کاربری جاری : مهمان خوش آمدید
 
خانه :: شعر
موضوعات

اشعار



مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد جواد شیرازی     نوع شعر : مرثیه     وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فعلن     قالب شعر : غزل    

آن کعبه‌ای که صاحب کعبه دچارش شد            قسمت نشد حاجی شود، حق بی‌قرارش شد

یک روز بـیـن شـیـرهـا الله اکـبر گفت            شیر درنده محو او گشت و دچارش شد


وقتی سه سال آقای ما در بین زندان بود            یعنی سه سالِ سخت، غربت یارِ غارش شد

در روزها، در کنج زندان روزه داری کرد            شب ها مناجات و نماز و گریه کارش شد

گرچه دل تاریک و سنگی داشت زندان بان            آقـا دعـایش کـرد تـا تـقـوا نـثـارش شد

تا معتمد فهمید با زندان حریفش نیست            با جام زهری سویش آمد سفره‌دارش شد

مسـمـوم شد آقا، میان حـجـره‌اش افـتاد            بر خاک چنگی می‌زد و دلتنگ یارش شد

از تـشنـگی آبی طلب کرد از غـلام اما            مانع ز نوشیدن دو دست رعشه دارش شد

شـکـر خـدا فـرزنـدش آمـد این دم آخر            دیدار رویش روزی چشمان تارش شد

اینجا امام عسگـری در بین این حجـره            فرزندش آمد در کنارش غم گسارش شد

در کـربـلا اما هـمیـن که جـد او افـتـاد            قاتل به روی سینه، یارِ احتضارش شد

رحمی به کهنه جامه‌اش حتی نکردند و            دست کسی غـارتگـر آن یادگـارش شد

سـالار زینب را میان خون رها کردند            گـرمای سوزانِ بیـابان سـایه‌سارش شد

زینب اسیری رفت و جای یک کفن آخر            تکه حصیری بر تن شاه و نگارش شد

: امتیاز

زبانحال امام حسن عسکری علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : ناشناس نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

قسمت این بود که من هم به جوانی بروم            با دلـی سـوخـته زین وادی فـانی بروم
آنچـنـان زهـر بـهـم ریخـته ‌ارکان مرا
            نفـسی نـیـست که با آه و فـغـانی بـروم


پـسرم کاش بیـاید به سـرم یک لحـظـه            تا بـرم تـوشه از آن گـنج نـهـانی بروم
مادرم
سوخت به پـشت در خانه ز ستم            سوخـته از غـم آن یـاس خـزانی بـروم
یا حسین اشهـد مـوتم شده و
از داغـش            با دو چشمی شده خون زاشک فشانی بروم
دسـت و پـا مـی‌زنـم امـا بـخـدا بـا یـاد            آن تـن لـه شـده از اسـب دوانـی بـروم
زیر
لب گـفت به عباس پـریشان زینب            بی‌تـو تـا شـام بـلا با چـه امـانی بـروم

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر به دلیل مستند نبودن و مغایرت با روایات معتبر تغییر داده شد؛ بر خلاف تصومر عمومی فاجعه حمله به خانۀ حضرت زهرا و جسارت به ایشان  در دهه اول ماه ربیع الأمول نبوده است بلکه بر اساس اسناد تاریخی قطعا بعد از غصب فدک و خطبه حضرت در مسجد النبی و حداقل در دهه های بعدی ماه ربیع الأول بوده است. جهت کسب اطلاعات بیشتر به قسمت روایات تاریخی همین سایت مراجعه کرده و یا در همین جا کلیک کنید

مادرم سوخت در این ماه از آن شعله در            سوخـته از غـم آن یـاس خـزانی بـروم

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : ﮐﻤﯿﻞ کاشانی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ می‌ﺯﺩﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﭘﺴﺮﺕ            ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺎﻣـﺮﻩ ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ

ﺳﺎﻣﺮﺍ ﺷﺪ ﻗﻔـﺲ ﺗﻨﮓ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻃﺎﺋﺮ ﻗﺪﺱ            ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﺑﻼ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺕ


ﻋﻤﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﻮ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺗﺒﻌﯿﺪ ﮔﺬﺷﺖ            ﺳﺨﺖ ﺁﻥ‌ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺪ تیره ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺕ

ﮐﻌﺒﻪ ﺩﺍﺭﺩ به ﺩﻟﺶ ﺣـﺴﺮﺕ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺗﻮ ﺭا            ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻋـﻤﺮ ﻧﯿـﻔـﺘﺎﺩ ﺑﻪ ﮐـﻮﯾﺶ ﮔـﺬﺭﺕ

خواستی آب بنـوشی که دو دستت لـرزید            ﻋـﻄﺶ ﮐـﺮﺑـﺒﻼ ﻗـﺎﺏ ﺑﻪ ﭼـﺸـﻤﺎﻥ ﺗﺮت

ﺩﺭ ﺗﺐ ﺯﻫﺮ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ بی‌ﺗﺎﺏ ﺗﻮ ﺳﻮﺧﺖ            ﺷﺶ ﺟﻬﺖ ﺷﻌﻠﻪ ﮐﺸﯿﺪ ﺁﺗﺶ ﻏﻢ از ﺟﮕﺮﺕ

