کاربری جاری : مهمان خوش آمدید
 
خانه :: شعر
موضوعات

اشعار



مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد جواد پرچمی     نوع شعر : مدح و مرثیه     وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن     قالب شعر : مربع ترکیب    

آقـای ســامـرا چــقـدر نــاتــوان شـدی            خیلی شـبیه مـادر خود قـد کـمان شدی
عمری اسیر طعنه و زخـم زبان شدی            تـبـعـیـدی مـجـاور یک پـادگـان شـدی


آه ای بهـار زرد و خزانی تو می‌روی
چون مادرت زمان جوانی تو
می‌روی

دور از مدینه حضرت جانان چه می‌کنی؟            یوسف، جدا ز خیمه کنعان چه می‌کنی
تـنهـا غـریب گـوشۀ زندان چه می‌کنی            ابن الرضا به حلـقه شیران چه می‌کنی

حـتی درنـدگـان به تو تعـظـیم می‌کـنند
اینـجـا تو
را نـیـامـده تـکـریم می‌کـنـند

دور از مدینه‌ای سفرت سخت می‌گذشت            ای آسمان به بال و پرت سخت می‌گذشت
باگریه‌ها به چشم ترت سخت می‌گذشت            آقا چـقدر بر جگـرت سخت می‌گذشت

بغصی شکسته داری و فریاد کوچه‌ای
هی می‌خوری زمین و ولی یاد کوچه‌ای

گرچه غریب بودی و کس سوی تو نرفت            شکر خدا که میخ به پهـلـوی تو نرفت
شعله سراغ پیچـش گـیـسوی تو نرفت            اینجا غـلاف بر
روی بازوی تو نرفت

آتـش کـسـی به خـرمن نیـلـوفـرت نزد
اینجا کشیده کس به روی
همسرت نزد

تو ضعف می‌کنی پسرت گریه می‌کند            مهـدی رسـیده و به برت گریه می‌کـند
خاکی شده است موی سرت گریه می‌کند            این ظرف آب بر جگرت گریه می‌کند

بر روی دامن پـسرت دست و پا مزن
اینگونه چنگ بر روی این خاک‌ها مزن

آقـا سـلام بـر تـو و دریــای تـشـنـه‌ات            این کاسه می‌خورد روی لبهای تشنه‌ات
یاد حـسـیـن می‌دمـد از نـای تـشـنـه‌ات            دادی ســلام بـر لـب بـابـای تـشـنـه‌ات

خـونـابه گرچه از دهـنت ریـخـته شده
آلالــه روی پـیـرهـنـت ریـخــتـه شـده

شکرخدا که لعل لبت خـیزران نخورد            شکرخدا که روی گلویت سنان نخورد
چکمه به روی پیکرتو بی‌امان نخورد            سر نیـزه‌ای نیامد و روی دهان نخورد

شکـر خـدا که تو کـفـنی داشـتی حـسن
بر
جـسم خویش پیـرهـنی داشتی حسن

بی‌تو وقـار خـواهـر تو مـسـتـدام مـاند            بـا احـتـرام آمــد و بـا احــتــرام مــانـد
پوشـیده از
نگـاه خـواص و عـوام ماند            وای از زنی که در وسط ازدحـام ماند

احساس‌های خواهری‌اش لطمه خورده بود
حتی مقام مادری‌اش لطمه خورده بود

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر به دلیل مستند نبودن و همچنین عدم رعایت توصیه‌های علما و مراجع حذف شد، در بحث غارت معجرها دو نکته مهم باید مورد توجه قرار بگیرد ۱ـ موضوع غارت معجر بر فرض بر اینکه صورت گرفته باشد با آنچه متاسفانه بصورت عام در اشعار آورده می‌شود بسیار متفاوت است، لازم است بدانیم در عرب آن زمان قسمتی از حجاب زنان (معجر)، پارچه‌ای بوده که در مقابل صورت قرار می‌گرفته و این جزء حجاب بوده است؛ همچنان‌که هم اکنون نیز در عراق، عربستان و بسیاری از کشورهای اسلامی این‌گونه حجاب دارند، از این‌رو حضرت زینب سلام‌الله‌علیها در خطبه‌اشان در مجلس یزید فرمودند: وَ أَبْدَيْتَ وُجُوهَهُنَّ تَحْدُو بِهِنَّ الْأَعْدَاءُ مِنْ بَلَدٍ إِلَى بَلَدٍ؛ دختران سول خدا را با صورت باز، شهر به شهر در معرض دید مردم قرار دادی! لذا آنچه در غارت معجرها مطرح است حذف این روبند صورت‌ها بوده است نه اینکه نعوذ بالله اهل بیت کشف حجاب شده‌اند همچنان که حضرت زینب سلام‌الله‌علیها هم بر همین موضوع اشاره می‌کنند که خود این نیز مصیبت بسیار بزرگ و دردناکی است ۲ـ گفتن و یادآوری غارت معجرها حتی در حد همان روبند صورت شایسته و سزوار اهل بیت نیست!!!  آیا اگر خود ما روزی ناموسمان به هر دلیلی همچون باد و... برای لحظاتی نتوانند حجاب خود را حفظ کنند آیا دوست داریم که یکسره به ما متذکر شوند که در فلان روز چادر خواهر، مادر و یا همسرمان را باد برده و ....  آیا ما از تکرار این حرف ناراحت نمی‌شویم؟؟ پس به هیچ وجه شایسته نیست این فاجعۀ تلخ را حتی بر فرض صحت آن بازگو و تکرار کنیم!!! ضمناً غرور در فرهنگ لغت به معانی زیر آمده است:« ۱ - ( مصدر ) فریفتن فریب دادن ۲ - ( مصدر ) مغرور بودن ۳ - ( اسم ) فریفتگی ۴ - تکبر نخوت ۵ - پندار خیال باطل ۶ - جوشهایی که بر صورت جوانان پر خون و خوش بنیه پیدا آید » با این معانی می بینید که غرور دارای بار منفی است و بیشتر ذمّ اهل بیت است.

