اشعار

نگاهت مبداء تاریخ انسان است آقاجان           نگاهی که قسیم کفر و ایمان است آقاجان

خدا با قصۀ پر غصۀ یوسف به ما آموخت           همیشه جای خوبان کنج زندان است آقاجان

نه آن هارون گرگ، آن نارشیدِ زشت عباسی           که خود هارون تو، موسی بن عمران است آقاجان

تقیّه شد سلاحت تا بماند زنده این مکتب           که گاهی ماه، پشت ابر پنهان است آقاجان

زمانی ابن یقطین گفت و کلّ راویان گفتند           که این باب الحوائج باب عرفان است آقاجان

نه تنها مشهد و قم بوی گلهای تو را دارند           که عطرت منتشر در کلّ ایران است آقاجان

دمی هم غافل از احوال یاران نیست قلب تو           که حتی فکر اشترهای صفوان است، آقا جان

بگو از امتداد خون خود با قوم خون آشام           تویی آرامش و بعدِ تو طوفان است آقاجان

بهشتی هست در بغداد: نامش کاظمین توست           ولی حس می‌کنم آنجا خراسان است آقاجان

متاعی سخت کمیاب است اربابی شبیه تو           اگرنه مثل ما نوکر فراوان است آقاجان!

صالـح‌تـرین عـبد خدا موسی بن جعفر            حق است هرکس هست با موسی بن جعفر

مـا بـنـده و آقـای مـا مـوسی بن جعـفر            مـحـتـاج‌ها گـویـنـد یا موسی بن جعـفر

در پای جـودش اغـنـیا محـتـاج هـستند
قـربـانـیـش در مـاه حـج حجاج هـستند
مـسـتــیـم مـسـت بــادۀ بـاب الـحـوائـج            هــسـتــیـم مــا دلــدادۀ بـاب الـحـوائــج

قــربــان خــانـــوادۀ بــاب الــحــوائــج            آقــاســت آقـــا زادۀ بــاب الــحـــوائــج
با بچـه‌هـایش صاحـب سـرمـایه هستیم
با مشهد و شیراز و قـم همسایه هستـیم
بـال مـلائک هـست فـرش زیـر پـایش            ایـزد مـسـخّـر کـرده هـستی را برایش

هـسـتـنـد در ایـران مـا فــرزنـدهـایـش            مـعـصـومه‌اش آمـد به دنـبال رضایش
انـوار او تـقـسـیـم شـد بر مشـهـد و قـم
او را زیـارت می‌کـنم در مـشهـد و قـم
او آیـت عــظــمــای آیــات خــدا بــود            شب تا سـحـر گـرم مـنـاجـات خـدا بود

مات رخش شد عرش او مات خدا بود            واضح‌تـرین تـصویـر از ذات خدا بود
او جـلـوه رب بـود، امـا بـنـدگـی کـرد
انسان کـامـل بود و سـاده زنـدگی کرد
«والکاظمین الغیض» صبرش حد ندارد            خوب است و در بین صفاتش بد ندارد

در مـؤمـنـیـنـش یک نـفـر مـرتد ندارد            در صحـبـتش با خادمان «باید» ندارد
خـاری رَوَد در پـای فـرزنـد عـزیزش
اخـمی نخـواهد کرد بر روی کـنـیزش
تا بوده این بـوده‌ست «آقـا تو، گـدا من»            مـدح تـو را گـفـتـن کـجـا آقا کجا من؟

تو جـان بـخـواه و مـابـقـیِ کـار بـا من            بدکـاره آمـد مـحـضـرت شد پـاک‌دامن
بـا دیــدنـت ذکـر خــدا ورد لـبـش شـد
از تو سرودن کار هر روز و شبش شد
تـو آمـدی از عــرش بــر دامـان مـادر            دسـت تـو را دادنـد بـر دسـتـان مــادر

مثل طـلای خـالـص است ایـمان مـادر            جـان امـام کـاظـم اسـت و جـان مــادر
وقت ولادت مـادرت تـکـبـیر می‌گفت:
این عالـمه بهـر زنان تفـسـیر می‌گفت:
در عشق حق عاشق‌ترین عاشق تو هستی            مجرای فیض از جانب رازق تو هستی