ﺭﻓﺘﯽ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺧـﺪﺍ می‌ﺭﺳﺪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ            ﺳﺮ ﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﺻﺪﻑ ﻏـﯿﺒﺖ ﮐﺒﺮﯼ ﮔﻬﺮﺕ

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما  پیشنهاد می‌کنیم به منظور انطباق مطالب با روایات مستند و معتبر و انتقال بهتر معنای شعر، بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید؛ جهت کسب اطلاعات بیشتر به قسمت روایات تاریخی همین سایت مراجعه کرده و یا در همین جا کلیک کنید

ﺍﺯ ﭘﺴﺮ ﺁﺏ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﯼ ﻭ ﻧﻮﺷﯿﺪﯼ ﻭ شد            ﻋـﻄﺶ ﮐـﺮﺑـﺒﻼ ﻗـﺎﺏ ﺑﻪ ﭼـﺸـﻤﺎﻥ ﺗﺮت

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد جواد شیرازی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فعلن قالب شعر : غزل

وقتی امام عصر ما امشب عزادار است            برپایی این روضه‌ها واجب‌ترین کار است

پیـراهـن و شال عـزا مـولا به تن دارد            امشب تـمام عـرش با آقا عـزادار است


بی‌جرم و تقصیری به زندان شد امامِ ما            یوسف به زندانی شدن آیا سزاوار است؟

زندان برای عاشقان خلوتگه خوبی است            هر روز روزه؛ هر شبش دیدارِ دلدار است

ای کاش قدری معتصم شرم و حیا می‌کرد            اصلا که گفته او ز آقا دست بردار است؟

با زهرِ کاری، عاقبت زهر خودش را ریخت            این روضۀ زهر و جگر الحق که دشوار است

از ترسِ رسواییِ خود از این جنایت‌ها            در هر کجا پشت سرش گفتند: بیمار است

مردی که هر شب تا سحر غرق عبادت بود            این چند روزه تا سحر از درد، بیدار است

رنگش دگرگون می‌شود هر بار از دردش            پهلو به پهلو می‌کند، هرچند ناچار است

در این دم آخر شنیدم کعبه هم می‌گفت:            بیچاره من که قسمتم هجرانِ از یار است

در سامـرا بـوی مـدیـنه می‌رسد انگـار            آقا به یاد محسن و خونِ به دیوار است

در بسترش هر شب سؤال از مادرش می‌کرد            مادر چرا پس بسترت اینقدر گلدار است؟

در جست و جوی علت آن سینۀ مجروح            حالا شده خیره به در، در فکر مسمار است

می‌خواست تا یک جرعۀ آبی بنوشد که            افتاد از دستش قَدح، از بس که تب‌دار است

این جا پسر سیراب کرد آخر امامش را            در کربلا شرمندگی سهم علـمدار است

سر منشأ هر روضه‌ای از روضۀ زهراست            گرچه مصیبت در دل تاریخ بسیار است

: امتیاز

زبانحال امام حسن عسکری علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : ناشناس نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

سوخت از زهر زپا تا سرِ من ای پسرم            مانده بر راه تو چـشم ترِ من ای پسرم

آخـرین لحـظۀ دیـدار رسـیده است بیا            می‌دهد بوی سفـر بسـترِ من ای پسرم


با لبِ تـشـنه و با این جگـرِ پـاره شده            نـام تـو زمـزمـۀ آخــرِ مـن ای پـسـرم

همۀ هستیِ من سوخته در غربت و غم            بنـشین بر سرِ خاكـسترِ من ای پـسرم

حجـرۀ بستۀ من چون قفـس تنگ شده            در قفس ریخته بال و پر من ای پسرم

جان به لب دارم و از درد كشم پا به زمین            ای قـرارِ دل من، دلـبرِ من، ای پـسرم

همۀ غـصۀ من غـربت تنهـایی توست            این چنین گریه نكن در بر من ای پسرم

با قـد خـم شده خـویش مرا می‌خـوانـد            از جنان مـادر غـم‌پرور من ای پسرم

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : سید هاشم وفائی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

هرگز شبی ز شـام غـمت تیـره‌تر نبود            آن شب به غـیر نـاله نـوایی دگـر نـبود

ای آفـتـاب معـرفت ای عـسکری لـقب            گـل را چنان تو زنـدگی مخـتصر نبود


شب های سوز و ساز به خلوتگه حضور            شمعی چو جان سوخته‌ات شعله‌ور نبود

داغ تو کرد خون به دل لاله‌های عشق            کو لاله‌ای که از غم تو خونجگـر نبود

سیلاب اشک خـانۀ دل را خـراب کرد            چشمی نمانده بود کز این غصه تر نبود

شوق وصال دوست تو را سوی خود کشاند            زهـر سـتم وگـرنه به تو کـارگـر نـبود

