اشعار

بشکفت گل، به گلشن طاها چمن، ‌چمن            تا جـلـوه کرد مظهـر حُسن ازل، حسن

از نـفـخـه نـسـیـم عـنـایت،‌ به گـلـستان            شد غنچه را ز شوق، به تن پاره پیرهن

آمد به جلوه از صدف عصمت و عفاف            دُرّی که شد خجل، ز صفایش دُر عدن

طـفـلی به مـهـد عـزّت و اکـرام آرمـید            کز لـعـل نـوش او لب کـوثـر چشد لـبن

چـشمی به ناز چشم غزالان دشت چین            لـعـلی چنان عـقـیـق درخـشنده در یـمن

پـیـوند شـام تـیـره بـه انــوار صـبـحـدم            بودی چو خرمن مه و چون خوشۀ پرن

نـوری به تـابـنـاکـی نـور درخت طور            تـابـیـد از آن جــمـال، در آئـیـنـۀ زمـن

تـسـبـیـح گوی گشت در و بام، تا نمـود            رخ در سرای فاطمه، آن نور ذوالمنـن

آن والـی ولایـت و آن مـقــتـدای خـلـق            آن در بـنـای فـتـنـۀ دشـمن،‌ خـلـل فکن

تا آرمـیـد در بـر زهـرا، سپـهـر گـفـت            مه با ستاره گشته به یک برج، مقـترن

پرسید عقل کیست، ‌کشد فتنه را به حلم            بشکفت لعل او به تبسم، چو گل، که من

میـلاد او به ساحت سلطان انس و جان            «عابد» بگوی تهنیت و خـتم کن سخن

چون گـنهکار اگر فصل خـزانی داریم            غـم نـداریـم کـه مـاه رمـضـانـی داریم

خسته از بار گـنـاهیم و ز سنگـینی آن            مثل یک نخـل کـمان، قـد کمانی داریم

شـمـع جانسوز منـاجـات به جان‌ها اما            از فـراق رخ گـل اشـک روانـی داریم

نـرود دیـده و دل جـای دگر ای یـاران            تـا که از مـرحـمـت یـار نـشـانی داریم

ای سحـر خـیـزترین مرد عبادت مـولا            ما کجـا مـثل شـما تاب و تـوانی داریم

در منـاجـات به دنـبـال تو سـرگـردانیم            ما همه سوی تو چـشـم نـگـرانی داریم

گرچه بیچـاره‌تـرین سائل این درگاهیم            باز از لـطـف شـمـا لـقـمـۀ نـانی داریم

سالیانی‌ست در این دشت پُر از بی‌آبی            عـطـشی داشـتـه و سـوز نهـانـی داریم

هر نـفـس شعـلۀ آه از جگر آید بیرون            ما ز هـجـران تو آتـش نـفـسـانی داریم

جرأت با تو سخن گفتن ما از شوق است            پـرده بردار ز رخ ، با تو بـیانی داریم

هر سحرگاه ز هجر رخ مـاهـت مـولا            روی گـلـدسـتۀ غـم بـانگ اذانی داریم

محفل غم شده با یاد حـسین این محـفل            ما در این محفل غـم سینه زنانی داریم

"یاسر" از مرحمت عشق که باشد با ما            گرچه پـیـریم ولی قـلب جـوانـی داریم

منـتـظـر مـانده‌ام از دور نگـارم برسد            آرزوی هــمـۀ ایـل و تــبــارم بــرســد

دلم عمری‌ست گرفتار زمستان شده است            دارم امید هـمـین جـمـعه بـهـارم برسد

رَبَّنا تُـسْکِـنَهُ أَرْضَکَ طَـوْعـا خـوانـدم            کاش کاری بکند دوست، که یارم برسد

مرگ هم چشم به راهی مرا پایان نیست            که بپـا خـیـزم اگر او به مـزارم بـرسد

"منتَظَر"، منتَظِرِ یک "لَکَ لَبَیکْ" وَ من            کاری از پیـش نـبـردم که کنارم برسد

