀ شـرقی عشق

آه ای دل چه کنم در شب بارانی خویش           به کجا خیره شوم با تب طوفانی خویش

امشب دهید مژده صدف را به گوهرش           آن گوهری که رنگ الهی است زیورش

امشب فـلـک گشـوده به مـاه مدینه چشم           ریـزد به خـاک مـقـدم آن مـاه، اخـتـرش

ساطع شده نـور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تـمام کهـکـشـان را به زمـیـن

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد