اشعار

شب شعر است و بالا می‌روم از منبری دیگر            به شوقی که بخوانم باز هم شعر تری دیگر

بخوانم از علمدارِ سرافرازان "سِیفُ البَحر"            نـدارد مثـل او دین محـمـد یـاوری دیگر

پُر از غیرت، پُر از همت، پُر از آوازه و شوکت            نمی‌زاید شبیه‌اش را دوباره مادری دیگر

اُحُد جـولانگـه تـیغ دو تا شـیر خـدا باشد            بتازد در میان معرکه چون حیدری دیگر

و مادامی که حمزه سینه در میدان سپر کرده            ندارد احتیاجی مصطفی بر سنگری دیگر

همه با غـرّش شـیـر رسـول الله افـتـادنـد            نمانْد از رقص شمشیرش توان لشکری دیگر

سراپـا بود سمعاً طاعـتا در نزد فـرمانده            نمی‌آید چنین فرمانده و فرمانـبری دیگر

"به پایان آمد این دفتر، حکایت همچنان باقی‌ست            ببین از نسل حمزه لشکر نام‌آوری دیگر

جگرخواران غزّه با دو چشم خویش می‌بینند            به کام وارثان حـمزه فـتح خـیبری دیگر

دفاعِ از ولی را خون پاک شیعه تبیین کرد            نمانَد بی‌کس و تنها دوباره رهبری دیگر

هوای گریه دارم، لاجرم ای اهل مرثـیه            شوم وارد به بزم روضه اما از دری دیگر

اگرچه داغـدار پـیکـری مثـله شده هستم            گریزی می‌زنم اما به سوی پیکری دیگر

بر احوال صفیّه گر چه می‌سوزد دلم اما            بسوزد بیش از این‌ها دل برای خواهری دیگر

امان از نیزه هنگامی که بنشیند به پهلویی            ولی داغ دلم را تازه کرده خنجری دیگر

خدایا در دل غـم‌هـا نگـاه خـواهری تنها            اسیر خنجر کـندی نبـیـند حـنجری دیگر

