اشعار

چرخ گردون را عجب غوغا و شوری در سر است           یا که گیتی را فنا گردیده وقت محشر است

بر چه می‌ریزد سرشک تلخ از مژگان فلک           عالمی را رخت ماتم نوحه‌گر بر پیکر است

ارض هستی یکسره گردیده بی‌صبر و سکون           خون چکان عرش و فلک در ماتم پیغمبر است

فاطمه دخت نبی می‌سوزد از هجـر پدر           خلقت هستی پریشان از نوای کوثر است

یک طرف نالان حسن سویی حسین و زینبین           سوی دیگر دل غمین بهر برادر حیدر است

ناگهان آمد سروشی غم مخور زهرای من           نگذرد چندی پدر واصل به وصل دختر است

مهر تابان هدایت گشته خـاموش عاقبت           مرتضی دیگر غریب و بی‌کس و بی‌یاور است

آب غسل تو نخشکیده هنوز ای نور حق           دخترت پهلو شکسته بین دیوار و در است

بعد تو از آتش بدعـتت سرایت سوخـتند           غنچه نارسته‌ای از ظلم کینه پرپر است

خـیز از جا یا رسـول‌الله بـنگر بی‌معـین           ریسمان بر گردن فتاح و میر خیبر است

یا رسول‌الله چنان سیلی به زهرایت زدند           کز شرارش تا ابد نیلی عذار دختر است

یا رسول‌الله زجا برخیز و زهرا را ببین           آنکه را خواندی ابیها را گرامی مادر است

یا رسول‌الله عـلی شد بعـد تو خانه‌نـشین           حق شده خاموش و ناحق بهر امت رهبر است

هنگـامـه رنج و غـم و ماتم شده امشب            گـریـان، ز غـمى دیده عالم شده امشب
آهنگ سرشكم، كه رسد بر لب مژگان            با این دل سـودازده هـمـدم شده امـشب

پـایـان شـب آخـر مـاه صـفـر است این            یا آنـكه ز نـو مـاه مـحـرّم شـده امـشب
مهـتاب، رخ خویش نهـان كرد ز مـاتم            چون رحـلت پیـغـمبر خـاتم شده امشب
از داغ جـگــرسـوز نـبـى سـیّـد ابــرار            نخـل قـد زهـرا و عـلى خم شده امشب
شد كار فلك، خون جگر خوردن از این غم            گردون، ز محن با رخ درهم شده امشب
سیماى جهان، غرقه خون دل «یاسر»            در سـوگ رسـول‌اللّه اعـظم شده امشب

تا چَشمِ من به چَشمِ تو دلدار می‌خورد            اِنـگـار که به دیـدۀ من خـار می‌خـورد

غُـصّه نخـور که زود می‌آیی کنارِ من            چَشمت سه ماه حَسرتِ دیدار می‌خورد

بوی بهـشت می‌رسد از سـیـنه‌ات ولی            روزی دَرِ بهشت تو مِسـمار می‌خورد

در پشت در که نالۀ جانـسوز می‌کشی            پهلـوی تو به گـوشـۀ دیـوار می‌خـورد

پیشِ تو می‌بـرَند عـلی را کِـشان‌کِـشان            غُصّه، علی، از آن همه آزار می‌خورد

جـانِ پـدر صِـدا بـزنـی زود مـی‌رسـم            بر بازویت، غَلاف که هربار می‌خورد

از سیـنه‌ام حُسین و حَسن را جُدا مکن            نَخـلِ من از دو میـوۀ تو بار می‌خورد

روزی حَسن به شَهـرِ مدینه شَوَد کبود            از دَستِ یار، زَهـرِ شَرَربار می‌خورد

روزی حُسین، با سَرِ زخمی به روی نِی            سنگ از جفای کوچه و بازار می‌خورد

با دست‌های بسـته رَوَد زِینَـبَت به شام            این دُخـترِ تو لَـطمـۀ بـسـیار می‌خورد

دخترم روشنی چـشم تَـرَم زهـرا جـان            پـیشتر آی و بـبـین بیـشترم زهـرا جان

سفـر مرگ به پـیـش آمده و بـاید رفت            زین جهان رو به جهان دگرم زهرا جان

جـان ‌سـپارم من و از فـتـنه ایـام تو را            به خداوند جهـان می‌سـپـرم زهرا جان

