روایت تاریخی

در خصوص زندگانی حضرت ام کلثوم بین مورخین اختلاف نظر وجود دارد بطوریکه درصفحات 68 منتخب التّواریخ، 308 مقتل مقرّم، 587 تحقیق در باره اوّل اربعین و 524  قمقام به نقل از وسائل الشیعه شیخ حُرّ عاملی حدیثی ذکر شده که نشانگر آن است امّ کلثوم احتمالاً در زمان حیات امام حسین عليه السّلام از دنیا رفته است چنانچه در صفحه 340 جلد هشت الطَّبَقاتُ الْکُبْری به این موضوع اشاره شده. در صفحه 49 جلد دوم مقتل جامع نیز با اشاره به احادیث فوق به نقل از تاریخ موالید الأئمه نوشته شده است منظور ام کلثومی که مادرش حضرت زهرا(س) بوده است نیست بلکه یکی دیگر از دختران امیرالمؤمنین علی عليه السّلام است. آیت الله قاضی نیز با انجام تحقیقات نسبتاً

شيخ صدوق در كتاب معانى الاخبار از رسول خدا صلی الله علیه وآلۀ وسلم روايت كرده: نور فاطمه سلام الله علیها قبل از اينكه زمين و آسمان خلق شوند آفريده شد. بعضى از مردم گفتند: اى رسول خدا! پس او از جنس بشر نيست؟ پيامبر فرمود: فاطمه سلام الله علیها  حوريّه‏ اى در لباس انسان است. گفتند: اى رسول خدا! چگونه امكان دارد كه كسى حوريّه و در عين حال انسان باشد؟  فرمود: خداوند متعال قبل از اينكه حضرت آدم را بيافريند؛ فاطمه را در آن هنگامى كه ارواح مخلوقات را خلق مى‏ كرد، از نور خود آفريد، پس هنگامى كه آدم را آفريد، فاطمه سلام الله علیها را به او نشان داد.

گفته شد: اى رسول خدا! فاطمه سلام الله علیها  در آن زمان كجا بود؟ فرمود: نور او در حفره‏ اى زير ساق عرش قرار داشت.

شیخ صدوق به نقل از ابن عباس می نویسد روزی پیامبر در مسجد نشسته بود و در شأن و جایگاه اهل بیت در روز قیامت خبر می داد و آنگاه که به دخترش حضرت زهرا سلام الله علیها رسید فرمود: وَ أَمَّا ابْنَتِي فَاطِمَةُ فَإِنَّهَا سَيِّدَةُ نِسَاءِ الْعَالَمِينَ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ؛ و اما دخترم فاطمه كه بانوى زنان جهانيان است از اولين و آخرين وَ هِيَ بَضْعَةٌ مِنِّي و پاره تن منست وَ هِيَ نُورُ عَيْنِي و نور ديده منست؛ وَ هِيَ ثَمَرَةُ فُؤَادِي، و ميوه دل منست وَ هِيَ رُوحِيَ الَّتِي بَيْنَ جَنْبَيَّ؛ و روح منست كه درون منست؛ وَ هِيَ الْحَوْرَاءُ الْإِنْسِيَّةُ؛ و حوراء انسيه است؛ قَامَتْ فِي مِحْرَابِهَا بَيْنَ يَدَيْ رَبِّهَا جَلَّ جَلَالُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلَائِكَةِ السَّمَاءِ كَمَا يَظْهَرُ نُورُ الْكَوَاكِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ؛ هر وقت در محراب خود برابر

ابن شهرآشوب در مناقب آل ابیطالب به نقل از أَحْمَدَ بْنِ حَنْبَلٍ‏  مینویسد :  پیامبرصلى الله عليه وآله وسلم در بیماری که منجر به وفاتشان گردید فاطمه سلام الله علیها را خواست و کلامی را به صورت پنهانی به وی فرمود  که به واسطه آن فاطمهسلام الله علیها گریست. دَعَا فَاطِمَةَ فِي شَكْوَاهُ الَّذِي قُبِضَ فِيهِ فَسَارَّهَا بِشَيْ‏ءٍ فَبَكَتْ ثُمَّ دَعَاهَا فَسَارَّهَا فَضَحِكَتْ.  سپس دوباره او را خواند و کلام پنهانی دیگری به وی فرمود که این بار فاطمه سلام الله علیها به واسطه شنیدن آن خندان گردید. از ایشان علت این گریه و خنده را پرسیدم؛ فرمود: أَخْبَرَنِي النَّبِيُّ أَنَّهُ مَقْبُوضٌ فَبَكَيْتُ ثُمَّ أَخْبَرَنِي أَنِّي أَوَّلُ أَهْلِهِ لُحُوقاً بِهِ فَضَحِكْتُ‏  پیامبرصلى الله عليه وآله وسلم به من خبر وفات خود را داد که مرا گریان کرد سپس مرا خبر داد که اولین کسی که از خانواده به وی ملحق می شود من هستم که این مرا شاد گرداند.

