اشعار

تو را کدام مدیح آورم که شخص رسول            توراست همسر و دختر توراست شخص بتول

زبان به اشهد اگر وا کنی کرامت توست            فروع حسن تو کافی است بر قبول اصول

کدام پله عـلم است تا که ذیل تو نیست؟            غلام کوی تو معـقول و خادمت منقـول

به ضرب سکه کجا شأن ضرب شمشیر است؟            جز این درم که علی از کرم نموده قبول

زبان بگو به دهان سنگ شو حمیرا را            که این فضیلت عظمی نمی‌رسد به فضول

کسی به مـعـرفـت دخـتر تو راه نیـافت            بلی همیشه ز مجهـول می‌دمد مجـهـول

به هر مقـام که دیدم مـقـام مسئول است            بجز گـدای درت کاو نـمی‌شود مـسئول

ببخـش دنیی و عـقبی به معنی مسکـین            بدار کوکب ما را مصون ز ننگ افول

به درد سوختن از عشق مبتلاست خدیجه            چـراغ خـانـۀ پـیـغـمـبر خـداست خدیجه

غمی خریده که آن را به عالمی نفروشد            به رمز و راز تجارت چه آشناست خدیجه

به شـوق دیـدن آیـات چـشـم‌ هـای محـمد            به دست بقچۀ نان راهی حراست خدیجه

در این‌ زمانه که شب تهمت جنون زده بر ماه            تـمـام‌آیـنـه بـا مـاه هـم‌صـداست خـدیـجه

هبوط کرده که بر خاکِ سجده‌گاه شود اشک            اگر ستاره‌ای از آسـمان جداست خدیجه

به کویش آمده‌اند از بهشت ساره و مریم            چه غم میان قـبیـله در انزواست خدیجه

اگر مرور کنی سرگذشت جود و سخا را            در ابتداست خدیجه، در انتهاست خدیجه

بـهـار می‌رسـد از بـارش مـداوم نـامـش            که عاشقـانه‌ترین شعر ابرهاست خدیجه

خـدايـا بـنــده‌ای مـنـت پــذيـرم            به چاه و ظلمت عصيان اسيرم

ترّحم كن كه اين گـونه نـمـيرم            تویی درد مـرا دارو و تـسكـين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

الـهـی بـنــده‌ای بــودم فــراری            به سـويت آمـدم بـا بـی‌ قـراری

ندارم در برت جز شرمـساری            مرا با تو بود اين حرف ديرين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

منـم تـنهـا، تـويی تـنـهـا امـيـدم            چو من لا تَـقـْنَـطويت را شنيدم

بـه ســوی آســتــان تـو دويــدم            مرا جامی بده زآن شهد شيرين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

مپرس از من كجا بودم، كجايم            كه سرتا پا پُر از جُرم و خطايم

اسـيـر پـنـجـۀ نـفـس و هــوايـم            مرا مانده به دامان اشك خونين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

ز جان و هـسـتی من تاب رفته            شب عـمـر مـرا مـهـتـاب رفته

زغفلت بخت من در خواب رفته            شده بار غـمـم بـسـيار سنـگـين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

خـدايـا جـان مـسـروری نـدارم            ز غـفلت در دلم شـوری ندارم

برای قـبـر خـود نـوری نـدارم            ندارم مـونـس و ياری به بالين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

قسم بر عزّت و قـدر و جلالت            قسم بر شوكـت و نـور كـمالت

قسم بر عفو و جود و بر خصالت            بـه آيــه آيـۀ زيـتــون و وَتـّيــن

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

الهی بر رسول و رسم و راهش            به حق مرتضی و اشك و آهش

به زهـرا و به فرزندان ماهـش            مكن خـارم به پـيش آل يـاسـين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

به گل‌های حـسين و كـربلايش            به اخلاص و نـماز بی ريـايش

خـدايـا بـر سـرِ از تن جـدايـش            كه بخـشيده سرافرازی به آئين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

مرا با ذكـر و يـادت آشـنـا كـن            به عشق خود دلم را مبـتلا كن

«وفایی» را وفاداری عطا كن            مرا ثـابت قـدم كـن در ره دين

اغـثـنی يا غـياث المستـغـيـثـين

نمی‌دانم چرا از روشنی، از نور می‌ترسم            به من نزدیکی و من از تو دورا دور می‌ترسم