دخـترم این همه در ماتم من گریه مکن            آتش از اشک مزن بر جگرم زهرا جان

بعد من عمر تو کم باشد و از عترت من            زودتـر از همه آئی به برم زهـرا جان

ناگـزیرم که در این امت بی‌مهر تو را            می‌گذارم من و خود می‌گذرم زهرا جان

بابا پس از تو حُرمتِ ما مستدام نیست            جای من و علی وسط این عـوام نیست

تا هستی حُرمتِ حَرمت در مدینه هست            ورنه به اهل بیت تو هیچ احترام نیست

زانـو زدم به بی‌کـسی‌ام گـریـه می‌کـنم            از گـریۀ زیـاد اثـری در صـدام نیست

ماه مـدیـنه هستی و بعد از غـروب تو            فرقی دگر میان همین صبح و شام نیست

دلـشـوره‌های دخـتـر خـود را نگـاه کن            تو می‌روی و دلخوشی اصلاً برام نیست

این خـانه بـود بـابِ حـوائـج ولی دگـر            از این عشیره در حَرمت ازدحام نیست

بابا بـمـان و اشـک مـرا بیـشـتـر مکن            زخـم مـرا به غـیـر پـدر الـتـیـام نیست

این روزها نفس زدنت هم به سختی است            خـنده دگر به روی لبت ای امام نیست

ارکـانِ من تویی و عـلی، لیک بعـد تو            غیر از عـلی به زندگیِ من قوام نیست

تنها شدی و خـونِ جگـر بود حـاصلت            گفتم که، بینِ این همه یک بامرام نیست

گـفـتی مباد تـشـنه بـخـوابـد حـسین من            حـالا غـمـی شـبـیهِ غـم کـربـلام نیست

چرا چشمت پُر اشک و سینه‌ات پُر آه می‌باشد         مخور غصه پس از من عمر تو کوتاه می‌باشد

مسوزان قلب بابا را چنین ناله مزن زهرا         که شاد از نـاله تو دشمن گمراه می‌باشد

علی را کرده‌ام مأمور صبر و تو کنارش باش         پس از من روزهای بی کسی در راه می‌باشد

سپر بهر علی شو وقت آتش سوزی خانه         بدان که قـتلگـاه تو همین درگـاه می‌باشد

همین که می‌زند زخم زبان بر من به پیش تو         تو را بعد پدر در کوچه سد راه می‌باشد

بلـرزاند مرا در قـبر تا بر تو زند سـیلی         که از مهری که من دارم به تو آگاه می‌باشد

زهرا به خانه و ملک الموت پشت در           از بـهـر قـبـض روح شـریـف پیـامـبر

از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب           بـی‌اذن فـاطــمـه نـنـهـد پــای پـیـش‌تـر

با آن که بود داغ پـدر سخـت، فـاطـمه           در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر

یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش           مـحـو نـگـاه آخــر خـود بـود بـر پــدر

اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی           روی حـسـین بر روی قـلـب پـیـامـبـر

دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار           بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر

زد بوسه‌ها به حلق حـسین و لب حسن           از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر

هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه           گاهی ز طشت و گاه ز گـودال قـتلگاه

مدینه شد ز داغ مصطفی بیت‌الحزن امشب            فضای عالم هستی بود غرق محن امشب

مکن ای آسمان روشن چراغ ماه را کز کین            چراغ لاله شد خاموش در صحن چمن امشب

نه تنها ماتم جان سوز پرچمدار توحید است            که هستی شد سیه‌پوش امام ممتحن امشب

گهی گریم ز داغ جانگداز حضرت خاتم            گهی نالم چو نی در سوگ فرزندش حسن امشب

فدا شد ناخدای فلک حق در بحر طوفان زا            که شد دریای دیده در عزایش موج زن امشب

دهد غسل از سرشک دیدگان با زاری و شیون            عـلیّ بت‌شکن جسم نبی بت‌شکن امشب

نمی‌دانم چه حالی می‌کند پیدا امیر عشق            چو می‌سازد تن آن جان جانان را کفن امشب

شد از داغ دو ماتم قلب زهرا لاله‌سان خونین            که در دشت بلا گم کرده یاس و یاسمن امشب

چراغ انجمن آرا شده خاموش و اهل دل            کند روشن چراغ آه در هر انجمن امشب

سرآمد بر همه غـم‌هاست داغ ماتم خاتم            که امّت را برون رفته است روح از ملک تن امشب

شرر زد حافظی بر دفتر دل خامه‌ات کاین سان            که آتش می‌زنی بر جان، تو با سوز سخن امشب