احساس‌های خواهری‌اش لطمه خورده بود            حتی غرور روسری‌اش لطمه خورده بود

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : محمد مبشری نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : مربع ترکیب

دیـده‌هـا در غـم تو حـالـت بـاران دارد            سـیـنه‌ها سوخـته و شعـلۀ سوزان دارد
مـرغ دل پر زده و میل به جانان دارد            هر که غمگین تو شد دیدۀ گریان دارد


در سماوات و زمین سوگ تو داغ همه است
آن که از باغ جنان ناله کند فاطمه است

سامـرا آیـنۀ بی‌کـسی و غـربت تـوست            بی‌قراریِ دل از خون دل و محنت توست
آن چه این گونه شکسته ز جفا حرمت توست            دیدن یوسفت این لحظه همه حسرت توست

گفتی ای مهدی‌ام این لحظه بیا در بر من
تا که آرام شـود با تو دو چـشم تـرِ من

عاقـبت سهـم لبت زهـر شـرربـار شده            جگـرت سوخـته و یکسره خونبار شده
طعنه و زخم زبان سهـم تو بسیار شده            تنت از شدت این زهـر چه بیـمار شده

شـام غـم رفـته و هـنگـام سحـر می‌آید
آخـر از یـار سفـر کـرده خـبـر می‌آیـد

گر چه بر روی لبت نغمۀ یارب داری            گوئـیا بـر تن محـنت زده‌ات تب داری
از دلـت آه کـشـی، ذکـر مـقـرَّب داری            شاید این
لحظه به دل یاد ز زینب داری

یا که یاد از عطش حضرت عباس کـنـی
یا حسین گـفته‌ای و یاد گل یاس کـنـی

گرچه از زهر به بستر شده بی‌حال شدی            به سما می‌روی و حـال سبکـبال شدی
ز
غریبی و عطش غمزده احوال شدی            شاید آن لحظه به یـاد غـم گـودال شدی

هر که لب تشنه دهد جان به ولای حیدر
مـادر آمد به برش گـفت غـریب مـادر

یاد از سوز عطش کردی و لب‌های حسین            سامرا کـربـبلا گـشته ز نجـوای حسین
تو که بودی همه عمر چه شیدای حسین            یا حسن جان، منم و مهر و تولای حسین

بـابـی انـت و امـی یـا حـسـیـن ثـارالـله
بـه فـدای لـب عـطـشـانِ ابـا عـبـدالـلـه

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ایراد وزنی و سکت موجود؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

یا که یاد از عطش حضرت عباس کردی            یا حسین گـفته‌ای و یاد گل یاس کردی

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : ناشناس نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

امروز عسکری ز جهان دیده بسته است            قلب جهان و قطب زمان، دل شکسته است
آن حـجـت خــدای ز بـیـداد مـعـتـصـم            پیوند زندگـانـیش از هم گـسـسته است


صاحب عزاست صاحب عصر، اندرین عزا            روحش به چارسالگی از کینه خسته است
بـر چـهـره امــام زمـان، آن دُر یــتـیـم            از باد ظلم گـرد یتـیـمی نـشـسـته است
در خانه‌ای که مرکز اندوه و ماتم است            دشمن کمر به غارت آن خانه بسته است
از لطف آن که نـاز کـند بَرد بر خـلیل            صاحب زمان ز آتش بیداد رسته است
اندر بقـیع و
سامـره و کـربلا و طوس            گل‌های فاطـمه بنگـر دسته دسته است

: امتیاز

مناجات با امام زمان عجل الله تعالی فرجه در شهادت امام عسکری علیه‌السلام

شاعر : محمد علي بيابانی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : غزل

