اشعار

بینِ محرابِ دعا بابا پرت خونین شده            در میانِ سجده بودی که سرت خونین شده

تا ندای جبرئیل آمد زمین خوردم ز خوف            یک نظر کن دیدگانِ دخترت خونین شده

بعدِ عمری خونِ دل خوردن چه آمد بر سرت؟            زخمی زینب! ببین که بسترت خونین شده

کاش می مُردم نمی دیدم چنین احوالِ تو            ای پرستوی خدایی شهپرت خونین شده

خون گرفته پلک هایت را عزیزِ مصطفا            ای بقربانِ دو چشمانِ ترت خونین شده

این شکافِ سر مرا تا شهرِ پیغمبر رساند            من خودم دیدم چگونه همسرت خونین شده

روضه‌ای شد در کنارِ بسترت برپا پدر            چشمهای بچه‌هایت در برت خونین شده

برداشت سر ز سجده و در دَم سرش شکست            با ضربتی، نمازِ مجسّم، سرش شکست

از شرم، سرخ شد به فلک صورت فلق            خورشید بی‌قرینۀ عـالم سرش شکست

سر در نیـام خویش فـرو بُرد سَیفِ او            وقتی به تیغ زادۀ مُلجَـم سرش شکست

پیـشـانی مـقــدّس او تا شـکـاف خـورد            بین بهشت حضرت آدم سرش شکست

در عرش قلب حضرت زهرا کباب شد            وقتی قـرار سیـنۀ خاتم سرش شکـست

گـیـرم نـمـی‌رسـیـد نـدای « تَـهَـدَّمَت»             من خود به گوش خویش شنیدم، سرش شکست

پیـوستـگیِّ ابـرویش از هم گُسـسته شد            از بس به دست حادثه، مُحکَم سرش شکست

تـکـرارِ جـاودانـه‌ای از بـوتـراب بـود            مردی که در حوالی عَلقَم سرش شکست

بعد از عـلی و مُسلمِ تنها، در این دیار            تفسیرْگویِ سورۀ مریم*سرش شکست

آنچـنـان زخـم‌ گـنـاهـان به پـرم افـتاده            که به صد شهـر‌ دگـر هم خبرم‌ افتاده

هرچه را جمع نمودم سر یک غفلت سوخت            زیـر پــای هـمـه حـالا ثـمــرم افـتـاده

من هـمان شـاخه سرسـبز ته باغ توأم            که دگـر پـیـر شـدم بـرگ‌و بـرم افتاده

بشکند پای من ای وای چه کردم به خودم            به چـه جـاهـای بدی که گـذرم افـتـاده

دل من جای عـلی بـود خـرابش کردم            از دلــم نــام شــریــف پــدرم افــتــاده

آشتی کن که دوباره به خودت برگردم            آرزوهــام هـمــه دور و بــرم افــتـاده

جـوشن ای کاش پنـاهـم بدهـد از آتش            من که خوردم به زمین و سپرم افتاده

بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ بـه عـلـیٍ به عـلـی            که هــوای نـجـف او بـه سـرم افـتـاده

تا به ایـوان طـلایش نظـر من خـورده            جنّت و هـشت بهـشت از نظرم افـتاده

بـرسـانیـد سـلام من بـد را به حـسیـن            فطرس امشب تو ببر من که پرم افتاده

شـب قـدری بـبـریـدم طـرف کـربـبـلا            خـیـر عـالـم همه در این سـفـرم افتاده

دم افـطار فـقـط گریه به آن تـشنه کنم            داع خـشکـی لـبـش بـر جـگـرم افـتاده

نیزه‌ها عاقبت از اسب زمینش زده‌اند            خـبـر ذبـح سـرش بـیـن حــرم افـتـاده

بر زخم‌های سینۀ عاشق دوا بس است            داغ ندیـدنت به جگـرهای ما بس است

بی‌تو شبـیه کـوچۀ تنگ است شهرمان            ای زائـر شهـیـد مـدیـنـه بـیـا بس است

پُـر کن دوبـاره کِـیل مـرا ایهـا العـزیز            آقـا نگـو تـصـدّق این بی‌نـوا بس است

