اشعار

ما که عمری‌ست گدای شب تاسوعائیم            زخـمـی مـرثـیـه‌هـای شب تـاسـوعائیم
عشق عباس شکیبایی و سرزندگی است            روضۀ امشب ما روضۀ شرمندگی است

گفتم ز عطش شد به روی صفحه رها دست            مضمون مرا سوز جگر کرد بنا دست

تا کلک خـیالم به روی لوح روان شد            از طبع برآشفته نوا خواست چرا دست؟

درد مجـنون را فقـط لیلا مداوا می‌کند            درد نوکـر را فـقـط مولا مداوا می‌کند

مسجد و محراب و هیئت، هرکجا خواهی که باش            کار او این است، او هرجا مداوا می‌کند

به جان حـسـرتت را قـمر می‌برد            و داغ تــو را بـر جـگـر مـی‌بـرد

هر آن کس به شوق تو شوریده شد            کجـا جـان سـالـم، به در می‌بـرد؟

هـر که گـرفـتار غـمت می‌شود            زنـده به احـیـای دمـت می‌شود

قـطع یقـین لطف نگـاه شماست            تا که کسی محـتـشـمت می‌شود

سزد ز مهر فلک خوب‌تر بخوانندش            قمر نه، رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خـون شـهـیدان حـق روا باشد            که سـیـّدالـشـّهـدای دگـر بـخـوانـندش

پیش از این ای یوسف لیلا ندیده دیده‌ای            اولین بار است كه پیش پدر خوابیده‌ای

من كه از آغاز غصه خورده‌ام، غم دیده‌ام،            اولین بار است مرگم را به چشمم دیده‌ام

ز نیزه‌ای که ز دشمن به پهلویش جا شد            شکست پهـلـوی اکبر، شـبیه زهرا شد

ز کوچه‌ای که به قتلش گشوده شد دیدند            دوبـاره کـوچـۀ شـهـر مـدیـنـه پیدا شد

پای ما تا راهِ دُشوار فراقـش را گرفت            در میان هر حسینیّه سراغش را گرفت

عالَمِ ذر هر کسی ارثـیـّه از دلدار بُـرد            این دل ما هم خدا را شکر، داغش را گرفت

ممسوس ذات بوده‌ای از صبح خلقـتت            نـور پیـمـبـر است نمـایـان به طلعـتت

آن آیه‌ای که خـوانده شده لحـظۀ وداع            واژه به واژه داده گواهی به عصمتت

سـال‌ها در طـلـب سـیـم و زر دنـیـائیم            که خجـالـت زده از گل پـسر زهـرائیم

"به عمل کار برآید، به سخندانی نیست"            مـانـع آمـدن حـضـرت حـجـت مــائـیم

ای خــداجــلــوه و نــبـی‌ مــرآت            مرتضی‌خـصلت و حسین‌صفات

انـبـیـا در جـلال تـو شـده مـحـو            اولـیا بـر جـمـال تـو هـمـه مـات

مـی‌رود بـر لـبـۀ تــیــغ قــدم بــردارد            درد را یک‌تـنه از دوش حرم بردارد

مثل یک ماهِ پسِ اَبر عبورش زیباست            بارها گفته‌ام این قصه مرورش زیباست

پابه پای من و دل، عرش عزا می‌گیرد            مـی‌کـشـم آه و دل آیــنـه‌هـا مـی‌گــیـرد

بر دلم، حسرت یک بوسه و می‌دیدم از او            بوسه‌هـا تـیـر جـدا، نـیزه جدا می‌گیرد

نجف به مضجع پاک تو با سلام رسیده            به پای‌بوسی تو مسجد الحرام رسیده

عجب نباشد اگر عرش هم زده زانو            چنین به حائر قدسی تو امام رسیده

اذان بگو که شهیدان همه به صف شده‌اند            کـه تـیـرهـا هـمـه آمـادهٔ هـدف شـده‌اند

پـیـمـبـرانـه به تـکـبـیـر باز کن لب را            که از صدای تو ذرّات در شعف شده‌اند

اکبر است این یا که ماه آسمان؟ الله اکبر            آدمـی‌زاده‌ست یا سـرو روان؟ الله اکـبر

اینکه می‌آید به میدان خاتم پیغمبران است؟            یا نـگـیـن خـاتـم پـیـغـمـبـران؟ الله اکبر

بی‌تو سرگردانم و یک دردِ جانکاهم حسین            خوب شد که سائلِ این بزم و درگاهم حسین

دست‌هایم را نگیری! می‌خورم هر آن زمین            راه را گم می‌کنم! پس باش همراهم حسین

غُصه‌ای نیست اگر از غَمِ تو غَم دارم            غـمِ تو دُرِّ گـرانی‌ست که من کم دارم

تاکه در کاسۀ عشق تو مرا رزقی هست            چه نـیـازی به سـرِ سُـفـرۀ حـاتـم دارم

برای سوگ تو باید زبـانِ دیگر داشت            نگـاه روشـنی از آسـمان فـراتر داشت

شهادت تو حماسه‌ست با شکوه و عیان            حماسه‌ای که هزاران پیام در بر داشت