مهـدی کـنار بـسـتر پاک تو گـریه کرد            یک تن به جز تو شاهد اشک پسر نبود

دشمن اگر چه برد به کـاشانه‌ات هجوم            دیگر کسی ز اهل تو در پشت در نبود

با دل سفـر نمود «وفایی» به کـوی تو            حاجـت دگر به داشـتن بـال و پـر نـبود

: امتیاز

مدح و مناجات با امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : وحید قاسمی نوع شعر : مدح و مناجات با ائمه وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : غزل

عزیز فـاطـمه ای مهـربان بی‌هـمتا            دوبـاره سائلی آمـد، درِ حـرم بگـشا

نشان خانـه‌تان را ز هر که پرسیدم            نـشـان سـیـدی از خـانــوادۀ زهــرا


به گریه مردم عابر جواب می‌دادند            برو به کـوچۀ رحـمت، محـلۀ طاها

کسی به داد دل من نمی‌رسد جز تو            بگـیر دست مرا خـورده‌ام زمین آقا

اگر اجـازه دهی داخـل حـرم بشـوم            کنار سفـرۀ فضلت نـشـینم ای مولا

بزرگ زاده چه مهمان نواز و خونگرمی            گـذاشـتی دهـنم زود لـقـمـۀ خود را

مگر سرای تو دارالنعیم عشاق است؟            هزار لیلی و مجنون نشسته‌اند اینجا

امام عسگـری ای تکـیه‌گاه امروزم            رهـا نـمـی‌کـنـمت تـا قـیـامـت فـردا

دعـا کـنـید که هـمـسایـۀ شـما بـاشم            جوار چشمۀ تـسـنـیم جـنت الاعـلی

اگر بهـشت بیـایم، بدان که بنـشـیـنم            به زیر سایۀ مهرت، نه سایۀ طوبی

هـوای سـامـره دارد دل هـوایی من            بده برات سفـر؛ جان مادرت زهـرا

برای کـربـبلا خـرجی سفـر بـدهـید            به حـق چـادر خـاکی زیـنب کـبری

مدیـنه گر بروم تا سحـر دعا خوانم            برای مهـدی‌تان زیر گـنـبد خـضرا

یگانه غایت خلقت وجود مادر توست            کجاست مرقد او؟ خاک بر سر دنیا

شنیده‌ام که غروب مدینه دلگیر است            شبیه حال و هوای غروب عاشورا

شنیده‌ام که نباید ز مشک حرفی زد            بـه خـاطـر دل پُـر درد مـادر سـقـا

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد جواد پرچمی نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : مربع ترکیب

آقـای ســامـرا چــقـدر نــاتــوان شـدی            خیلی شـبیه مـادر خود قـد کـمان شدی
عمری اسیر طعنه و زخـم زبان شدی            تـبـعـیـدی مـجـاور یک پـادگـان شـدی


آه ای بهـار زرد و خزانی تو می‌روی
چون مادرت زمان جوانی تو
می‌روی

دور از مدینه حضرت جانان چه می‌کنی؟            یوسف، جدا ز خیمه کنعان چه می‌کنی
تـنهـا غـریب گـوشۀ زندان چه می‌کنی            ابن الرضا به حلـقه شیران چه می‌کنی

حـتی درنـدگـان به تو تعـظـیم می‌کـنند
اینـجـا تو
را نـیـامـده تـکـریم می‌کـنـند

دور از مدینه‌ای سفرت سخت می‌گذشت            ای آسمان به بال و پرت سخت می‌گذشت
باگریه‌ها به چشم ترت سخت می‌گذشت            آقا چـقدر بر جگـرت سخت می‌گذشت

بغصی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای
هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت            شکر خدا که میخ به پهـلـوی تو نرفت
شعله سراغ پیچـش گـیـسوی تو نرفت            اینجا غـلاف بر
روی بازوی تو نرفت

آتـش کـسـی به خـرمن نیـلـوفـرت نزد
اینجا کشیده کس به روی
همسرت نزد

تو ضعف می‌کنی پسرت گریه می‌کند            مهـدی رسـیده و به برت گریه می‌کـند
خاکی شده است موی سرت گریه می‌کند            این ظرف آب بر جگرت گریه می‌کند

بر روی دامن پـسرت دست و پا مزن
اینگونه چنگ بر روی این خاک‌ها مزن

آقـا سـلام بـر تـو و دریــای تـشـنـه‌ات            این کاسه می‌خورد روی لبهای تشنه‌ات
یاد حـسـیـن می‌دمـد از نـای تـشـنـه‌ات            دادی ســلام بـر لـب بـابـای تـشـنـه‌ات