از آن زمان که خـدایم سرشت تا باشم            نـوشت تا که فـقـط عـاشـق شـما باشـم

نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم            نـوشـت تا که فـقـط با تـو آشـنـا بـاشـم


خدا رقم زده این سرنوشت را؛ چه کنم؟            هـمیـشه شاه تو بـاشی و من گـدا باشم

امـام عـصـر، امـام زمـان، مـبـاد دمی            دمـی که از تو و از یـاد تو جـدا بـاشم

تو نیستی و من این را ز خود نپرسیدم            در این زمانه که او نیست، من چرا باشم

میان خـانه‌ات امشب عـزا به پا کردی            چه می‌شود که در آن مجلس عزا باشم

برای آنکه کمی در غمت شریک شوم            اجـازه می‌دهی امشب که سامرا باشم؟

قـسم به اشک روانت برای من بنویس            که باز یک سحـر جـمعه کـربـلا باشم

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : رضا محمدی نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : مربع ترکیب

سـامـرا در دل خـود داغ فـراوان دارد            هر شـبـش منظـره شـام غـریـبان دارد
با خودش مـاتم آن خانه و زنـدان دارد            یک طرف خاطـره گـنـبد ویـران دارد


سامـرا شهـر عجـیـبی ست خـدا می‌داند
سـامـرا
مهـد غـریـبی‌ست خـدا می‌دانـد

تو کریمی و به پیش تو جهان مفلس بود            شد طلا از نفست هر که ز جنس مس بود
حـج تو دیـدن رخـسار گـل نرگـس بود            پرورش یافته‌ات ماه دو صد مجلس بود

قسمت این بود جهان تار و مه آلود شود
بعـد تو
منـتـظـر مـهـدی مـوعـود شـود

عاشقی جلوۀ خود را ز تب و تاب تو یافت            سامرا رونق از آن خانه و سرداب تو یافت
خویش را جلوه گر آن گهر ناب تو یافت            اربعین شور دگر از سخن ناب تو یافت

سـومـیـن ابـن رضـای حــرم ســاداتـی
تـشنه
کـامـان مـصیبت زده را میـقـاتی

قصه آنجاست که این دهر می ناب نداشت            از شب تیره این شهر که مهتاب نداشت
کوه هم حجم غریبی تو را تاب نداشت            قصه می‌رفت به آنجا که حرم آب نداشت

روضه می‌خواند و گریزی به لب عطشان داشت
می‌شد آغاز ولی عمر کمش پایان داشت

: امتیاز

مدح و شهادت امام حسن عسگری علیه‌السلام

شاعر : کمیل کاشانی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

سـوخـتی در تب انـدوه کـنار پـسـرت            فقط او بود که فهمید چه آمد به سرت

تا لب خشک تو را دید کمی آب آورد            که بکاهد مگر از شعـلۀ داغ جگـرت


آب نـوشـیدی و شد خـیـمۀ سـقـاخـانـه            عطش ظهر دهم قاب به چشمان ترت

سامرا شد قفس روح تو ای سدره نشین            و شکستند در آن کنج قفس بال و پرت

یاد مـادر همه جا با دل تنهـای تو بود            لحظه‌ای خاطره کوچه نرفت از نظرت

سال‌ها می‌گذرد منتظریم ای خورشید            تا دمد از افـق صبـر، فـروغ سحـرت

گـره از کار فـرو بـسـتۀ ما وا نـشـود            مگر از پردۀ غـیبت به در آید پسرت

: امتیاز

مدح و مرثیۀ حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها

شاعر : سید رضا مؤید نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فاعلاتن فاعلن قالب شعر : مثنوی

بـا کــلامُ اللهِ نــاطــق هــم‌کـــلام!             ای سـکـیـنه! بر کـرامـاتت سلام!

مشعـل روشن ز مـصـباح الهـدی             در عـبادت غرق و مجـذوب خـدا


برتـرین زن‌های عـصر خـویشتن             یــادگــار مـــانــدگــار پــنــج تــن

در زنـان هـاشـمی صاحـب وقـار             خـانـدان فــاطــمــی را افــتــخـار

آفتابی خود که عمری در حجـاب             بــوده‌ای در سـایــه‌ســار آفــتــاب

ای فـصاحـت بی ‌نـوایت، بـی‌نـوا             صـد نـوا از نــای تـو در نـیـنــوا

در اســارت نــقـش ایـفـا کـرده‌ای             پا بـه پـای عـمـّه غـوغـا کـرده‌ای

در حـرم، در خـیمه‌گه، در قـتلگاه             در مـسـیــر کـوفـه و شـام سـیــاه

مـی‌درخـشـد نـام تـو، گـفـتـار تـو             اشـک تـو، ایـمـان تـو، ایـثـار تـو

خورده بر جان و دلت مُهر عطش             شام غـربت دیدی و ظُهـر عطش

از عـطش گـر چه ز پـا افـتاده‌ای             سهـم آب خـود به طـفـلان داده‌ای

در مـصـائـب پــایـداری کـرده‌ای             عـمّـه را با صبـر یـاری کـرده‌ای

در وداع آخــریـنـت بــا حــسـیـن             کز حرم برخاست بانگ یا حسین

اوّلـین کـس را که مـولا یـاد کـرد             نـام شـیـریـن تـو را فــریـاد کـرد

ای سـکـیـنـه حـامـی ایـتـام بـاش!             ای دل‌آرامِ حـــسـیــن آرام بــاش!

