اشعار

سـلامٌ عــلـی آلِ طـاهـا و یـاسـیـن            به این خلق و این خوی و این عزّ و تمکین

رخش مصحف فاطمه، حُسن، قرآن            پُر از«قدر» و«وَاللَّیل» و«وَالشَّمس» و«وَالتّین»

ارادت بـه نـــام عــلـی دارم و            پـنـاهـی بـه بــام عـلـی دارم و

دلی مـسـت جـامِ عـلـی دارم و            مــدال غـــلامِ عـــلـــی دارم و

از این سو شهربانو با دلی خرسند می‌آید            از آن‌سو زینب کبری‌ست با اسپند می‌آید

حسین آغوش وا کرده؛ حسن تبریک می‌گوید            به استـقـبـال او عـباس با لبـخـنـد می‌آید

تو شدی دیـده که آمـال به جـنّت نکشد            سرو هم چون قد زیبای تو قامت نکشد

شـب مـیـلاد تو دکـانِ همه تـخـته شـده            مـاه در چـاه فـرو رفـته خجـالت نکشد

کِی نخل نجف چون تو رُطب داشته است            تنها توئی که چنین لقـب داشته است

هـنـگـام تـمـاشـای تو و وقـت نـمـاز            تکـبیر علی به روی لب داشته است

شکفته شد گل روی مَلَک به عرش برین            رسـید مـاهِ شب چـارده به مُـلک زمین

شروع می‌کـنم آغاز شعـر را به رجـز            خلاف رسم تغزل، نه مثل آن و نه این

جهان دیده‌ست نور آسمان را در زمین پیدا            که امشب ماه شد از خـانۀ اُم‌البنـین پیدا

حسن انگشتر خلقت، حسین آن را نگین، اما            اباالفضل آمد و حالا شده نقش نگین پیدا

عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است            از عرش الی فرش، گلستان حسین است

با گـریـۀ شوق نـبی و حـیـدر و زهـرا            چشم همگان بر لب خندان حسین است

عـشقـش برای خـاطر ما آفـریده شد            در راستـای عـشـق خـدا آفـریده شد

آدم که نه، بهشت که نه، هیچ‌کس نبود            «کرب» و «بلا» و «کرب‌وبلا» آفریده شد

ایمان قدم به خاک نهاد و یقـین شکفت            آیـات نـور در ظـلـمـات زمـین شکفت

آن کـشـتـی نـجـات بـرآمـد بـه مـوج‌ها            آن چشمۀ حیات و بهشت برین شکفت

سحر آمد سلامش کرد و بعد از آن نمایان شد            بیابان چون توسل کرد بر او زود باران شد

از آن اول به دستش داشته حاجت‌روایی را            برای فطرس زخمی ببین قنداقه، دامان شد

خونِ خدا اگر شد، روزی نثار اسلام            مائیم و سربـلندی، در سایه‌سار اسلام

دارد حـقیقتِ امر، امروزه می‌درخشد            آفـاق پُـر شـد از نـور آشـکـار اسـلام

دل! بـیـاور شـکـوه دلبـر را            سر! بیـاور قـدوم سـرور را

نیک بنگر به سـوم شـعـبان            نــــوۀ دوّم پـــیـــمـــبـــر را

بر مشام خاکیان بخشیده جان بوی حسین            شد گلستان کل عالم از گل روی حسین

ماه شعبان را رسول الله خوانده ماه خود            چون نمایان می‌شود در آن مه روی حسین

امشب شب تکـامل امثال فـطرس است            حال دلـم شـبـیه به احوال فطرس است

این جانِ رنج دیده خریدار وصل اوست            این روسیاه، مشتری حال فطرس است

غـمگـینم و شوقِ لـبالب از بیانم می‌رود           دارد غریب و خسته یارِ مهربانم می‌رود

دار و ندارم از وطن رخت سفر را بسته و           سست است زانوانم و تاب و توانم می‌رود

عصر جهـانـگـیر نبوّت رسید            عـیـد بـزرگ بـشـریت رسـیـد

عید خـدا، عـید جـهـان وجـود            عید قیام است و ركوع و سجود

خـبـری آمـده از عــالـم دیـگــر، اقــرأ            حضرت عشق؛ شدی از همه برتر، اقرأ

تا شود از نفست عـرش مـعـطر، اقـرأ            و خداوند تو را خـوانده پـیـمـبـر، اقـرأ

نـقــّاشـی لـبــخــنـد تـو دیــدن دارد            تـصـویـر نـگـاه تـو کـشـیــدن دارد

در لحظۀ خلقـتت خدا زمزمه کرد:            "آئـیـنـه‌ای چـون تو آفـریـدن دارد"

گـفـتند، از شـرابِ تو، میخانه‌ها به هم            خُـم‌ها، به وقت خوردن پیمانه‌ها به هم

از ما ربوده عقل و دل و دین و هوش را            وابـسـتـه‌انـد، اکـثـر دیــوانـه‌هـا بـه هـم