اشعار

دل! بـیـاور شـکـوه دلبـر را            سر! بیـاور قـدوم سـرور را

نیک بنگر به سـوم شـعـبان            نــــوۀ دوّم پـــیـــمـــبـــر را

بر مشام خاکیان بخشیده جان بوی حسین            شد گلستان کل عالم از گل روی حسین

ماه شعبان را رسول الله خوانده ماه خود            چون نمایان می‌شود در آن مه روی حسین

امشب شب تکـامل امثال فـطرس است            حال دلـم شـبـیه به احوال فطرس است

این جانِ رنج دیده خریدار وصل اوست            این روسیاه، مشتری حال فطرس است

غـمگـینم و شوقِ لـبالب از بیانم می‌رود           دارد غریب و خسته یارِ مهربانم می‌رود

دار و ندارم از وطن رخت سفر را بسته و           سست است زانوانم و تاب و توانم می‌رود

عصر جهـانـگـیر نبوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریت رسـیـد

عید خـدا، عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و ركوع و سجود

خـبـری آمـده از عــالـم دیـگــر، اقــرأ            حضرت عشق؛ شدی از همه برتر، اقرأ

تا شود از نفست عـرش مـعـطر، اقـرأ            و خداوند تو را خـوانده پـیـمـبـر، اقـرأ

نـقــّاشـی لـبــخــنـد تـو دیــدن دارد            تـصـویـر نـگـاه تـو کـشـیــدن دارد

در لحظۀ خلقـتت خدا زمزمه کرد:            "آئـیـنـه‌ای چـون تو آفـریـدن دارد"

گـفـتند، از شـرابِ تو، میخانه‌ها به هم            خُـم‌ها، به وقت خوردن پیمانه‌ها به هم

از ما ربوده عقل و دل و دین و هوش را            وابـسـتـه‌انـد، اکـثـر دیــوانـه‌هـا بـه هـم

إقـرأ بـأسمِ پس جـمـلات آفریده شد            میزان به سجده رفت صراط آفریده شد

جبریل چید با نظر وحی رج به رج            انـسانی از تـمام جـهـات آفریده شد

مرا امشب رها کرده است بر بال دعا احمد            که اینگـونه شده ذکـرم میان ربنا احمد

به دور سجده‌هایش کعبه می‌گردد نمی‌دانم            چه دیده از خدای خود در این غار حرا احمد

در غـار حـرا سیـنجـلی می‌گویند            از نـور نـبـی و از ولی می‌گویند

تثلیث مسیحیان شکست و زین بعد            الله مـحـمـد و عــلـی مـی‌گــویـنـد

نـور «اِقـرَأ»، تـابـد از آئـیـنــه‌ام            کیست در غـار حـرای سـیـنـه‌ام؟

رگ رگـم، پـیـغـام احـمـد می‌دهد            سـیـنـه‌ام، بــوی مـحـمّـد مـی‌دهـد

بخوان به نام شکفتن، بخوان به نام بهار            که بـاغ پُـر شـود از جـلـوۀ تـمام بهـار

بخوان که باغ شود غرق در طراوت و نور            بخوان که دفتر گل وا شود به نام بهار

شکر خـدا جـسم تو را بی‌سـر ندیدند            زخـم سنان بر روی آن پیکـر ندیدند

شکر خدا که شیعـیان بودند آن روز            مردم تو را بی‌یـار و بی‌یـاور ندیدند

سرش گرمِ عبادت بود و کارش خواندنِ قرآن            تمام روزهایِ هفته در هر گوشه از زندان

زمین غرقِ تحیّر از خضوعِ سجده اش دائم            در و دیوار، از نورِ قنوتش آن به آن؛ حیران

هـستی غـریب و با تو کـسی آشنا نشد            هـمدم کسی به سوز دلت جز خدا نشد

خرما به زهر کینه شد آغشته وای من            جز سـوز زهـر، زخـم دل تو دوا نشد

دلْ مبتلای حضرت موسی‌بن جعفر است            دردْ آشنای حضرت موسی‌بن جعفر است

بر اهل آسـمـان و زمیـن سـروری کـند            هر کس گدای حضرت موسی‌بن جعفر است

ای جـلـوۀ نـور خـدا مـوسی‌بن جعـفـر            هم‌ مصطفی هم مرتضی موسی‌بن جعفر

کعبه همیشه گرد او گرم طـواف است            مروه، منا، سعی و صفا موسی‌بن جعفر

عجب تصور تلخی! سیاه چال و سپیده            پُـر است سـیـنۀ چاه از هـزار آهِ کشیده

تو کیستی که مقامت نمی‌شود متـصوّر            تو کیستی که خیالت شده ست حسرتِ دیده

اگرچه حجة اللهم، ولی ساکن در این چاهم            سیه چالی که در آن، نَشنود غیر از خدا آهم

خدا می‌خواست، این‌جا بِشنود سوز مناجاتم            همان قعرِ سجونی را، که من‌هم از خدا خواهم