قـطـره‌های اشک بر سـیـما مـزن             شـعـلـه‌هـای درد بــر دل‌هـا مـزن

پـیـش‌تــر آ نــزد بــابــا پـیــش‌تـر             گـریـه‌ها در پیـش داری بـیـشـتـر

رفت در میدان و دیگـر برنگشت             برنگشت و از تن و از سر گذشت

رفت و پنهان از نظر شد منظرش             تا که دیـدی بـر فـراز نـی سـرش

طاقـت از کـف داده و دل باخـتی             خویش را بر خاک و خون انداختی

در وداع سـیـنـه‌ سـوز خـویـشـتـن             دست بـردی زیر آن خـونین بـدن

تا گـرفـتـی آن تـن صـد چـاک را             سـوخـت آهـت خـیـمـۀ افـلاک را

زان زیارت در فـضا هنگامه شد             پــاره‌هـای دل زیــارت‌نــامـه شـد

مـاه محـمـل باز انـجـم را بخـوان             «شیعَتی مَهما شَرِبتُم» را بخـوان

: امتیاز

مدح و مرثیۀ حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها

شاعر : پروانه نجاتی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن قالب شعر : غزل

مُسلم شهید شد وَ تو خواندی حمیده را            مـرهـم نـهـادی آن جگـر داغ‌ دیده را

با واژه‌هـای سبـز تـسلّا و دست مهـر            ساحل شدی نگاه به طـوفان رسیده را


اینـک تو می‌روی و من امـا یتـیـم‌تـر            باید چگونه آن سر در خون تپیده را...

فردا کسی به دخـتر تو رحـم می‌کـند؟            آرام می‌کـنـنـد مـصـیبت کـشـیـده را؟

بگـذار قـدری اشک بریـزم به دامنت            تا حس کنم حرارت شعـری شنیده را

شعر من آتش است، عطشناک و ناتمام            بـایـد به انتـهـا بـبـرم این قـصـیـده را

: امتیاز

زبانحال حضرت سکینه سلام‌الله‌علیها قبل از وفات

شاعر : محمد جواد شاهمرادی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن قالب شعر : غزل

مپرس حال دل داغدار و چشم ترم را            شکسته صاعـقۀ تازیانه، بال و پرم را

اگر فـرات به دجله بریزد و بخـروشد            نمی‌نـشـانـد، یک ذره آتش جـگـرم را


غروب بود که با کاروان، به شام رسیدم            در آفتاب رصد کن، حکایت سفـرم را

کـدام اقـیـانوس، از دهان رود شـنـیـده            تـغــزل کـلـمـات بــرادر و پــدرم را؟

چگونه سرو بمانم؟ که خط خاطره و خون            شکسته است دلم را، شکسته بال و پرم را

: امتیاز

مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : قاآنی نوع شعر : مدح و مناجات با ائمه وزن شعر : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن قالب شعر : قصیده

ز گردون تیره ابری؛ تندگردی بر شد از دریا           جواهرخیز و گوهربیز و گوهرریز و گوهرزا
هـژبر بیـشه امکـان؛ نهنگ لجّـه ایـمـان           ولـیّ ایــزد مـنّـان عــلـی عـالــی اعــلا


