روایت تاریخی

شيخ صدوق در امالى از على بن ابى طالبعليه السّلام روايت كرده كه فرمود: من عزم خود را جزم كردم كه با فاطمه سلام الله علیها ازدواج كنم ولى جرات نمى‏ كردم اين مطلب را با رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم در ميان بگذارم، اين آرزو در هر شب و روز در سينه من شعله مى‏ كشيد تا اينكه بالاخره به حضور پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم رسيدم. آن حضرت به من فرمود: اى على! گفتم: بفرماييد اى رسول خدا! فرمود: تصميم به ازدواج گرفته ‏اى؟ گفتم: رسول خدا بهتر مى ‏داند. و دانستم كه رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم قصد دارد بعضى از زنان قريش را برايم تزويج كند، ولى من نگران بودم كه مبادا فاطمه سلام الله علیها از دستم برود.

روزى پيامبر شخصى را نزد من فرستاد و مرا احضار كرد، من كه از شدّت خوشحالى سر از پا نمى ‏شناختم به حضور آن حضرت كه در

شيخ صدوق در كتاب ثواب الاعمال از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم روايت كرده است: زمانى كه روز قيامت فرا مى‏ رسد قبّه ‏اى از نور براى فاطمه سلام الله علیها بر پا خواهد شد. امام حسين عليه السّلام در حالى مى ‏آيد كه سر بريده خود را در دست گرفته باشد. وقتى چشم فاطمه زهرا سلام الله علیها به حسين عليه السّلام بيفتد گريه و ضجّه ‏اى مى ‏كند كه هيچ ملك و پيغمبر و مؤمنى در محشر نيست مگر اينكه گريان خواهد شد. در همين هنگام است كه خداى توانا مرد نيك صورتى را به نظر آن بانو جلوه مى‏ دهد كه با قاتلان حضرت حسين عليه السّلام مخاصمه نمايد.

آنگاه خداوند سبحان قاتلين امام حسين عليه السّلام را با آن افرادى كه مددكار آنان بودند و آن اشخاصى كه در ريختن خون آن حضرت شركت

ابو عبيده گويد: برخى از دوستان ما از امام صادق عليه السّلام در باره جفر سؤال كردند، امام فرمود: جفر عبارت از پوست گاوى است كه علوم فراوانى بر آن نوشته شده است. كسى پرسيد: جامعه چيست؟ امام فرمود: جامعه صحيفه ‏اى است كه طول آن هفتاد ذرع است و در آن هر چه كه مورد نياز مردم باشد نوشته شده است، حتى ديه خراشى كوچك. و پرسيدند: مصحف فاطمه سلام الله علیها چيست؟ امام پس از مدتى مكث فرمود: شما در باره هر چيزى كه مورد نيازتان هست يا نيست سؤال مى‏ كنيد. و سپس فرمود: فاطمه سلام الله علیها پس از رحلت پيامبرصلّى اللَّه عليه و آله و سلّم، هفتاد و پنج روز در حزن و اندوه شديد زندگى كرد، و در اين مدت جبرئيل نزد او مى‏ آمد به او تسليت مى‏ گفت و دلدارى داده از

روایت اول: ابن شهر آشوب میگويد: حضرت فاطمه سلام الله علیها يكى از لباسهايش ( چادرش) را نزد زن يك يهودى به نام زيد به عنوان وثيقه و ضمانت قرار داد و مقدارى جو قرض گرفت. هنگامى كه زيد يهودى داخل خانه‏ اش شد، نورى را مشاهده كرد و از همسرش پرسيد: اين نور از چيست؟ زن گفت: از اين لباسى است كه فاطمه سلام الله علیها نزد من گرو گذاشته است. پس آن يهودى و همسرش فوراً مسلمان شدند و با اسلام آوردن آنان هشتاد نفر از يهوديانى كه همسايه وى بودند مسلمان شدند. وَ رَهَنَتْ ع كِسْوَةً لَهَا عِنْدَ امْرَأَةِ زَيْدٍ الْيَهُودِيِّ فِي الْمَدِينَةِ وَ اسْتَقْرَضَتِ الشَّعِيرَ فَلَمَّا دَخَلَ زَيْدٌ دَارَهُ قَالَ مَا هَذِهِ الْأَنْوَارُ فِي دَارِنَا قَالَتْ لِكِسْوَةِ فَاطِمَةَ فَأَسْلَمَ فِي الْحَالِ وَ أَسْلَمَتِ امْرَأَتُهُ وَ جِيرَانُهُ حَتَّى أَسْلَمَ ثَمَانُونَ نَفْساً « بحارالانوار ج43 ص47؛ المناقب آل ابیطالب ج 3 ص 339 »

چرخیدن آسیای منزل حضرت توسط ملائکه:

امام محمّد باقرعليه السّلام می فرمايد: پيامبر خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم سلمان را نزد فاطمه سلام الله علیها فرستاد. سلمان مى ‏گويد: من بر درب خانه ايستاده و سلام كردم، و شنيدم كه فاطمه سلام الله علیها در داخل خانه مشغول تلاوت قرآن است و آسيا مى ‏چرخيد در حالى كه كسى در آنجا نبود ... و سلمان رحمة اللَّه در آخر روايت مى‏ گويد: وقتى اين مطالب را به عرض رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم رسانيدم وى تبسّمى كرده فرمود: اى سلمان! همانا خداوند متعال قلب و جوارح دخترم فاطمه سلام الله علیها را از ايمان مملوّ نموده است، لذا وى بدون دغدغه مشغول عبادت پروردگار مى ‏باشد، پس خداوند ملكى به نام زوقابيل- و در روايت ديگرى به جاى وى جبرئيل آمده است- مأمور نموده تا آسيا را بگرداند. و خداوند كارهاى دنيا و آخرت فاطمه سلام الله علیها را عهده‏ دار شده و او را كفايت مى ‏نمايد.

