اشعار

غُصه‌ای نیست اگر از غَمِ تو غَم دارم            غـمِ تو دُرِّ گـرانی‌ست که من کم دارم

تاکه در کاسۀ عشق تو مرا رزقی هست            چه نـیـازی به سـرِ سُـفـرۀ حـاتـم دارم

برای سوگ تو باید زبـانِ دیگر داشت            نگـاه روشـنی از آسـمان فـراتر داشت

شهادت تو حماسه‌ست با شکوه و عیان            حماسه‌ای که هزاران پیام در بر داشت

طوری که نم ز بحر کرم فیض می‌برد            از فیضِ اشک، چشم ترم فیض می‌برد

جان و دلم اگـرچه نشد مَحـرمش؛ ولی            هر شب همین که پشتِ درم، فیض می‌برد

تنها نه این که داده رزق نوکران را            بخـشـیـده آب و نانِ بنـده‌پـروران را

معـشـوق‌ها، دلـدادۀ حـب الحـسین‌اند            عشقـش مُسَخَّر کرده قلبِ دلبـران را

هر که دارد بر حسین، عشق و ارادت بیشتر            حضرت مولا به او دارد عـنایت بیشتر

گرچه زهرا روز وانفسا شفاعت می‎کند            می‌کـند اما حـسـیـنِ او شـفـاعت بیـشتر

یک لحظه بی‌حسین، جهان دلپذیر نیست            بیچاره آن کسی که به عشقت اسیر نیست

شکر خدا که چشم من از کودکی حسین            چون چشمه در عزای تو بود و فقیر نیست

چه اضطراب و چه باکى ز آفتاب قيامت            که زير سـايۀ اين خـيـمه کرده‌ايم اقامت

شـفـيع گـريه کـنـانش ائـمـه‌انـد يـکـايک            به اين دليل که جمع است در حسين امامت

دوای درد عـالـم یا حـسـین است            شـفـای روح آدم یـا حـسـین است

بـه لـوح آفـریـنـش بـا خـط نــور            نوشته اسـم اعـظم یا حسین است

به حکم این که فقط کربلاست منزل ما            معطر است به ذکر حـسـین محـفـل مـا

به زرق و برق جهان دل نبسته‌ایم دمی            خوشیم تا که همین نوکری‌ست حاصل ما

بـنا شده‌ست زمین و زمان به نام عـلی            گرفته است قوام این جهان به نام علی

برای اینکه مُشخّص شود عـیـار دقـیق            شدند خَـلـق خـدا، امـتحـان به نام عـلی

ای انـعــکـاس آیــنـۀ هـل اتـی، عـلــی            زیـباتـرین مسیـر جـهـان تا خـدا، علی

انگـشترت چه کرد که حتی بهشت هم            زانو زده‌ست نزد تو چون بیـنوا، علی

نه فقط خلیل، تبر به کف به مصاف بتکده یاعلی            نه فقط کلیم، عصا به دست، میان شعبده یاعلی

به رکوع آیۀ إنّما، به وفای سورۀ هل‌أتی            به حدیث قدسی لافتی، که خدا صدا زده یاعلی!

با نـفی عـشق، مرجع اعـلـم نمی‌شوید            در جهـل خویش مانده و آدم نمی‌شوید

تا آن زمان که دور از این خانـواده‌اید            سُـسـتـید در عـقیده و محکم نمی‌شوید

بعـد از هـزار نقـل حـدیث و مطالـعـه            حـجـت تـمـام، حـل شـده سـِرّ مـعـادله

آمـد نـدا که یـکـسـره ایـمـان بـیـاورید            مـدح عـلـی‌سـت شـأن نـزول مـبـاهـله

میان قـوم مسیـحـا چه ولـولـه پیداست            قسم به «زلزلت الارض»، زلزله پیداست

مراد «لـوکـره الـمـشرکـون» قـرآنـنـد            میان این همه مشرک که هلهله پیداست

به‌جز رحمت پیمبر از دری دیگر نمی‌آمد            ولـو نـجـرانـیـان را تـا ابـد بـاور نـمی‌آمد

از آن لبخند در لبخند، از، آن لطفِ بی‌پایان            از آن احـساسِ ‌بی‌اندازه نـفـرین برنمی‌آمد

میان باطل و حـق، باز هم مجادله شد            گذاشت پا به میان عشق و ختم غائله شد

مـحــمــد آمـد و اهـل کـســاء را آورد            ورق‌ورق کـتب کـفر، برگِ باطله شد

محمّد، با خودش آورد، محبوبش، حبیبش را           حسن، آن باغ حُسنش را، حسین و عطر سیبش را

زنی از راه می‌آید، که دارد آرزو مریم،           به رویش وا کند، یک لحظه چشمان نجیبش را

شکر حق هستم گدایی بر سر کوی علی            دوست دارم هرچه را که می‌دهد بوی علی

باز کردم من زبان با نـام دلجـوی عـلی            آمـدم دنـیـا به عـشـق دیـدن روی عـلـی

خـبر دهـیـد که یـاران رفـته برگـردند            پـیـادگان و سـواران رفـتـه بـرگـردنـد

خبر رسید به نقل از سبو، به نقل از خُم            شراب ناب رسیده، به‌هوش ای مردم!