ای شـیـر خـدا و شـیر احمد            ای یــار و فــدایـی مـحــمّــد

ای عـمِّ رسـول و عمِّ حـیدر            بر خـتـم رسـل عـلـیِ دیگـر

سـر تـا به قـدم هـمه فـتـوّت            شـمـشـیـر تـو حـامی نـبـوّت

ایـثار ز تو، شجـاعت از تو            حکم از نبی و اطاعت از تو

روی تو به بدر نور بخـشید            شمـشیر تو در اُحد درخـشید

تـو قـلـب رسـول را امـیـدی            سـردار مـبـارز و شـهـیــدی

تـاریـخ کـنـد هـمـاره اعــلام            کـز بَـدوِ طـلـوع دینِ اسـلام

حـمـزه همه‌جا محـمّـدی بود            احـیـاگـر دیـن احـمـدی بـود

ای شـیـر خـدا! سـلام بر تو            شمـشـیر خـدا! سـلام بـر تو

روزی که ز جور خصمِ نا اهل            وز بغض و عداوت ابوجهل

بــردنـد هـجــوم بـر مـحـمّـد            زد لطمه عـدو به جان احمد

از هـمسر خویش تا شـنیدی            با خشم به هر طرف دویدی

فریاد زدی کجاست بوجهـل            آن سنـگ‌دلِ ز اصل نا اهل

فـریاد زدی که ای ستـمگـر            این مـزد جـفـایت بـا پیـمـبر

زین واقـعـه تـلـخ بود کامت            دل برد به مسجـد الحـرامت

دیـدی که رسـول حـیّ دادار            بنشسته غریب و بی‌کس و یار

از سوز درون، زدی صدایش            گلبوسه زدی به دست و پایش

کای سـیـّد و سـرورم محـمّد            فــرزنــد بـــرادرم مـحــمــّد

من حـمزه‌ام، ای سرم فدایت            پیـوسـتـه کـنـم ز تو حـمایت

فــرمـود رســول حـیّ داور            کـای عــمّ گـرامـی پـیــمـبـر

من عـفـو و کـرم بُوَد مرامم            هرگـز نـه به فـکـر انتـقـامم

تا نور دهی به هر دو عـیـنم            خـوشـنود کـن از شهـادتـینم

دُر از لب همچو لعل سفـتی            از قـلـب، شـهـادتـیـن گـفـتی

بُرد از سخنت رسول حق نوش            لبـخـنـد زنـان گـشود آغـوش

کـای عــمّ گــرامـی نـکـویـم            ایـن بـود هــمـیـشـه آرزویـم

بـا قـصـّۀ حـمـزه و پـیـمـبـر            یـاد آمـدم از عـمـوی دیـگـر

عـبّــاس عـلـی گـل مــدیـنـه            آب آور بــلــبــل مــدیـــنـــه

سقّای نـخـورده آب در بحـر            گشته جگرش کباب در بحر

دل را ز شــراره تــاب داده            از اشــک بــه آب، آب داده

یک باغِ مـدیـنه دیده در آب            تصویرِ سکـیـنه دیده در آب

دریاش روان ز هر دو عین است            خجلت‌زده از لب حسین است

با یک یمِ اشک و یک یم خون            لب‌تشنه شد از فرات بیرون

بار غـم تـشنگان به دوشـش            در سینه شرر، به دل خروشش

یاد لب خـشک شـیـرخـواره            می‌زد بـه وجـود او شـراره

جان کرده سپر به تیر دشمن            گردیده جدا دو دستش از تن

تیری ز کمان رسید بر مشک            از دیدۀ مشک شد روان اشک

عبّاس نگه به آب می‌دوخت            آب از غم او چو شعله می‌سوخت

ای حـمـزۀ کـربـلا اباالفضل            سـیـنـه سـپـر بـلا ابـا لـفضل

سوزی که هماره سوزِ «میثم»            آتـش فِـکَـنَـد بـه قـلـب عـالـم

عـشـق هـرجا رَود اثـر دارد            مـاجـراهـا به زیـر سـر دارد

هرکه با عشق روبه‌رو شد گفت:            عـاشـقـی غـالـبـاً خـطـر دارد

عشق با اضطرار همراه‌ست            آتـشـی داغ و شـعـلـه‌ور دارد

هر چه معـشـوق دلـرباتر شد            عــاشـقـانـی گـزیـده‌تــر دارد

بـار عـشـق رســول را بـایـد            یک نفر مثل "حمزه" بردارد

حـمـزۀ عاشق و عـلـی باشند            مصطـفی لشکـری قـدَر دارد

حـمـزه را سیّد شهـیـدان کرد            "عاشقی" این‌چنین هـنر دارد

جگـر پـاره‌پـاره‌اش فـهـمـانـد            عـاشـقـی کـار با جـگـر دارد

گرچه جسمش جدا جدا شده است            باز شـکـر خـدا که سـر دارد

خواهرش خوب شد نبود و ندید            فـقـط از مـاجـرا خـبــر دارد

کـربلا هم نمایش عشق است            عـشق هر جا رَوَد، اثـر دارد

دسـتِ گـدا دراز به سـوی کـریم هست            لطفِ کـریـم، شـاملِ ما از قـدیـم هست

ما را گِدا نوشت و خودش سُفره پهن کرد            دیدیم هَر سَحر که سویش آمدیم، هست

قِسمت نـشد زیـارتِ کـرب و بـلا ولی            شُکـرِ خُـدا زیـارتِ عَـبدُالعَـظـیم هست

دل هر سحر به عَطرِ بهشتی مُعطَّر است            از بوی سیبِ سُرخ که در این حریم هست

آتـش گـرفـت بـاز دلـم یــادِ مــجـتــبـی            دیدم نواده‌اش به چه جایی مُـقـیم هست

دادم سلام و... اشک اَمـانِ مـرا بُـریـد            دیـدم سـلامِ من سَـرِ دوشِ نـسیم هست

ما زائـران صحـن تو هـستـیـم از قـدیم            همسایگـان شـهـر تو، یا سـیـدالـکـریـم

مِهرت به جان مردم این مُلک، جا گرفت            با تو رواست، وادی ری را طلا گرفت

خـواندی حدیث یار و روایـات دلـبری            با توست، نور موسوی و عطر عسکری

ای با جواد، همسخن! از جود او بخوان            با تشنگـان نـور، از آن ماهـرو بخوان

ای بـاب عـلـم، آن دل باب‌الجـوادی‌ات            با ما بگو از آنچه شـنـیدی ز هـادی‌ات

از دست او، تو جام کرامت گـرفـته‌ای            در معـرفـت، نـشـان ولایت گـرفـته‌ای

علمت، عـظیم بوده و عشقت عـظـیم‌تر            سـادات با کـرم، حـسـنـی‌هـا کـریـم‌ تـر

در بخـشش و عـطا، حسنی‌‌ها سرآمدند            آئـــیـــنــۀ کــرامــت آل مــحـــمــدنـــد