خـونـابه گرچه از دهـنت ریـخـته شده
آلالــه روی پـیـرهـنـت ریـخــتـه شـده

شکرخدا که لعل لبت خـیزران نخورد            شکرخدا که روی گلویت سنان نخورد
چکمه به روی پیکرتو بی‌امان نخورد            سر نیـزه‌ای نیامد و روی دهان نخورد

شکـر خـدا که تو کـفـنی داشـتی حـسن
بر
جـسم خویش پیـرهـنی داشتی حسن

بی‌تو وقـار خـواهـر تو مـسـتـدام مـاند            بـا احـتـرام آمــد و بـا احــتــرام مــانـد
پوشـیده از
نگـاه خـواص و عـوام ماند            وای از زنی که در وسط ازدحـام ماند

احساس‌های خواهری‌اش لطمه خورده بود
حتی مقام مادری‌اش لطمه خورده بود

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر به دلیل مستند نبودن و همچنین عدم رعایت توصیه‌های علما و مراجع حذف شد، در بحث غارت معجرها دو نکته مهم باید مورد توجه قرار بگیرد ۱ـ موضوع غارت معجر بر فرض بر اینکه صورت گرفته باشد با آنچه متاسفانه بصورت عام در اشعار آورده می‌شود بسیار متفاوت است، لازم است بدانیم در عرب آن زمان قسمتی از حجاب زنان (معجر)، پارچه‌ای بوده که در مقابل صورت قرار می‌گرفته و این جزء حجاب بوده است؛ همچنان‌که هم اکنون نیز در عراق، عربستان و بسیاری از کشورهای اسلامی این‌گونه حجاب دارند، از این‌رو حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در خطبه‌اشان در مجلس یزید فرمودند: وَ أَبْدَيْتَ وُجُوهَهُنَّ تَحْدُو بِهِنَّ الْأَعْدَاءُ مِنْ بَلَدٍ إِلَى بَلَدٍ؛ دختران سول خدا را با صورت باز، شهر به شهر در معرض دید مردم قرار دادی! لذا آنچه در غارت معجرها مطرح است حذف این روبند صورت‌ها بوده است نه اینکه نعوذ بالله اهل بیت کشف حجاب شده‌اند همچنان که حضرت زینب سلام‌الله‌علیها هم بر همین موضوع اشاره می‌کنند که خود این نیز مصیبت بسیار بزرگ و دردناکی است ۲ـ گفتن و یادآوری غارت معجرها حتی در حد همان روبند صورت شایسته و سزوار اهل بیت نیست!!!  آیا اگر خود ما روزی ناموسمان به هر دلیلی همچون باد و... برای لحظاتی نتوانند حجاب خود را حفظ کنند آیا دوست داریم که یکسره به ما متذکر شوند که در فلان روز چادر خواهر، مادر و یا همسرمان را باد برده و ....  آیا ما از تکرار این حرف ناراحت نمی‌شویم؟؟ پس به هیچ وجه شایسته نیست این فاجعۀ تلخ را حتی بر فرض صحت آن بازگو و تکرار کنیم!!! ضمناً غرور در فرهنگ لغت به معانی زیر آمده است:« ۱ - ( مصدر ) فریفتن فریب دادن ۲ - ( مصدر ) مغرور بودن ۳ - ( اسم ) فریفتگی ۴ - تکبر نخوت ۵ - پندار خیال باطل ۶ - جوشهایی که بر صورت جوانان پر خون و خوش بنیه پیدا آید » با این معانی می بینید که غرور دارای بار منفی است و بیشتر ذمّ اهل بیت است.

احساس‌های خواهری‌اش لطمه خورده بود            حتی غرور روسری‌اش لطمه خورده بود

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد مبشری نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : مربع ترکیب

دیـده‌هـا در غـم تو حـالـت بـاران دارد            سـیـنه‌ها سوخـته و شعـلۀ سوزان دارد
مـرغ دل پر زده و میل به جانان دارد            هر که غمگین تو شد دیدۀ گریان دارد


در سماوات و زمین سوگ تو داغ همه است
آن که از باغ جنان ناله کند فاطمه است

سامـرا آیـنۀ بی‌کـسی و غـربت تـوست            بی‌قراریِ دل از خون دل و محنت توست
آن چه این گونه شکسته ز جفا حرمت توست            دیدن یوسفت این لحظه همه حسرت توست

گفتی ای مهدی‌ام این لحظه بیا در بر من
تا که آرام شـود با تو دو چـشم تـرِ من

عاقـبت سهـم لبت زهـر شـرربـار شده            جگـرت سوخـته و یکسره خونبار شده
طعنه و زخم زبان سهـم تو بسیار شده            تنت از شدت این زهـر چه بیـمار شده

شـام غـم رفـته و هـنگـام سحـر می‌آید
آخـر از یـار سفـر کـرده خـبـر می‌آیـد

گر چه بر روی لبت نغمۀ یارب داری            گوئـیا بـر تن محـنت زده‌ات تب داری
از دلـت آه کـشـی، ذکـر مـقـرَّب داری            شاید این
لحظه به دل یاد ز زینب داری

