اشعار

عـالـم هـسـتـی چـه رویـایی شـده            در مدیـنه شـور و غـوغـایی شده

هـر دلی امـشب مـسیـحـایی شـده            خـانـۀ هـــادی تــمــاشـایــی شـده

سـر زد از یـثـرب مه هر انجـمن

آمـده در ایـن جـهــان دوم حـسـن

درب رحـمت بر روی ما وا شده            شور عـشق و عـاشـقی معـنا شده

در گــلـسـتــان ولا گــل وا شــده            هـــادی دیـن خــــدا بــابـــا شــده

آمـده مـنـشـور عــشـق و دلـبـری

حـجـت بـر حـق امـام عـسـکـری

نـوری از انـوار سـرمـد می‌رسد            از خـدا الـطـاف بـی‌حـد می‌رسـد

غـنچـه‌ای از بـاغ احـمـد می‌رسد            حــامــی دیـن مـحــمــد مـی‌رسـد

عــاشـقـان هـنـگـام شــادی آمــده

در جـهـان فـرزنــد هــادی آمــده

از مـدیـنـه ســرزده نــوری دگـر            نـخـل دیـن بـار دگـر داده ثــمــر

هـادی دیـن در بـغـل دارد قــمـر            روی ماه عـسکـری شد جلـوه‌گر

رهــبــر دنـیـا و دیـن آمــد ز راه

می‌بـرد دل از پـدر بـا یک نـگـاه

در ســپـهــر دیـن حـق مـاه آمـده            بــــاز از ره هـــــادی راه آمـــده

رهـــزن دلـــهــای آگــــاه آمـــده            عـسـکـری با عـزّت و جـاه آمـده

نــور بـخــش کـل هــسـتـی آمــده

مــظـهــر یـکــتـا پـرسـتــی آمــده

عـاشـقـان عـیـد آمـده عـیــد آمـده            از ســوی حـق نــور امــیـد آمـده

نــوری از انــوار تـوحــیــد آمـده            در سپـهـر عـشـق، خورشید آمده

عـید مـیــلاد عید هم عـهـدی شده

زیـنت مـجـلـس ابـاالـمـهـدی شده

این پـسـر نـور خـدای داور است            از تـبار حـضرت پیـغـمـبر است

در شجاعت همچو جدش حیدر است            او شفیع شیعـیان در محـشر است

این پسر ابن الرضای سـوم است

همچـو اجـدادش پـنـاه مردم است

حیدری خصلت بود زهرا صفات            روح ایـمان، معنی صبـر و ثبات

بر هـمه باشـد حـسن باب نـجـات            نــام او حـلال جــمـع مـشـکـلات

مـهـر و حُـب او بـود نــور امـیـد

شیـعۀ او تا به محـشـر روسـپـیـد

این پسر باشد چون زهرا با وقار            پای تا سر لطف وجـود و اقـتدار

داده بـر شـیـعـه ولایـش اعـتـبـار            بـیـقـراران را بـود مهـرش قـرار

همچو هادی او بود خورشید دین

شیـعـیـان را او بود حـبل المـتـین

عـالـم هــسـتـی بـود حــیــران او            من مسلـمان گـشـته از ایـمـان او

گـشته ام از لطف و از احسان او            در شـب مـیــلاد او مـهــمــان او

کـار ایـن مـولاسـت ذرّه پـروری

هـسـتم از طـفـلی گدای عسکری

غـرق در دریـا مـنـم، تو سـاحـلم            بـر در کـویـت ز طـفـلـی سـائـلـم

بـا ولای تـو در عــالــم کــامــلـم            لـطـف تو مـولا شد امشب شامـلم

ای که هستی همچو حـیدر دلنواز

ســائـل تــو آمــده غــرق نــیـــاز

بـی پـنـاهـم بـی پـنـاهـم بـی پـنـاه            برمن مسکـین توهستی تکـیه گاه

آمــدم ســوی تـو از لــطــف الاه            سـائـلت را از کـرامت کن نـگـاه

ای که هستی در کرامت بی نظیر

در شب میـلاد خود دسـتـم بگـیر

ای که برعالم حسن هستی بصیر            در کرم در جود هستی بی نظـیر

همچو زهـرا مادرت خـیر کـثـیر            هستی از خـیل گـدایان دستـگـیـر

بـر غـلامـی تو هـسـتـم مـفـتـخـر

بر(رضا) از مرحـمت بنـما نظر

صراط مستقیمم تو، من آن ضالین قرآنم           کُند کار خلیل لَه غلامت من که حـیرانم

دمی از کوی تو رفتم پشیمان بودم از رندی           و عـمری از پشیمانیِ خود دائم پشیـمانم

بشویم با گلاب ناب قمصر گر دهانم را           به لب آوردن اسمت نبـاشد از ادب دانم

نمازم را به سوی تو اقامه می‌کنم هر شب           قنوتم را به یاد زلف مشکین تو می‌خوانم