چنان با تیرگی خو کرده‌ام یک عمر که حتی            ببینم خانه‌ام را می‌کنی پُر نور می‌ترسم

بمیرانم ولی اول بخوان این اعـترافم را            خدایا هرچه باشم باز هم از گور می‌ترسم

الهی "وَحشَتی مِنْ ضیقِ لَحدی"، رحم کن بر من            من از تاریکی این قبر سرد و کور می‌ترسم

الهی "لا تؤَدِّبْنی"، عقوبت کار رحمان نیست            من از اخم‌‌ و سؤال آن دوتا مأمور می‌ترسم

اگر نیش زبـانم خانه و همسایه را آزرد            به فریادم برس، از نیش مار و مور می‌ترسم

خدایا هرچه کردم، بر حسینت گریه هم کردم            من از بی آبرویی پیش او، بدجور می‌ترسم

به اشکی بر حسینت می‌کنی خاموش آتش را            مرا بر آتش خشمت نکن مجبور، می‌ترسم

رسید عـطر منـاجـات و گَـردِ غم رفته            به شوق بـخـشـش یـارم چنین دلم رفته

یـقـین که اشک پـشیـمانی‌اش زیاد شود            هر آن کسی که به قربان دوست کم رفته

امان از این لبِ از فیض توبه جا مانده            امان از این دلِ در خواب دم به دم رفته:

خدا که هست! چرا رفته در پی خلقـش            صمد که هست! چرا در پی صنم رفته

گـنـاه کـرده‌ام و قـلـب من شده تـاریک            گــنـاه کـرده‌ام و نـور صـورتـم رفـتــه

نـظـیـر مـاه مـبـارک کـجـا کـنـم پـیـدا!            درنگ اگر کـنم این وقت مـغـتـنم رفته

زمـان پـاک شـدن شد، تـمـامی اسـبـاب            برای تـوبه مـهـیـاست، روی هم رفـته!

حسین گـفـتم و راهم دوباره شد هموار            بس است هر چه دلم بین پیچ و خم رفته

دوباره با منِ هجران‌زده چه همدرد است            هر عاشقی که شب جمعه‌ای حرم رفته

مـرغ سـحـرم، دانـۀ اشـکـم شده دانه            پیـوسته کـشد از جگـرم شعـله زبانه

تن خسته و کـوه گـنهم بر روی شانه            من عـبـد گـنه‌کـارم و تو حیّ یـگـانه

مشـتـاق تـوأم ورنه گـدایی‌ ست بهانه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

من عبد نمک‌خوار نمکدان شکن استم            گشتم خجل از توبه، ز بس توبه شکستم

بـاز آمـده‌ام بر در عـفـو تو نـشـسـتـم            هر چـند بـدم عـبـد گـنه‌کـار تو هستم

از بنـدگـی‌ام غـیر گـنه نیـست نـشانه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

بیچاره و درمانده‌ام ای دوست! نگاهی            با کـوه گـنـه آمـده سـویت پـر کـاهی

غیر از سر کوی تو مرا نیست پناهی            سـبـحـانـک یا سـیـّدی الـعـفـو، الـهی

العـفو که جز عـفـو توأم نیست بهانه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

سوگـند به اشک سـحـر فاطمه یارب            سـوگـند به جـان پـدر فـاطـمـه یارب

سوگـند به سـوز جـگـر فاطمه یا رب            سـوگـنـد به خـون پسر فـاطمه یارب

با اشک مرا پـاک کن ای حیّ یگـانه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

یا مَن سَبَقَت رَحمتُک ای خالق داور            سـوگـند به العـفـوِ شب سـاقی کـوثـر

سـوگـند به پـیـشانی مـجروح پیـمـبر            العـفـو، که از وعدۀ عـفـو تو مکـرّر

در بـاغ دلـم زد گـل امّــیــد جــوانــه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

با عـفـو تو جرمی نبُوَد جرم دو عالم            آرد گـنه خـلـق ز لطف و کـرمت کم

بوده است گناه از من و عفو از تو دمادم            هرگز نگذارد کرم و لطف تو "میثم"