آئـیـنـۀ پـا تـا ســر خــالـق تـو هـسـتـی            تنهـا وصی حـضرت صادق تو هستی
عــلـم لــدنّـی پــدر در سـیــنـه تـوسـت
جـود و کـرامت عادت دیـریـنه توست
تـا پـای جـانـت پـای قــرآن ایـسـتـادی            در فـتـنـه‌هـا، ‌ای کـوه ایـمـان ایـستادی

رو در روی بـدعـت‌گـذاران ایـسـتادی            با رنـج و زحـمت کـنج زندان ایستادی
تـا یـازده رکـعـت نـمـاز شـب بخـوانی
در کـنج زنـدان روضه زینب بخـوانی

کوچه به‌کوچه پای سرت گریه می‌کنم           با لاله‌های خـون جگـرت گریه می‌کنم
از روی نیزه بی‌کسی‌ام را ببین حسین           در این مسیر یکسره خوردم زمین حسین

حـقّم بـده اگر که شدم محـتضر حـسین           با قـاتـلـین تو شـده‌ام هـمـسفـر حـسیـن
حـق ده مرا که پیـر شدم قـد خـمـیـده‌ام           زیرا به دوش، بار جـسارت کـشیـده‌ام
دشمن به زخم داغ تو هی می‌زند نمک           هر جا که نام تو ببرم می‌خورم کـتک
وقـتـی کـه نـالـه‌ای بـزنـد، پـارۀ تـنـت           بـا تـازیـانـه می‌رسـد از راه دشـمـنـت
تا آن که از عـزیز تو دفـع خـطـر کنم           مجـبور می‌شـوم که تـنم را سـپـر کـنم
بنـگـر رسـیده اسـت به آخـر تـوان من           تـقـسـیم شد مـیـان هـمه سـهـم نـان من
دارد نشان ز پیکـر رنجـور و خسته‌ام           در این مـسـیـر نـافـلـه‌های نـشـسـتـه‌ام
در بین راه بـوده مـرا بـدتـرین عـذاب           زخـم زبـان حـرمله بر همسرت رباب
تا که به هـمسر تو غـمی بی‌امـان دهد           گاهی کمان و تیر خودش را نشان دهد
از چشم کلّ قافـله برده هـمیـشه خواب           هـر نـیـمه شـب شـرارۀ لالایـی ربـاب

روی نی زلف دل‌شکـن داری            قـصـد یغـمـای قـلب من داری

حسرت بوسه بر لـبم خـشکیـد            چـقَـدَر زخــم بـر بــدن داری!

جـای جـای تنت نـشـانـه‌ای از            دو هزار جنگ تن‌به تن داری

نـشـنـیـدم ز حــنـجــرت حـتّـی            شکوه‌ای، بس که خویشتن‌داری

در پـر تـیــرهـا گـره خــورده            خاطـراتـی که با حـسـن داری

تا که بـیـنـا کـنـی دو عـالـم را            خـوب شد پـاره پیـرهـن داری

بـین صـحـرا هـوای زیـنب را            روی نـی هــم مــسـلّـمـاً داری

بـس که امشب شـدم خـیـالاتـی            خواب دیدم تو هم کـفن داری!

سر، نه آن است که همواره پریشان تو نیست           دل، نه آن است که سرگشته و حیران تو نیست

ما به شکرانۀ عشق تو به صحرا زده‌ایم           عـاقـلی شـیـوۀ رنـدان بیـابـان تو نیست

زیـنت عرش خـداونـد تـویـی یـا زینب!           گوهری در صدف فاطمه هم‌سان تو نیست

ای شـفـاعت گـره مـعـجـر نـورانـی تـو           روز محشر چه کسی دست به دامان تو نیست؟

گردنم خم شده از بس که سرم سنگین است           سر من، این سر بیچاره که قربان تو نیست

به حسین و حسن از چـشم خـدا می‌افـتد           قدر بال مگس آن چشم که گریان تو نیست

کاش از خاطرهٔ هر دو جهان پاک شود           اسـم ما آخـر اگر بین شهـیدان تو نیست

وجهـهٔ آئـین اسلام از وقـار زینب است           زنـده نـام کـربلا با اعـتـبار زینب است