نه تیغ تیز و نه کینه نه تحقیر و ملامت‌ها           مرا از تو نمی‌بُرّد به پای عشق می‌مانم

تو عشق لا یموتی و به عشق تو منم باقی           تـمام فـانـیـان را از دل دیـوانـه می‌رانـم

نه پای رفتنی مانده، نه امید وصالی هست           نه می‌خوانی نه می‌رانی، ز دستم رفته سامانم

به زیر تیغ عشق تو به صد منت گذارم سر           مرا احیا کن و در مسلخ عشقت بمیرانم

میان چشم خـیس من قـدم بگـذار آهـسته           مبادا که به پـای تو نشـیـند خار مـژگانم

شهنشاهان عالم را اگر تاج و اگر تخت است           بدون تاج و تختی من به درگاهت سلیمانم

ربیع است و دل بر جمال تو شایق            نـه بـر لالـه و ارغـوان و شـقـایـق

ربودی تحـمـل ز من گـل ز بـلـبـل            چو لیلی ز مجنون و عَذرا ز وامق

به بوی خوش گـل شود مست بلـبل            به بـوی تو دیـوانه بیـچـاره عـاشق

نه چون خط نیکویت انـدر ریاحین            نه چون سـنـبل مویت انـدر حـدایق

نه زیبـاست با قـامـتت شاخ طـوبی            نه لایق به سـرو قـدت نخـل باسـق

تـویـی دوحــۀ بـوســتــان مـعـارف            تـویـی گـلــبـن گـل سـتـان حـقــایـق

تویی عـقـل اقـدم؛ تویی روح عـالـم            مـحــیــط دوایــر، مــدار مــنــاطـق

تویی منطـق حق و فـرمان مطـلـق            إلـی الـحـقِ داعٍ و بــالـحـق نـاطـق

إمـام الـهـدی صـالـح بـعــد صـالـح            دلـیـل الـوری صـادق بـعـد صـادق

حـلـیـفُ الـتُّـقـی جـعـفـر بن مـحـمد            کـثـیر الـفـواضـل عـظـیم الـسـوابق

دلـیـل حـقـیـقـت لـســان شــریـعـت            امـــا طــریـقـت بـکــل الــطــرائـق

ز منصور مـخـذول چـندان بلا دیـد            لـقـد کـان تـنـهــدُّ مــنـه الـشــواهـق

سر اهل ایـمان سـر و پـای عـریان            بـسـی رفـت در محـفـل آن مـنـافـق

نگـویم ز گـفـت شنـودش که بودش            کَــسَـمُ الأفـاعــی و حــدُّ الــبــوارق

چنان تلخ شد کامش از جـور اعـدا            که شد سم قـاتـل بـر او شـهـد فـایق

هفده ماه ربیع هست و مدینه غرق نور است           بهر میلاد پیمبر شهر در شادی وشور است

بیت مولا حضرت باقر چراغان است زین رو           همزمان از بهر میلادی دگر غرق سرور است

حق عطا کرده پسر بر پنجمین ماه ولایت           وز طلوع ماه رویش آسمانها غرق نوراست

نام او جعفر بود کز سوی پیغمبر رسیده           صادق است و با وجودش، صدق در اوج ظهور است

او اباعبدالله وفاضل، لسان الحق و صابر           عالم آل محمد بوده مولایی فکور است

دین جـدش را کـنـد احـیـا با عـلم الهـی           با تلاشش شبهه‌ها از پیکر اسلام دور است

عالمان گردند جمله وامدار علم صادق           دشمن دین روبرویش جاهلی ناشی وکور است

شیعه را از بعد مولا، جعفری مذهب شمارند           این لقب هر شیعه‌ای را علت فخر وغرور است

روز عید است و ز مهدی عیدی خود را طلب کن           عیدی ما شیعبان تعجیل در وقت ظهور است

مـی‌آیـد از مـدیـنـه بـوی گـل شـقـایـق            در گـلـشـن ولایـت آمـد امــام صـادق

سـاقی ز ره رسـیـده با سـاغـر ولایت            آمد رئـیـس مـذهـب در سنگـر ولایت

در بـزم بـاده‌نـوشـان دلـدار دلـبـر آمد            بـنــیـانـگـزار فــقـه آل پـیـمــبــر آمــد

شهـر مـدیـنـه شادان از نغـمـه منـادی            بـاشـد ربـیـع الاول مـاه بـهــار شـادی

در کوچه کوچه دل پیچیده عطر بویش            چشم عروس زهرا روشن شده به رویش

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

همین که آمده‌ای از راه، حجاز، محو تو شد، ای ماه!            یتـیم کوچک عبدالله! ببین نیامده، آقایی!