از کوی تو گردد به سوی نار روانه

در را به رویم باز کن ای صاحب خانه

فـدایِ زمـزمـه‌ات أیُّـهـاَ العـزیـزِ حـرم            دعایِ عهدِ تو شد نغـمۀ شب ‌وُ سحرم

کجاست سفرۀ افطاریِ تو پهـن که من            سـری بـیـاورم و لـقـمـهِ نانِ تو بخـرم

اگر چه ساده‌گیِ سفرۀ تو مثلِ علی‌ست            در آرزویِ تـو و سـفـرۀ تو دربـه‌ درم‌

بدان که سفـره بهانه برایِ دیدار است            دلـم هـوایِ تو کرده اگر چه دردِسـرم

گـناهکـار و بد و روسـیاه و شـرمـنده            سراغـت آمده‌ام مَـرحـمت کُن و بـبرم

نگـاه کُـن به دلـم تا زلال و پاک شوم            سپس خودِ تو بزن مُهرِ هجرت و سفرم

در آرزویِ شـهـادت در آرزویِ تـوأم            بیا و غرقِه ‌به‌خون راهی‌اَم نَما به حرم

دسـتـی اگـر دارم بـه دامــان تــو دارم            چـشـمی اگر دارم به احـسـان تو دارم

از سفـره‌ای جز سفرۀ تو نان نخـوردم            من هرچه دارم از سرِ خـوان تو دارم

این زنـدگی با پـای تو مُـردن می‌ارزد            جـانی اگـر دارم بـه قــربــان تـو دارم

از معجزات گریه بر شاه غریب است            جـایـی اگـر در بــیـنِ یــاران تـو دارم

تا کِی بگویم العجـل؟ پس کِی می‌آیی؟            عمری‌ست در دل، داغ هجران تو دارم

هـجـران دلـم را بُـرد تـا کـنـج خـرابـه            این روضه را از چشم گریان تو دارم

بـابـا شـبـیـه تو پُـر از دردم، کجایی؟!            بــرگــرد کـه امــیـد درمــان تــو دارم

قرآن بخوان اینجا که دیگر خیزران نیست            که خـاطـره از صـوت قـرآن تـو دارم

دیدم به دست شمر، تـار گـیـسـویت را            مــرثــیــۀ مــوی پــریـشــان تــو دارم

چشمم دوباره خوب می‌بـیـند؛ عزیزم!            امشب که نور از روی تابـان تو دارم

دوبـاره تـحـت عـنـایـات مـسـتـدام شما            شـروع می‌کـنـم این مـاه را به نـام شما

سـلام امــام زمـانـم! سـلام مـحـبـوبــم!            امـیـد بـسـتـه‌ام آقـا به یـک سـلام شـمـا

سلام من به قنوتت، به آن دو سجدۀ‌تان            سلام من به قـعـودت، به آن قـیـام شـما

چه ماه پر برکاتی! چه فرصت خوبی!            بـیـا که مـن بـشـوم بـاز هـم‌کـلام شـمـا

نگـاه کـن که ز عـبـدت گـناه سر نـزند            به احـتـرام نـگـاهـت، به احـتـرام شـما

نگاه کن که فقـط خرجـتان شود عـمرم            که غیر از این نبُوَد حـاجت غـلام شما

ببین که سفرۀ هر سالمان به نام شماست            فـقـیــر آمـده‌ام کـه رسـد طــعــام شـمـا

سفارشت به روی چشم من، عزیزم! چشم!            بیـا که روضـه بـخـوانم به الـتـیـام شما

بیـا که با تو بگـریم به روضۀ اصـغـر            فــدای داغ دل و گــریــۀ مــدام شــمــا

غـم خـجـالت ارباب، داغ سنگـینی‌ست            که مرهم است بر این زخم، انتـقام شما

دردهـایم غـالـباً پیش تو درمان می‌شود            با کریمان کارهای سخت آسان می‌شود

پلک بر هم می‌زنی و روز را شب می‌کنی            چشم اگر برداری از دریا، بیابان می‌شود

خوب می‌دانم جهان وابستۀ الطاف توست            در حـقیقت ابر با اذن تو باران می‌شود

بی‌گـمان وقـتی بیایی از سر شرمندگی            پشت ماه روی تو، خورشید پنهان می‌شود