بر خشکی لبان من افـطار چاره نیست            قدری غبار از کف پای شما بس است

غفـلت مرا به مجلس عیش و گناه بُرد            رفتم خلاف میل شما هرکجا بس است

من دوست دارمت که نشـستم ببـینـمت            بیرون نکن! نگو که برو بی‌حیا بس است

ای صاحب اخـتیار من و قـدرهای من            دست مرا خودت بدهی بر خدا بس است

قـرآن به سر گرفتم و گـفتم فـقط عـلی            یعنی علی اگرکه ببخشد مرا بس است

این بالحـسین‌های تو دست مـرا گرفت            اصلاً برای تـوبۀ من کـربلا بس است

غمی امشب شبی بر صفحه تقدیر وارد شد           سحر بود و کسی در نیّتش تقصیر وارد شد

تمامِ شب به فکر نیّت شوم و گناهش بود           رسید آشفته خاطر، از «درِ تزویر» وارد شد

کسی با هیبتِ ابلیس آشوب و سراسیمه           نمازش را فرادا خواند و بی‌تکبیر وارد شد

غضب در چشم‌هایش داشت و وحشت میانِ دل           زمانِ فتنه بود و کفر با تکفیر وارد شد

دلِ محراب لرزید و تن مسجد تکانی خورد           زمان محکم زمین خورد و در او تغییر وارد شد

هدایت منهدم شد تا که آن ملعون رسید از ره           سپس بر فرقِ قرآن ضربۀ شمشیر وارد شد

نمی‌فهمید قرآن جز علی معنا ندارد که!           از آن لحظه کنارِ ترجمه، تفسیر وارد شد

مرادی بود و حاصل شد مرادش، پس خوش آمد گفت           به او شیطان! همینکه با غل و زنجیر وارد شد

پدر را بُرد از مسجد، سپس زخم سرش را بست           جوان از خانه رفت اما شکست و پیر وارد شد

برای اینکه بابا را نبـیند اینچنین زینب           کمی این پا و آن پا کرد و با تأخیر وارد شد

اگر کوبید مُشتش را به دیوارِ کنارِ «در«           دلش پُر بود از کوچه اگر دلگیر وارد شد

سکوتش سال‌های سال زجرش داد تا اینکه           به روی جسم و تابوتش هزاران تیر وارد شد!

بغضِ کرار، سرِ سفرۀ افطار شکست            بعدِ سی‌سال فرو خوردنش؛ این بار شکست

کـولـه‌بارِ غـمش از شانۀ لـرزان افـتاد            کمرِ کـوه، از افـتادن این بار شکـست

وقت رفتن شد و بر دامنش افتاد دخیل            رفت و با هق‌هقِ در، شانۀ دیوار شکست

آنقـدر مـأذنه با «حیّ عـلیٰ» گـفت نـیا            که اذان نیز، سرِ این همه اصرار شکست

کعبه با «قَد قُتِل» و «فُزتُ بِربّ الکعبه«            نوحـه دم داد: سرِ قـبـلۀ سـیّار شکست

استخوان؛ خرد شد و راه گلو را وا کرد            اشکِ شوق آمد و در چشمِ ترش خار شکست

روی او؛ آیــنـۀ قــدّی زهــرایـش بـود            حیف شد؛ آینه در لحظۀ دیدار شکست

سجدۀ آخرِ این قصه دو رکعت روضه‌ست            دین‌پناه است، نمازی که به اجبار شکست

وارث فضل پدر زخم سرش را هم خواست            سیبِ غم نصف شد و فرقِ علمدار شکست

کـوفـۀ سـرشـکـن؛ ارثـیّـۀ بـابـا را داد            سنگ؛ آئـینۀ او را سر بـازار شکست

امام رو به رهایی؛ عـمامه روی زمین            قیامتی شد؛ بعـد از اقـامه؛ روی زمین

خطوط آخر نهج البلاغه ریخت به خاک            چکید خـون خـدا در ادامه روی زمین

خودت بگو به که دل خوش کنند بعد از تو            گرسنگان «حجاز» و «یمامه» روی زمین۱

زمان به خـواب ببـیـند که باز امیرانی            رقم زننـد به رسم تو نامه روی زمین:

مرا بس است همین یک دو قرص نان ز جهان            مرا بس است همین یک دو جامه روی زمین۲

دوباره سهم زینب کرده غم، بیمارداری را            دل خون را، نگاه مضطرب را، بی‌قراری را