نامت گره به نام‌ حسن خورده پس تمام            حاجت رواست، زائر این صحن، والسلام

گـفـتـم حـسـن، هـوای دلـم دلـبـرانه شد            احـسـاس شعر من، چقـدَر مـادرانه شد

ای زادۀ مدیـنه! بخـوان از هـوای یاس            از کوچه‌های غـم زده، از قـبر ناشناس

باران اشک، کنج ضریحت چه دیدنی‌ست            در این حریم، روضه‌، دوچندان شنیدنی‌ست

عمری علم به دوش، شدی ناصر حسین            بـاید که زائـر تو، شـود زائـر حـسـیـن

تهـران بدون قـلبـه‌ات آرامـشی نداشت            این شهر، بی‌وجود شما ارزشی نداشت

گـشتی طـبـیب، تا غـم دل را دوا کـنیم            تا خاک را به یک نظرت کـیـمیا کـنیم

در این حـریم، جَـلد تو شد، یا کـریم ما            بر ما بتـاب، حـضرت عـبدالعـظـیم ما

شاها! مـحـبـتت به گـدایان رسیده است            بگشای باز سفره، که مهمان رسیده است

همسایه‌ات شدیم و چه زیباست سرنوشت            روزی که همنشین تو باشیم در بهشت

ای مـأمـن اهـالی ری سـایـه‌سار تو            بوی حـسـیـن می‌شـنوم از مـزار تو

کوهی و همجواریِ تو رشک آبشار            تهران چه سربلند شده در جـوار تو

دست تهـی نـیـامـده‌ام ای عزیز ری            آورده‌ام دلـی بـه امــیــد نــثــار تــو

تا سفرۀ تو هست، گدایان کجا روند            وقتی که می‌رسد به کریمان تبار تو

هم کـربـلای دیگر مایی و هم بقـیع            آئـیـنۀ حـسـین و حـسن شد مزار تو

با امر هادی آمدی از سامرا به ری            تو برقـرار عـشقی و ما برقـرار تو

برخی نوشـته‌اند تو را زهـر داده‌اند            گـشتـند لالـه‌هـای عـجـم داغـدار تو

اما کسی نگـفته که مرکب دوانده‌اند            بر پیکـر شریف تو در احـتضار تو

هرگاه مصطـفی به تو گرم نظاره بود            از بهر او وصال تو فیضی دوباره بود

بر ذره ذره پیكـر خـورشیـدی‌ات قـسم            خورشید آسمان به تو غرق نظاره بود

هر لاله‌ای ز داغ تو با داغ خو گرفت            صحرای لالـه‌گـون اُحد پُـر شراره بود

دل گركه سنگ بود ز سوگ تو آب شد            ای آنكه بستر تن تو سنگ و خاره بود

هر عضو پیكرت ز شهادت نشانه داشت            چون پیكـر حـسـین تنت پـاره پاره بود

عـنوان سـیـدالشـهـدائی سـزای تـوست            ای آنكه زخـم‌هـای تنت بی شـماره بود

زهرا ز داغ روی تو پیوسته گریه كرد            این آسمان عصمت حق، پُر ستاره بود

تنها نشد مدیـنه به سـوگ تو نوحـه‌گـر            قبر شریف و پـاک تو دارالـزیـاره بود

در این حدیثِ درد «وفائی» به گریه گفت:            مقصود من ز شرح غم تو، اشاره بود

سلام ای مـاه پنـهـان از نظـرها            سلام ای با خـبـر از بی‌خـبـرها

سـلام ای قـبـلـۀ چـشم انتظاران            قــرار خــاطـر مـا بـی‌ قــراران

سلام ای غـائب حاضرتر از ما            بفـرمـا امر کن جـانا، سر از ما

کـجا آید کـسی انـسـان‌تـر از تو            کجـا دریـاتـر و بـاران‌تـر از تو

تویی خورشید و ما محتاج نوریم            تو نزدیکی به ما، ما از تو دوریم

دلـی داریـم سـرشـار از ولایـت            دلـی داریــم مـشـتــاق شــهـادت

سراپا شوق و پا تا سر حضوریم            یکـایک در بـزنـگـاه ظـهـوریـم

اگـر در ســیــنـۀ خـود آه داریـم            غــمـی از داغ نـصــرالله داریـم

غـمی از جـنس داغ حاج قـاسـم            که ما را سمت لبنان کرده عازم

یـکـا یـک نـعـرۀ آتـشـفـشــانــیـم            بـه فـکـر انـتــقـام کــودکــانــیـم