امام ثامن ضامن حریمش چون حرم آمن           زمین از حزم او ساکن؛ سپهر از عزم او پویا
نهـال بـاغ علّـییـن، بهـار مرغـزار دین           نسیم روضـه یاسـین، شمیـم دوحـه طـه
سحاب عدل را ژاله، ریاض شرع را لاله           خرد بر چهر او واله، روان از مهر او شیدا
رخش مهری فروزنده،
لبش یاقوتی ارزنده           از آن جان خرد زنده و زین نطق سخن گویا
ز جودش قطره‌ای قلزم، ز رویش پرتوی انجم           جنـابش قبـله مردم، رواقـش کعبـه دلهـا
بهشت از خلق او بوئی، محیط از جود او جوئی           به جَنب حشمتش گوئی، گرایان گنبد مینا
ستاره گوی میدانش، هلال عید چوگانش           ز نعـل سمّ یکرانش غـباری توده غبـرا
قمر رنگی ز رخسارش، شکر طعمی ز گفتارش           بشر را مهر دیدارش، نهان چون روح در اعضا
زمین آثاری از حزمش،
فلک معشاری از عزمش           اجل در پهنه رزمش ندارد دم زدن یارا
خرد طفل
دبستانش، قمر شمع شبستانش           به مهر چهر رخشانش، ملک حیران‌تر از حربا
نظـام عـالـم اکبـر، قِـوام شــرع پیـغمبر           فروغ د یده حـیدر، سـرور سینـه زهـرا
اَبَد از هستیش آنی، فلک درمجلسش خوانی           به خوان همتش نانی فروزان بیضه بیضا
وجودش با قضا توأم، ز جودش ما سوی خرّم           حدوثش با قِدم همدم، حیاتش با ابد همتا
قضا تیری‌ست در شستش، فنا تیغی‌ست دردستش           چو ماهی بسته شستش، همه دنیا و ما فیها
زمین گویی‌ست در مشتش، فلک مُهری در انگشتش           دو تا چون آسمان پشتش، به پیش ایزد یکتا
به سائل بحر و کان بخشد، خطا گفتم جهان بخشد           گرفتم کو نهان بخشد، ز بسیاری شود پیدا
ملک مست جمال او، فلک محو کمال او           ز دریـای نوال او، حبـا بی‌لـجّه خـضرا
زمان را عدل او زیور، جهان را ذات او مفخر           زمان را او زمان پرور، جهان را او جهان پیرا
ز قدرش عرش مقداری، ز صنعش خاک آثاری           به باغ شوکتش خاری ریاض جنّت الماوی
رضای او رضای حق، قضای او قضای حق           دلش از ما سوای حق گزیده عزلت عنقا
کواکب خشت ایوانش، فلک اُجری‌خور خوانش           به زیر خط فرمانش چه بُلقا و چه جابُلسا
رخش پیرایه هستی، دلش سرمایه هستی           وجودش دایه هستی، چه در مقطع چه در مبدأ
ملک را
روی دل سویش، فلک را قبله ابرویش           به گِرد کعبه کویش طواف مسجد الاقصی
جهان را او بود آمر، چه در ظاهر چه در باطن           به امر او شود صادر ز دیوان قضا طغرا
کند از یک شکرخنده، هزاران مُرده را زنده           چنان کز چهر رخشنده، جهان پیر را برنا
رِدای قدس پوشیده، به هضم نفس کوشیده           
به بزم انس نوشیده، می وحدت ز جام لا
مِی از مینای لا خورده، سبق از ماسوا برده           وز آن پس سر بر آورده، ز جَیب جامه الآ
زُدوده زنگ امکانی، شده در نور حق فانی           چو مه در مهر نورانی؛ چو آب دجله در دریا
که در دشت لا خرگه، که لا معبود الا الله           ز کاخ نفی جسته ره به خلوتگاه استثنـا
شده از بس به یاد حق؛ به بحر نفی مستغرق           چنان با حق شده ملحق؛ که استثنا به مستثنی
هی یزدان ثناخوانت، دو گیتی خوان احسانت           خمی فتراک فرمانت؛ جهان را عروة الوثقی
ستاره میخ درگاهت، زحل هندوی درگاهت
           ز بیم خشم جانکاهت، فلک را رنج استرخا
به سر از لطف حق تاجت، طریق شرع منهاجت           بساط قرب معراجت فَسُبْحانَ الَّذیْ أَسْرَی
مهـین نـوبـاوه آدم، بهـین پـیـرایه عـالـم
           چو خیرالمرسلین مَحرم به خلوتگاه اُو ادنی
توئی غالب توئی قاهر، توئی باطن توئی ظاهر           توئی ناهی توئی آمر، توئی داور توئی دارا
توئی بر نفع و ضر قادر، توئی بر خیر و شر قادر           توئی بر دیو و دَد آمر، توئی بر نیک و بد دانا
تو جسم شرع را جانی، تو دُرّ عقل را کانی           تو گنج کان یزدانی، تو دانی سرّ ما اوحی
تو دانائی حقایق را، تو بینائی دقائق را           تو رویا نی شقایق را؛ ز ناف صخره صمّا
ترا از ماه تا ماهی، ز حق پروانه شاهی           گر افزائی و گر کاهی، نباشد از کست پروا
سخن تخم است و او دهقان، ثنا مزرع، امل باران           فشاند دانه در میزان؛ که چیند خوشه در جوزا
دراوصاف تو «قاآنی» دهد دادِ سخندانی           کند امروز دهقانی که تا حاصل بَرَد فردا

