اشعار

ای نخـل ادب! ثـمر مبارک            وی بحر شرف! گهر مبارک

ای شمس ولا! قـمر مبارک            ای طور علی! شجر مبارک

جـبــرئــیــل آمــده خــبــر داده            بـه هــمــه مــژده ســحــر داده

خـبـر از فـیـض مـسـتـمر داده            نـغـمـه‌ای عـاشـقـانـه سـر داده

زنده شود جان ز نام حضرت عباس            توسنِ چرخ است رام حضرت عباس

از شـهـدا بـعـد سـیـدالـشـهـداء است            پیش حق افزون مقام حضرت عباس

ماهی به نور هاشمی از شرق یثرب شد عیان            کز جلوه‌اش بیت ولا شد غبطۀ باغ جنان

زیبِ بَرِ اُمّ‌البـنـیـن پـور امیـرالمـؤمـنـین            سر حلقۀ اهل یقین مقبول این مطلوب آن

از مـلائک پُـر شده دور و بر اُمُّ‌الـبـنین            بـهـر دیـدار تو ای تـاج سـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

آمدی از آسمان و عطر خـوشبوی تنت            شهـر را پـر کرده سیب نوبـر اُمُّ‌البـنین

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟            و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد            که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد

ملائک مست جام تو، خلایق جلد بام تو            سند خوردند امشب عالم و آدم به نام تو

قدم بر چشم این دنیا نهادی؛ چشم ما روشن            جهان آفرینش چیست غیر از رزق عام تو

هر صبـح با خـیـال تـمـاشـای گـنـبدت            می‌ایـسـتم به رسم ادب رو به مرقـدت

تو راه مستـقـیمی و من وصل می‌شوم            بـا تـو به رودخـانـهٔ لـطـف سـرآمـدت

آمد هـمان که عـلـتِ شـیـدایی من است            از وصف این شکوه، زبان نیز الکن است

چشمِ علی به دیدنِ این ماه روشن است            فطرس بیا! که لحظۀ حاجت گرفتن است

غیر از تو را زبـان من املا نمی‌کند            جز گـفتن از تو را، قـلم انشا نمی‌کند

شاعر تو را نوشـته و حـاشا نمی‌کـند            جز در سرودن از تو زبان وا نمی‌کند

بُگـشـوده‌انـد بـاز، درهـای مـغـفـرت            روح الامـیـن زَنـد، آوای مـغــفــرت

نـوری دگر گـرفت، دنـیای مغـفـرت            فطرس گرفته است، ویزای مغـفرت

اقــرار کـن بـلـنـدی ایـن اقــتــدار را            این انـقـلاب مـسـتـمـر ریـشــه‌دار را

باید به تنگ‌چشمی دشمن نشانه رفت            فـرّ و شکوه این همه نقش و نگار را

ای نگـاهـت امـتـدادِ سـورۀ یاسین شده            با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده

تا بیایی باز هم یک صبح زیبا پیش ما            کـوچه‌های دل برای مقـدمت آذین شده

چه خوب است آب و هوایی که دارید            همیشه بهشت است، جایی که دارید

الـهـی روی خـلـوتـی هـم نـبـیـنـد            شلـوغی این کـوچه‌هایی که دارید

رود سـمـت خـانـۀ دریـا قـدم بـرداشـتـه            دامـن دشـتِ پُـر از آلالـه نـم بــرداشـتـه

تا که بنویسد به روی پلک او «فَتحًا مُبین»            حضرت حق از پر فطرس قلم برداشته

ای آن که تو را حُـسن خـداداد بـود            مـیــلاد تــو جـلـوه‌گـاه ایـجــاد بــود

ما را به نگـاه لطف خود شادان کن            امـروز که قـلـب فـاطـمـه شـاد بـود

صدای پـای خـدا می‌رسد به گوش بیا            سبو به دست و غزلخوان و باده نوش بیا
بگـیـر بـیـرق میـخـانه را به دوش بیا            بـه بـزم آمـدن پـیـر مـی فــروش بـیـا

ای عـشـق آمـدی و تـسـلای مـا شـدی            روح و روان و راحت جان‌های ما شدی
پـایـان تـرسِ روزِ مــبــادای مـا شـدی            از عــرش نـور آمـدی آقـای مـا شـدی

در وقت شادی، لحـظهٔ غم گریه کردم            با تو به شـعـبـان و محـرم گریه کردم

تو کـشـتهٔ اشکی و من هم مردهٔ اشک            عمری بگریم برغمت، کم گریه کردم

که بود این موج، این طوفان، که خواب از چشم دریا برد؟          و شب را از سراشیب سکون تا اوج فردا برد

کدامین آفتاب از کهکشان خود فرود آمد         که این‌گونه زمین را تا عمیق آسمان‌ها برد