اشعار

تو کیستی؟ که عقل مجنون توست            عشق به تو عاشق و مدیون توست

تـویـی جـگــرگــوشــهٔ آل کــســا            به درک تـو عـقـلِ رسـا، نـارسـا

باز چشمم به دری مانده ز خواب افتاده            دلم از فرط جنون در تب و تاب افتاده
کـاسـه در بـرکـۀ مـواج شـراب افـتاده            کـار من بـاز به یک بـادۀ نـاب افـتـاده

لگام ارض و سما زیر گام حضرت زینب            پیمبران همه مست مقام حضرت زینب

به امر عشق به پا خواست پای دار و ندارش            که دین قوام گرفت از قیام حضرت زینب

به نـام زیـنت مـولا، به نـام سیده زینب            شهنـشاهان به قـربانِ غـلام سـیده زینب

به نام شیربانویِ مجاهـدهای هر دوران            خـدا زد استـقامـت را به نام سیده زینب

در لقـب، پیـشـتر از زینت مـولا بودن            مفـتخـر بود به صدیـقـۀ صغـری بودن

چون نبی، چله گرفته‌ست علی هم به نظر            تـا قـدم رنـجـه کـنـد اُمِّ ابـیـهــای دگــر

بسکه بر «ألله» با قدرت توکل می‌کند            پیش پایش کوه احساس تزلـزل می‌کند

مـاه کـنـج چادرش آرام می‌گـیـرد پـناه            بر لبش لبخندی از دلدادگی گل می‌کند

مثل همیشه از همه سرها سری حسین            بر نیزه دیدمت، چقدر محشری حسین
از هر کجای دشـت شـمـیم تو می‌وزد            عـطـر گـل مـحـمـّدیِ پـرپـری حـسین

سحر است و دمیده دولت عشق            نوبتی باشد است نوبت عشق

کـوه می‌لـرزد از اُبُهَت عشق            می‌نویسم به نام حضرت عشق

هـسـتیِ ما هـست از عـنـایت زیـنب            روزیِ ما هـست از کـرامـت زینب

ما اگر امروز رو به سوی حـسیـنیم            هـست دلـیـلـش فـقـط هـدایت زیـنب

مدح هرکس که مقرر شده بر لب باشد            حـق بده بر لب ما صحـبت زینب باشد

نیست شایستۀ هر کس که بَرَد نامش را            نـام او در خـور لـب‌های مـؤدّب بـاشد

آقای جمعه های غریبی ظهور کن            دهلیزهای شب زده را غرق نور کن

یگ گوشه از جمال تو یعنی تمام عشق            یا باز گرد یا دل ما را صبور کن

خـدا کـند به سر این انـتـظـارهـا برسد            زمـان مـرگ، خـزانِ بـهـارهـا بـرسـد

نـشد اگـر بـرسم من به پـای‌بـوسی تـو            خـدا کـند که از آن سو غـبارها بـرسد

در فلسطین می‌چکد خون از نگاه کودکان           پـشت ابر غـم نشـسـته روی ماه کودکان

سر بچرخانی به هر سو، لاله‌ای روئیده است           شـهـر غــزه پُر شده از بـارگـاه کـودکان

زمین و آسمان‌های خدا لبریز تبریک است           خبر پیچیده گویا مرگ اسرائیل نزدیک است

هزاران موشک از نفرین مادرهای غمدیده           به سمت آسمان اورشلیم در حال شلیک است

بالابلـندی، شانه‌های مـهـربان داری            بر طاق چشمانت دو ابروی کمان داری

بر لب طنین دلنـشین نور و الرحمن            روی عبایت آیه‌هایی از دخان داری

هر گـاه از نـگـاهِ تـو، دل‌های ما بُرید            نـطـقِ زبـان، ز گـفـتـنِ یـا ربـنـا بُـرید

از فـیضِ رحـمتت، نبَرَد بهره روسیاه            عصیانِ روز، از تو چه شب‌ها مرا بُرید

همیشه هر شبِ جمعه به سینه غم دارم            حـرارتی‌ست قـدیـمی که در دلـم دارم

اگرچه دستِ تـهـی دارم و گـدا طبـعـم            دلِ شکـسـتۀ خود را که دستِ کم دارم

نـشـنـیـده‌اند از لب او جـز رضا رضا            دارد تپـش تپـش دل او یک صدا رضا

طوری دل کریمه گره خورده با رضا            وابسته‌اش شده‌ست دراین سال‌ها رضا

شب بود، نـور عرش خداوند دیده شد            فـریـاد ابـرهـای بـهـاری شـنـیـده شـد

باران به سمت پهـنۀ ساحل کشیده شد            در جزر و مَدِّ عاطفه، عشق آفریده شد

ای بانـویی که مظهـر ایمان و عـزّتی            معصومه‌ای و اُسوۀ فضل و شرافـتی

هم دختر کریمی و هم خود کریمه‌ای            هم ابـر رحـمـتـی و سپـهـر کـرامـتی