محدث اربلی در کشف الغمه مینویسد كه كنيه مشهورش ابو الحسن و گاهى ابو محمد و بعضى ابو بكر نيز گفته ‏اند. مي نويسد لقبش بسيار زياد بود كه با آن لقب ها ناميده مي شده از همه مشهورتر زين العابدين، سيد العابدين، زكى، امين، ذو الثفنات. كشف الغمة أَمَّا كُنْيَتُهُ ع فَالْمَشْهُورُ أَبُو الْحَسَنِ- وَ يُقَالُ أَبُو مُحَمَّدٍ وَ قِيلَ أَبُو بَكْرٍ وَ أَمَّا لَقَبُهُ فَكَانَ لَهُ أَلْقَابٌ كَثِيرَةٌ- كُلُّهَا تُطْلَقُ عَلَيْهِ أَشْهَرُهَا- زَيْنُ الْعَابِدِينَ وَ سَيِّدُ الْعَابِدِينَ وَ الزَّكِيُّ- وَ الْأَمِينُ وَ ذُو الثَّفِنَاتِ .
گفته‏ اند علت ملقب شدن به زين العابدين عليه السّلام اين بود كه شبى در محراب عبادت شيطان بصورت اژدهائى او را از نيايش باز ميداشت ولى آن جناب به او توجهى نداشت. تا اينكه خود را باو نزديك كرد و انگشت پايش را در دهان گرفت توجه نكرد گاز گرفت كه رنجيده شد ولى

نماز و عبادت امام : شیخ صدوق در خصال مي نويسد حضرت باقر عليه السّلام فرمود على بن الحسين عليه السّلام در شبانه روز هزار ركعت نماز مي خواند همان طور كه امير المؤمنين عليه السّلام مي خواند زيرا پانصد نخله خرما داشت در كنار هر درخت دو ركعت نماز مي خواند.
هر وقت بنماز مي ايستاد رنگش تغيير ميكرد چون بنده ذليلى در مقابل پادشاه مقتدرى مي ايستاد اعضايش از خوف خدا ميلرزيد چنان نماز مي خواند مثل كسى كه آخرين نماز اوست ديگر بعد از اين عمر نمي كند تا نماز بخواند يك روز نماز مي خواند رداء از شانه ‏اش افتاد آن را درست نكرد تا نمازش تمام شد. يكى از اصحاب در مورد اين كار سؤال كرد فرمود واى بر تو ميدانى در مقابل چه كسى هستم؟ نماز بنده آنقدر قبول

در كتاب امالى شيخ طوسى روايت ميكند كه امام حسين عليه السّلام در آن مرضى كه امام حسن از دنيا رفت نزد امام حسنعليه السّلام آمد و به آن حضرت فرمود: حال خود را چگونه مى ‏بينى؟ فرمود: خود را در اولين روز آخرت و آخرين روز دنيا مى‏ بينم. بدان كه من بر اجل خود سبقت نخواهم گرفت. بر پدر و جدم وارد ميشوم در حالى كه فراق تو و برادران تو و محبين را دوست ندارم. آنگاه فرمود استغفر اللَّه و اتوب اليه از اين سخنى كه گفتم. بلكه محبت ملاقات رسول خداصلى الله عليه وآله وسلم ، پدرم على بن ابى طالبعليه السّلام ، مادرم زهراء، حمزه و جعفر عليه السّلام را دارم. خدا جبران هر هلاك شده را ميكند و به هر مصيبتى تعزيت ميگويد و هر فوت‏ شده‏ اى را درك مي نمايد.

الف: پیشگویی های الهی : علامه مجلسی مینویسد در تأليفات بعضى از اصحاب از ام سلمه روايت ميكند كه گفت: يك روز پيغمبر معظم اسلام صلى الله عليه وآله وسلم نزد من آمد، امام حسن عليه السّلام و امام حسين عليه السّلام هم بدنبال آن حضرت آمدند و در دو طرف پيامبر خدا صلى الله عليه وآله وسلم نشستند. رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلم امام حسن را روى زانوى راست و امام حسين عليه السّلام را روى زانوى چپ خويش نشانيد. آنگاه جبرئيل نازل شد و گفت: يا رسول اللَّه! آيا حسنين را دوست دارى؟ فرمود: چگونه ايشان را دوست نداشته باشم در صورتى كه آنان دو نوگل دنيوى و نور دو چشم من مي باشند.
جبرئيل گفت: يا نبى اللَّه! مشيت خدا بر مظلوم بودن ايشان قرار گرفته، تو بايد صبر كنى. فرمود: چه مظلوميتى؟ گفت: تقديرات امام حسن عليه

معاويه براى پيروز شدن بر آن حضرت عليه السّلام بسوى عراق رهسپار شد، و چون به پل شهر منبج (كه در ده فرسنگى حلب ميباشد) رسيد، امام حسن عليه السّلام نيز از اين سو جنبش كرد، و حجر بن عدى (يكى از شيعيان بزرگوار و ياران با وفاى پدرش) را بسوى فرمانداران خود (در شهرها) گسيل داشت كه ايشان را دستور كوچ دهد، و مردم را به جهاد (با دشمن) برانگيزد، پس مردمان در آغاز كندى و اهمال كردند سپس (با سختى) گردن نهاده براه افتادند، و اينان (كه با آن حضرت بودند) گروه هاى گوناگونى از مردم بودند، برخى شيعيان خود و پدرش بودند، و برخى از خوارج بودند كه اينان هدفشان تنها جنگ با معاويه بود (اگر چه علاقه نيز به امام عليه السّلام نداشتند ولى) از هر راهى ميسر