چارده قرن گذشته‌ست و صبوری کردم            چـارده قـرن قـرار است قـرارم بـرسد

امشب که فرشتگان سخن می‌گویند            گویا سخـن از زبـان من می‌گـویند

ذکر لـبـشـان شنـیـدنی‌تر شده است            در ارض و سما حسن حسن می‌گویند

************

خـاک قـدمـش شــمـیـم جـنـت دارد            در هر نـفـسـش عـطر اجابت دارد

اعجاز محـمدی‌ست در چـشـمانـش            از بس که به جد خود شباهت دارد

 ************

ای زمـزمه صبـح و نـسیم ادرکنی            آئـیـنـه رحـمـان و رحـیـم ادرکـنـی

ای در کـرم و سـخـاوت و آقــایـی            بی خـاتـمـه، ایـهـا الکـریم ادرکنی

************

مـانـنـد عـلی لحـن فـصیـحی داری            در چـهـره خود نـور ملیحی داری

آقـــا حـــرم الله شـــده دل‌هــامـــان            در هر دل بی تاب ضریحی داری

یک شهر چشیده همه طعم رطبش را            دیـدنـد یتـیـمان عـرب تاب و تبـش را

از بخـشـش دستان کـریمش چه بگویم            خورشید گرفته‌ست از او نان شبش را

نان و نمک سـفـرۀ او چـشـم‌بـه‌راه‌انـد            تا بـاز کـنـد لـحـظـۀ افـطـار لـبـش را

آن‌قـدر کـریـمـانه کـرم کرده که سائل            یک عمر نهان داشته دست طلبـش را

دریـای کـرم جـوهـر تـوصـیف ندارد            با این قـلـم گـنگ چگونه لقبش را...؟

او مرد قیام است که در اوج سکوتش            با صلح نشان داده به عالم غضبش را

پهن شد سفرۀ احسان، همه را بخشیدی            باز با لطف فـراوان هـمه را بخـشیدی

ابر وقـتـی که بـبـارد هـمه جا می‌بـارد            رحمتت ریخت و یکسان همه را بخشیدی

گـفـته بودند به ما سخت نمی‌گـیری تو            همه دیـدیـم چـه آسـان همه را بخشیدی

یک نفر توبه کـند با همه خو می‌گیری            یک نفر گشت پشیمان، همه را بخشیدی

پس گـنـه‌کاریِ امروزِ مرا نـیز ببخـش            تو که ایـام قـدیـم، آن همه را بخـشیدی

حیف از ماه تو که خرج گـناهان بشود            تو همان نیمۀ شعـبان همه را بخـشیدی

داشت کارم گره می‌خورد ولی تا گفتم:            "جانِ آقای خراسان" همه را بخـشیدی

بی‌سبب نیست شب جمعه شب رحمت شد            مادری گفت "حسین جان"، همه را بخشیدی

معـصیت بین دلم آمد و تـسخـیرم کرد            بال پرواز مرا بست، زمین‌گـیرم کرد

روزگـاری، دل بامـعـرفـتـی بود مـرا            چه شد آخر که خطا اینهمه دلگیرم کرد

عملم رنگ قـبولی نگـرفت از بس که            نفْس، سرگرم ریا کردن و تزویرم کرد

حب دنیا عـقب انداخت مرا در طلبت            حُب اغیار مرا در غل و زنجیرم کرد

خواب دیدم که نجف رفتم و صحن علی‌ام            ریخت اشکم به روی گونه و تعبیرم کرد

مرتضی وضع مرا تاب نیاورد و خودش            پـدرانـه به سویم آمد و تـطهـیـرم کرد

سال‌ها ریزه خور خوان خدیجه شده‌ام            کرمش بر سر این سفره نمک‌گیرم کرد

تشنه‌ام شد، جگرم سوخت و گفت: آه حسین            اقـتـدا بر جگـرم، نـالـۀ شبـگـیرم کرد

اولـین بار، حـرم، بر در بـاب الـقـبـله            نظر فـاطـمـه در خیر، سرازیرم کرد

هیچ جایی، دلـم آرام نشد جز حـرمش            دیدن کرب و بلا از همه جا سیرم کرد

چه کنم دست خودم نیست نسوزم ز غمش            روضۀ تشنگی‌اش زود مرا پیرم کرد

فکر آن پیکر و ده مرکب و نعل تازه            روز و شب در نظرم آمد و درگیرم کرد

آسمان را پهن می‌کردی به هنگـام نماز            تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

دست‌هایت سفره‌ای بود از سخاوت بیشتر            می‌پذیرفتی جهان را روز و شب با روی باز

کوهی و توهین جمعی سنگ‌ریزه هیچ نیست            ای مُعزّ المؤمنین! ای تا قیامت سرفراز!