فـغـان از نــالـۀ هـر روز غــزّه            غـم لـبـنـان، غـم جانـسوز غـزّه

اگر هر صبح‌ و‌ شب الغوث خواندیم            مـقـاوم مثل سـرو و کـوه ماندیم

دعـا کـن مـرد مـیـدان تو باشـیم            دعـا کـن از شـهـیـدان تو باشـیم

همه سـربـازهـایت رو سـفـیـدند            شـهـیدند و شـهـیدند و شـهـیـدند

صدای غـربـتت در چـاه پـیچـید            صـدای أیـن نـصـرالله پـیـچــیـد

صــدای آیـــۀ قـــرآن مــی‌آیـــد            صـدا از جـانـب لـبـنـان مـی‌آیـد

در آتش سوخت باغ تین و زیتون            چه خون‌هایی چکید از تیغ صهیون

فلـسطین غربت امروز دنیاست            فـلسطین آتش جانـسوز دنیـاست

چه فرقی می‌کـند در این قـضیّه            اگـر ســنــوار بـاشـد یـا هـنــیـّه

شهـیدی بین خـون غـلـطـیـد اما            شهـیـد دیگـری برخـاست از جا

شهادت هرچه اینجا حجله آراست            پس از اکبر، علی اصغر به پا خاست

سـراپـا اهل سـوز و اهل دردیـم            کمک کن تا از این ره بر نگردیم

در این غم خسته اما سرفـرازیم            بـفـرما خـیـبـری دیگـر بـسازیم

بـفـرما یا عـلـی بـر لـب بـیـائـیم            برای کـشـتـن مـرحـب بـیـائـیـم

بـفـرمـا تا به پـا داریـم زین پس            نـمـاز جـمـعـه در بـیت المقـدس

به زودی در صفوف سخت و محکم            نـمـاز نـصـر می‌خـوانـیـم با هم

یهـود آورد اگر سنگـرشکـن را            ببـیـنـد قـدرت خـیـبـر شـکـن را

به جوش آمد اگر خون در رگ ما            نـمی‌مـانـد اثـر از خـاک حـیـفـا

نـدوزد چـشم بـر ایـران، تلاویو            که یکسر می‌شود ویران تلاویو

اگر ایـران سـرود فـتـح خـوانَـد            از اسـرائـیـل اثـر دیگـر نـمـانَـد

پـشـیزی نیست پـیـش قـدرت ما            بـمـیـرد در خودش از هـیبت ما

چه باک از شب که ما مصباح داریم            بـرای فـتـح، مــا فــتــاح داریـم

جهان لبریز از ایمان شیعه است            کلید نصر در دستان شیعه است

نـگـاه ما به سـمت آفـتـاب است            جهـان آمـادۀ یک انـقـلاب است

خوشا در جبهه عـاشق بودن ما            خوشا در وعده صادق بودن ما

خوشا بت‌های صهیون را شکستن            خوشا در مسجد الاقصی نشستن

خـوشا هـمـراه نـصـرالله رفـتـن            خـوشا با حاج قـاسـم راه رفـتـن

یـمـن با پـرچـم سـرخ شـهـیـدان            به پا خیزد، از این سو نیز ایران

خوشا وقتی که می‌آیی تو از راه            به سوی کعبه خواهی رفت ناگاه

ز بدر و خـیبر و خندق بخوانی            خودت تفسیر جاء الحق بخوانی

فرج یعنی دعای عهد خواندن، عهد را بستن            دعا یعنی پلی از فرش تا عرش خدا بستن

فرج یعنی دلِ سجاده را با اشک‌ها شستن            دهان هرچه شیطان است را با ربّنا بستن

در امواج بلندِ آل یاسین غوطه‌ور بودن            دلِ خود را در این طوفان به لطفِ ناخدا بستن

فرج یعنی به سوز ناحیه، حق را قسم دادن            دخیلِ اشک را بر تکیه‌های کربلا بستن

توسل‌های ما در هر سه‌شنبه معنی‌اش این است            درِ دل را به روی هرچه غیر از اِنَّما بستن

خوشا مثل شهـیدانِ مدافع زندگی کردن            به سر سربند یا مهدی و یابن المصطفی بستن

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريـه كرد

يک‌باره چار كوه كجا بر زمين نشست؟            هفت آسمان به هـشتم شـوّال گريه كرد

در كوچه، مادرى به زمين خورد و مجتبى            با يادِ آن شكـسـته پـر و بـال گريه كرد

با يـاد نـيـنـوا چه به سـجـّاد مى‌گـذشت            بعد از پدر، قريبِ چهل سال گريه كرد

با داغ بـاقـر و غـم صادق دلم شكـست            حتّى به روی شانۀ من، شال گريه كرد

بعد از مـديـنـه، نـوبت كـربـبـلا رسـيـد            آن جا كه تل به سر زد و گودال گريه كرد