نخل  آزادی ز خون سیراب شد اما هنوز           پاسداری از پیام خون شعار زینب است

گرچه آزادی عجـین گردید با نام حسین           شـیـوهٔ آزاده بـودن یـادگـار زیـنب است

قاصد پیغام خون او بود و اینک قرن‌هاست           مکتب سرخ شهادت وامدار زینب است

نام عاشورا که شد سر منشأ هر انقلاب           یادگار عـزم و جـذم پـایـدار زینب است

کی، گمان می‌کرد دشمن در پی قتل حسین           وقت آغـاز قـیـام و کـارزار زینب است

در مقام وصف او این بس که بنویسی سدید           مادری چون فاطمه آموزگار زینب است

آبروی نوکران هم از نگـاه زینب است           نور اگر داریم در دل از پگاه زینب است

پارکـابش، پـاسـبانش اکـبـر لـیـلاست و           حضرت عباس هم میر سپاه زینب است

هر که می‌گردد حسینی زینبی هم می‌شود           سوز هر سینه فقط از سوز آه زینب است

در دلش دارد هزار و نهصد و پنجاه زخم           قتلگـاه شاه عـریان، قـتلگـاه زینب است

قول داد و از حسینش یک قدم دوری نکرد           کربلا تا شام چل منزل گواه زینب است

بی‌جهت در مصر و در سوریه دنبالش نگرد           کـربلا، قـطع یقـین آرامگاه زینب است

انتهای صبر در اصل ابتدای زینب است           چشم زهرا و علی وقف عزای زینب است

گریه بر او هست گریه بر حسین و بر حسن           مبدا گریه در عالم غصه‌های زینب است

در غـدیر کـربـلا زینب امـامت می‌کند           جلوه «مَن کُنتُ مولا» در ولای زینب است

پـنج تن دلـدادۀ اویـند پس با این حساب           اصلا این اهل کسا اهل کسای زینب است

حق شفا را داده در تربت که این خاک شریف           کیمیای عشق شد چون زیر پای زینب است

کربلا را زینب از غربت برون آورده است           پرچم سرخ حسینی در هوای زینب است

نور خاک چادرش کافر مسلمان می‌کند           عـزت اسـلام از یا ربـنای زیـنب است

کوفه را با جمله «اِلّا جَمیلا»خاک کرد           ابتـلای انـبـیا جـمعـاً بـلای زینب است

دخـتر حـیـدر کجا و کـوچه و بـازارها           مردن ما کمترین درک عزای زینب است

زینبت در کوفه دارد ماجرای دیگری            آمـدم از کـربـلا به کـربـلای دیـگـری

داغ دل هامان مضاعف گشت در شهر علی            کاش می‌رفتیم جز کوفه به جای دیگری

تا رقیه گـفـت بـابـا داد مـردم شد بلـند            با خودم آورده‌ام نـوحه سـرای دیگری

با علی و یاعلی من کوفه را برهم‌ زدم            ساختم از حالشان حال و هوای دیگری

زادۀ مرجانه را با خـطبه‌ام گردن زدم            پس بخـوان ‌حالا برایم لافـتای دیگری

دست‌بسته دستگیری کرده‌ام از کوفیان            آمـده در کـوفه گـویا مجـتـبای دیگری

حالا که کوچک است برایت زمین من            بــالا بــمـان ســتـارۀ بـالا نـشـیـن مـن

دسـتـم نـمی‌رسـد به بـلـنـدای تـو ولـی            آهـم که می‌رسد به تو ای نـازنـین من

بر روی نیزه نیز تو را دوست دارمت            زیـبـا تـرین سـتـارۀ من بـهـتـرین مـن

افـتـاده‌ام بـه یـاد خـوش خـاطـراتـمـان            روزی که بود سـایۀ تو بر جـبـین من

حالا ببـین چه بر سرم آورده روزگار            بنشـسته‌اند شمر و سنان در کـمین من

حالا ببین که بی‌کس و بی‌یاورم حسین            هـستـند قـاتـلان تو دور و بـرم حـسین