پدر از خانه بیرون رفته، اما دیر برگشته            دوباره خانه دارد می‌چشد چشم انتظاری را

بگو با ابن ملجم تیغ او شق القمر کرده            صدا پیچید در عالم که: دیدم رستگاری را

پدر پوشانده با عمامه و دست و عبا سر را            مبادا دیـدۀ زینب ببـیـند زخـم کاری را

مگو با گریۀ فرزندها: آهسته آهسته...            که می‌دانند اهل خانه رسم سوگواری را

شب قدر است، با من ذکر یا الله و یا حیدر            ببین آورده‌ام با خود هر آنچه دوست داری را

عشق یعنی تا نَفَس باقی‌ست مثل شهریار            روز وشب نام علی را می‌برم با افتخار
گفته در وصفِ شکوهِ او خود پروردگار            لا فتی الا عـلی لا سـیف الا ذوالفـقـار

در تمام زندگی حِصن حصینم حیدر است
دلخوشم تنها امیرالمؤمنینم حیدر است

شاه هم بودی، گـدای حیدر کرار باش            عبد بی‌چون و چرای حیدر کرار باش
تـا ابـد زیـر لـوای حـیـدر کـرار بـاش            هر که هستی خاک پای حیدر کرار باش

جان سپردن در حرم رویای هر سینه زن است
سجده بر ایوان طلایش کار هر روزِ من است

عشق او عمری‌ست مرز بین حق و باطل است            در حقیقت دین ما با حُبّ حیدر کامل است
بی‌گمان جبریل هم وقت رکوعش سائل است            کعبه هم با آن شکوهش سوی حیدر مایل است

عاجزم از درک نامش فوق باورها علی‌ست
در صف محشر جلودار پیمبرها علی‌ست

به مسجد می‌رود یا سمت قربانگاه می‌آید؟            چرا از هر طرف امشب نسیم آه می‌آید؟

قدم‌هایش چقدر از خانه تا مسجد شتابان است            به سختی عرش دارد پا به پایش راه می‌آید

چه شوقی می‌چکد از صورتش وقت وضو امشب            برایش عاقبت آن لحظۀ دلخـواه می‌آید

برای بار آخر کوچه‌کوچه، کوفه می‌بیند            سراغ سایه‌های تـیره، نـور ماه می‌آید

هلا ای شهر! شام آخر است آماده‌ای آیا؟            چه بر روز تو در این فرصت کوتاه می‌آید؟

نمی‌بیـنـند مردم حجـم تنهـایی مولا را            غریبی عـلی تنهـا به چـشم چـاه می‌آید

شده نزدیک‌تر از قبل، شهادت به علی            اقتدا کرده به هـمراه جـماعت به عـلی

با سر تـیغ جدا کـردنشان دشوار است            بس که چسبیده در این لحظه عبادت به علی

فرق شمشیر عرب با همه در یک چیز است            به عقب خم شده از شرم اصابت به علی

درد این‌جاست که در دست دگر خنجر داشت            هر که آمد بدهد دست رفـاقت به عـلی

روزگاری همه از تیغ دو دم می‌گـفتند            افتخارش به عرب ماند، جراحت به علی!

کاسـۀ شیـری و دستان یتـیـمی لـرزان            این خبر را برسانـید سـلامت به عـلی

این چشم‌ها به راه تو بیدار مانده است            چشم‌انتظارت از دم افـطار مانده است

برخیز و کوله‌بار محبت به دوش گیر            سرهای بی‌نـوازش بسیـار مـانده است

آرام‌تــر نــفـس بـکـش آرام‌تــر بــگــو            چندین نفس به لحظۀ دیدار مانده است

از آن زمان که شاخۀ یاست شکسته شد            چشمت هنوز بر در و دیوار مانده است

سی سال رفته است ولی جای آن طناب            بر روی دست‌های تو انگار مانده است

می‌دانی ای شـکـستـه‌سـر آل هـاشمی!            تاریخِ زنـده در پی تکـرار مانده است

از بغض دشمنان به تو یک ضربه سهم توست            باقـی آن بـرای عـلـمـدار مـانـده اسـت