چارتا گنبد کنار هم، عجب قابی! که نیست            خیره‌ام‌ شب‌ها به سمت چار مهتابی که نیست

چارتا اذن دخـول از چارتا باب المراد            می‌روم سمت بهشت از چارتا بابی که نیست

گوشۀ صحـن حسن می‌ایستم با احـترام            دلخوشم در آرزوهایم به آدابی که نیست

در میان زائران گاهی به کـنجی قانعـم            گرم قرآن خواندنم در کنج سردابی که نیست

با دو رکعت عاشقی بالای سر، حالم خوش‌ست            سجده کردم بارها در بین محرابی که نیست

می‌روم نـزدیـک سـقـّاخـانـۀ اُمُّ الـبـنـین            تشنه‌ام، باید بنوشم جامی از آبی که نیست

خادمی می‌بیـندم هر گاه پلکم بسته ماند            با پر قو می‌شوم بیدار از خوابی که نیست

صحن و ایوان و رواقی نیست شاید، من ولی            حاجتی دارم که می‌گیرم از اربابی که هست

غـربـت‌آبـادِ دیـار آشـنـایـی‌هـا، بـقـیـع!            هـمـدم دیـریـنـۀ غـم‌های نـاپـیـدا، بقیع!

در تو حتّی لحظه‌ها هم بی‌قراری می‌کنند            ای تـمام واژه‌های درد را معـنا، بقـیع!

سنگ‌فرش کوچه‌هایت، داغ‌های سینه‌سوز            شمع فانوس نگاهت، چشم خون‌پالا بقیع!

تو بــلور روشـنـایی‌های شـهـر یثـربی            چون نگینی مانده در انگشتر بطحا، بقیع!

هـم‌صدا با قـرن‌ها مظلـومی آل رسول            حنجری کو تا در این غربت کند آوا، بقیع!

وسعت غم‌های تو، دل‌های ما را می‌بَرَد            تا خدا، تا عشق، تا تنهـایی مولا، بقیع!

قصّۀ مظلومی‌اش را با تو گفت آن شب که داشت            در گلو، بُغض غریب ماتم زهرا، بقیع!

در هجوم تیرگی‌ها، در شب سردِ سکوت            حسرتی می‌بُرد خورشید جهان‌آرا، بقیع!

سیل اشک دیـده‌ها بـگـذار تا دریا شود            این گره از چشم جان عاشقان بگشا بقیع!

ای بهشت آرزو، گم‌کردۀ جان‌های پاک            ای زیارتگـاه یک عـالـم دل شیدا بقیع!

باز كن بر روى من آغوش جان را، اى بقیع            تا ببینم دوست دارى میهمان را، اى بقیع

خاكى اما برتر از افـلاك دارى جایگـاه            در تو مى‌بـینم شكوهِ آسـمان را اى بقیع

پنج خورشیدِ جهان‌افروز در دامان توست            كرده‌اى رشك فلك این خاكدان را اى بقیع

می‌رسیم از گرد ره با كوله بار اشك و آه            بار ده این كاروانِ خسته‌جان را اى بقیع

جز تو غم‌های على را هیچ كس باور نكرد            می‌کشى بر دوش خود بارى گران را اى بقیع

باز گو با ما، مزار كعـبۀ دل‌ها كجاست            در كجا كردى نهان آن بی‌نشان را اى بقیع

قطره‌اى، اما در آغوش تو دریا خفته است            كرده‌اى پنهان تو موجى بی‌کران را اى بقیع

چشم تو خون گرید و «پروانه» مى‌داند كجاست            چشمۀ جوشان این اشكِ روان را اى بقیع

در مـاتـم سر چـشـمـه‌های پـاکیِ خاکی            خـون می‌چکد از زمزم افـلاکیِ خاکی

روی دلم حک می‌کنم، حکّاکیِ خاکی:            قـربـان آن چـار آفــتـاب خـاکیِ خـاکی

هفت آسمان از داغ این‌ها خون‌دل خورده

خاک بقیع افلاک را در غـم فـرو بُرده

وارد شدن در وادی طور خدا سخت است            از پشت نرده دیدن آئینه‌ها سخت است

تنـهـایی اربـاب‌های با وفا سخت است            گریه کنی اما بدون سر،صدا، سخت است

گـریه‌کـنـانـش آسـتـیـنی در دهن دارند

اینجا نگهبان هـایشان دست بـزن دارند

سهم دل عاشق به جز نامهربانی نیست            زوّار را قـدر سلامی هم امـانی نیست

از گنبد و گلدسته و ایوان نشانی نیست            بال کـبـوتـرها نـبـاشد، سایـبـانی نیست

مانند این غم هیچ داغی را نخواهی دید

جز ماه در شبها چراغی را نخواهی دید

دست بـلا بـذر جـدایی را نکـارد کاش            دشنه برای قـلب شیـعـه برنـدارد کاش

خاک بـقـیع اندوه بی‌حـد را نیارد کاش            از ابـرهای آسـمـان بـاران نـبارد کاش

وقتی بباری کار ما مشکل شود باران!