داخـلِ زنـدانِ کـوفه یک نـوایی داشـتم            بهرِ روضه زیرِ لب، یک ته صدایی داشتم
روضه‌خوان من بودم و روضه غروبِ کربلا            بهرِ گریه بی‌امان حال و هوایی داشتم

اُمّ کـلثـوم و ربـابه مسـتـمع‌هـای من‌اند            روضه کوچک بود و من رزقِ بُکایی داشتم
روضۀ درگوشی از آنجا شروع شد جانِ من            در دلِ محبس عجب بزمِ عزایی داشتم
تا که گفتم تشنه لب لطمه به صورتها زدند            بینِ تـاریکیِ زنـدان‌‌ کـربـلایی داشـتـم
دخترانش هم شدند از مستمع های عزا            در هـیاهـو حـس و حـالِ آشنایی داشتم
یک ندا آمد: غـریبِ تشنۀ مادر حسین            بینِ این روضه غـمِ خیرالنسایی داشتم
بر سر و سینه زدم ، مدهوش افتادم زمین            آخـر انــدوهِ ذبـیـح بـالـقــفـایـی داشـتـم
کاش می‌مُردم میانِ روضه‌های قتلگاه            در میانِ روضه‌اش حسِّ خدایی داشتم

زینب و کـوچه و بـازار، امان از کوفه            بـین جـمعـیت و انـظـار، امـان از کوفه

حـجـة بن الحـسن آقـا دمِ دروازه بـبـین            عـمه‌ات گـشت گـرفـتار، امان از کوفه

حرمله گشته عنان‌گیر و نگهـبان خولی            شـمر هـم قـافـله سـالار، امـان از کوفه

آبـروریـزی این شهـر کـم از شام نبـود            کـم نـدیـد از هـمه آزار، امـان از کوفه

آبرو داشت در این شهر به این روز افتاد            دخـتـر حــیـدر کــرار، امـان از کـوفـه

وسط خـطـبه او هـمهـمه در شهر افـتاد            دیـد بـر نـیـزه سـرِ یـار، امـان از کوفه

چه سری خونی و خاکستری و خاک آلود            وای از لحـظـه دیـدار، امـان از کـوفـه

زینبِ پـرده‌نـشین حـبـس‌نـشین شد آخر            داد از کـوفـیِ بـی‌عـار، امـان از کـوفه

سخـتی حـبس به دیـده نـشدن می‌ارزیـد            سخـت‌تر مجـلس اغـیار، امان از کوفه

وامصیبت، (دَخَلَت زینب علی اِبنِ زیاد)            پس کجـا بود عـلـمـدار، امـان از کـوفه

طعنه‌ها بود که بر اشک دو عینش می‌زد            خیزران بر لب و دندان حسینش می‌زد

یـاد بـاد آن روزهـایی که بـرادر داشتم            تکـیه‌گـاهی مثـل عـبـاس دلاور داشـتـم

عصر روزی را که شمر از من طلا و نقره برد            گریه کردم، گریه کردم، کاش اکبر داشتم

بی‌پـنـاهیِ مـرا صد بار بر رویم زدنـد            یادشان رفته‌ست روزی را که لشکر داشتم

داد می‌زد حرمله پشت و پناهت را زدم            حـالـتی از حـالت عـبـاس بـدتـر داشـتم

یاد من آورد زهرا را رقیه تا که سوخت            خاطـری از خاطـر آتش مـکـدر داشـتم

چـادرم را بر کـمر بـستم مـیان قـتلگـاه            پیکرت را از میان خاک و خون برداشتم

من خجالت می‌کشیدم از تن صد پاره ات            چون به ظاهـر جـسم سالم ای بـرادر داشتم

قتلگـاهت را رها کردم دویدم خـیمه‌گاه            با خودم یک کاروان بانو و دختر داشتم

کـسـی نـداد؛ جـواب ســلام‌هـایـش را            شروع کرده به خـطـبه قیام‌هـایـش را

تـمام مـردم نـامـرد خـویش را کـوفـه            به کوچه ریخـته حـتی غـلام‌هایش را

مسیـر تـنگ، مکـافـات رد شدن دارد            خـدا به خـیـر کـنـد ازدحـام‌هـایـش را