از سـراپـای مـدیـنه گِـل غـم می‌ریـزد            اشک از دیـدۀ غـم‌بـار حـرم می‌ریـزد
از نـگـاه نـگـران، بـرق الـم می‌ریـزد            آه آرامـش زهـراسـت به هم می‌ریـزد

سایۀ خنده از این گـل‌کـده کم کم برود
یا قرار است که پیـغـمبر اکـرم برود؟

نـور از خـنده لب‌های تـرش می‌بـارید            از گـرفـتاری امت به جـزا می‌تـرسید
دربه در، در پی ارشاد بشر می‌گردید            مثل او هیچ رسـولی غـم و اندوه ندیـد
در دلم شور عجیبی ست نمی‌دانم چیست
در گلو بغض عجیبی ست نمی‌دانم چیست

دخترت زار به سر می‌زند ای وای دلم            در دلم غصه شرر می‌زند ای وای دلم
پدرم حـرف سپـر می‌زند ای وای دلم            حرف از داغ پسر می‌زند ای وای دلم
دل بریـدن ز تو بابا بخـدا آسان نیست
بعد تو واسطۀ وحی خدا با ما کیست؟
این جوان کیست که از دیدن رویش در دل            غصه داخل شده و خنده ز لب شد زائل
گفت با لحن غریبانه ولی چون سائل:            بـا اجــازه بـگـذاریــد بــیــایــم داخــل
با ادب آمـد و در پـیـش پـدر زانـو زد
پرده از صورت پوشیدۀ خود یک سو زد
مژده ای رحمت رحمان که سحر نزدیک است            ای رسول مدنی وقت سفر نزدیک است
شب بیچـارگی نسل بشر نزدیک است            وقت آتش زدن یاس و تبر نزدیک است
پـدر آمـاده رفـتـن بـه ســمـاوات ولـی
نگـران است بـرای غـم فـردای عـلـی
تکیه بر دست علی زد گـل باغ ایجـاد            نظـری کرد به زهـرا و دوبـاره افـتاد
به عـلی فاطـمه را بـاز امـانت می‌داد            داشت اما خبر از غصه زهـرا ای داد
این همه بی‌کسی ای وای سرم درد گرفت
دل سـرشار غـم شعـله‌ورم درد گرفت
او ز فردای حسین و حسنش داشت خبر            از خزان گشتن باغ و چمنش داشت خبر
از به آتـش زدن یاسـمنـش داشت خبر            از غم حیدر خیبر شکـنش داشت خبر
اشک از دیده فرو ریخت و روحش پر زد
پر زد و دختر مظلـومۀ او بر سر زد

دیـدی دلـم از هرچه می‌تـرسید دیدم            افـتـاده‌ای در بـسـترت سـرو رشـیدم

هـر روز دیـدم دیـدۀ بــارانـی‌ات را            دیـدم شـکـاف کهـنـۀ پـیـشانـی‌ات را

از راه رفـتن کـل پـایت پـیـنه بـسـته            ناگـفـتـه‌ها را گـفـت دنـدان شکـسـته

در مکـه درگـیر بـلای کـوچه بودی            زخـمی سنگ بچـه‌های کوچه بودی

»تبت یـدا» خـار بیـابـان بود و پایت            یک لـحـظه اما در نـمی‌آمـد صدایت

حـالا من و تو خـلـوتی داریـم با هـم            دیگر نگـاهت را نگـیری از نگـاهم

بابـا بـگـو‌ پـیـشم دوبـاره می‌نـشـینی            قدری بمان پیشم که محسن را ببینی!

تو هستی و اینجا شکوهم مستدام است            حـیدر میان هر گذر با احـترام‌ است

با بودنت زهرا رخش چون قرص ماه است            آرامـش این خـانـۀ سـاده به‌راه است

آتــش نــدیــده دامــنــم الـحــمـد لـلـه            خـونـی نـشـد پـیـراهـنـم الـحـمـد لـلـه

هرگز نـدیـده روی زهـرا را غریبه            آرام‌ مـی‌کـوبــد در مـا را غــریــبـه

بی‌تو اگر حـمله‌ کـنـند اینها به خـانه            زهـرای تو می‌مـانـد و صد تـازیانه

آتش می‌افـتد روی در پشت درم من            با پهـلـویم سنـگـر برای حـیـدرم من

سیـلی می‌آید سـمت من ای وای بابا            بد خواب می‌گردد حسن ای وای بابا

پیـشم‌ بـمان تا قـتل زهـرا را نبـیـنی            بی‌تو صدایم می‌شـود فـضه خـذیـنی