دستِ پُر برگشته هرکس دست خالی آمده            هر چه کم آورده‌ام اینجا فراوان می‌شود

هر کسی آمد به قـم اما نیامـد جـمکران            وقت برگشتن به شهر خود پشیمان می‌شود

خوش به حال روزه‌داری که به امید کرم            در کنار سفره‌ات افطار مهمان می‌شود

روز جـمـعه نامۀ اعـمال ما را وا نکن            حتم دارم واکنی، حالت پریشان می‌شود

در قـیامت دلخـوشم اما به لطف جد تو            ضامن من نیز “آقای خراسان” می‌شود

نازم به این خـدا که گنهکار می‌خرد            هر روزه‌دار را دَم افـطـار مـی‌خـرد

بـا آبـروی رفـتـه به مـیـهـمـانی آمدم            هـربـار آبــروی مـرا یــار مـی‌خـرد

یک لحـظه هم کـنـار نزد پـردۀ مـرا            با احـتـرام حـضرت سـتـار می‌خـرد

من روی آمدن به ضـیـافـت نـداشـتم            اما دلم خوش است که غفار می‌خرد

اشک جوان ز گونۀ چشمش که می‌چکد            بـار گـنـاه او بـه شـب تـار مـی‌خـرد

رو می‌کـنـیم سـوی کـرم خـانۀ کریم            اینجا نـدیـده صاحـب آن بار می‌خرد

در روز حشر هم به امیر نجـف قسم            ما را به عـشق حـیـدر کرار می‌خرد

حُب علی هدیۀ مخصوص فاطمه است            ما را به این بـهـانه خـریدار می‌خرد

در حسرت یَـمُت یَـرَنی می‌کـشد مرا            حـیدر غـلام خود دَم دیـدار می‌خـرد

باب الرضای صحن نجف باب جنّت است            اینجا بهـشت، نـاز گـنـه‌کـار می‌خرد

ما را به نام تـشنه لب کـربـلا حسین            با یک سلام لحـظـۀ افـطـار می‌خـرد

اذن دخـول کـربـبـلا نـام زینب است            زینب فـقـط گـدای گـرفـتـار می‌خرد

هرکس که مویش از غم زینب سپید شد            او را یقین کنید که عـلـمدار می‌خرد

مژده! ای چشم انتظاران! ماه مهمانی رسید            ماه تـوبه، وقت اظهار پـشـیـمانی رسـید

اشک شوق، اذن دخول میهمانی رفتن است            بـنـدۀ آلـوده‌ای بـا چـشـم بـارانـی رسـید

از پی "لَا تَـقـْنَـطُوا مِنْ رَحْـمَةِ اللَّه" آمدم            آیه‌ای خـواندم بشارت‌های قـرآنی رسید

امتحان سخت ما ذبح هوای نفس ماست            خنجری برداشت ابراهیم؛ قربانی رسید

لطف او نگذاشت حتی بنده‌اش لب تر کند            هرچه در این ماه از ذهنم گذشت آنی رسید

از همان بدو تولد رزق ما دست علی‌ست            از نجـف در سفـرۀ ما لـقـمۀ نانی رسید

سفرۀ افـطارمان را پهن کردیم و از آن            عطر و بوی زعفران‌های خراسانی رسید

کاش می‌شد مثل حُر ما را بغل گیرد حسین            غرق در دلـواپـسی عـبد پریشانی رسید

محـفل نورانی ما روضه کم دارد فـقـط            مویه باید کرد وقت مرثیه خوانی رسید

بیـا و قـدر بـدان دسـت‌هـای خـالـی را            و از شـمـیم دعـا پُر کن این حوالی را

بـیـا کـه مـاه خـدا و بـهـار قـرآن است            بـیـا کـه قــدر بـدانــیـم ایـن لـیــالـی را

مـبـاد بی ثـمـر از این بـهـار برگـردیم            ببار و یک‌شـبه بردار خـشک‌سالی را

بیا که موعد «اُدعونی اَستَجِب لَکُم» است            «تَعال» را بـشـنو، سِیر کـن تعالی را

به جای حسرت پرواز در هوای وصال            وسـیـلهٔ سـفـرت کـن شـکـسـته‌بـالی را

دوباره شب به دعا افتتاح شد، برخیز!            بـخـوان دعــای ابـوحـمـزه‌ ثـمـالـی را