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیرا به دلیل ایراد محتوایی حذف شد، فراموش نکنیم که حضرت علی علیه‌السلام فرمودند: لَا تَتَجَاوَزُوا بِنَا الْعُبُودِيَّةَ ثُمَّ قُولُوا فِينَا مَا شِئْتُمْ وَ لَنْ تَبْلُغُوا وَ إِيَّاكُمْ وَ الْغُلُوَّ كَغُلُوِّ النَّصَارَى فَإِنِّي بَرِي‏ءٌ مِنَ الْغَالِينَ. ما را از مرز عبودیت خارج نکنید و به سرحدّ ربوبیت نرسانید، آن گاه هرچه می ‏خواهید در فضیلت ما بگویید، لیکن بدانید که حق ثناگویی ما را ادا نخواهید کرد. از غلوّ کردن درباره ما بپرهیزید و همانند نصاری که درباره عیسی علیه‌السلام غلو کردند نباشید، که من از غلوّ کنندگان بیزارم الاحتجاج ج ۲ ص ۴۳۸، بحارالانوار ج ۲۵ ص ۲۷۴، اثبات الهداه ج ۵ ص ۳۹۱

تو در معموره امکان، خداوندی پس از یزدان           چو در رگ خون چو در تن جان؛ روان حکم تو در اشیا

مدح و مناجات با حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : حسین عباسپور نوع شعر : مدح و مناجات با ائمه وزن شعر : مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن قالب شعر : غزل

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم           من بیچاره لطف آشکـارت را نمی‌فهمم
تو از من بیشتر مشتاق دیداری و من حتی           به دل افـتادن گاه و گدارت را نمی‌فهمم


زیارت نامه می‌خوانم  دلم از نور لبریز است           اگر چه گاه معـنای عبارت را نمی‌فهمم
تو پرواز مرا در اوج می‌خواهی و می‌دانی           من از بس در قفس بودم اسارت را نمی‌فهمم
به جای غربت تو ازدحام صحن را دیدم           غـریبی آه درد بی‌شـمارت را نمی‌فهمم

: امتیاز

مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : حسن کردی نوع شعر : مدح وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

مثل یک خواهش لـبریز حـیا آمده بود            از هیـاهـوی فـراگـیـر رهـا آمـده بـود
با دل ساده و
باران زده‌اش نجوا داشت            که چـرا دیـر بـه حـج فـقـرا آمـده بـود


رعـیت سـوخـتـه از غـم به پـناهـندگیِ            سـایـۀ چـتـر مـعـین الضـعـفـا آمده بود
گره زد زلف دلش را به ضریح خورشید            هر چه درد است به امید دوا آمده بود
او که با پای عصا سخت قدم بر می‌داشت            حال با پای خودش رو به شما آمده بود
دل ویران شده، آباد شد و بر می‌گشت            
آنکه چون شهرِ پس از زلزله‌ها آمده بود
راه صد ساله که درویشِ طریقت می‌رفت            زائرت یک شبه آنرا به خـدا آمده بود
بر لبش در دل ظهری غزلی ابری داشت            شاعـری باز به دنـبـال عـبـا آمـده بود
صحن آزادی و لبخند تو پایان کسی‌‌ست            که به پـابوس غـریب الـغربـا آمده بود

: امتیاز

زبانحال امام رضا علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : ناشناس نوع شعر : مدح و مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : غزل

تـنـهـا مـیـان خـانه با حـالی خـرابم            خونین جگر از زهر کین در التهابم

دردی تـمام پـیـکـرم در بر گـرفـتـه            می‌پـیچـم و می‌نـالم و در اضطرابم


بر روی خاک افتاده و می‌نالم از درد            من‌هم چو جـد اطهـر خود بـوتـرابم

زهری که مأمون داده آتش بر دلم زد            سوزد دل و لب تشنۀ یک جرعه آبم

دور از مدینه در غریبی می‌دهم جان            سوی جنان بی‌یار و یـاور در شتابم

دلتنگ خویشانم در این وادی غربت            نام جـوادم این زمـان باشد خـطـابم

سر را به روی زانوی او می‌گذارم            او الـتـیـامی هـست بر قـلـب کـبـابم

هستم رضا یعنی که راضی بر قضایم            در راه حق گـشـته شهـادت انتخـابم

شکـر خدا می‌نوشم از جام شهـادت            سرمست وصل از لذت این شرب نابم

وا می‌گـذارم بـر خـدا خـصم پـلـیدم            در انــتـظـار وعــدۀ روز حـســابـم

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ایراد یا ضعف محتوایی و معنایی در مصرع دوم بیت؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

دور از مدینه در غریبی می‌دهم جان            سوی عـدم بی‌یار و یـاور در شتابم

مدح و شهادت حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : غلامرضا سازگار نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن قالب شعر : غزل

کار تو همه مهر و وفا بود، رضا جان            پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظه که پـرپـر زدی و آه کـشیدی            معصومه مظلومه، کجا بود رضا جان؟


بـر دیـدنت آمد چـو جـوادت ز مـدیـنـه            سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بود رضا جان

تنها نه جگـر، شمع‌صفت شد بدنت آب            کی قتل تو این گونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجره و زهـرا            بالای سـرت نوحـه‌سـرا بود رضا جان