سلام ماه بنی‌هاشم! سلام بر تو ابوالقاسم!            دل از نگاه تو شد مُحرم، چه حج محشر و گیرایی

چنان کنار ابوطالب، ستوده حُسن تو را یثرب            که شد یقین به دل راهب: همان ستودۀ عیسایی

به هیچ آینه، جز حیدر، نه پادشاه و نه پیغمبر            شکوه و حُسن تو را دیگر، خدا نداده به تنهایی

به دختران نهان در گِل، بیا محمدِ نازک دل!            ببار تا که شود نازل، به قلب پاک تو، زهرایی

به آرزوی نگین تو، درآمده‌ست به دین تو            مسیح من! به کمین تو، نشسته است یهودایی

قسم به لیل و به گیسویت، به ذکر یاحق و یاهویت            به آیه‌، آیۀ ابرویت، به آن دو چشم تماشایی

در این هزارۀ ظلمانی، میان این همه حیرانی            برای این شب طوفانی، بخوان از آن دل دریایی!

از او که خال تو را دارد، که نام و حال تو را دارد            به شانه‌، شال تو را دارد، می‌آید او و تو می‌آیی

بخوان که در عرفاتم من، کنار آب حیاتم من            طنین یک صلواتم من، به شوق این همه زیبایی

تیـغ ابـرویت غزل را در خطر انداخته           پیـشِ پایت از تغـزل بسکه سر انـداخته

مـرد این مـیدانِ جـنـگِ نـابـرابـر نیستم           تیـرِ مـژگانت ز دستِ دل سپـر انداخـته

بنده‌ای؟ پروردگاری؟ این شکوهِ لایزال           شـاعـرانت را به امـا و اگـر انـداخـتـه!

نامی از میخـانه‌ها نگذاشت باقی نام تو           بـاده را چـشـم خـمـارت از اثـر انداخته

ساقیِ معراج، عرش گنبد خـضرایی‌ات           جبـرئـیل مست را از بـال و پر انداخته

کار دیگر از ترنج و دست هم، یوسف گذشت           تـیغ، سـرها را به اظـهـار نظـر انداخته

سود بازار نمک انگار چیز دیگری‌ست!           خـنـده‌ات رونق ز بـازار شکر انداخـته

عاشق و معشوق‌ها از هجر رویت سوختند           عشق‌تان آتش به جانِ خشک و تر انداخته

این تنورِ داغ مدح چـشم‌هایت؛ مهـربان           نـان خـوبـی دامـنِ اهـل هـنـر انـداخـتـه

مهربانیِ نگاهت، ای صبورِ سربه زیر           دولت شمشیر را از زور و زر انداخته

تا سبکباریِ دل، چوبِ حراجت را بزن           چین زلفت در سـرم شوقِ سفـر انداخته

آمـدم بـر آسـتـانت در زنـم، یـادم نبـود!           میخ سرخی کوثرت را پشت در انداخته

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

یک بیابان خشک و لم یـزرع            با حصیر ستاره‌ها فرش است
خــانــه‌ای تــا ابــد پــذیـــرای            کـاروان مـلائک عـرش است

مـاه با مـوج بـرکه می‌رقـصد            کهکـشـان‌ها تـرانه می‌خـوانند
دامـن آیـنـه پـر از نـور اسـت            عـرشیان عـاشقانه می‌خـوانند

کوک عشق است ساز قافیه‌ها            عـاشـقـان در مدار معـشـوقـند
واژه در واژه شاعران هر بیت            بـر در اسـتـعــاره مـی‌کـوبـنـد

تـب مـسـتـی گـرفـتـه دنـیـا را            سـر سـاقـی مـا ســلامـت بـاد
افـق می، به وقت میخـانه‌ست            جان فدای تو، هر چه بادا باد

الـسـلام عـلـیـک یا مـحـبـوب            ای همه مهـر، ای حـبیب خـدا
مـظـهـر مـهـربـانی و خـوبـی            عـــلــت خــلـــق آدم و حــــوا

روز مبعث نه، بلکه در میلاد            بین گهواره‌ات “علق” خواندی
تن بـت‌ها و طـاق کـسـری را            پـلک بر هم زدی و لـرزاندی

از ازل جـبرییل، وحی به لب            بـر درت رفـت و آمـدی دارد
تا ابـد کـوچه باغ عـرش خـدا            عـطـر و بـوی محـمـدی دارد

ای صـدای تـو آشــنــای هــمـه            ای نـگـاهـت گـره‌گـشـای هـمـه
مـهـر تـابـنـده، رهـنـمـای هـمـه            خـیــر بـی‌انـتــهــا بــرای هـمـه

تا نـبـودی بـشـر حـیـات نداشت
به حـیـات خود التـفـات نـداشت

آمـدی نـور شـب‌شـکـن بــاشـی            عــلـت روح در بــدن بـــاشــی
مـرهـم زخـم مـرد و زن بـاشی            آمــدی پـیــشــوای مـن بــاشــی