ز کوچه رد شد و گیرم کسی نگاه نکرد            ولی چه کـار کـند پـشت بـام‌هایش را

یکی‌ست نیزه‌نشین و یکی‌ست ناقه‌نشین            بـبـین چگـونه می‌آرنـد امـام‌هـایش را

به این سه ساله بچسبد؛ سکینه می‌افتد            مــراقـبـت کـنـد آخــر کـدام‌هـایـش را

شمس حجـاب کـبریا زینب است            تجـلـی شـرم و حـیـا زینب است
روح مناجـات و دعا زینب است            شـأن نــزول أنــمـا زیـنب اسـت

فـاطـمـه کـرب وبـلا زینب است

دوای درد بـی‌دوا زیـنـب اســت

ای نـفـس حـضرت خـتـمی‌مـآب            دخــتــر آســمــانــی بـــوتـــراب
دُرّ صـدف بـحـر شـرف دُرّ ناب            روی تــو حـســرت دل آفــتــاب
موی تو شب ندیده حتی به خواب

مصحف مستور خدا زینب است

بـیــا و جـلـوۀ پــیـمــبــر بـبــیــن            شـیـرزنـی چـون یل خـیـبر ببین
ادامــه ســوره کــوثـــر بــبــیــن            حـسن حـسن نـیـز مـکـرر بـبـین
دوبـاره یک حـسـین دیگر بـبـین

پـنـج تن زیـر کـسـا زیـنب است

شـمـس چـراغ در ایـن خـانـه‌ات            مـــاه غـــبــار در کــاشــانــه‌ات
ارض و سـما گر شده پروانه‌ات            یـافـتـه ایـن گـونـه شـفـاخـانـه‌ات
تهـمت عـقـل است به دیـوانـه‌ات

دوای مـا نـغـمـۀ یـا زیـنـب است

دانـه تـسبـیـح تو شـمـس ضحـی            چـادر تو، پـرچـم حـجـب و حـیا
سـایـه تـو زیـنـت عـــرش خــدا             نه فـلـک از خـاک رهـت شد بنا
خـانـه تـو مـطـاف ارض و سـما

کـعـبه سـیـار خــدا زیـنـب اسـت

هـیـبـت روی تـو سـرا پـا عـلـی            فـاطـمه‌ای به شـکـل مـولا عـلی
نیـست کـسی مـثـل تـو الا عـلـی            مـی‌وزد از نطـق تو هرجا عـلی
لــعـن عـلـی عــدوک یـا عــلــی

کوری چشم خصم با زینب است

کـرب و بـلا دیـده که پیـغـمـبری            فـاطـمـه‌ای و یک‌تـنـه لـشـگـری
فـاتـح هـر رزم چـنـان حـیــدری            نیست اگر چه مثل تو خواهـری
حــسـیــن را بــرادر دیـــگـــری

حسن به دشت کربلا زینب است

پلک بزن شـام و سحـر خلق کن            چـشم بـچـرخان و قـمر خلق کن
حـمـاسـه‌ای بـار دگـر خـلـق کـن            به بانگ اسکوتوا جگر خلق کن
خطبه بخوان تیغ دو سر خلق کن

آیـنـه‌دار مـرتـضـی زیـنب اسـت

گرمی عشق و هرم این تب یکی‌ست            تا به سحر مسیر هر شب یکی‌ست
هر چه نوشـتیم مـرکب یکی‌ست            چنان که نام خالق و رب یکی‌ست
نام حـسین و نـام زینب یکی‌ست

جـان مـیان هر دوتـا زینب است

روز قیامت که جهان مضطر است            بشر هراسان به صف محشر است
عرصه حشر از نم گریه ‌تر است            هر که خودش مانده و بی‌یاور است
غم نخورد آن که تو را نوکر است

سـایـه روی سـر مـا زینب است

در کف تو چرخ چو دستاس بود            با نـفـست دهـر پُـر از یـاس بود
خاک رهت گوهر و الـماس بود            بس که به اکـرام تو حـساس بود
پـلـه مــنـبــر تــو عــبــاس بــود

سـتون خـیـمـه سـمـا زینب است

سـیـل کــرم لـحـظـۀ بــاریــدنـت            گـل بـکـشـد مـنـت گـل چـیـدنـت
یـــاس در آرزوی بـــوئــیــدنـت            هــیــچ گـلــی نــدیــده خـنـدیدنت
مگـر به لحـظـه حـسیـن دیـدنـت