دلم حال دعا می‌خواست با خود ساغر آوردم            سر از میـخـانه اهل مناجـاتت در آوردم

برایم باز کـردی جا مـیان روسفـیـدانت            به ستارالعیوبی چون تو امشب باور آوردم

در این بازار بی‌سرمایه خالی مانده دستانم            به من اشکی بده، یوسف ببیند گوهر آوردم

ببر با حلقه‌ای در گوش من را کربلا یا رب            بگو: امشب حسین‌ من! برایت نوکر آوردم

شنیدم زیر خنجر در مناجاتش به تو می‌گفت:            برای یاری دیـنت خـدایـا حـنجـر آوردم

شنیدم خواهرش از روی تل جان دادنش را دید            نشد یاری کنم او را فقط چشم تر آوردم

الهی بشکند دست و عصایی که بر او می‌زد            الهی دق کنم وقتی از این غم سر درآوردم

چـشـم، پیـدا نکـنـد مـقـصد نـاپـیـدا را            با غـمِ در‌ به‌دری صبح کـنم شب‌ها را

خسته‌ام، بس که دواندند مرا سوی گناه            نا نمانده است که با خود بکشانم پا را

معصیت؛ ریشۀ ایـمان مرا از جا کَـند            کُـشـت در بـاغـچـۀ زرد دلـم تـقـوا را

نَـفـْس، با حَربۀ دنـیـاطـلـبـی گـولم زد            آه! آفــت بــزنــد عــافــیـت دنـــیــا را

بال پـرواز مرا دوستِ بد طـینَت چـید            جز تو با هر که پریدیم، زمین زد ما را

خَلـق بر گـریۀ بی‌کـس‌ شدنم می‌خـندد            هیچ‌کس درک نـمی‌کـرد منِ تـنـهـا را

عـرقِ شرم مرا اشک حـسابش کردی            آبِ رو جـمـع کـنـد آبِـروی رســوا را

هفت‌پـشـتم درِ این خـانه گـدایی کردند            به کسی غیرِ خودم قول نده این‌جا را!

تا دلم سوخت، مرا فاطمه دلداری داد            لمس کرده است دلم مـادریِ زهـرا را

رزقِ افـطار من از بـاغِ حـسن می‌آید            نخـل اربابِ کَرَم داده به من خرما را

حُکم رفعِ عطشم بوسه به انگور علی‌ست            مستِ حـیدر فقط اینگونه دهد فـتوا را

خـبر مرگ مرا بین نجـف پخـش کنید            دم آخــر بـرســانــیــد فـقــط بــابــا را

کامِ من تلخ شده، طعم خوشم کرببلاست            بچـشـانـیـد به مـن مـزّۀ ایـن حـلـوا را

مثـل عـابس بـغـلـم می‌کـند و می‌بوسد            بارها دیده‌ام این خواب خوش، این رؤیا را

شیشۀ عطر خدا زیرِ سُم مرکب رفت            بوی سیب است که پُر کرده همه صحرا را

به خواب غفلت اگر مانده‌ام سحرها را            ولی صدا زده‌ای عبد بی‌سر و پا را

بیا همین شب اول بگـو که بخشیدی            بیا هـمـین شب اول قـبـول کن ما را

گـنـاه، پـشـتِ گـنـاه آمد و زمـینم زد            چنان که برده ز یادم مسیر دریـا را

به گـریۀ سحـری کاش عـادتم بدهی            کـمی به من بچـشـان لـذت تمـاشا را

اسـیر غـفـلـتم و مرگ رفـته از یادم            بگو چه کار کنم قبر و هول آنجا را

به آبـروی عـلـی... آبـروی ما نرود            به زیر پـرچـم اوئـیـم صبحِ فـردا را

به عشق شاه نجف عاقبت به خیر شویم            اگر عـلـی بـزند پـای نـامه امضا را

به غیر روضه به جایی نمی‌برم راهی            رها نمی‌کنم این تکـیـه‌گاه و مأوا را

نگـیـر از من بیـچـاره کنج هیئت را            نگـیـر از من دل‌مرده این مسیحا را

کـفـن برای تو پـیـدا نـشـد عـزیـزالله            حصیر شد کـفن شاه... کارِ دنیا را!