 ابو جعفر طبرى امامى در کتاب دلائل الامامیه از امام صادق عليه السّلام روايت كرده است: حضرت فاطمه سلام الله علیها روز سه شنبه، سوم ماه جمادى الثانى سال يازدهم هجرى از دنيا رحلت نمود. علّت وفات آن حضرت همان ضربه‏ اى بود كه قنفذ غلام عمر به امر او وارد كرده بود. حضرت زهرا به علت آن ضربه محسن را سقط نمود و بدين جهت به شدّت بيمار شد و اجازه نداد احدى از آن افرادى كه وى را اذيت كرده بودند نزد او وارد شوند. 
محمّد بن همام مى ‏گويد: روايت شده: حضرت فاطمه سلام الله علیها در روز بيستم ماه جمادى الآخر از دنيا رحلت نمود. عمر مباركش هجده سال و هشتاد و پنج روز بود. حضرت على عليه السّلام آن بانو را غسل داد. به هنگام غسل دادن وى غير از حضرت على عليه السّلام حسنين عليهما السّلام،

خوارزمی از ابن عباس روایت کرده است زمانی که رحلت فاطمهسلام الله علیها نزدیک شد به هیچ وجه اندوهگین به نظر نمی رسید، در روز شهادتش دست امام حسن عليه السّلام و امام حسین عليه السّلام را گرفت و به سوی قبر پیامبر برد ، سپس ایستاد و دو رکعت نماز میان قبر و منبر پیامبر خواند ، سپس آن دو را در آغوش کشید و فرمود: فرزندانم ساعتی در نزد پدرتان در مسجد بمانید و خود به خانه بازگشت، سپس با باقی مانده حنوط پیامبر که جبریل آن را آورده بود غسل نمود و با مابقی کفن پیامبر را بر تن پوشید؛ بعد از آن اسماء را صدا زد و فرمود : بعد از ساعتی، مرا صدا بزن. اگر جواب دادم که هیچ، و الا بدان که من به پدرم ملحق گشته ام.سپس برخواست و دو رکعت نمازخواند (بنا برنقلی حضرت درحال سجده نماز رحلت کردند)

ولادت امام جعفر صادقعليه السّلام: اسم مبارك آن حضرت جعفر بود، و كنيت او ابو عبد اللَّه، و القاب آن حضرت: صابر و فاضل و طاهر و صادق بود، و مشهورترين لقب آن جناب صادق است. ابن بابويه و قطب راوندى روايت كرده ‏اند كه از حضرت امام زين العابدينعليه السّلام پرسيدند كه: امام بعد از تو كيست؟ گفت: محمّد باقرعليه السّلام كه علم را مى‏ شكافد، پرسيدند كه: بعد از او امام كه خواهد بود؟ گفت: جعفرعليه السّلام كه نام او نزد اهل آسمانها صادق است، گفتند: چرا بخصوص او را صادق مى‏ نامند و حال آن كه همه شما صادق و راست گوئيد؟ فرمود كه: خبر داد مرا پدرم از پدرش از رسول خداعليه السّلام  كه آن حضرت فرمود كه: چون متولّد شود فرزند من جعفر بن محمّد بن على بن الحسين عليه السّلام او را صادق ناميد، زيرا كه پنجم از فرزندان او

ولادت پیامبر اکرم:  اجماع علماى اماميّه منعقد هستند که ولادت با سعادت آن حضرت در هفدهم ماه ربيع الأوّل بوده است، اما عده ای در دوازدهم مى‏دانند، و تعداد کمی  در هشتم يا دهم ماه مزبور قائل شده‏ اند، و تعدادی از ايشان گفته ‏اند كه: در ماه مبارك رمضان متولد شده است.  محمّد بن يعقوب كلينى رحمه اللّه گفته است كه: ولادت آن حضرت در روز جمعه، دوازدهم ماه ربيع الاوّل سال عام الفيل بوده است، و در منزل عبد اللّه بن عبد المطلّب، ولادت آن حضرت در مكّه معظّمه بود . [1]. و در كتاب عُدَدِ قويّه گفته است: ولادت آن حضرت نزد طلوع صبح روز جمعه هفدهم‏ ماه ربيع الاوّل بوده بعد از پنجاه و پنج روز از هلاك اصحاب فيل يا به روایت دیگر چهل و پنج روز بعد از آن، يا سى سال بعد از آن؛ بعضى گفته‏ اند: در همان روز بوده است، اما اشهر آن است كه در همان سال بود، و عامه گفته‏ اند: در روز دوشنبه بوده است.

اسم شريف آن حضرت على و كنيتش ابو الحسن، و مشهورترين لقب ایشان، رضا است. صابر، فاضل، رضى، وفى، قرّة أعين المؤمنين و غيظ الملحدين از دیگر القاب اوست « مناقب آل ابیطالب ج 4 ص 396» ابن بابويه به سند معتبر از بزنطى روايت كرده است كه به خدمت حضرت امام محمّد تقى عليه السّلام عرض كردم كه : گروهى از مخالفان شما گمان می ‏كنند كه پدر بزرگوار شما را مأمون در هنگامی كه آن حضرت ولايت عهدی او را به اجبار پذیرفت، ملقّب به رضا گردانيد. حضرت فرمود: به خدا قسم كه دروغ می گويند؛ زیرا حق تعالى او را به رضا مسمّا گردانيد براى آنكه پسنديده خدا بود در آسمان، و رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم و ائمّه هدى در زمين از او خشنود بودند و او را براى امامت پسنديده ‏اند،

سی ام ذیقعده سالروز شهادت امام جواد عليه‌السلام به روایت مشهور است. سنّ شريف آن حضرت در وقت شهادت پدربزرگوارش نه سال بود، وبعضى نیزهفت سال گفته‏ اند « كشف الغمّه ج 3ص 155». در هنگام شهادت امام رضا عليه‌السلام آن حضرت در مدينه بود، و بعضى از شيعيان به جهت کمی سن در امامت آن جناب تأمّلى داشتند، تا آنكه علما و افاضل و اشراف شيعه از بلاد مختلف متوجّه حج گرديدند، و بعد از انجام مناسك حج به خدمت آن حضرت رسيدند و پس از مشاهده معجزات و كرامات فراوان از او و پی بردن به علوم و كمالات فراوانش شک شان برطرف شده و اقرار به امامت آن حضرت کردند. تا جائیکه كلينى و ديگران روايت كرده‏ اند كه در يك مجلس يا در چند روز متوالى سى