بعد از تو سهـمِ فـاطـمه آزار می‌شود            این راهِ ظلـم، بعـد تو هـموار می‌شود

حرف از وداع می‌زنی و، سقفِ خانه‌ام            با حـرف‌هات، بر سـرم آوار می‌شود

ای دلخوشیِ فاطمه ناخوش مکن مرا            دارد دلِ شـکـسـتـۀ من زار مـی‌شـود

بسـتـرنـشـینِ من به روی پـا بلـند شو            افـتـاده‌ای و داغ تـو غـمـبـار می‌شود

خـیـلی وخـیـم‌تـر شـده زخـمِ دلـم پـدر            پیـشـم بمـان وگرنه شـبم تـار می‌شود

بالا سـرت نـشـسـته‌ام و فـکـر می‌کنم            آیا پس از تو فـاطمه بیـمـار می‌شود؟

بابا تو را نـداشتـه باشـم چه می‌شود؟            مـزد تو گـفـته‌ای در و دیوار می‌شود

تو می‌روی و بعد تو این شهر کینه توز            از دخـترت همیـشه طـلبکـار می‌شود

تا نمک پروره‌ام بر خوان احسانت حسن            من مسلـمانم! مسلـمان مسلـمانت حسن

دست و دل باز مدینه! دست خالی آمدم            دست خالی من است و لطف دستانت حسن

مرد شامی که به تو پیش بقیه فحش داد            در مدینه چند روزی بود مهمانت حسن

من‌جـذام نفـس دارم! دیـدن من هم بـیا!            هم غذا شو با گدا! دستم بدامانت حسن

کوری بدخـواه تو فـریاد مستی می‌زنم            یا مُعـز المـؤمنین جانم‌ بقـربانت حسن!

خانه‌ام ‌را می‌فروشم خرج صحنت‌ می‌کنم            هرچه دارم نذر گنبد نذر ایوانت حسن

صحن و گلدسته نه اصلا! بیشتر سوزد دلم            می‌رود با چکمه بر قبرت نگهبانت حسن

کی می‌آید صحن قاسم بر روی ما وا شود؟!            چشم ما را پر کـند آئیـنه بنـدانت حسن

زخم‌پایت از خودی و زخم قلبت از خودی            آشنایانت چه می‌خوایند از جانت حسن؟!

مـدیـنه شهـر رسـالت محیط غـم‌ها بود            به کوچه‌کوچه آن ناله بود و غوغا بود
حکایت از غم هجران مصطفی می‌کرد            قـیـامتی که به شهـر مـدیـنـه بر پـا بود

نَفَـس نَفَـس زدنش بود پیـک رحـلت او            که از وجود وی، آثار ضعف پیـدا بود
به خانه اشک عزا، در سقیفه طرح نفاق            به خانه شور غم و در سقیفه شورا بود
به نالـه امت اسلام، جـمـع گـشـتـه ولی            مـیان جـمع عـلی بـود، آنکه تـنهـا بـود
تـمام بـر سـر یک حرف متفـق گـشتـند            کـه آن گـرفـتن حق عـلی و زهـرا بود

غـارت زده منـم که کـنـارت نشـسـته‌ام            غارت زده منم که ز داغـت شکـسـته‌ام

غـارت زده مـنـم کـه غـم یــار دیــده‌ام            هــفــتــاد تـیـر از بـدن تـو کـشــیــده‌ام

غارت زده منـم که تو را خـاک می‌کنم            تـابـوت را ز خـون تـنت پـاک می‌کـنم

غارت زده منم که ز کف داده صبر را            با دست خـویش کـنده برای تو قـبر را

غـارت زده منـم چه کـنـم با جـنـازه‌ات            ای وای ریخـته به زمین خون تازه‌ات

غــارت زده مــنـم کـه ز داغ بــرادرم            خون گریه می‌کنم که چنین رفته از برم

من را به داغ قـتل تو غـارت نموده‌اند            نه کـربلا و کـوفـه نه در شـام دلـبـرم!