تیـغی فـرود آمد و فـرقـت شکـسـت آه            فرقت شکست و موی تو در خون نشست آه

خون قطره قطره از تب پیشانی‌ات گذشت            چشم تو را در آن سحـر تیـره بست آه

زخم سرت عمیق شد اما تو را نکشت            آری تو را که طاقت این درد هست، آه

از آن دمی که ماه تو در خاک و خون نشست            در بـین کـوچـه آیــنـۀ تـو شـکـسـت آه

زخم دل تو سر زد و جان تو را گرفت            زخمی که بر نداشت دمی از تو دست آه

حالا دوباره هـمدم زهـرای خود شدی            دیگر بس است ناله و دیگر بس است آه

آزرده طعـم دورى، از یار را چـشیده            روى سـحـر قـدم زد با کـسوت سپـیده

روى زمین قدم زد با آسمان سخن گفت            از ابـرها بـپـرسـید از گـفـته و شنـیـده

می‌رفت سوى مسجد امّا نه مثل هر شب            چون عاشقى که وقت وصل دلش رسیده

تکـبـیر گفت و الحـمد تا انتهـاى سوره            بهـر رکـوع خـم شد با قـامـتى خـمـیده

برخاست از رکوع و آرام رفت سجده            اشک خداست این که روى زمین چکیده

تیغى فرود آمد کعبه شکست و تسبـیح            محراب ماند و تیغى کاین کعبه را دریده

او سجده کرد امّا سر بر نداشت دیگر            سجده به این طویلى مسجد به خود ندیده

کعبه شکست برداشت امّا نه بهر میلاد            نـزدیک شد زمـان دیـدار یک شـهـیده

آن صبح سراسر هـیجان گفت اذان را            انـگـار که می‌دیـد نـمـاز پس از آن را

قد قامت... قـد قامت... قد قـامت دیدار            در حـی عـلی خـیرِ عـمل دید نهان را

تسبیح به دست چپ و قرآن به کف راست            آمـاده که تـسـلـیم نمـاید سـر و جان را

این عطر صلات است؟ نه، عطر صلوات است            خـوشبو به گـل نام نـبی کرد دهان را!

اکنون به نماز آمده این مردتر از مرد            انگار که در دست گرفته‌ست زمان را

آن سایه که شمشیر کشیده‌ست، ندیده‌ست            در پشت سر عشق، جهانی نگران را؟

این سجده همان سجدۀ سرخ است که باید            از قـدر تو لـبـریز نـمـاید رمـضان را

محراب به خون شسته شد و مسجد کوفه            از حادثـه‌ای سـرخ خبر داد جهان را!

سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است            عمار نیست، مالک اشـتر نمانده است

قرآن به نیزه می‌رود این‌جا هـزار بار            جز خـطبۀ دریغ به منـبر نمـانده است

در کوچه‌های هاشمی آتش هنوز هست            باور مکن که حادثه دیگر نمانده است

دشمن خـیال کرد کتاب غـدیر سوخت            دشمن خیال کرد که کوثر نمانده است

تـکـفــیــر مـی‌کـنـنـد پـیــاپـی امــام را            ایمانشان به مصحف و دفتر نمانده است

شمشیرهای یکسره کـوفی‌ست در نیام            راهـی ورای گـریۀ پرپـر نـمانده است

دیگر کجای شب تهی از ابن‌ملجم است؟            در کوفه جز سیاهی خنجر نمانده است

فـردا تـمـام جــامـه‎دران‌انـد پـشـت در            فردا ولی چه فایده حـیدر نمانده است!

خوش آنكه در غـم تو، قلب مبتلا دارد            به دست سبـحـۀ ذكـر و لب دعـا دارد

فـقـیـر گـوشـه‌نـشـیـن مـحـبـتت هـسـتم            بـسـاز بـا دل آنـكـه، فـقـط تـو را دارد

سحر بدون حضورت، غروب دل تنگی‌ست            دلـم بـدون تـو كِی، رغـبت غـذا دارد؟

كـنـار ســفــره افــطـار مـا نـمـی‌آیـی؟            كه احـتـیـاط، یـقـین لـقـمه‌های ما دارد

زمانه پُر شده از مکر و حیله و نیرنگ            مگـر ز سـاعـت تو مـدعـی حـیا دارد

چرا ظهـور تو را در گـنـاه می‌جـویم؟            تـفـكـری كه فـقـط، حـاصـل فـنـا دارد