قطره قطره می‌چکید از چشمت اقیانوس‌ها            آن‌قَدَر که داشتی در سجده‌ات سوز و گداز

با وضو پشت سرت می‌ایـسـتادند ابرها            هر زمان دنیا تو را می‌دید در راز و نیاز

گوشه‌ای از سفره‌ات همواره می‌آمد بهشت            ای که بودی مثل آغوش خدا مهمان‌نواز

وای بر آن حس تاریکی که یک شب بی‌هوا            گنبد خورشید را برداشت از خاک حجاز

ای شکوه کهکشان‌ها پیشِ چشمانت حقیر            روح خنجر خورده‌ام را از شب مطلق بگیر

رشکِ مرغان رها در باد شد پرواز من            تا شدم در تار و پود خلعت عشقت اسیر

طرح لبخند غیورت مثل باران مهربان            جنگلِ سبز حـضورت مثل دریا دلـپذیر

کوچه‌کوچه هفت شهر عاشقی را گشته‌ام            مثل تو پیدا نکردم ای شگـفتِ بی‌نـظیر

ای کـریـمِ آسـمـانـی بـا نـگـاهِ روشـنـت            سكهٔ مهتاب را دادی به شب‌های فقـیر!

عبد ضعـیف، تابِ قهـر و تـشر ندارد            جـز آسـتـانِ ربّـش، جـایی دگر ندارد

بـنـده رسـیـده امـا با کـولـه‌بـار خـالی            نزد رئوس الأشهاد، جز چشمِ تر ندارد

بیچاره‌تر کسی از این تحبسُ الدعا نیست            درد است که دعـایم دیگـر اثـر ندارد

لـطـفی مرا کـشـانـده بر آسـتـان تـوبه            این لطف از کجا بود؟! روحم خبر ندارد

حُسن توکلم بر دست دعای زهراست            گرچه مـحـبی از من آلـوده‌تـر نـدارد

خیر و صلاح طفلِ خورده زمینِ خود را            هرگز شبیه مادر، کس در نظر ندارد

شب‌زنده‌دار بودن، کار علی و زهراست            جز اقتدا به عشقش، عاشق هنر ندارد

آقـایـی عـلـی را هر سـائـلی چـشـیـده            او از گـنـاهـکـاران هم چشم بر ندارد

مستیِ ناب، از چیست؟ انگور مرقد او            حتی درخت فردوس، چون آن ثمر ندارد

راه نجـات یعنی کـرب‌و بـلا، زیارت            قلبم جز آن حوالی، شوق سفـر ندارد

فیض سحر تماماً از گریه بر حسین است            بی فیضِ ذکر روضه، فیضی سحر ندارد

زهـرا رسیده نزد جسم حـسیـنـش اما            جسم عزیز زهرا، ای وای سر ندارد

خشکی چشمان من یعنی که شیدا نیستم            لایق مجـنون شدن در کـوی لیلا نیستم

عبد بودن را خودت یادم بده مولای من            تا در آغـوش تـوأم در بـنـدِ دنـیا نیستم

آرزوهای دراز انگار کورم کرده است            مرگ در پیش است و من در فکر فردا نیستم

فیض خلوت در سحرها یک به یک از دست رفت            آه... من آمـادۀ شب‌هـای احـیـا نـیـسـتم

هر چه باشم حیدر کرار آقای من است            واسطه آورده‌ام با خویش؛ تنهـا نـیستم

سینه‌ام تنگ است! تنگِ دیدنِ صحنِ نجف            من حریف این دل بی‌تاب رسوا نیستم

کربلا ارباب‌مان با نیزه‌ها افـطار کرد            من دم افـطار فکـر نان و خـرما نیستم

تو را در وادی توحید در اوج یقین دیدم            تو را کـفو نبی، از اولین و آخرین دیدم