داغی که رفتن تو روی سینه‌ام گذاشت            والله هـست سخـت تر از غـارت حـرم

تشیـیع روز با من و تو سازگار نیست            تا شب تو را به جانب قـبرت نـمی‌برم

نه فقط ثروت خود را نه، که حاتم گونه            شد کـریم آن که کرم داشـته خاتم گونه

شد کریم آن که به عالم اثرش را بخشید            حـیدری مـسلک و پیـغـمبر اکـرم گونه

به تمـاشای تو آن گونه پُر از شوقم که            گـونـه‌ام پُـر شده از گـریـۀ شبـنـم گونه

مجـتـبایی؟ حـسنی؟ یا که کـریم اللهی؟!            ای خــدا ســانِ مــلـک زادۀ آدم گـونـه

گوش که جای خودش سُرخ تر از سُرخ شود            بی‌گُـمان از اثـر سـیـلـی مُحکـم، گـونه

تحت تاثیر از این ضربه پریشان بشود            هم که چشم و مُژه هم دست و سر و هم گونه

ربط دارد به تو و عشق تو در باب حسین            این که شد ماه صـفـر نیز مُحـرَم گونه

آنکه دارد به دلـش غـصۀ بـسیار، منم            سـاکـن غــمـکـدۀ مــاتــم دلــدار، مـنـم

همۀ شهـر، سر سفـرۀ من نان خوردند            ولی انگار به یک شهر، بدهکـار، منم

آنکه بـاران شده شـرمـنـدۀ بـاریـدن او            شب به شب بارش چشمش شده رگبار، منم

آنکه یک عمر، شبش سر شده با کابوسی            که در آن مـادرِ او می‌شـود آزار، منم

وسـط کـوچۀ غـم خـانه خـرابم کـردند            آنکه دنـیا شده روی سـرش آوار، منـم

مـقـتل اصـلی من در وسـط آتـش بـود            آنکه جـان داده مـیان در و دیوار، منم

اشک هم داغ دلِ خون مرا سرد نکرد            سیـنۀ سوخـته از سـرخی مسـمار، منم

دست سنگین کسی خورد به روی مادر            ولی آنکه شده نیـلی رخش انگـار، منم

نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگین‌ت           چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرین‌ت
به عابرها تعارف می‌کنی دار و ندارت را           تو آن باغی که می‌ریزد بهشت از روی پرچین‌ت

کرم یک ذره از سرشار، سرشارِ صفت‌هایت           حسن یک دانه از بسیار، بسیارِ عناوین‌ت
دهان وا می‌کند عالم به تشویق حسین اما           دهانِ خاتم پیغـمبران واشد به تحسین‌ت
تو دینِ تازه‌ای آورده‌ای از دیدِ این مردم           که با یک گل کنیزی می‌شود آزاد در دین‌ت
مُعزالمؤمنین بودی مذل المؤمنین خواندن           اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرین‌ت
برای تو چه فرقی دارد ای والتین و الزیتون           که می‌چینند مضمون آسمان‌ها از مضامین‌ت
بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی‌گشتند           خدا واداشت جبرائیل‌هایش را به تمکین‌ت
بگو تا آفـتاب از مغـربِ دنـیا بـرون آید           که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامین‌ت
بگو تا تیغ بردارد اگر جنگ است آهنگت           بگو تا تیغ بگذارد اگر صلح است آئین‌ت
نبی حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود           علی حیران تیغ نهروانت، تیغ صفین‌ت
بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند           محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبین‌ت
تو را پائین کشیدند از سر منبر که می‌گفتند:           چرا پیغمبر از دوشش نمی‌آورد پائین‌ت
درون خانه هم محرم نمی‌بینی تحمل کن           که می‌خواهند، ای تنهاترین تنهاتر از این‌ت
تو غم‌های بزرگی در میان کوچه‌ها دیدی           که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگین‌ت
از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی           از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگین‌ت
سر راهت می‌آمد آنکه نامش را نخواهم برد           برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرین‌ت
برای جاری اشکت سراغ چاره می‌گردی           که زینب آمده با چادر مادر به تسکین‌ت
به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد           چه می‌شد مثل مادر نیمۀ شب بود تدفین‌ت
صدایت می‌زند اینک یتیمت از دل خیمه           که او را راهی میدان کنی با دست آمین‌ت
هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر           در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرین‌ت
کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟           همان دستی همان دستی که روزی بوده مسکین‌ت
دعا کن زخم غم‌هایت بسوزاند مرا یک عمر           نصیبم کن نمک از سفره همواره رنگین‌ت

اولین گوهر ارزنـدۀ زهـرا حسن است            دومین حـجـت خـلاق تـوانا حسن است
رهبری که به حـسین حـق ولایت دارد            حفظ دین نبوی بعد عـلی با حسن است