یک چـشم تو در راه، به دیدار جوادت            چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها            این زهـر، برای تو شـفا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت            اما به لـبت، ذکـر خـدا بـود رضا جـان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکی            در سـینه ما، سـوز شما بود رضا جان

از خویش مران «میثم» افـتاده ز پا را            عمری در این خانه گدا بود رضا جان

: امتیاز

مدح و شهادت حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : حبیب باقرزاده نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : غزل

آقـایـمان آمـد عـبا روی سـرش بود            رنگ کبودی بر تـمام پیکـرش بود

در کـوچه یاد ماجـرای کوچه افـتاد            یا فاطـمه یا فاطـمه ذکـر لـبـش بود


دستی به پهلو دست دیگر روی دیوار            پهـلـو گـرفتـن یادگـار مـادرش بود

او در مـیان حـجـره‌ای دربـسته اما            صدها فرشته در کنار بسـترش بود

او دست و پا می‌زد ولی با کام عطشان            گویا که دیگر لحظه‌ها‌ی آخرش بود

اما تمـام فکـر و ذهـنش کـربلا بود            یـاد غـریـبی‌ها‌ی جـد بی‌سـرش بود

مردم گریز کربـلایم این‌چنین است            آمد جـواد و لحـظـه آخـر برش بود

اما به دشـت کـربـلا جـور دگر شد            اربـابـمان بـالای نعـش اکبرش بود

بـایـد جـوانـان بـنـی‌هـا‌شـم بـیـایــنـد            تا این بدن را بر در خـیـمه رسانند

: امتیاز

زبانحال امام رضا علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : محمد فردوسی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : غزل

زهـر جـفـا نیـلـی نـموده پـیکـر من            یعـنی رسـیـده لحـظـه‌ها‌ی آخـر من

در بین حجره بر خودم می‌پیچم از درد            این چه بـلایی بـود آمـد بر سـر من


چشمم نمی‌بیند، زمین خوردم دوباره            این ضعف بسیارم شده درد سر من

درد کـمـر آخـر امــانـم را بــریــده            تـازه شـبـیـه تو شـدم ای مـادر مـن

از روضه‌ها‌ی «تازیانه» «میخ» «سیلی»            آتـش زبـانـه مـی‌کـشـد از بـاور من

با هر نفس خون جگر می‌ریزد از لب            آلالـه مـی‌بــارد کـنـار بــسـتــر مـن

شکـر خـدا این جا نـبـوده تا بـبـیـنـد            این صحنه جان دادنـم را خواهر من

تصویـری از گـودال و تلّ زیـنـبـیه            افـتـاده بـین قـاب چـشـمـان تـر مـن

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ضعف محتوایی و معنایی درعدم رعایت شأن ائمه در مصرع اول بیت؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

شکـر خـدا این جا نـبـوده تا بـبـیـنـد            این صحنه جان کندنم را خواهر من

مدح و شهادت حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : ناشناس نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن قالب شعر : غزل

نـالـه و زمـزمـه مـرغ سـحـر مـی‌آیـد            مگر امـروز عـزیـزی ز سفـر می‌آیـد

برو ای باد صبا گو به غـریب الغـربا            تـقـی امـروز بـه دیــدار پــدر مـی‌آیـد


منتظر باش طـبـیـبانه پسر از ره دور            ســر بـالـیـن تـو بـا دیــده تـر مـی‌آیــد

چشم بگشود، دم دادن جان سرور طوس            ناگـهـان دیـد جـوادش که ز در می‌آید

لیک در کرببلا قصه به عکس اینجاست            آنچه در دست ز تـاریخ و خـبر می‌آید

دیـد در کـربـبلا زینب مـظلـومـه زار            که حـسیـن بر سـر بالـین پـسر می‌آیـد

چهره بر چهره فرزند نهاد آن شه و دید            خون از آن صورت مانند قـمر می‌آید

: امتیاز

مدح حضرت امام علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : ایمان دهقانیا نوع شعر : مدح وزن شعر : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن قالب شعر : غزل

زائرانش دسته دسته خیلِ صدها توده بود            او پناه صد هزاران همچو من آلوده بود

هرچه از او دورتر گشتم، دلم آشوب‌تر            هر زمانی در حرم بودم، دلم آسوده بود


قبل از آنی که به او رو آرَم و توبه کنم            او خودش پیش خدا رو زد، خدا بخشوده بود

می‌شمارد هر زیارت رفتنِ ما را و بعد            ضرب در سه، می‌کند جبران، چنین فرموده بود

خواهش ما دَه که باشد، لطف او صد می‌شود            حاجت ما را خودش وقت عطا افزوده بود

هر کسی دور ضریحش گشت، حاجی می‌شود            راه وصل است این رَهی که زائرش پیموده بود

تا که گفتم؛ یا رضا، پروندۀ من پاک شد            کاخ شد کوخی که در سیل گنه فرسوده بود

جز درِ باب الرّضا، هر در که دقّ الباب شد            بسته بود و بسته بود و بسته و بیهوده بود

