اشعار

این‌گونه در قـفس به رهایی نمی‌رسیم            بی نـاخـدا، بـدان به خـدایی نمی‌رسیم

یک عمر صرف مدرسه و درس شد ولی            بی گریه بر حسین به جایی نمی‌رسیم

حس می‌کنم زمین و زمان گریه می‌کند            با گـریه‌ات تـمام جهـان گریه می‌کند

حَیَّ علی الحسین، جهان عازم غم است            هفت آسمان به وقت اذان گریه می‌کند

آمدم تا رشـته‌ام را بر درت محکـم کنی            زنـدگی‌ام را به ذکر دائمت، تــوأم کنی

با تضرع، زیر لب دارم صدایت می‌زنم            تا که قدری از حجابِ بینمان را کم کنی

از خود صبح مـهـیای خـروشیدن بود            علمش بر سر دوش و زرهش بر تن بود

یک به یک بال گـشودند همه یاران و            چشم سقای حرم، ابر پُر از باران و...

دلی به وسعت پهنای عرش بالا داشت            لبی به وسعت مهریه‌های زهرا داشت

کنار عـلـقـمه در سجـده‌گـاه چـشمانش            نداشت هیچ‌کسی را فقط خدا را داشت

صدایی آمد از دریا که مردی بر زمین افتاد            و بر رخسار زرد مادری در خیمه چین افتاد‌

زدند آنقدر سـویش تـیـرهای بی هـوا اما            نیفتاد از نفس تا این که مشکش بر زمین افتاد

این ریشۀ عشق است از دل کندنی نیست            بالاتر از فهم است پس فهمیدنی نیست

هرکس دلش گیر است یکجایی به هرحال            من که دلم این روزها اُمُّ البـنـیـنی‌ست

بی‌تـو از خانـۀ بی‌روح جـهـان بـیزارم            مـاه در دست به دنـبـال تو شب بـیدارم

تـا نـگـاه تـو در آئـیـنۀ قـلـبم جاری‌ست            زیـر بـاران بــلا، چــتـر مـحـبـت دارم

ما که عمری‌ست گدای شب تاسوعائیم            زخـمـی مـرثـیـه‌هـای شب تـاسـوعائیم
عشق عباس شکیبایی و سرزندگی است            روضۀ امشب ما روضۀ شرمندگی است

گفتم ز عطش شد به روی صفحه رها دست            مضمون مرا سوز جگر کرد بنا دست

تا کلک خـیالم به روی لوح روان شد            از طبع برآشفته نوا خواست چرا دست؟

درد مجـنون را فقـط لیلا مداوا می‌کند            درد نوکـر را فـقـط مولا مداوا می‌کند

مسجد و محراب و هیئت، هرکجا خواهی که باش            کار او این است، او هرجا مداوا می‌کند

به جان حـسـرتت را قـمر می‌برد            و داغ تــو را بـر جـگـر مـی‌بـرد

هر آن کس به شوق تو شوریده شد            کجـا جـان سـالـم، به در می‌بـرد؟

هـر که گـرفـتار غـمت می‌شود            زنـده به احـیـای دمـت می‌شود

قـطع یقـین لطف نگـاه شماست            تا که کسی محـتـشـمت می‌شود

سزد ز مهر فلک خوب‌تر بخوانندش            قمر نه، رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خـون شـهـیدان حـق روا باشد            که سـیـّدالـشـّهـدای دگـر بـخـوانـندش

پیش از این ای یوسف لیلا ندیده دیده‌ای            اولین بار است كه پیش پدر خوابیده‌ای

من كه از آغاز غصه خورده‌ام، غم دیده‌ام،            اولین بار است مرگم را به چشمم دیده‌ام

ز نیزه‌ای که ز دشمن به پهلویش جا شد            شکست پهـلـوی اکبر، شـبیه زهرا شد

ز کوچه‌ای که به قتلش گشوده شد دیدند            دوبـاره کـوچـۀ شـهـر مـدیـنـه پیدا شد

پای ما تا راهِ دُشوار فراقـش را گرفت            در میان هر حسینیّه سراغش را گرفت

عالَمِ ذر هر کسی ارثـیـّه از دلدار بُـرد            این دل ما هم خدا را شکر، داغش را گرفت

ممسوس ذات بوده‌ای از صبح خلقـتت            نـور پیـمـبـر است نمـایـان به طلعـتت

آن آیه‌ای که خـوانده شده لحـظۀ وداع            واژه به واژه داده گواهی به عصمتت

سـال‌ها در طـلـب سـیـم و زر دنـیـائیم            که خجـالـت زده از گل پـسر زهـرائیم

"به عمل کار برآید، به سخندانی نیست"            مـانـع آمـدن حـضـرت حـجـت مــائـیم

ای خــداجــلــوه و نــبـی‌ مــرآت            مرتضی‌خـصلت و حسین‌صفات

انـبـیـا در جـلال تـو شـده مـحـو            اولـیا بـر جـمـال تـو هـمـه مـات