تو را یار رسول الله «فِی البَأسَاءِ وَالضَّرَّاء            وَ حِينَ البَأسِ» هم‌عهد امیرالمؤمنین دیدم

 «تو را دیدم که می‌چرخد به گرد خانه‌ات کعبه»            خدا را در حرم خواندم، در آن بیت گلین دیدم

تو در روی امین مکه نور وحی می‌دیدی            تو را از قبل بعثت محو ختم‌المرسلین دیدم

تو را مـحـبـوبهٔ قـلب حـبیب‌الله از آغاز            تو را «اَلسّابقونَ السّابقون» در راه دین دیدم

بریدی از همه اموال و بردی سود مالامال            جزایت را به قرآن «نِعمَ اَجرُ العامِلین» دیدم

تو را تفسیر نورانی « وَالّیلَ اِذا یَغشی»            تو را در بیت قرآن لیلة‌القدرآفرین دیدم

قیاس شأن تو با ساره و هاجر، مع‌الفارق            تو را بالاتر از آن و تو را برتر از این دیدم

تو را در آیه‌های آل عمران برتر از مریم            تو را در بزم «الله اصطفی» بالانشین دیدم

به شأن زینب کبری همین بس که شبیه توست            تو را با فاطمه خـیر نساء العالمین دیدم

تو را همراز سرّالله قبل از روز میلادش            تو را راضیّه و مرضیّه در اوج یقین دیدم

نه تـنـهـا مـادر اُمّ اَبـیـهـا، مـادر هـستی            تو را در بیت وحی اُمّ امیرالمؤمنین دیدم

زبون بود آن زنی که بر نبی زخم زبان می‌زد            حسودان تو را مشمول لعنی آتشین دیدم

نه تنها در رجزهای حسینت روز عاشورا            تو را در خطبهٔ غرّای زین‌العابدین دیدم

هنوز از هودج نورت امان از نار می‌بارد            تو را دلواپس اُمّت به روز واپسین دیدم

به محشر پیکر خونین محسن روی دست توست            تو را با فـاطمه در ماتم آن نازنین دیدم

تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را            در سجدۀ خود شور این آئـینه‌ کاری را

یک بار دیگر با همان دلـواپسی بگذار            بـین یـتـیـمـان مـحـمـد دسـت یـاری را

بر خـانـۀ تو اولین بـار آسـمـان بـاریـد            لبـخـنـدهـای اولـیـن صـبـح بـهـاری را

از بخششت با ما ‌نصیبی هست بی‌پایان            من دیده‌ام لطفی ‌که اندک می‌شماری را

چیزی ندارم پیش‌کش، الا که با اخلاص،            پای غـم زهـرا بریـزم اشک جاری را

با روضه‌ای که دوست داری، بین ابیاتم            روشن کن امشب آتش این سوگواری را

تنها فقط بین شما رسم است خیلی زود            مادر به دختر می‌سپـارد خـانه‌داری را

زینب به مادر رفته یعنی خوب می‌فهمد            درد یتـیمی را، غـمِ این زخم کاری را

پس آستین را بُرد پیـش چـشم آن دختر            شاید نبـیـند چوب را، لب‌های قاری را

نـسلی که زد آتش همه بـال و پرت را            گـلگـون کـشـیـد آئـیـنـه‌های پرپرت را

یک روز در مکـه شـکـسـتـنـد آه بـانو            با سنگ کـین پـیـشـانی پـیـغـمـبرت را

یک روز در شـهـر مـدیـنـه ظـالـمـانـه            کـشـتـنـد در اوج شـقـاوت دخـتـرت را

یک روز در مکه به دست خیل کـفـار            آزرده دیـدی از جـفـاهـا شـوهــرت را

یک روز در شـهـر مـدیـنـه بی‌مـحـابـا            مـی‌زد عـدو بـا تـازیـانـه کـوثــرت را

با کـشـتـن زهـرای اطـهـر در مـدیـنـه            اجر رسـالـت داده دشـمن هـمسـرت را

ای بـانـوی آزرده خــاطـر یـا خـدیـجـه            پُر کرده گردون از می غم ساغرت را