یا که یاد از عطش حضرت عباس کـنـی
یا حسین گـفته‌ای و یاد گل یاس کـنـی

گرچه از زهر به بستر شده بی‌حال شدی            به سما می‌روی و حـال سبکـبال شدی
ز
غریبی و عطش غمزده احوال شدی            شاید آن لحظه به یـاد غـم گـودال شدی

هر که لب تشنه دهد جان به ولای حیدر
مـادر آمد به برش گـفت غـریب مـادر

یاد از سوز عطش کردی و لب‌های حسین            سامرا کـربـبلا گـشته ز نجـوای حسین
تو که بودی همه عمر چه شیدای حسین            یا حسن جان، منم و مهر و تولای حسین

بـابـی انـت و امـی یـا حـسـیـن ثـارالـله
بـه فـدای لـب عـطـشـانِ ابـا عـبـدالـلـه

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ایراد وزنی و سکت موجود؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

یا که یاد از عطش حضرت عباس کردی            یا حسین گـفته‌ای و یاد گل یاس کردی

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : ناشناس نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

امروز عسکری ز جهان دیده بسته است            قلب جهان و قطب زمان، دل شکسته است
آن حـجـت خــدای ز بـیـداد مـعـتـصـم            پیوند زندگـانـیش از هم گـسـسته است


صاحب عزاست صاحب عصر، اندرین عزا            روحش به چارسالگی از کینه خسته است
بـر چـهـره امــام زمـان، آن دُر یــتـیـم            از باد ظلم گـرد یتـیـمی نـشـسـته است
در خانه‌ای که مرکز اندوه و ماتم است            دشمن کمر به غارت آن خانه بسته است
از لطف آن که نـاز کـند بَرد بر خـلیل            صاحب زمان ز آتش بیداد رسته است
اندر بقـیع و
سامـره و کـربلا و طوس            گل‌های فاطـمه بنگـر دسته دسته است

: امتیاز

مناجات با امام زمان عجل الله تعالی فرجه در شهادت امام عسکری علیه‌السلام

شاعر : محمد علي بيابانی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : غزل

از آن زمان که خـدایم سرشت تا باشم            نـوشت تا که فـقـط عـاشـق شـما باشـم

نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم            نـوشـت تا که فـقـط با تـو آشـنـا بـاشـم


خدا رقم زده این سرنوشت را؛ چه کنم؟            هـمیـشه شاه تو بـاشی و من گـدا باشم

امـام عـصـر، امـام زمـان، مـبـاد دمی            دمـی که از تو و از یـاد تو جـدا بـاشم

تو نیستی و من این را ز خود نپرسیدم            در این زمانه که او نیست، من چرا باشم

میان خـانه‌ات امشب عـزا به پا کردی            چه می‌شود که در آن مجلس عزا باشم

برای آنکه کمی در غمت شریک شوم            اجـازه می‌دهی امشب که سامرا باشم؟

قـسم به اشک روانت برای من بنویس            که باز یک سحـر جـمعه کـربـلا باشم

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : رضا محمدی نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : مربع ترکیب

سـامـرا در دل خـود داغ فـراوان دارد            هر شـبـش منظـره شـام غـریـبان دارد
با خودش مـاتم آن خانه و زنـدان دارد            یک طرف خاطـره گـنـبد ویـران دارد


سامـرا شهـر عجـیـبی ست خـدا می‌داند
سـامـرا
مهـد غـریـبی‌ست خـدا می‌دانـد

تو کریمی و به پیش تو جهان مفلس بود            شد طلا از نفست هر که ز جنس مس بود
حـج تو دیـدن رخـسار گـل نرگـس بود            پرورش یافته‌ات ماه دو صد مجلس بود

قسمت این بود جهان تار و مه آلود شود
بعـد تو
منـتـظـر مـهـدی مـوعـود شـود

عاشقی جلوۀ خود را ز تب و تاب تو یافت            سامرا رونق از آن خانه و سرداب تو یافت
خویش را جلوه گر آن گهر ناب تو یافت            اربعین شور دگر از سخن ناب تو یافت

سـومـیـن ابـن رضـای حــرم ســاداتـی
تـشنه
کـامـان مـصیبت زده را میـقـاتی

قصه آنجاست که این دهر می ناب نداشت            از شب تیره این شهر که مهتاب نداشت
کوه هم حجم غریبی تو را تاب نداشت            قصه می‌رفت به آنجا که حرم آب نداشت

روضه می‌خواند و گریزی به لب عطشان داشت
می‌شد آغاز ولی عمر کمش پایان داشت

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : کمیل کاشانی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

سـوخـتی در تب انـدوه کـنار پـسـرت            فقط او بود که فهمید چه آمد به سرت

تا لب خشک تو را دید کمی آب آورد            که بکاهد مگر از شعـلۀ داغ جگـرت


آب نـوشـیدی و شد خـیـمۀ سـقـاخـانـه            عطش ظهر دهم قاب به چشمان ترت

سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین            و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت

یاد مـادر همه جا با دل تنهـای تو بود            لحظه‌ای خاطره کوچه نرفت از نظرت

سال‌ها می‌گذرد منتظریم ای خورشید            تا دمد از افـق صبـر، فـروغ سحـرت

گـره از کار فـرو بـسـتۀ ما وا نـشـود            مگر از پردۀ غـیبت به در آید پسرت

: امتیاز

مدح و مرثیۀ حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها

شاعر : سید رضا مؤید نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فاعلاتن فاعلن قالب شعر : مثنوی

بـا کــلامُ اللهِ نــاطــق هــم‌کـــلام!             ای سـکـیـنه! بر کـرامـاتت سلام!

مشعـل روشن ز مـصـباح الهـدی             در عـبادت غرق و مجـذوب خـدا


برتـرین زن‌های عـصر خـویشتن             یــادگــار مـــانــدگــار پــنــج تــن

در زنـان هـاشـمی صاحـب وقـار             خـانـدان فــاطــمــی را افــتــخـار

آفتابی خود که عمری در حجـاب             بــوده‌ای در سـایــه‌ســار آفــتــاب

ای فـصاحـت بی ‌نـوایت، بـی‌نـوا             صـد نـوا از نــای تـو در نـیـنــوا

در اســارت نــقـش ایـفـا کـرده‌ای             پا بـه پـای عـمـّه غـوغـا کـرده‌ای

در حـرم، در خـیمه‌گه، در قـتلگاه             در مـسـیــر کـوفـه و شـام سـیــاه

مـی‌درخـشـد نـام تـو، گـفـتـار تـو             اشـک تـو، ایـمـان تـو، ایـثـار تـو

خورده بر جان و دلت مُهر عطش             شام غـربت دیدی و ظُهـر عطش

از عـطش گـر چه ز پـا افـتاده‌ای             سهـم آب خـود به طـفـلان داده‌ای

در مـصـائـب پــایـداری کـرده‌ای             عـمّـه را با صبـر یـاری کـرده‌ای

در وداع آخــریـنـت بــا حــسـیـن             کز حرم برخاست بانگ یا حسین

اوّلـین کـس را که مـولا یـاد کـرد             نـام شـیـریـن تـو را فــریـاد کـرد

ای سـکـیـنـه حـامـی ایـتـام بـاش!             ای دل‌آرامِ حـــسـیــن آرام بــاش!

قـطـره‌های اشک بر سـیـما مـزن             شـعـلـه‌هـای درد بــر دل‌هـا مـزن

پـیـش‌تــر آ نــزد بــابــا پـیــش‌تـر             گـریـه‌ها در پیـش داری بـیـشـتـر

رفت در میدان و دیگـر برنگشت             برنگشت و از تن و از سر گذشت

رفت و پنهان از نظر شد منظرش             تا که دیـدی بـر فـراز نـی سـرش

طاقـت از کـف داده و دل باخـتی             خویش را بر خاک و خون انداختی

در وداع سـیـنـه‌ سـوز خـویـشـتـن             دست بـردی زیر آن خـونین بـدن

تا گـرفـتـی آن تـن صـد چـاک را             سـوخـت آهـت خـیـمـۀ افـلاک را

زان زیارت در فـضا هنگامه شد             پــاره‌هـای دل زیــارت‌نــامـه شـد

مـاه محـمـل باز انـجـم را بخـوان             «شیعَتی مَهما شَرِبتُم» را بخـوان

: امتیاز

مدح و مرثیۀ حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها

شاعر : پروانه نجاتی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

مُسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را            مـرهـم نـهـادی آن جگـر داغ‌ دیده را

با واژه‌هـای سبـز تـسلّا و دست مهـر            ساحل شدی نگاه به طـوفان رسیده را


اینـک تو می‌روی و من امـا یتـیـم‌تـر            باید چگونه آن سر در خون تپیده را...

فردا کسی به دخـتر تو رحـم می‌کـند؟            آرام می‌کـنـنـد مـصـیبت کـشـیـده را؟

بگـذار قـدری اشک بریـزم به دامنت            تا حس کنم حرارت شعـری شنیده را

شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام            بـایـد به انتـهـا بـبـرم این قـصـیـده را

: امتیاز

زبانحال حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها قبل از وفات

شاعر : محمد جواد شاهمرادی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : غزل

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را            شکسته صاعـقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فـرات به دجله بریزد و بخـروشد            نمی‌نـشـانـد، یک ذره آتش جـگـرم را


غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم            در آفتاب رصد کن، حکایت سفـرم را

کـدام اقـیـانوس، از دهان رود شـنـیـده            تـغــزل کـلـمـات بــرادر و پــدرم را؟

چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون            شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را

: امتیاز

مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : قاآنی نوع شعر : مدح و مناجات با ائمه وزن شعر : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن قالب شعر : قصیده