پناه بر تو از این فـرقـه‌های شیـطـانی            كه عـزم دشـمنی و كـیـنه با شما دارد

اگر چه جـاهـلـم و پُـر گـناه می‌فـهـمـم            كه پـیـروی ز شـما، قـیـمت خـدا دارد

بگـو رَوَد به كـنـاری، بـمیـرد از ذلّت            كـسـی كه دل ز مـرام شـمـا جـدا دارد

بیا و در شب احـیـا مـرا هم احـیـا كن            كه مُرده دل،‌ ز حریم تو جا كجا دارد؟

به قدر ذرّه شب قـدر، اگر مرا نخری            چه ارزشی دگر این عمر بی‌بها دارد؟

حـسـین نـیت شـب‌زنــده‌داری‌ام بـاشـد            دلـم هــوای سـحــرهـای كــربـلا دارد

طواف مرقد شش گوشۀ حسین غریب            امـامِ من بـه خـدا بـا شـمـا صـفـا دارد

گم کرده‌ام به ظلمت شب نـور ماه را            حـس می‌کـنم بـدون تو سخـتی راه را

تا کی بنـاست از غـم و داغ مُـفـارقت            هر صبح و شام سر بکـشم جام آه را

این جمعه هم گذشت و ندیدم نگار خود            یـعـنی نشد که تکـیه زنم تکـیه‌گـاه را

هـر هـفـته‌ای که می‌گـذرد آه می‌کـشم            طی می‌کنم بدون تو هر سال و ماه را

ای کعبه‌ای که خال سیاهت مطاف ماست            روزی نـما که بـوسه زنم قـبـله‌گاه را

آقـا اگـر چه نـوکـر خـوبـی نـبـوده‌ایم            از مـا مـکـن دریـغ تو نیـمـه نگـاه را

آخــر چـگـونـه بـی‌مـدد مـهـربـانـیـت            جـبـران کـنـیم این همه عـمـر تـباه را

مقصود ما در این شب احیا فقط تویی            احـیـا نـمـا تـو این دل غـرق گـنـاه را

قرآن به سر بگیر و به زهرا قسم بده            پـــروردگــار بــنـدۀ بـی‌ســرپــنـاه را

شـایـد به آبــروی تـو و نــام مــادرت            بخـشـد خـدا معـاصی این روسـیاه را

آقا بیا به فـرق پُر از خـون مـرتضی            امـشـب درآر بـنـدۀ در قـعــر چـاه را

برای دفعِ هر محنت، امامِ اولین کافی‌ست           مخواه از غیرِ او چیزی، امیرالمؤمنین کافی‌ست

نترس از جورِ این دنیا، نترس از حولِ آن دنیا           به حقانیتِ مولا، اگر داری یقین، کافی‌ست

بگو اصحابِ باطل را، بگو ابنای شیطان را:           فقط حیدر، اگر باشد، نبی را جانشین، کافی‌ست

ولای شاهِ مردان را، میانِ قلبِ خود بنشان!           برای دوری از آتش، همین باور، همین کافی‌ست

قناعت را بیا بنگر، شده حاکم، امامی که           میانِ سفره، ایشان را، کمی نانِ جوین کافی‌ست

خوشا بر خاکِ این دنیا، که خورشیدی چنین دارد           همین که شمسِ روی او، بتابد بر زمین کافی‌ست

نه تنها از ولای او صیانت می‌کند قرآن            که بدخواهان حیدر را ملامت می‌کند قرآن

از آن قاری قرآنی که گشته منکر حیدر            قیامت نزد پیغمبر شکایت می‌کند قرآن

اگر با دیده دل بنگری دارد به هر جزء‌اش            به آقای نجف عرض ارادت می‌کند قرآن

برای مدح او ربّ دو عالم شعر می‌گوید            رشادت‌های حیدر را روایت می‌کند قرآن

به هر آیه به هر سوره مسلمانان عالم را            به سمت خانه‌ مولا هدایت می‌کند قرآن

برای گفتن از او هر قلم لایق نشد حتی            ادب در مدح مولا را رعایت می‌کند قرآن

خود پروردگار الله اکبر گوید آنگه که            علی با صوت زیبایش تلاوت می‌کند قرآن

سلام حق بر آن کس که به راه حق هدایت شد            اگر در راه مولایی سلامت می‌کند قرآن