شهریاری که در آن دوره نبود همتایش            گفته می‌شد همه جا ماه دل‌آرا حسن است
هر امـامی به جهـان خـط وظائف دارد            آنکه صلحش چو سلاح است بر اعدا حسن است
آن همه زخـم زبـان مـردم نـادان زدنـد            آنکه بشنیده ز دون تهمت بی‌جا حسن است
یکی از دوش عـبا و یکی سجاده بـبرد            خون بدل آنکه شده زین همه غم‌ها حسن است
ای فلک همسر او جعده ملعونه چه کرد            آتش افکنده به دل کُشتۀ اسما حسن است
یا رب این صوت پُر از غم ز کجا می‌آید            این چنین ناله کند نالۀ او وا حسن است
به یقـین شیـون زینب بود از بهر حسن            آنکه جان می‌دهد از فتنۀ اعدا حسن است
ای خوش آن روز که غفاری شود زائر او            گوید او سائل درگاهم و مولا حسن است

بیا خواهر که از کارم گره دست اجل وا کرد            برادر عَزم دیدار بهشت روی زهرا کرد
سراپا درد بودم، کس به درمانم نمی‌کوشید            ز رَه مرگ آمد و دردم طبیب آسا مداوا کرد

فضای دل ز درد و غصه و زخم زبان پُر بود            در این خانه چگونه زَهر جای خویش پیدا کرد
نگویم طشت، دشتی بود و پُر از لاله کاری شد            تماشا داشت دشت لاله و، زینب تماشا کرد
برادر از دهان و خواهر از هر چشم خون می‌ریخت            حسین، از دیدن یک کوزه چشم خویش دریا کرد
نظر، گه بر حُسین و گه به زینب، گاه بر قاسم            نگاهش؛ رازِ روزِ عشق و عاشورایی افشا کرد
تن فرزند زهرا چون سیادت سبز شد از زهر            ولیکن تیر در تابوت، گلگونش سراپا کرد
نمی‌گویم که جسمِ جان زهرا تیر باران شد            که بهر غُربتش تابوت چشمی خونفشان وا کرد

ای دو جهـانت فـدا یا حـسن بن عـلی            مـظـهـر صبـر خـدا یا حسن بن علی
شیر خدا را خلف دُرّ سه بحـر شرف            آیــنــۀ کــبــریـا یـا حـسـن بـن عـلـی

حای تو حُـسن ازل سیـن تو سـرّ ابـد            نـون تو نـور الهـدی یا حسن بن علی
مهـر رخ دلـربـات لعـل لب جانفزات            بوسـه‌گه مصـطـفی یا حـسن بن علی
گه سر دوش رسول گه روی دست پدر            گه به بر مـرتـضی یا حـسن بن علی
هم به سکوت و پیام هم به قعود و قیام            بر هـمـه‌ای مقـتـدا یا حـسـن بن عـلی
اسوۀ ما صبر توست کعبۀ ما قبر توست            بقـیــع تو قـلـب مـا یا حسن بن عـلی
ای به کرم چون پدر از همه مشهورتر            حـاجـت ما کـن روا یا حسن بن علی
عبد تو خیرالعباد باب تو باب الـمراد            دست تو مشکل گشا یا حسن بن علی
صلـح تو تیـری دگر بر دل بیـدادگـر            صبـر تو دین را بقا یا حسن بن علی
بـنـدۀ نـاقـابـلم هر چه که هـسـتم دلــم            بـا تـو بـود آشـنـا یـا حـسـن بن عـلـی
کار تو اکـرام بود اجـر تو دشنام بود            ای همه جود و سخا یا حسن بن علی
حلم مکرر کنی نیست عجب گر کنی            دشمن خود را عـطا یا حسن بن علی
زخـم هـمه در دلـت یـار شده قـاتـلت            کُشت تو را از جـفا یا حسن بن عـلی
بی‌کسی‌ات را چو دید زهر به دادت رسید            تا شدی از غـم رهـا یا حسن بن علی
قلب تو بی‌تاب شد به کـودکی آب شد            در وسـط کـوچـه‌ها یا حـسن بن علی
سوخت دل و جان تو که پیش چشمان تو            فـتـاد زهـرا ز پـا یـا حـسـن بن عـلی
جعده اگر جانی است قاتل تو ثانی است            که کُشت مـام تو را یا حسن بن علی
اجر نـبی بود این که آید از راه کـین            بـر بـدنت تـیـرهـا یا حـسـن بن عـلی
«میثم» دلـبـاخـته سـوخـتـه و ساخـته            قـصیـده بـهـر شـما یا حـسن بن علی