که به دل‌های مـرده جـان بدهی
سـرّ لــولاک را نـشــان بـدهـی

جـــلــوۀ تــو دلــیــل دیـــدن‌هــا            رفـتـن و دیــدن و رســیــدن‌هـا
مــنــم و شــوق دل بــریــدن‌هـا            شـوق از تـو سـخـن شـنـیـدن‌ها

جـان من از تو خـواهـشی دارد
بــا صــدایـت نـــوازشــی دارد

آمـــدی بــا نــویـــد اســـلامــت            وعــدۀ بـهـتـریـن سـرانـجـامـت
تـو بـخـوان بـا صــدای آرامـت            آیــه آیــه بــنــوشــم از جــامـت

تو بخوان تا که کفر خسته شود
لات، عـزّا، هـبـل شکـسته شود

بـه زمـیـن رنـگ آسـمـان دادی            تــا خـــدا راه را نـــشــان دادی
تــن بــی‌ روح را تــکــان دادی            و خـودت سخـت امتـحـان دادی

گـفــتـی انـسـان بـیـا بـه آسـانـی
اشـهــدت را بـگــو مـسـلـمـانـی

خشکـسالی گـذشت و بـاران شد            روزی بـنــده‌هــا فـــراوان شــد
عاشـقـی سخـت بود و آسان شد            آنکه آسـان گـرفـت سلـمـان شـد

به علی کاش امت ایـمان داشت
کمی از رنگ و بوی سلمان داشت

علی آن ره شناس و راهنماست            سـرشـنـاسی در عـالـم بـالاسـت
آیــنـه آیـنـه صـفــات خــداسـت            خوب بنگر خـدا در او پیـداست

کـیـست حـیـدر حـقـیـقـت ازلـی
چیست قرآن به غیر وصف علی

به جای تیغ خون آلود، تیغی جوهری داری           نه از مردان جنگ، از اهل دانش لشکری داری

کلاس درس نه، دکان عشق است این که می‌بینم           چه آوردی که از هفتاد ملت مشتری داری؟

زمان خطبه‌ات چرخِ فلک از کار می‌افتد           نه تنها از زمین از عرش هم پامنبری داری

به ظن دوستان گویی غریب افتاده‌ای هرچند           به زعم دشمنان آوازه‌ای سرتاسری داری

غلام ات مثل ابراهیم آتش را گلستان کرد           و این تازه غلام ات بود و بر او برتری داری

به هارون فکر می‌کردم، نوشتم که خدا را شکر           کنار دست خود مانند حیدر قنبری داری

دمیـدی در تن اسلام جان تازه‌ای دیگر           به باغ آفت زدند اما برایش نوبری داری

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

سرِ آستان هـستی سرِ شـاه‌بیت مـسـتی            به غبار بام شوق و به هزار مرحبا گرم

عطش خدا پرستی به ضمیر طاق افتاد            تن برج پادشاهان به رهایی از قبا گرم

نخی از عبای سبزش به جهان بهار بخشد            خنکای هر درخـتی کند آفـتاب را گرم

صلـوات می‌فـرسـتم به امین کـبـریایی            چه جمال دلـربایی به‌خدا دم خـدا گـرم

به جهان قـدم نهاده گـل بوستان توحـید
و شمیم مهـربانی به مشام عقـل پیچـید

شب تار نارسایی که عدم دم از عدم زد            دم دلپـذیر پاکـش به سرای دل قـدم زد

بشر از طفیلی او به شکوه قصه خیره            که وجود در تحیّر به امید جلوه دم زد

سخن از هوای نامش نتوان مگر به قرآن            که خدا کمال او را همه نقش محترم زد

نغمات مهر جاری به شکوه دفتر خاک            بنگر که حق چگونه به سرودنش قلم زد

بنشین به تازه دیـدن جریان آسمـان را            که دو دست پر قنوتش به تبسم صنم زد

خبر از فـنا نـگـیرد گـل روشن تـوسل            که سرود خوان چشمش غم و درد را به هم زد

غم و غصه ریشه‌کن شد که وزیده بوی احمد
بنـویس روی قـلبت صلـوات بر محمد

همه عالِـمان عـالـَم به نیاز بر سَرایش            چه قیامت عظیمی شده جاری از ولایش

شده روی دوش هستی عَـلَم ترانه برپا            که تمام جان برقـصد به نظـارۀ لوایش

بگذار پنجه بر دف شب پایکوبی ای دل            که سر افکنی ز شادی به هوای خاک پایش

بنـواز عـاشـقـانه سر شیـشـۀ طرب را            نکند شوی جدا از می‌ِ مانده در هوایش

به سماع هر حکایت که رسیده در روایت            رمقی نمانده باقی که سراید از صفایش

چه کـنم که لال لالم ولی اشتـیاق دارم            که دو رکعت آسمانی بشوم به مدح‌هایش