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا


امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن           زمین از حزم او ساکن؛ سپهر از عزم او پویا
نهـال بـاغ علّـییـن، بهـار مرغـزار دین           نسیم روضـه یاسـین، شمیـم دوحـه طـه
سحاب عدل را ژاله، ریاض شرع را لاله           خرد بر چهر او واله، روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده،
لبش یاقوتی ارزنده           از آن جان خرد زنده و زین نطق سخن گویا
ز جودش قطره‌ای قلزم، ز رویش پرتوی انجم           جنـابش قبـله مردم، رواقـش کعبـه دلهـا
بهشت از خلق او بوئی، محیط از جود او جوئی           به جَنب حشمتش گوئی، گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش، هلال عید چوگانش           ز نعـل سمّ یکرانش غـباری توده غبـرا
قمر رنگی ز رخسارش، شکر طعمی ز گفتارش           بشر را مهر دیدارش، نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش،
فلک معشاری از عزمش           اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل
دبستانش، قمر شمع شبستانش           به مهر چهر رخشانش، ملک حیران‌تر از حربا
نظـام عـالـم اکبـر، قِـوام شــرع پیـغمبر           فروغ د یده حـیدر، سـرور سینـه زهـرا
اَبَد از هستیش آنی، فلک درمجلسش خوانی           به خوان همتش نانی فروزان بیضه بیضا
وجودش با قضا توأم، ز جودش ما سوی خرّم           حدوثش با قِدم همدم، حیاتش با ابد همتا
قضا تیری‌ست در شستش، فنا تیغی‌ست دردستش           چو ماهی بسته شستش، همه دنیا و ما فیها
زمین گویی‌ست در مشتش، فلک مُهری در انگشتش           دو تا چون آسمان پشتش، به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد، خطا گفتم جهان بخشد           گرفتم کو نهان بخشد، ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او، فلک محو کمال او           ز دریـای نوال او، حبـا بی‌لـجّه خـضرا
زمان را عدل او زیور، جهان را ذات او مفخر           زمان را او زمان پرور، جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری، ز صنعش خاک آثاری           به باغ شوکتش خاری ریاض جنّت الماوی
رضای او رضای حق، قضای او قضای حق           دلش از ما سوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش، فلک اُجری‌خور خوانش           به زیر خط فرمانش چه بُلقا و چه جابُلسا
رخش پیرایه هستی، دلش سرمایه هستی           وجودش دایه هستی، چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را
روی دل سویش، فلک را قبله ابرویش           به گِرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر، چه در ظاهر چه در باطن           به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکرخنده، هزاران مُرده را زنده           چنان کز چهر رخشنده، جهان پیر را برنا
رِدای قدس پوشیده، به هضم نفس کوشیده           
به بزم انس نوشیده، می وحدت ز جام لا
مِی از مینای لا خورده، سبق از ماسوا برده           وز آن پس سر بر آورده، ز جَیب جامه الآ
زُدوده زنگ امکانی، شده در نور حق فانی           چو مه در مهر نورانی؛ چو آب دجله در دریا
که در دشت لا خرگه، که لا معبود الا الله           ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنـا
شده از بس به یاد حق؛ به بحر نفی مستغرق           چنان با حق شده ملحق؛ که استثنا به مستثنی
هی یزدان ثناخوانت، دو گیتی خوان احسانت           خمی فتراک فرمانت؛ جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ درگاهت، زحل هندوی درگاهت
           ز بیم خشم جانکاهت، فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت، طریق شرع منهاجت           بساط قرب معراجت فَسُبْحانَ الَّذیْ أَسْرَی
مهـین نـوبـاوه آدم، بهـین پـیـرایه عـالـم
           چو خیرالمرسلین مَحرم به خلوتگاه اُو ادنی
توئی غالب توئی قاهر، توئی باطن توئی ظاهر           توئی ناهی توئی آمر، توئی داور توئی دارا
توئی بر نفع و ضر قادر، توئی بر خیر و شر قادر           توئی بر دیو و دَد آمر، توئی بر نیک و بد دانا
تو جسم شرع را جانی، تو دُرّ عقل را کانی           تو گنج کان یزدانی، تو دانی سرّ ما اوحی
تو دانائی حقایق را، تو بینائی دقائق را           تو رویا نی شقایق را؛ ز ناف صخره صمّا
ترا از ماه تا ماهی، ز حق پروانه شاهی           گر افزائی و گر کاهی، نباشد از کست پروا
سخن تخم است و او دهقان، ثنا مزرع، امل باران           فشاند دانه در میزان؛ که چیند خوشه در جوزا
دراوصاف تو «قاآنی» دهد دادِ سخندانی           کند امروز دهقانی که تا حاصل بَرَد فردا