قـبـر امـامـان غـریـبـم گِـل شود باران

تا کِـی گـلـوی مـا اسـیــر آهِ غـم گـردد            ای‌کاش یک ذرّه از این اندوه کم گردد

انـگـشـتـری مـادرم نـذر حــرم گــردد            تا صحن و ایوانِ "حسن جانم" علم گردد

باید غـریب خـویش را یـاری کنم آخر

بـاید بـرای مـجـتـبـی کـاری کـنم آخـر

شهر نـبـی آلِ عـبا را زجـر سختی داد            بعد از پیمبر مرتضی را زجر سختی داد

ناموس شاه لافـتیٰ را زجـر سختی داد            پس‌کوچه‌هایش مجتبی را زجر سختی داد

این بغضِ سنگین سالیانی در دلم مانده

فرزند زهـرا مثـل مـادر بی‌حـرم مانده

این خاک را آخـر حـسن‌آبـاد می‌سازیم            مـنـبر به نام بـاقـر و سجـاد می‌سـازیم

ایـوان‌طـلا و پـنـجـره فـولاد می‌سازیم            صحنی شبیه صحن گوهرشاد می‌سازیم

شب‌های جمعه "ناحیه" با آه می‌خوانیم

مانند مشهـد "آمدم ای شاه" می‌خـوانیم

باد موافق زلف شب را گیس خواهد کرد            تصویر مرقد چشم ما را خیس خواهد کرد

دارالقلم را رهبرم تأسـیس خواهد کرد            هر ساعتش علامه‌ای تدریس خواهد کرد

پایان هر درسی سلام و روضه‌ای برپاست

با نام صادق در مدینه حوزه‌ای برپاست

بـالای گـنـبـد بـال و پـرهـا باز می‌ماند            سـجـادۀ خـونـیـن‌جـگـرها باز می‌مـاند

راهِ حـرم وقـت سـحـرهـا بـاز می‌مـاند            زُوّار مـی‌آیـنـد و درهــا بـاز مـی‌مـانـد

در دست هر خادم گُلاب و جام می‌بینیم

نـقـاره‌زن‌هـا را به روی بـام می‌بـیـنیم

باید پری از شهپرِ باب الحوائج ساخت            حوضی به نام اصغرِ باب الحوائج ساخت

تمثال مَشکی سردر باب‌الحوائج ساخت            صحنی به نام مادر باب‌الحوائج ساخت

در مضجع اُمُّ البـنـین ریحانه می‌ریزیم

پائین پایش طرحِ "سقـاخانه" می‌ریزیم

روضه که می‌خوانی بگو هی آب، آب آنجا            روضه بخوان از تشنگی بی‌حساب آنجا

زنجیر می‌بینی بگو وای از طناب آنجا            تا آب نوشیدی بگو وای از رباب آنجا

سـقّـا کـنـار عـلـقـمـه قـدّش هـلالـی شد

سهم رباب از آب، تنها مشکِ خالی شد

مدیـنـه! شهـر نـبی! تربت چـهـار امام!            به نقطه نقطۀ خاکـت ز ما سلام، سلام!

اگر چه ساکت و آرام می‌رسی به نظر            دلی نـمـانـده که گـیـرد بـه یـاد تـو آرام

مـزار چـار امـامـی و شـهـر پـنـج تـنی            ز شش جهت به سویت حاجت آورند مدام

چـراغ محـفـل جـان، مسجد الحرام دلی            که بر طـواف حریم تو بسته دل احـرام

سـزد چو نـام شـریـف تو بر زبـان آرم            به حـرمـت سـخـنـم انـبـیـا کـنـنـد قــیـام

دوای درد دو عـالـم ز گـرد صـحـرایی

سـلام بـر تـو کـه آرامـگــاه زهــرایــی

شـرار غـم ز وجـودم زبـانـه می‌گـیـرد            ز گـریه مـرغ دلـم آب و دانه می‌گـیرد

نه آرزوی بـهـشـتم بُوَد نه شـوق وطـن            دلـم بـه یـاد مــدیــنـه بـهـانـه مـی‌گـیـرد

