اشعار

باران گرفت و سقف مدائن نشست كرد           دنـدانـه ‏هاى كـنگـره قـصد شكست كرد

نورى به صحن معبد زردشتـیان رسید           كـآتـشـكـده ز نـابـى آن‏ نـور؛ مست كرد

مـژده یــاران كه نـوبـهــار آمــد            گـل و سـرو و سـمن به بـار آمد

ابر رحمت در این خجسته بهار            گـوهـر افـشان به كـوهـسـار آمد

خارم ولی به دامن، جاری بُوَد گـلابم            پیش تو دور از تو، لـب تـشنه بین آبم

خواهی ببر به دوزخ خواهی بخوان به جنّت            پـیـوسته کن عـذابـم امّا مکـن جـوابـم

عمر با غفلت گذشت و صرف قیل و قال شد           روسیاهی قـسمت این عبد بد اقـبـال شد

اعتقادم پیش رنگ دار دنیا رنگ باخت           بنده ات تطمیع شد، غافل شد و اغفال شد

بندۀ نفسم شدم، سوز و نوایم رفت؛ رفت           از نفس افتادم و حال دعـایم رفت؛ رفت

غـفـلـتم توفیق توبه کردنم را بُرده است           از قـنوتـم رَبَّنٰا إغْـفِـرْ لَـنٰـایم رفت؛ رفت

تا نـشـانـدنـد سـر سـفـرۀ احـسان، ما را           راه دادند در این روضۀ رضوان، ما را

یعنى از سمت سمـاوات، بشارت دادند!           رمضـان مى دهـد آرامـش قـرآن، ما را

جای خلوت کردن و بیتوته؛ جلوت میکنم           پنبه ای در گوشم و یک ریز صحبت میکنم

من خودم وضعم خراب است و گنه کارم ولی           این و آن را دائـماً دارم نصیحت میکنم

از قــافــلـۀ عـشـق مـرا جــا نـگـذاریـد           در مـوج بــلا یـکّـه و تـنـهـا نـگـذاریـد

مـا را به شـهــیـدان بـرسـانـیـد دوبـاره           بـر مـوج دلـم حـسـرت دریـا نـگـذارید

بـوی مـلـکـوت، بـوی عـرفـان آمد            گلبانگ خوش رحیم و رحـمان آمد

گل عطر فرشته منتشر شد در خاک            ای دل شـدگـان! بـهــار قــرآن آمـد

قسم به خون شهیدان به کربلا به حسین           خـدا به حـشـر ببخـشد گناه ما به حسین

طـلـوع مـاه مـبـارک مـبـارکـش بـاشـد           کسیکه روزۀ خود سازد ابتدا به حسین

 پخش سبک  

من غرق جرم و عصیانم؛ تو قدیمَ الاحسانی           ای خـالـق بـنـده نـواز؛ درد مـرا درمـانـی

آمـدم بـا؛ روســیــاهـی           یــا الــهـی؛ یــا الـهــی

 پخش سبک  

آمــدم؛ ای خـــدا؛ بــر درِ تــو           تـا شـوم مُـحـرم مـحـضـر تـو

سائـلی وامـانده ام من           بین غمها مانده ام من

 پخش سبک  

مهربانی تو خدا؛ از تو جدا؛ شدم منِ عاصی           زندانیِ گُنَه و؛ جُرم و خطا؛ شدم منِ عاصی

عـبـد سر افـکـنـده مـنـم           از گـنـه شـرمـنـده مـنـم

 پخش سبک  

بهار دل شده خزان،دردام و از چشام بخوان         نشسته ام یه بار دیگه،پا سفرۀ ماه رمضان

خــدا خــدا خــدا خــدا؛ خــدا خــدا خــدا خــدا (۲)

الــهــی مــنــم بــنـدۀ پُــر گـنــه            ز جرم و خـطا گـشته ام روسیـه

پـشـیـمـانـم و از تو شـرمـنـده ام            نگر از خـجـالـت سر افـکـنده ام

سـفـره تـا بـاز شـود زود گـدا می‌آیـد            مـثـل هـر بـار به دنـبـال عـطا می‌آید

آمـد از عـرش نـوایی که بیـایـید همه            راه گـم کـرده به دنـبـال صـدا می‌آیـد

نـفـس امّـاره مـرا اهـل خـطـا کرد خـدا           غفلت از تو، چه بگویم که چه ها کرد خدا

پرده انداخت میان من و تو، این "دنیا "           این "عجوزه" است مرا از تو جدا کرد خدا

سـفـره آمـاده، سـر سـفـره گــدا آمـاده            کــرم آمـاده؛ مـن آمـاده؛ خــدا آمــاده

این کرم خانه دو ماه است تدارک دیده            قـبـل مهمان همه جا هست غـذا آماده

رمـضـان آمـد و آهـستـه صدا كرد مرا           مـسـتـعـد سـفـــر شـهـر خـدا كـرد مـرا

از گـلستـان كـرم طُرفه نـسيـمي بـوزيد           كه سراپای پُر از عطر و صفا كرد مرا

بیش از این کاش با خدا باشیم           بـیـش از این با تو آشنـا باشیم

می شود عـاشق تو؛ اهلِ سحـر           بـایـد اهـل شب و دعـا بـاشیـم