برسان مدد خدایا که از او سخن بگویم
شب شعـر ماه برپا شده در رگ گلویم

دلـم مـسـت و گـرفـتـار محـمد            سـرم سـرگـرم بـازار مـحـمـد

ندارم سایه‌ای بر سر به غیر از            صـفـای مـهـر سرشـار محـمد

تمام هـسـتی عـالـم خـدا گـفت            بـود رهـن و بـدهـکـار محـمد

به محشر می‌رود با توشه‌ای پر            کـسـی که شد خـریـدار محـمد

امیرالمـومنین مشکـل‌گـشا شد            ز سـوداهــای بــازار مـحـمـد

یـد الـلـهـی بـه حــیــدر داد الله            که شد دست عـلـی یـار محمد

اگر چه گشت زهرا کوثر ناب            شد از احـسان سـرشـار محمد

نشد سلـمان مسلـمان تا زمانی            که از جان شد خـریدار محمد

علی فرمـود منّا را به سلـمان            که باشـد گـنـج اسـرار مـحـمد

نه هر میثم که اشهد گفت بر لب            رود بـا ســر سـرِ دار مـحـمـد

محـمد گـفت از فـرمایش رب            عـلـی گـفـتا ز گـفـتـار محـمـد

سلامت بگذرد از راه محـشر            هر آنکس گشت بیـمار محـمد

صراط مسـتـقـیـم اهـل تـقـوی            نـبـاشـد غــیـر افـکـار مـحـمـد

خدا قرآن شریعت دین و مذهب            هـمه پـنـدار و کـردار مـحـمـد

به روز حشر خالی نیست دستی            که زد دسـتی به دستار محـمد

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

آسـمان گـشـته زمـین بوس زمین
دفـتر شـوق است قـامـوس زمـین

سبز در سبز است صحراى حجاز            وه چه رؤیایى ست غوغاى حجاز
بوسه زد خورشید بر پاى حجـاز            یـا مـحـمـد گـشـتــه آواى حـجـاز
وسـعــت اُمُّ الـقــرى لـبـریـز راز
می‌فروشد بر بهشت و عرش ناز

آمـنـه خـاتــون مـهــر و آفــتــاب            روح پـاکـش پـاک‌تر از روح آب
درد او را می‌کشد در پیچ و تاب            شـعـله‌ور پا تا سـرش در التهـاب
درد را امــا تـحــمــل مــی‌کــنــد
در دلـش یـاد خــدا گـل مـی‌کــنـد

آمــنــه امــشـب پــســر مـی‌آورد            آفـــریـن قــرص قــمــر مـی‌آورد
مــژده صــبــح ســحــر مـی‌آورد            مـرد ایــمــان و ظــفــر مـی‌آورد
از تـبـار بـت‌شـکـن نـسـل خـلـیل
گـمـرهــان وادى شـب را دلـیــل

ایـن پـسـر دُرّ یــتــیـم انّــمــاسـت            بین خوبان دو عـالم مصطـفاست
سینۀ او ساحت صدق و صفاست            قـلـب او آئـیـنــۀ وحـى خــداسـت
دین حق از فـیض او تکـمـیل شد
معـجـز مـیـلادش عـام الـفـیل شد

او بــود حُــســن خــتــام انــبــیــا            اول و آخــــر کـــلام انـــبــــیــــا
آخـریـن جــرعـه ز جــام انـبــیــا            ســیــد خــلـقــت امـــام انــبـــیـــا
در صف نوبت اگرچه خاتم است
لـیک در رتـبه رسول اکرم است

بـا شـمـایـم آى بـت‌هـا بـشـکـنـیـد            اى هبل اى لات و عزّى بشکـنید
تخت خسرو، طاق کسرى بشکنید            دسـت‌هـاى فـتـنـه آرا بـشـکــنـیـد
جان هستى، عشق سرمد می‌رسد
جــلـوۀ حُــسـن مـحـمـد مـی‌رسـد

ای روح صداقت از دم تو            ای گـوهـر عـلـم از یـم تـو

زیـبـنـدۀ توست نام صـادق            الحـق که تویی امام صادق

بر هر سخـنت ارادت عـلم            در هر نـفـست ولادت علم

مـیـلاد تـو ای ولیّ سـرمـد            شــد روز ولادت مـحــمــد

در هــفـدهــم ربـیــع الاول            شد نور تو بر زمین محوّل

از صـبـح ازل امـام عـلمی            تـا شـام ابــد تـمـام عـلـمـی

دانش ز دم تو راست قامت            اسـتـاد عــلـوم تـا قــیـامـت

قـرآن به دم تو خو گـرفـته            ایـمـان ز تـو آبـرو گـرفـته

با نطـق تو زنـده تا قـیامت            تـوحـید و نـبـوت و امامت

ای در دهـنت زبـان قـرآن            قرآن همه جان، تو جان قرآن

روید چو به بوستان شقایق            از لـعـل لـبـت دُر حـقـایـق

وصف تو هماره بر لب ماست            راه و روش تو مکتب ماست

با تو همه جا مدینـۀ ماست            این گفت تو نقش سینۀ ماست:

هرکه شمرد سبک صلاتش            فــردا نـبــود ره نـجــاتـش

دور است ز خط طاعت ما            بـر او نـرسـد شـفـاعـت ما

تو مـخـزن عـلم کـبـریـایی            تـو وارث خـتم الا نـبـیایی

حق را نفس تو نوشخند است            قرآن به دمت نیازمند است

قـرآن کـه دُر کـلام سـفـتـه            با نطق تو حرف خویش گفته

هـر آیـه کـه جـبـرئـیل آرد            بی نـطـق شـما زبـان ندارد

او راه و شـما چراغ راهید            ناگـفـته و گـفته را گـواهید

تو بر تن پـاک عـلم، جانی            اسـتــاد مـفـضّـل و ابــانـی

دانشـگـه نـور حـق، پیامت            صدها چو زُراره و هشامت

دارند جهـانـیـان بـصـیرت            از مؤمن طاق و بوبصیرت

ای زنـدگـی‌ام هـدایـت تــو            دیـن و دل مـن ولایـت تـو

مـهـر تو هـمه عـقـیـدۀ من            مشـی تو مـرام و ایـدۀ مـن

روزی که گِل مرا سرشتند            بر لوح دلـم خطی نوشـتـند

این خط نـوشته را بخوانید            من جـعـفـریـم هـمه بـدانـید

دلـبـاخـتـه‌ای ز اهـل بـیـتـم            خـاک ره عـبدی و کُـمـیـتم

فـــریـــاد دوازده امـــامـــم            نور است به هر دلی کلامم

باشد که به خـاک پای میثم            “مـیـثم” بـشود فـدای مـیـثم

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

به محض رویت حُسن جـمال زیبایش            بساط عـشق شکـوفـا شـود زمستان‌ها

شـکـوه آمـدنـش را نـسـیم سـر می داد            رسید لحظۀ خوش یومن کل دوران‌ها

به دست آمنـه خـورشید آخـرین تابـید             همانکه معجزه اوست عشق و قرآن‌ها

کسی که پشت بتان را به خاک خواهد زد            و کائـنات بگـیرد از او چه فـرمان‌ها

مسیر راه عبورش پُر است از عاشق            و دیـده می شـود آن بیـن تا سلیـمان‌ها

همان کسی که شود کشتی نجات بشر            همان که دور و برش پُر شود ز سلمان‌ها

اذان بگـوید و دل‌ها شود مـطیـع خـدا            همانکه برگ برگ برنده ست بر مسلمان‌ها

عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد

وقتی از چهـرۀ تو پرده‌گـشایی کردند           رونـق از سکـۀ هر چهـرۀ زیـبا افـتاد

نفسش زندگی آموخت به مردن؛ وقتی           به شـفـاخـانـۀ تـو راه مـسـیـحـا افـتـاد

از تو و معجزه‌هایت چه بگویم؛ وقتی           شـاخـۀ باغـچـه‌ات از یَـدِ بـیـضا افـتاد

چون زمین جای کمی بود، برای قدمت           ردّ پـایـت بـه سـر عــالـم بــالا افـتــاد

آنقـدَر اوج گـرفـتی به شبِ معـراجت           بـال جـبـریل، به دنـبال تو از پـا افتاد

و در آن راه، که می‌رفت، به اَوْ اَدْنی‌ها           باز هم چـشم تو بـر چهـرۀ مـولا افتاد

چــشـم تـو آیـنـۀ قـدّیِ خــوبـی‌هـا شـد           هر زمانی که نگـاه تو به زهـرا افـتاد

سبز شد عشق، به لم‌یزرعِ تاریکِ دلم           تا نگـاهم به گُـلِ گـنـبد خـضری افـتاد

به هر کرانه سر زده روشنی صبح امید            باد بهار عاشقان، به جانب چمن وزید

ز مشرق طلوع نور، صبا رسد به صد نوید            به گوشۀ بنفشه زار، یک گل تک دانه دمید

گلی که چشم دو جهان، شبیه او دگر ندید

ز آسمان ز کهکشان، زمزمه می‌رسد به گوش            کسی به جمع قدسیان، نمانده ساکن و خموش

عیان شده ز بی نشان، نشان جنبش و خروش            داده سبو بر همگان، ساقی مستِ مِی فروش

هر که در این دایره بود، کوثر ناب سرکشید

میان باغ و گلسِتان، گل یگانه می‌رسد            نور زمین و آسمان، در این میانه می‌رسد

در شب تار اختران، ماه زمانه می‌رسد            عشق از آن سوی جهان، بدین بهانه می‌رسد