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیرا به دلیل ایراد محتوایی حذف شد، فراموش نکنیم که حضرت علی علیه‌السلام فرمودند: لَا تَتَجَاوَزُوا بِنَا الْعُبُودِيَّةَ ثُمَّ قُولُوا فِينَا مَا شِئْتُمْ وَ لَنْ تَبْلُغُوا وَ إِيَّاكُمْ وَ الْغُلُوَّ كَغُلُوِّ النَّصَارَى فَإِنِّي بَرِي‏ءٌ مِنَ الْغَالِينَ. ما را از مرز عبودیت خارج نکنید و به سرحدّ ربوبیت نرسانید، آن گاه هرچه می ‏خواهید در فضیلت ما بگویید، لیکن بدانید که حق ثناگویی ما را ادا نخواهید کرد. از غلوّ کردن درباره ما بپرهیزید و همانند نصاری که درباره عیسی علیه‌السلام غلو کردند نباشید، که من از غلوّ کنندگان بیزارم الاحتجاج ج ۲ ص ۴۳۸، بحارالانوار ج ۲۵ ص ۲۷۴، اثبات الهداه ج ۵ ص ۳۹۱

تو در معموره امکان، خداوندی پس از یزدان           چو در رگ خون چو در تن جان؛ روان حکم تو در اشیا

مدح و مناجات با حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : حسین عباسپور نوع شعر : مدح و مناجات با ائمه وزن شعر : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن قالب شعر : غزل

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم


زیارت نامه می‌خوانم  دلم از نور لبریز است           اگر چه گاه معـنای عبارت را نمی‌فهمم
تو پرواز مرا در اوج می‌خواهی و می‌دانی           من از بس در قفس بودم اسارت را نمی‌فهمم
به جای غربت تو ازدحام صحن را دیدم           غـریبی آه درد بی‌شـمارت را نمی‌فهمم

: امتیاز

مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : حسن کردی نوع شعر : مدح وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و
باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود


رعـیت سـوخـتـه از غـم به پـناهـندگیِ            سـایـۀ چـتـر مـعـین الضـعـفـا آمده بود
گره زد زلف دلش را به ضریح خورشید            هر چه درد است به امید دوا آمده بود
او که با پای عصا سخت قدم بر می‌داشت            حال با پای خودش رو به شما آمده بود
دل ویران شده، آباد شد و بر می‌گشت            
آنکه چون شهرِ پس از زلزله‌ها آمده بود
راه صد ساله که درویشِ طریقت می‌رفت            زائرت یک شبه آنرا به خـدا آمده بود
بر لبش در دل ظهری غزلی ابری داشت            شاعـری باز به دنـبـال عـبـا آمـده بود
صحن آزادی و لبخند تو پایان کسی‌‌ست            که به پـابوس غـریب الـغربـا آمده بود

: امتیاز

زبانحال امام رضا علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : ناشناس نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : غزل

تـنـهـا مـیـان خـانه با حـالی خـرابم            خونین جگر از زهر کین در التهابم

دردی تـمام پـیـکـرم در بر گـرفـتـه            می‌پـیچـم و می‌نـالم و در اضطرابم


بر روی خاک افتاده و می‌نالم از درد            من‌هم چو جـد اطهـر خود بـوتـرابم

زهری که مأمون داده آتش بر دلم زد            سوزد دل و لب تشنۀ یک جرعه آبم

دور از مدینه در غریبی می‌دهم جان            سوی جنان بی‌یار و یـاور در شتابم

دلتنگ خویشانم در این وادی غربت            نام جـوادم این زمـان باشد خـطـابم

سر را به روی زانوی او می‌گذارم            او الـتـیـامی هـست بر قـلـب کـبـابم

هستم رضا یعنی که راضی بر قضایم            در راه حق گـشـته شهـادت انتخـابم

شکـر خدا می‌نوشم از جام شهـادت            سرمست وصل از لذت این شرب نابم

وا می‌گـذارم بـر خـدا خـصم پـلـیدم            در انــتـظـار وعــدۀ روز حـســابـم

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ایراد یا ضعف محتوایی و معنایی در مصرع دوم بیت؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

دور از مدینه در غریبی می‌دهم جان            سوی عـدم بی‌یار و یـاور در شتابم

مدح و شهادت حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : غلامرضا سازگار نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن قالب شعر : غزل

کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان            پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظه که پـرپـر زدی و آه کـشیدی            معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟


بـر دیـدنت آمد چـو جـوادت ز مـدیـنـه            سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بود رضا جان

تنها نه جگـر، شمع‌صفت شد بدنت آب            کی قتل تو این گونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجره و زهـرا            بالای سـرت نوحـه‌سـرا بود رضا جان

یک چـشم تو در راه، به دیدار جوادت            چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها            این زهـر، برای تو شـفا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت            اما به لـبت، ذکـر خـدا بـود رضا جـان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکی            در سـینه ما، سـوز شما بود رضا جان

از خویش مران «میثم» افـتاده ز پا را            عمری در این خانه گدا بود رضا جان

: امتیاز