زِ هَر نـشـانه گـذر کـرده با هزار نگـاه            سـراغ از آن حـرم بی‌نـشـانه می‌گـیـرد

سلام باد به شهـری که نام روح‌افـزاش            به هر دلی که شکسته‌ست خانه می‌گیرد

درود باد به شهری که تربت زهراست

بهار دامنش از اشک غربت زهراست

مدینه آنچه که می‌پرسم از تو، راست بگو            کجاست تربت زهرا؟ بگو کجاست؟ بگو

بقـیع، منبر و محـراب، یا حریم رسول            مزار او ز چه پنهان ز چشم ماست؟ بگو

چه شد که فاطمه هجده بهار بیش نداشت            چرا هماره ز حق مرگ خویش خواست؟ بگو

چرا زمـین تو یـادآور مصیبت اوست؟            چرا هوای تو این‌قدر غـم‌فـزاست؟ بگو

چه لاله‌ای ز تو در بین خار و خس افتاد؟

که در مصیبت او بـلـبل از نفـس افـتاد

مدینه، راست بگو شب علی به چاه چه گفت؟            کنار تربت خورشید خود به ماه چه گفت؟

علی که روز لبش بسته بود و ناله نزد            ز دردهای درون با شب سیاه چه گفت؟

مدینه، شب که علی برد سر فرو در چاه            ز محسنش که فدا گشت بی‌گناه چه گفت؟

مـدیـنه، شـیـر خـدا کـو پـنـاه عـالـم بود            چو دید فـاطمه افتاده بی‌پـناه، چه گفت؟

مدینه، فـاطمه در پشت در چو آه کشید            به آن شهیده علی در جواب آه، چه گفت؟

مدینه، شرح غم تو که نیست خاتمه‌اش

بسوز، هم به علی، هم برای فاطمه‌اش

قسم به غربت خاكی كه فوق تفسیر است            هـوای شعـر برای بقـیع دلـگـیر است

نفس كـشیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

چگـونه شعر بگـوید دلی كه می‌گـیرد            الا بـقـیـع! چـرا شـاعـرت نـمی‌مـیـرد

قـرار نیست تو را بی‌سـبب بهـانه كنم            ولی بگـو كه دلـم را كجـا روانـه كـنم

كبوتری كه در این خانه لانه داشته است            در آسـتـان رضـا آشـیـانه داشـته است

چگونه باخبر از آن سرای درد و غم است            دلش خوش است كه نامش كبوتر حرم است

بقـیع، سامره و كـربـلا و مشهد نیست            در این سرا خبری از رواق و گنبد نیست

بقـیع مثل نجـف نیست تا كه مهـمانش            بـه راحـتـی بـنـشـیـنـد مـیـان ایـوانـش

ولی بقـیع، بهـشـتی‌ست با چهار مزار            بـقـیع مـژدۀ سـالی‌ست با چـهـار بهار

چهار مظهر غـربت، چهار تن مظلوم            چهار قبر غـریب از چهارده معصوم

فقط میان بقـیع است این قـرار و تمام            به یك سـلام شـوی زائـر چـهـار امـام

ولی نه، آه دلـم نـاتـمـام مـانـده هـنـوز            به سینه حسرت عرض سلام مانده هنوز

سلام از عمقِ دلِ دیده‌ای كه پُر ابر است            به مادری كه بدون حرم، نه بی قبر است

اگر سلام تو آتش به سینه‌ات افروخت            از آن دری‌ست كه روزی میان آتش سوخت

مرا ببخـش! نمی‌خـواهم آتـشـت بـزنم            چگونه گویم از آن روز، خاك بر دهنم

ز هرُم شعلۀ در، یاس را كه پژمردند            در آن هجوم، علی را به ریسمان بردند

میـان تـلـخـی آن صـحـنـۀ غـبـار آلـود            شكـست قـامت مرد و مدینه شاهد بود

از آن غروب غم‌انگیر چند سال گذشت            كه باز خاطرۀ كوچه از خـیال گذشت

مدیـنه هـمدم انـدوه دودمـان عـلی‌ست            و باز شاهد مردی ز خاندان علی‌ست

كـه بـاز آمــده آتــش در آســتــانــۀ او            هزار شكـر كه محسن نداشت خانۀ او

رسـیـده‌انـد كه از بـاغ، لالـه را ببرند            امـام صـادق هـفـتـاد سـالـه را بـبـرنـد

تصورش چقدر سخت می‌شود ای وای            بزرگ طایفه در كوچه می‌دود ای وای

میان سـینۀ او روضـۀ مـدینه به‌ پاست            طنین روضه‌اش از «وای مادرش» پیداست