که در طریق دلبری، دلبر دلبران رسید

کسی که شد ز غمزه‌اش، طریق دلبری تمام            همان که جمع انبیاء به حضرتش دهد سلام

هم او که چشم مست او، ربوده دل ز خاص و عام            در شب میلاد نبی، ز بیت پنجمین امام

جلوه نموده عالمی، که عالمش شده مرید

خدا نموده در رُخش، تجـلی دوباره‌ای            هر دو جهان به امر او، به غمزه و اشاره‌ای

که دم به دم ز روی او، به خود کند نظاره‌ای            عصمت و نور هشتمین، یا ششمین ستاره‌ای

که در سپهر سروری، خدای عشق برگزید

بگو یا یاس و نسترن، عطر شقایق آمده            ز رحمت و لطف خدا، هرآن چه لایق آمده

به جسم بی روح زمان، جان خلایق آمده            ز نسل پاک فاطمه، حضرت صادق آمده

خدا کسی به صدق او، به خلقتش نیافرید

راستی از صداقتش، کرم رهین منتش            نم نم باران وجود، بارش ابر رحمتش

سخاوت و بخشش و جود، سائل یک کرامتش            خلـقت کل مـاسـوا، به خـاطر ولایتـش

تمام آفـریـنـش از، محـبـتـش شده پـدید

مست شود حور و ملک، ز نغمه‌های یاربش            درس ولایت است و عشق، زمزمه‌های مکتبش

اختر و ماه و کهکشان، چراغ کوچک شبش            هم او که ذکر فاطمه، بوده دمادم به لبش

بدین جهت از دو لبش، کوثر ناب می‌چکید

به پیش نور روی او، شرم نموده مهر و مه            به پای درس و بحث او، خیل ملک چو طفل ره

یکسره یغما ببرد، دل به دو چشمان سیه            مرید مکتبش دگر، نمی رود سمت گنه

سوی گناه کی رَوَد، آن که محبتش چشید

ز چشم مشکین و لبش، ز ابروی کمان مگو            برای سجده پیش او، ز اهل آسمان مگو

ز مستی زیارتش، به جمع قدسیان مگو            که گفتی نباشد آن، چه عشق شد نهان، مگو

اگر خدا جلوه کند، چگونه شرح می‌دهید

هرکه به درگه‌ش رسد، شود همه دست نیاز            به موسم ولادتش، خدا به او نموده راز

به پیشگاه حق خودش، لب به نیاز کرده باز            به لحظه شهادتش، کند سفارش به نماز

به رسم عشق جان دهید، تا که ولایتش خرید

مـاه ربـیـع آمـد و فـصـل بـهـار شـد            بلبل ترانه خوان به سر شاخسار شد

آثـار وجـد در هـمه جـا آشـکـار شـد            سیمرغ بخت با دل شـوریـده یار شد

روشن همه جهان شده زانوار سرمدی

پُـر گـشته کـائـنات ز عـطر محـمدی

خـورشید حُـسن از افـق دلـبری دمید            فصل خزان گذشت و بهاری دگر رسید

جـان فـسرده بـاده جـانـانه سـرکـشید            بی‌مـایه نـاز یار گـرانمـایه را خـرید

آنشب کسی ز کوچه دلها عبور کرد

کز مقدمش زمین و زمان غرق نور کرد

گر شیعه بر تمام خلایق سرآمد است            یا روز حشر شامل الطاف سرمد است

سوی بهشت یکسره در رفت و آمد است            این اعـتـبـار از کـرم آل احـمـد است

شکر خـدا که جـمله مسلـمان احمدیم

دلـــدادگــان صــادق آل مـحــمــدیــم

امشب به مـلائك خـبری تـازه رسیده            لبخـنـد نجـات از نـفـس صبـح دمـیده
شیطان عوض جامه دل خویش دریده            اوصاف خـدا از دهـن بت كه شـنـیده

یك صبحـدم و این همه اعیاد كه دیده

اعیاد خدا گشته از این صبح پـدیـدار

ای بـحـر تـجـلا! گـهـرت بـاد مبارك            ای طـور نبـوّت! شـجـرت باد مبارك
ای مكـه! نـسـیم سـحـرت بـاد مبارك            ای آمـنـه! قـرص قـمـرت بـاد مبارك
مـیـلاد گـرامـی پـسـرت بـاد مـبـارك

دامان تو تا حـشر بود مطـلع الانـوار

ای گمشدگان! گـمشدگان! راهـبر آمد            در عـرصۀ بـیـدادگـری، دادگـر آمـد
تكـبیر بگـوئـید كه هجران به سر آمد            تـهـلـیـل بـرآریـد كـه پـیـغـامـبـر آمـد
پـیـغـامـبـر از بهـر نـجـات بـشـر آمد

