اشعار

نگاهم مملو از آئینه شد، لبریز باور شد            دو چشم محو در آئینه‌هایت، ناگهان تر شد

سقوط اشک‌هایم بار بغضم را سبک‌تر کرد            دلم بر سنگ‌فرش صحن تو افتاد و پرپر شد

یاسی که نسیمِ تنِ او از گلِ سیب است            او فاطمه و خواهرِ سلطانِ غریب است

هجرانِ رخش برده قرار از کفِ خواهر            جان در تعَب است از غمِ دوریِ برادر

پـروانه زاده‌ایم که با سوخـتن خـوشیم            ما کـوچ کـرده‌ایم ولی با وطن خوشیم

مـا از طُـفـیـلـیِ گِـلِ یــاریـم هـرکـجـا            خیمه زدیم اگر، به هوای قرَن خوشیم

ای حُـسن سـراپا و سراپا همگی حُسن            ای چون پدرانت شده یکجا همگی حُسن

چون مادر خود حضرت زهرا همگی حُسن            لبریز شود با تو به هر جا همگی حُسن

قدح پُر باده کن ساقی، که آمد موکب جانان            نسیمی با صفا آید به سوی دشت و کوهساران

بهاران می‌رسد از راه و لبها می‌شود خندان            خزان بگذشت و پیدا شد بهار دلکش و شادان

جـبریل چو بـلـبـلی ترنم کرده است            گوئی که زشوق دست و پا گم کرده است

می گـفـت کـه در بـاغ امـام هــادی            بر غنچۀ خود گلی تبسم کرده است

مدیـنه بـاز پُـر از آیـه‌های نـورانی‌ست            حریم وحی، ز انوار حق چراغانی‌ست

بلور نور به سقـف فلک مگـر بـسـتند؟            که این فضای مقدس همیشه نورانی‌ست

بـاز شد پـنجـره‌ای سمتِ نسیمِ ملکـوت            نـور تابید در آئـیـنۀ صبح از جـبروت

تـشـنۀ بـوی نـفـس‌های بـهـارش بـودیم            از همان روزِ ازل مستِ نگارش بودیم

ای حُـسـن بی‌هـمـتا دچـار عـزّتم کن            با لطـفِ بـی‌انـدازه‌ات بـد عـادتـم کن

با این بـدِ بی‌آبـرو هم، هـمنـشـین شو            همصحبتم باش و به دور از غربتم کن

در شـب مـــیــلاد تــو دارایــی‌ام            گـشـته ایـنکـه مثل تو زهـرایی‌ام

از گـدایـی‌هـای پـیـش اهـل بـیـت            افـتـخــارم ایـنـکـه ســامــرّایـی‌ام

جهان به کام غـلام امام عسکری است            که شاه می‌شود آنکه غلام عسکری است

بـرای بـار دهـم مــرتـضـی نـمــا آمــد            نمای عرش، مزین بنام عسکری است

قـیـام کـن! کـه جـلـودار رهـبــری آمـد            کـسی که دل بـرد از ما به دلـبـری آمد

به حُسن طـلـعـت او مـاه، مـشتری آمد            دلـیـل و مـعـدلـت و دادگـسـتــری آمــد

عـبـدالـعـظـیم ‌مـثـل کـریم مـدینه‌ای            تـو وارث‌ کـریـم عـظـیـم مـدیـنه‌ای

طـوبـای ‌قـد کـشـیده ‌نـسـیم ‌مدینه‌ای            تو دلـگـشای شـهـر قـدیـم مـدیـنه‌ای

شامل حالم شد امشب دعوتِ عبدالعظیم            یک سلام ِ بی‌ریا بر ساحتِ عبدالعظیم

در حریمش مهربانی و کرَم حس می‌شود            از حسن نشأت گرفته رأفتِ عبدالعظیم

ای آفـتاب فـاطـمه، در شهـر ری مقیم            ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم

صحنت مطاف جان، حرمت جنّة النّعیم            عـبد عـظـیـم خـالـق بـخـشـنـدۀ عـظـیم

تکان داده‌ست فریاد گلویت، خواب دنیا را           به خونت هدیه دادی بر جهانِ مُرده، احیا را

چنان قلب زمین را بر تپش انداختی شاید           میان آهِ خود داری نفـس‌های مسـیحـا را

خودش را وارث أرض مقدس خوانده، این قابیل            جهان وارونه شد، این‌بار با سنگ آمده هابیل

نِگین، دست شیاطین و سلیمان اشک می‌ریزد            و با فرعون، می‌خندند فرزندان اسرائیل

ای قـدس تنت زخمی شلاق یهود است            عمری ست سراپای تو در آتش و دود است

شمـشیر بلا یکسره در حال فرود است            از ما به تو پیوسته سلام است درود است

این روزها حال جهان در وضع هشدار است           برخیز و فریادی بزن! این کمترین کار است

در پیچ تاریخی دوران فتنه بسیار است           شمشیر بردار ای برادر جنگ دشوار است

نشـسـتم بر مزار کـودکانم، آه، غـمگینم           مگر بر آتش این سینه گردد اشک، تسکینم

منم باغ گلی که غنچه‌هایم را لگد کردند           درون سینه‌‌ام دشتی پُر از گل‌های خونینم