عـزیز فـاطـمـه را بی اراده می‌بـردند            هـمه سـواره و او را پـیـاده می‌بـردند

دوید و از نفس افـتاد پـشت آن مركب            دوید و از نفـس افـتـاد گـفـت یا زینب

اگرچه رفت ولی قـامـتش خـمیده نبود            به نی مقـابل چـشـمش سَر بُـریده نبود

اگرچه رفت ولی سلسله به شانه نداشت            به جای جای تنـش رد تازیـانه نداشت

نامت دلیل محکـم مـرگ و حـیات من            مِهـرت ثـبات داده به اضلاع ذات من

بـاران دوست داشـتـنـت بی مـضـایـقه            بخشیده است جان به جماد و نبات من

محـتاج عـشق هیچ کسی جز تو نیستم            شش گوشـۀ غـمـت همـۀ کـائـنـات من

در این شب قدیمیِ هر لحظه بیم موج            نـورت همیـشـه آمـده بـهـر نجـات من

در راه کــربــلای تـو افـتــاده اتـفــاق            ای مهربان! عزیزتـرین خاطرات من

هی‌‌می‌نویسم از تو و هی سبز می‌شوم            چشمت چه ریخته است مگر در دوات من

با یاد جمعۀ حرمت جـور دیگری‌ست            اشـک دعــای نـدبـه و آه سـمـات مـن

زمین انـداخـتم زیر عـلم بـارِ گـنـاهم را            و شستم با گلابِ گریه‌ام روی سیاهم را

به دیوارِ عزایت میخ‌کـوبم مثل بیـرق‌ها            نخواهم داد، حتی آجری از تکیه‌گاهم را

هزار و نهصد و پنجاه لشگر اشک آوردم            که شاید مرهمت باشد؛ بگیر از من سلاحم را

دم هَل‌مِن‌مُعینت چارده قرن است در گوش است            که باشم لحظه‌ای سرباز، شاه کم‌سپاهم را

هزار و چارصد سال است دنبال تو می‌گردم            بیانداز از مسیر کج به راه راست، راهم را

همیشه سایۀ دست تو را روی سرم دیدم            همیشه آرزو کـردم ببـوسم سر پـناهم را

به دیوار اتاقم نیست تقویمی به جز بیرق            غم روز دَهُم گم کرده روز و سال و ماهم را

عـیـد صـیـام آمـد و مـاه صـیـام رفـت            لطـف تـمـام آمـد و فـیـض تـمـام رفت

مـاهی که بـارِ عـامِ خـدا بـود شد تـمام            خوش‌بخت آن کسی که در این بارِ عام رفت

ای هم‌چو من به حـسرت مـاه خدا! بیا            غمگین از این مباش که ماه صیام رفت

ماه صیام رفته، نرفته است لطف حق            فضل خدا به جاست گر این صبح و شام رفت

این ماه بود فـیض موقـت که شد تمام!            باید به سـوی درگـه فـیض مـدام رفت

شد عید فطر و لطف خدا باز تازه شد            گـَردِ غــمِ گــنـاه ز جـان عــوام رفـت

خود جانشین لیلۀ قدر است عـید فـطر            فرخـنده روز آمد و فرخـنده شام رفت

این عید مسلمین بُوَد و باید ای عزیز!            در نـزد دوسـتان به دعـا و سلام رفت

بگْشای دست جود و کرم با زکات فطر            کاین شـیـوه در مرام رسول أنام رفت

داری اگر گـنـاه دو عـالم سِـزد که باز            بـر درگـه حـسـیـن عـلـیه‌ الـسلام رفت

آن رحـمت خـدای، شـفـاعـت کـند اگر            روز جزا تـوان که به دارالسلام رفت

عيد می‌آيد كه عطرش خوش كند احوال را            آسمـان آمـاده كـرده بـزم اسـتـقـبـال را

سر به فرمان خدای خويش دارد جبرئيل            تا بـيـارد بـار ديـگـر "آيـۀ اكــمـال" را

تا بيايد عـيد نـو بعد از عـبـادت‌های ما            ماه نو می‌بـوسد امشب گونـۀ شـوّال را

هر نگاهی بيشتر زل می‌زند بر آسمان            تا بجويد "ماه پنهانْ پشت استهـلال" را

سفره‌های ميهمانی را خدا برچيده است            تا خودش پايان دهد مهـمانی امسال را

می‌رسد روزی كه سرخط خبرها می‌شود:            ماه نو در هم شكـسـته فـتـنـۀ دجّـال را