یک روز با تـیـغ جـفـا می‌دید محـراب            بشکـسـت دشـمن آسـمـانی گوهرت را

یک روز دیگـر در کـنـار قـبـر احـمـد            با تیـربـاران کرده خـونـین اخـترت را

روز دگر در کـربـلای اشـک و مـاتـم            کـردنـد پــرپــر لالـه‌هـای دیـگـرت را

جای کـفـن گـفـتـی عـبـای احـمـد آرنـد            تا که به پـوشـانـنـد از آن پـیـکـرت را

دانی که در کـربـبلا در خـون کشاندند            جسم حـسـین آن نـور چـشمان ترت را

مـی‌دانـی ای بـانـو رهـا کـردنـد آنـجــا            عریان به خون جسم حسین بی‌سرت را

در پیـش چـشم زینبت بر نـیـزه بـردند            رأس حسین آن یاس خونین حنجرت را

یک دخترت را زد عدو سیلی به رخسار            زد تــازیـانـه دخـتـر کـوچـکـتــرت را

بگـذر ز "یاسر" گـر دریـن ایـام انـدوه            برده به سمت اشک و ماتم محضرت را

مقـدر بود زهـرا جانِ خـتـم الانبـیا باشد            علی هم، دست در دستِ نبی، دست خدا باشد

مقدر بود در دست رسول الله و اولادش            زمین باشد، زمان باشد، تمام ماسـوا باشد

مـیان بـانـوان عـالـم اما یک نـفـر بـایـد            که محبوب حبیب الله، عشق مصطفی باشد

عـلی آئـیـنۀ احـمد، حـسـین آئیـنۀ زهـرا            ولی آئـیـنـۀ روی خـدیجه مجـتـبی باشد

به پاس زحمتش در راه دین، زهرا نصیبش شد            عـلی داماد او گـردید تا حـقـش ادا باشد

از او محروم شد دنیا وگرنه فاش می‌دیدند            که او هم در حدیث فاطمه تحت الکسا باشد

نه تنها خود کریمه، مادر نسل کریمان است            که هم خیرالنسا، هم مادر خیرالنسا باشد

عجب حُسن ختامی ده شب ماه خدا دارد!            نفس‌های خـدیـجه ضامن هر ربّـنا باشد

اجابت را میان دست خود ناگاه می‌بیـند            اکر نام خـدیجه مُهر آن دست دعا باشد

نه تنها ما، حسین از تربت او توشه می‌گیرد            عجب شأنی! که قبرش ملجأ آل عبا شد

کسی که نام او قبل از أنا بنُ الحیدر کرار            رجزهای حسین بن علی در کربلا باشد

چنان باغ فدک در روز روشن غصب شد نامش            که اُم المؤمنین تنها بر این مادر روا باشد

کسی که هستی‌اش خرج خدا شد لحظهٔ آخر            تقاضایش ز احمد با خجالت یک عبا باشد

عبا را داد، اما جبرئیل آخر کـفـن آورد            عبا اما به گـوش گـریه کن‌ها آشنا باشد

سرلـوحۀ ایـمان و امان است خدیجه            بر روی زمین، عرش مکان است خدیجه

بانوی حـرم‌خانۀ وحی نـبـوی اوست            در چشم نبی، گوهر جان است خدیجه

گـنـجـیـنۀ پُـر گـوهـر تقـوا و شرافت            آئـیـنـۀ تـوحـیـد نـشـان اسـت خـدیجه

سرچشمۀ ناب کرم و فضل و سخاوت            احـیـاگـر ایـثـارگـران است خـدیـجـه

سرسبزترین سرو سرافـراز فضیلت            در فصل بهاران و خزان است خدیجه

در گـلـشـن ارزنـدۀ تـوحـیـد و نبوت            چون كوثر جوشنده، روان است خدیجه

گر فاطمه‌اش بانوی زن‌های بهشتی‌ست            نـور دل گـل‌های جـنان است خدیجه

پیداست شب آخر عمرش، ز نگاهش            بر فـاطـمۀ خود نگـران است خدیجه

در حسرت بی مادری فاطمۀ خویش            آزرده‌دل و اشک‌فـشـان است خدیجه

آمد كـفـن از سـوی خـداونـد بـرایش            محـبـوب خـداوند جهان است خدیجه

قدرش به خدا هیچ نیاید ز «وفایی»            زیرا كه فـراتـر ز بیان است خدیجه

وقـتـی كه دیـدگـان بـشـر نـاسـپـاس بود            تنهـا خـدیـجـه بود كه گـوهـرشناس بود