حسین را چهره گشا زینب است

از نـگـهـت نــور خـدا مـنـجـلـی            هرچه خدا خواست تو گفتی بلی
هـیـبت تـو قـصـه هـر مـحـفـلـی            خواست که غم دست تو بندد ولی
غـم که بـود در بـر دخـت عـلـی

حـیـدر صحـرای بلا زینب است

آمـده بر جـنگ تو غـم از الـست            کـرب وبلا غـم به بـلا داد دست
جنگ تو را حق به تماشا نشست            قـامت تو قـامت غـم را شکـست
دخت عـلی را نتوان دست بست

فصل خطاب خطبه‌ها زینب است

ز نخل مصطفی چیدند بی‌رحمانه حاصل‌ها           چقدر آتش ازین مجمر خدا، افتاد بر دل‌ها

نباشد سخت‌تر زین مرحله از بعد عاشورا           که باید چشم ما افتد به چشم خیل قاتل‌ها

به روی ناقه عریان نشسته کوهی از ایمان           که افتاده به دست و پای او زنجیر باطل‌ها

به گل افتاده اکنون قافله ‌ای ساربان بنگر           ز اشک زینب کبراست مانده ناقه در گل‌ها

برای آن که ننشیند به قلب داغداران غم           ز روی نیزه می‌تابند سرها سوی محمل‌ها

سری بر نیزه و زینب کنارش، نیست اندوهی           کنار دوست آسان می‌شود اینگونه مشکل‌ها

رود منزل به منزل کاروان با داغ عاشورا           خداوندا درین وادی چه دلگیرند منزل‌ها

» شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل           کجا دانند حال ما سبکـباران ساحل‌ها»

به خط عشق «یاسر» می‌نویسد روی لوح دل           نباشد هيچ نُقـصانی میان جمع کـامل‌ها

ای گـلستـان ولایت را امـام چـهـارمین            پور زهرا حضرت سجاد زین العابدین

تو ز نسل حـیدر کراری و نجل رسول            در خصال و در کمالی همچو زهرای بتول

نـوربخش عـالـمی و شمع جمع عالمین            جان پیغمبر تویی مولا علی بن الحسین

زهد و تقوای تو همچون حضرت پیغمبر است            در بلاغت در شجاعت خلق و خویت حیدراست

چهارمین مولای عالم بعد پیغمبر تویی            مقتدای شیعـیان تا صحـنۀ محشر تویی

تا ابد مولای من جود و سخا شرمنده‌ات            حـاتم طـایی بود مـولا کـمـیـنه بـنـده‌ات

شد صحـیـفه ذره‌ای از آنهـمـه آثـار تـو            شیعیان مرتضی تا روز حشر بیدار تو

جمله خوبان جهان ریزه‌خور خوان توأند            رهـروان راه حـیدر غرق احسان توأند

خـطبۀ تو دشـمن اسـلام را رسـوا نمود            شادمان آن خطبه قلب حضرت طاها نمود

هـمره مظـلـوم عـالـم بوده‌ای در کربلا            همچو زینب دیده‌ای تو رنج و درد و ابتلا

تو شـنـیدی نالۀ طفـلان عـطشان حسین            جانفـشانی همه اصحاب و یاران حسین

جمله یاران حسین در خون شناور دیده‌ای            هر شهیدی را شما صد پاره پیکر دیده‌ای
دیده‌ای گلهای پرپر روز عاشورای خون            پـیکـر صد پـارۀ بابا مـیان مـوج خـون

ارباً اربا پیـکـر پـاک و مـطهـر دیده‌ای            باب مظلـومت کـنار جـسم اکبر دیده‌ای

در کنار جسم اکبر دیده‌ای در شور و شین            قامت خم گشتۀ مولای مظلومان حسین

دیده‌ای قاسم که شد پرپر ز جور اشقـیا            محشر کـبرا به پـا شد بر یتـیم مجـتـبی

دیده‌ای طفلان عطشان در نوای آب آب            مـادران خـسـته دل را در مـیان آفـتاب