آمـد به جـهـان قافـله را قـافـلـه‌سـالار

تـوحــیـد بـود لالـۀ بـسـتــان مـحــمـد            جـبـریـل بود مـرغ گـلـسـتان مـحـمـد
تهـلـیـل بـگـوئـیـد بـه فـرمـان محـمـد            خلقـت همه گـشـتـند ثـنـا خوان محـمد
ذكـر هـمـگــان آیـۀ مـا كــان مـحـمـد

از قــول خــدای احــد و قــادر دادار

این نور جمال ازل، این خالق نور است            این هم سخن موسی، در وادی طور است
این روی صحف، صورت زیبای زبور است            این روح عدالت به محیط زر و زور است
این منجی آن دخترك زنده به گور است

این است كه گل سبز كند از شرر نار

این است كه او بود و همه خلق نبودند            این است كه با نام خوشش نامه گشودند
این است كه خیل ملكش سجده نمودند            وصفش همه گفتند و شنیدند و سرودند
گـفـتند و شنـیدند و سرودند و ستودند

با این همه كردند به عجز سخن، اقرار

این است كه تـوحـید از او نام گـرفته            این است كه خورشید از او وام گرفته
این است كه از روح بشر، دام گرفته            این است كه دل از دمش آرام گـرفته
این است كه از دست خدا جام گرفته

سر تا قـدم از عـلم الهی شده سرشار

ای جـان هـمه عـالـم و آدم به فـدایت            ای هستی هستی كمی از لطف و عطایت
گلـبوسۀ فـردوس، به خاك كـف پایت            روئـیـده مسیح از نفـس روح فـزایت
كـار مـلـك و ذكـر خـداونـد، ثـنــایـت

این ذكر الهی است كه دائم شده تكرار

ای چرخ كهن خاك ره طفل صغیرت            روشنـگـر بـزم ازلـی روی مـنـیـرت
تا حـشر، بـزرگـان جهـانـند حـقـیرت            حتی به جـنان اهل بهـشـتـند فـقـیرت
پیغـامـبران یكـسـره بـودنـد بـشـیـرت

پیـوسـته نمـودنـد به آقـایـی‌ات اقـرار

اوصاف تو چون وصف خدا فوق حساب است            قرآن تو را سلطه بر این چار كتاب است
حُب تو ثواب است، ثواب است، ثواب است            بغض تو عقاب است، عقاب است، عقاب است
تو آب حیاتی و جهان بی‌تو سراب است

تو مهری و روز همه بی‌توست شب تار

مـا امّـت وحـی و تو وحی آور مـایی            تا هـست خـدایـی خـدا، رهـبـر مـایی
تو جـان هـمه عـالـمی و در بر مایی            تو سـایـۀ لـطف ازلـی بـر سـر مـایی
تا شـام ابـد مشـعـل روشنـگـر مـایـی

بی‌نور تو، توحید محال است، نه دشوار

بی‌دست تو حق بر روی كس در نگشاید            بی‌دوسـتـی‌ات حـمـد خـداونـد نشـایـد
بی‌حسن تو یوسف ز كسی دل نرباید            بی‌نـام تو زنگ غـمـی از دل نـزداید
مـدح تو نه از «میثم»، از خلـق نیاید

گیرم ز عـقـیق همه ریزد دُر شهـوار

ای نــمــازِ تــو آفــتــابِ خــدا            آخـریـن شـاه بـیـت نـابِ خـدا

محـور گـردش زمین و زمان            آسـمـانـی‌تـریـن نـگـاهِ جـهـان

شعرمن با تو چون محک بخورد            واژه‌ها یک به یک ترک بخورد

در مـیـان قـبـیـلـه‌هـای عـرب            بیـن احـسـاس‌های مـردۀ شـب

بیـن انـدیـشـه‌هـای ویـرانـگـر            و خـرافــاتـیـان عــصـیـان‌گـر

وقـتِ تـعــبــیـر خـلـق آدم شـد            که جهان پُر ز عطر مریم شد

ناگـهـان آسمـان دگـرگـون شد            ابـرهـای زمـان دگـرگـون شد

کاخ کسرائیان به لرزه نشست            خـنجـر ظلـمت شبانه شکـست

و شِکـفـتی که بشـکـفـد ایـمان            و نـمــیـرد صدای دخـتـرکـان

در شـتـابی پُـر از جـهـالـت‌ها            خـفـتـه بـودیم پـشـت عـادت‌ها

مـانـده بودیم در مَـنیَّت خویش            آمـدی با خلـوص نـیّت خویش

نرم و آهـسته زنـده‌مان کردی            و کـریـمانـه بـنـده‌مـان کـردی

بارش رحـمتی ز جانب عشق            قطره قطره همه مراتب عشق

حُـسن خُـلـق تـو انـقـلابِ خـدا            خـاتـم الـمـرسـلـین کـتاب خـدا