تا سر نهد به پای رسـول امـین ز شوق            در بـارگـاه عـشـق، پُـر از الـتـماس بود

گـنـجـیـنـۀ مـعـارف ایـمــان و مـنـزلـت            آئــیــنــۀ کــرامـت پُــر انـعــكـاس بــود

مـال و مـنـال را بـه فــقـیـران مـكـه داد            كی در كمند نفْـس و طعـام و لـباس بود

خوف و رجای او به ره دین حق گذشت            از جاهـلان مـكـه كجا در هـراس بود؟!

غفلت نكرد لحظه‌ای از حق، خدا گواست            تا آخرین نَفَس به جهـان حـق‌شناس بود

روز وداع خویش « وفایی » از این جهان            آزرده دل، به خاطر احـوالِ "یاس" بود

نه تنها مادرِ زهراست، اُم‌ُّالمؤمنین هم هست            زنی از مردها برتر، زنی مردآفرین هم هست

نه تنها مادرِ زهراست در ظاهر، که در باطن            خدیجه مادرِ مولا امیرالمؤمنین هم هست

نه تنها اهل اسلام‌ است، در فضلش همین کافی            که در بین مسلمانان خدیجه اولین هم هست

فقط یاور برای حضرتِ ختم‌ِرسولان، نه            که حتی یاورِ پیغمبرانِ پیش از این هم هست

و او بر گردنِ اسلام گردنبند زیبایی‌ست            و بر انگشترِ پیغمبرِ خاتم نگین هم هست

خدیجه بعدِ زهرا برترین زن در سماوات است            خدیجه بعدِ زهرا برترین زن در زمین هم هست

و در راهِ خدا دارایی‌اش را داده و شاد است            برای اینکه جانش را نداد اندوهگین هم هست

زنانِ دیگری هم داشت پیغمبر ولی این زن            نه تنها اولین زن بود بلکه برترین هم هست

تو را کدام مدیح آورم که شخص رسول            توراست همسر و دختر توراست شخص بتول

زبان به اشهد اگر وا کنی کرامت توست            فروع حسن تو کافی است بر قبول اصول

کدام پله عـلم است تا که ذیل تو نیست؟            غلام کوی تو معـقول و خادمت منقـول

به ضرب سکه کجا شأن ضرب شمشیر است؟            جز این درم که علی از کرم نموده قبول

زبان بگو به دهان سنگ شو حمیرا را            که این فضیلت عظمی نمی‌رسد به فضول

کسی به مـعـرفـت دخـتر تو راه نیـافت            بلی همیشه ز مجهـول می‌دمد مجـهـول

به هر مقـام که دیدم مـقـام مسئول است            بجز گـدای درت کاو نـمی‌شود مـسئول

ببخـش دنیی و عـقبی به معنی مسکـین            بدار کوکب ما را مصون ز ننگ افول

به درد سوختن از عشق مبتلاست خدیجه            چـراغ خـانـۀ پـیـغـمـبر خـداست خدیجه

غمی خریده که آن را به عالمی نفروشد            به رمز و راز تجارت چه آشناست خدیجه

به شـوق دیـدن آیـات چـشـم‌ هـای محـمد            به دست بقچۀ نان راهی حراست خدیجه

در این‌ زمانه که شب تهمت جنون زده بر ماه            تـمـام‌آیـنـه بـا مـاه هـم‌صـداست خـدیـجه

هبوط کرده که بر خاکِ سجده‌گاه شود اشک            اگر ستاره‌ای از آسـمان جداست خدیجه

به کویش آمده‌اند از بهشت ساره و مریم            چه غم میان قـبیـله در انزواست خدیجه

اگر مرور کنی سرگذشت جود و سخا را            در ابتداست خدیجه، در انتهاست خدیجه

بـهـار می‌رسـد از بـارش مـداوم نـامـش            که عاشقـانه‌ترین شعر ابرهاست خدیجه