دیده‌ای تو شیرخواره طفل بی‌شیر رباب            بوده‌اند از بهراو اهل حرم در فکر آب

دیده‌ای بابا گرفته روی دستان اصغرش            حرمله زد تیر کین و شد بریده حنجرش

دفن جسم اصغرش را پشت خیمه دیده‌ای            رأس پاکان زمین را روی نیزه دیده‌ای

دیده‌ای در علقـمه دستان از پیکـر جـدا            دیده‌ای نقـش زمین سقـای دشت کـربلا
دیـده‌ای بـابـا و عـمـه در وداع آخـرش            غربت مظلوم عالم گریه‌های خواهرش

دیده‌ای تو بر جبینش سنگ کینه می‌زدند            تیـر کـین بر سیـنۀ مـاه مدیـنه می‌زدنـد

دیده‌ای دشمن به قلب پاک او با تیر زد            دید افـتاده زمین با نـیزه و شمـشـیر زد

دیده‌ای شد تیـرباران پیکـر پاک حسین            در میان موج خون دیدی تن چاک حسین

دیده‌ای شمر لعین بر خود جهنم را خرید            از حسین بن علی در قتلگه حنجر برید

دیده‌ای بابای مظلـوم و غـریبت از قـفا            رأس پاکش را عدوی دین نمود از تن جدا

دیده‌ای افـتـاده روی خـاک، شاه کـربلا            پیکـرش شد از ستـم پـامـال سُم اسب‌ها

عصرعاشورا تو دیدی خیمه‌ها آتش گرفت            دامن طفـلان بی‌بابا ز کـین آتش گرفت

دیده‌ای بر اهل بیت؛ ظلم بی‌نهایت کرده‌اند            خـیمه‌ها را دشمنان دین غارت کرده‌اند

دیده‌ای تو کودکان را ظالمـانه می‌زدند            از ستم اهـل حـرم را تـازیـانه می‌زدند

دیـده‌ای تـو در مـیـان کـوفـیـان بی‌حـیـا            جمله سرهای شهیدان را به نوک نیزه‌ها

ظلم‌های بی‌نهـایت دیده‌ای در شهر شام            بر اسیران می‌زدند سنگ ستم از روی بام
دیده‌ای ظلم فراوان گشته‌ای چون شمع آب            اهل بیت مصطفی و مجلس بزم شراب

دیده‌ای در تشت زر بابا دم از محبوب زد            بر لـبانش آن یـزید بی‌حـیا با چـوب زد

از تو می‌خواهد صله ای نور حیِّ کبریا            زائر کربـبلا گـردد دوباره این (رضا)

روضـه بـرپـا بود هر جا آب بود            روضـه‌هـایـش ذکـر بـابـا آب بود
مـقــتــل جـانـســوز آقــا آب بـود:            تـشـنـه لـب بــود آه امــا آب بــود

روضه‌خـوانش گاه ظرفی آب شد
گاه‌گاهی روضه‌خـوان قصاب شد

مــاجــرای آب آبـش کــرده بــود            غــصـۀ اربـاب آبـش کــرده بــود
مـادری بـی‌تـاب آبـش کـرده بـود            دخـتری بی‌خـواب آبش کرده بود

یـا خـودش بـاریـد دائـم یـا ربـاب
روضه می‌خواندند هر دم با رباب

پیـکـری را بر زمـین پـامـال دیـد            شـمـر را در گــودی گـودال دیـد
عـمـه را بـالای تـل بـی‌حـال دیـد            لـشکـری را در پی خـلـخـال دیـد

هجـمـۀ شـمـشـیـرها یـادش نرفت
سنـگ‌ها و تیـرهـا یـادش نـرفـت

هم به تن رخـت اسارت دیده بود            خیمه را در وقت غارت دیده بود
از سنان خـیلی جـسارت دیده بود            از حـرامی‌هـا شـرارت دیـده بـود

آتــش بــی‌داد دنــیــا را گــرفــت
شـمـر آمـد راه زن‌هـا را گـرفـت

عـمه را با دسـت بـسـته می‌زدنـد            با هـمان نـیـزه شـکـسـته می‌زدند
بـچـه‌هـا را دسـته دسـته می‌زدنـد            می‌شدند آنـقـدر خـسته... می‌زدند