: امتیاز

مدح حضرت علی بن موسی الرضا علیه‌السلام

شاعر : غلامرضا سازگار نوع شعر : مدح وزن شعر : مفتعلن فاعلن مقتعلن فاعلن قالب شعر : غزل

مـرغ دلـم پـر زنـد بر سر کـوی رضا           دسـت نـیـازم بـود بـاز به سـوی رضـا
آرزویـم ایـن بــود تـا دم مــردن شــود           چـشم گـنه‌کـار من بـاز به سـوی رضا


خلق جهـان زائرند از همه سو کعبه را           کعـبه بـود در حجـاز زائر کـوی رضا
با نفس
عیسویش، با دم جانبخش خویش           جـان مـسـیـحا بـود زنـده ز بـوی رضا
بـر بـدنـش می‌شـود آتـش دوزخ حـرام           هر که
خورد قطره‌ای آب ز جوی رضا
کشور ایران فـقـط نیـست به او مـتـکی           زنـدگی کـائـنـات بـسـته به مـوی رضا
نیست عجب خضر اگر تشنه لب جام اوست           سـاقی رضوان بود مست سبـوی رضا
جرم و
گناه و خطاست عادت دیرین من           عفو کرامت بود خصلت و خوی رضا
چند به شوق بهشت زائر این در شوی           جـنّـت جـنّـت بـود روی نـکـوی رضـا
"میثم" اگر از نماز آبروی مؤمن است           آب دهـد بـر نـمـاز آب وضـوی رضـا

: امتیاز

مدح و شهادت حضرت امام رضا علیه‌السلام

شاعر : قاسم قاسمی نوع شعر : مرثیه وزن شعر : مستفعلن مستفعلن مستفعلن فع قالب شعر : غزل

فریاد غربت دارد و چشمش به در بود            در انــتــظــار دیـدن روی پــسـر بـود
آخـر مگـر زهـر
عـدو با او چه کـرده            یک دست بر پهلو و دستی بر کمر بود


او دست و پا می‌زد مـیان حجـرۀ خود            در غربت و از زهر كين خونین جگر بود
آخــر جـــوادش آمــد آن دم‌هـای آخــر            آنجا كـمك حـال پـسر هـم يك نفـر بود
جـان داد بابای غـریـبش کـنج حـجـره            دیگـر شـرار
زهـر بر جـانش اثـر بود
با دست خود غسل و کفن بنمود و با غم            گـریان به یاد مـادر و دیوار و در بود
شکر خـدا تـشیـیع شد
در روز روشـن            تشیـیع زهـرا مخـفـیـانه در سحـر بـود
در طوس کل شهر و یک تابوت بر دوش            تشیـیع مادر نیمه شب با هفت نفر بود
زن‌های
نیشابور و گل بر روی تابوت            اما کمک حال عـلی در شب قـمر بود

: امتیاز
نقد و بررسی

بیت زیر سروده اصلی شاعر محترم است اما با توجه به وجود ضعف محتوایی و معنایی در مصرع دوم بیت؛ پیشنهاد می‌کنیم به منظور رفع ایراد موجود و همچنین انتقال بهتر معنای شعر بیت اصلاح شده که در متن شعر آمده را جایگزین بیت زیر کنید.

فریاد غربت دارد و چشمش به در بود            تـنـهـا امـیــدش دیـدن روی پـسـر بـود

زبانحال حضرت امام رضا علیه‌السلام قبل از شهادت

شاعر : محسن راحت حق نوع شعر : مرثیه وزن شعر : فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن قالب شعر : غزل

غرقِ دریای غمم غم مبتلا مثلِ حسین            می‌کِشم خود را به روی خاکها مثلِ حسین
گرچه در طوسم میانِ حجره‌ای در
بسته‌ام            باطـناً هـستم مـیانِ کـربـلا مثلِ حـسین


می‌شوم پهلو به پهلو بسکه بی‌تابم خـدا            نحوه جان دادنم باشد چرا مثلِ حسین؟
چونکه نیّت کرده‌ام با او مواساتی کـنم            پس بنابراین شدم غرقِ بلا مثلِ حسین
پاره پاره کرده لب‌های مرا زهـرِ پـلید            با لـبانـم تـشنـگی شد آشـنا مثـلِ حسین
حـال باید مـادرم زهـرا بیـاید بر سـرم            جان دهم در
دامنِ خیرالنسا مثلِ حسین
روضه
می‌خوانم برای فاطمه از کربلا            می‌شود سرگشته از شور و نوا مثلِ حسین
در مواساتم کم
آوردم سرِ من سالم است!            رأسِ من کی رفته روی نیزه‌ها مثلِ حسین
زیر گُل‌ها می‌شود مدفون تنم کی می‌شود؟
            دفن در زیرِ هجومِ سنگ‌ها مثلِ حسین

: امتیاز