السلام ای مـاه پـنهـان پشت استهلال ما            ما به دنبال تو می‌گـردیم و تو دنـبال ما

ماهِ پیدا، ماه پنهان، ماه روشن، ماه محو            رؤیت این مـاه یـعـنی نـامـۀ اعـمـال مـا

خاصه این شب‌ها که ابر و باد و باران با من است            خاصه این شب‌ها که تعریفی ندارد حال ما

کاش در تقدیر ما باشد همه شب‌های قدر            کاش حَـوِّل حـالـَنـایی‌تـر شود احوال ما

ما به استقبال ماه از خویش تا بیرون زدیم            ماه با پـای خـودش آمد به اسـتـقـبـال ما

گوشۀ چشمی به ما بنمای ای ابروهلال            تا همه خـورشید گردد روزی امسال ما

دوسـتان مـژده که ماه رمـضان می‌آید            وقت آمـرزش هر پیـر و جـوان می‌آید

می‌توان کرد نـثـار قـدمـش جان عزیز            کـه ز درگـاه خــداونـد جـهـان مـی‌آیـد

سفرۀ رحمتش افـتاده و این ماه شریف            به خـبـر کـردن مـا بـی‌خـبـران می‌آیـد

صیقلی از مه نو در کف روشنگر فیض            بـه جــلا دادن آئــیــنــۀ جــان مـی‌آیــد

تا کـند پاک ز آلایـش عـصیان همه را            موج رحمت ز کران تا به کران می‌آید

نیست مه، بلکه همایی‌ست که از اوج شرف            بر سر خـلـقِ جـهـان بـال‌فـشان می‌آیـد

تا به شب، ابر کرم فیض و عطا می‌بارد            تا سحـر، تـیـر دعـاهـا به نـشان می‌آید

گل بچین زین چمن فیض، که ده روز دگر            گلشن عـمرِ تو را فـصل خـزان می‌آید

عمل خویش، تو امروز نکو کن «واعظ»!            که بد و نیـک تو فـردا به مـیان می‌آید

هــزاران بـار اسـتـغــفـار کـردم            دوبـاره جـرم خود تکـرار کردم

من آن کاهم که روی شانۀ خویش            هزاران کـوه عـصیان بار کردم

زبـانـم گـفـت من عـبـد تو هـستم            ولی با فـعـل خـود انـکـار کـردم

تـمـام عـمـر گـویی خـواب بـودم            هــوای نــفــس را بــیـدار کـردم

درِ جـنـت به روی خـویش بـستم            ره دوزخ به خود هـمـوار کـردم

مــرا در اوج عـــزّت آفــریــدی            ولی افسوس! خود را خوار کردم

به جای دوست با دشمن نشـسـتم            بـرای غــیـر، تـرک یــار کـردم

کجا کردم فرار از چنگ شیطان؟            کجا با نفـس دون پیـکـار کردم؟

خدایا! عفو کن اکنون که من خود            به جـرم خـویـشـتن اقـرار کـردم

منم «میثم» که بستم با تو پیمان            شـکـسـتـم، بـاز اسـتـغـفـار کردم

گدای کوی تو برگشته از یک راه طولانی            و آورده‌ست با خود کوله‌باری از پریشانی

بیابان در بیابان گم شده در وادی ظلمت            گرفـتار هوای نَفْـس در طـوفان حیرانی

بگیر از لطف دستش را که تنها و زمین‌گیر است            نمـانـده در بـسـاط او بجـز آهِ پـشـیـمانی

به تو امیدوارست و بُریده از همه عـالم            یقین دارم که از درگاه خود او را نمی‌رانی

گرفته دامن عفو تو را این خسته از عصیان            نشـسـته زیر چـتر إلـتجا با چـشمِ بارانی

تمام خواهش او یک نگاهِ مهربانِ توست            نه تاج خسروانی خواست نه تخت سلیمانی

ببین در صفحۀ پیشانی‌اش حال دل او را            که هم ناگفته می‌دانی و هم ننوشته می‌خوانی

مگر او را به (اُدعونی) نخواندی سوی خود یا رب؟            کنون آغوش بگشا بنده‌ات آمد به مهمانی