تـازیـانه جای طفـلان خورده بود
زین جهت خیلی به زینب برده بود

بـا تـنـش زنـجـیـرها درگـیـر بود            در غـل و زنـجـیـر امّـا شـیر بود
از نـگـاه حـرمـلـه دلـگــیــر بــود            او جــوان بـود آه امّـا پــیــر بـود

ماجـرای شام پشـتـش را شکـست
غصه‌های شام پشـتش را شکست

کـوچه‌های شـام پیـرش کرده بود            شهـر و بـارعـام پیرش کرده بود
سنگ روی بـام پیـرش کرده بود            طعـنه و دشـنـام پیـرش کرده بود

خطبه خواند و شام را تسخیر کرد
فاش مکـر و فـتـنه و تـزویر کرد

درد و رنج و غـصـۀ بـسـیار دیـد            از زبــان شــامـــیـــان آزار دیــد
خـواهـرانـش را سـر بــازار دیـد            عمه را در مـعـرض انـظـار دیـد

بزم مِی بود و سر و طـشتی طلا
خـیـزران بود و عـزیز مصطـفی

داغ بر نیـزه سرش هم جای خود            بـوریـا و پـیکـرش هم جـای خود
دست بی انگشترش هم جای خود            ماجرای خواهـرش هم جای خود

خـاک را هــمـسـایـۀ افـلاک کـرد
خواهرش را در خرابه خاک کرد

دارم حـضور مـادر تو درد می‌کـشم            تو هـسـتی و برابــر تو درد می‌کشم
این لحـظه‌های آخر عمرم ببـین پـدر            یــاد وداع آخــر تــو درد مـی‌کــشــم

یک ظرف آب دیده‌ام و باز مثل قبل            بـا آب آبِ اصـغـر تـو درد می‌کـشـم
هر جا صدای کودک شیری شنیده‌ام            من هم شبـیـه هـمسر تو درد می‌کشم
با یک نظر به جای طنابِ دو دست خود            از بند دست خـواهر تو درد می‌کشم
حـتی صدای قاری قرآن سـبب شـده            بـا یـاد نـیـزه و سـر تو درد می‌کـشم
بابا ببـین که با نظری بر عبای خود            بـا یـاد داغ اکـبــر تـو درد مـی‌کـشـم
ذبح میان کوچه سبب شد که تا به حال            هر لحظه یاد حنجـر تو درد می‌کشم
آمـاده است یک کـفـن قـیـمـتی و من            یاد حـصیـر و پیکـر تو درد می‌کشم
در هر کجا که روضۀ گودال خوانده‌ام            دیـدم حـضور مـادر تو درد می‌کـشم

باز امشب در نگاهت کربلا تصویر شد           مرغِ جانت نوحه‌خوان و واژه‌ها تکثیر شد
تا که بابا را به روی نعشِ اکبر دیده‌ای           سورۀ والفجـر او زیبـا تـرین تفـسیر شد

روی دستانِ غمش شیرخواره پرپر می‌زند           آه! آنـدم کامِ خشکـش بی‌قـرارِ شیـر شد

ناله‌های جانگدازت می‌خـراشد سینه را           چـشمِ تو آئـینه‌دار شعـبه شعـبه تـیر شد

با دلی از خون پیش آید عمو با مشکِ آب           او که می‌آید چرا پس این رسیدن دیر شد

گو فـلـک آتـش به بـاغِ آرزوهـایت زده           تا که حلق شیرخوار از تیر کینه سیر شد
پـردۀ محـمل بـلـند و دیـده‌ای آنجـا زنی           در میانِ شام و کوفه بی‌گنه تحـقـیر شد

تنـگ آمد راهِ جـاده با حـضورِ شـامیان           هلهله سر داده، ذی‌القربی چنین تعبیر شد
می‌گریستی همچو باران وا مصیبت بر لبت           تا که بر دستِ زنان و کودکان زنجیر شد

من نگویم مجلسی در مقتلش آورده است           شک نکن که عمه جانت از همین جا پیر شد

قتلگه وصل و فراق دو کبوتر بوده است           از همین جا بود عشقِ داغشان اکسیر شد!