روایت تاریخی

سید بن طاوس در مهج الدعوات می‌نویسد: محمّد بن عبد اللَّه اسكندرى گوید من از نديمان مخصوص منصور بودم و تنها اسرارش را به من می‌گفت روزى پيش منصور رفتم ديدم خيلى ناراحت و غمگين است و نفس‏هاى سرد مي كشد. گفتم اين ناراحتى از چيست يا اميرالمؤمنين گفت محمّد! تاكنون بيش از صد نفر از اولاد فاطمه را كشته ‏ام اما پيشواى آنها مانده.

گفتم رئيس آنها كيست؟ گفت جعفر بن محمّد. گفتم يا اميرالمؤمنين او مردى است كه عبادت فرسوده ‏اش كرده و متوجه پرستش خدا است كارى به سلطنت و رياست‏ ندارد. گفت من مى ‏دانم تو او را امام می‌دانى ولى چه كنم كه سلطنت نازا است و خويشاوندى بر نمی‌دارد من قسم خورده‏ ام كه امشب تا صبح از دست او آسوده شوم.

هارون بن خارجه نقل می‌كند كه: مردى از شيعيان، همسرش را به یکباره سه طلاقه کرده بود. از مطّلعين شيعه مسأله را پرسيد و آنان گفتند: اشكال ندارد. اما همسرش گفت: راضى نمی‌شوم مگر اينكه از امام صادق علیه‌السلام بپرسى. و اين هنگامى بود كه امام علیه‌السلام به دستور ابو العباس، خليفه عباسى، در منطقه ای بنام حيره در خانه ای محصور بود.

گويد: به حيره رفتم ولى نتوانستم با آن حضرت سخنى بگويم؛ چون خليفه ورود مردم به خدمت امام صادق علیه‌السلام را منع كرده بود. فكر می‌كردم كه چگونه او را ملاقات كنم تا اينكه مردى روستايى را ديدم كه لباس پشمى در بردارد و خيار می‌فروشد. گفتم: همه اين خيارها را به چند می‌فروشى؟

شيخ صدوق در كتاب ثواب الاعمال از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم روايت كرده است: زمانى كه روز قيامت فرا می‌رسد قبّه ‏اى از نور براى فاطمهسلام الله علیها بر پا خواهد شد. امام حسينعليه السّلام در حالى مى ‏آيد كه سر بريده خود را در دست گرفته باشد. وقتى چشم فاطمه زهرا سلام الله علیها به حسين علیه‌السلام بيفتد گريه و ضجّه ‏اى می‌كند كه هيچ ملك و پيغمبر و مؤمنى در محشر نيست مگر اينكه گريان خواهد شد. در همين هنگام است كه خداى توانا مرد نيك صورتى را به نظر آن بانو جلوه می‌دهد كه با قاتلان حضرت حسين شهيد مخاصمه نمايد.

آنگاه خداوند سبحان قاتلين امام حسين علیه‌السلام را با آن افرادى كه مددكار آنان بودند و آن اشخاصى كه در ريختن خون آن حضرت شركت

شیعه و تولد حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه: در جامعه شیعه دوازده امامی، هم در بین عالمان و صاحبنظران و هم در میان مردم عادی، تولد امام مهدی عجل الله تعالی فرجه مورد اجماع بوده، از ضروریات مذهب قلمداد می‌شود و در این میان کسی را نمی‌توان سراغ گرفت که کوچک ترین تردیدی در این باره داشته باشد. این باور در جای جای آثار شیعه از کهن ترین آنها تا دوره های کنونی انعکاس یافته است. مرحوم کلینی در الکافی با صراحت می‌نویسد: ولد علیه السلام للنصف من شعبان سنة خمس و خمسین و مائتین «  الکافی، ج ۱، ص ۵۱۴»

مسعودی در احادیث زیادی همین را گزارش کرده « اثبات الوصیه، ص ۲۵۷-۲۵۹» و مرحوم صدوق نیز در ضمن روایات متعددی، آن را بیان کرده

شيخ صدوق در كتاب کمال الدین از امام محمد باقرعلیه‌السلام نقل می‌كند كه امير المؤمنين علیه‌السلام در منبر فرمود: مردى از دودمان من در آخر الزمان ظهور می‌كند كه رنگش سفيد مايل به سرخى و شكمش عريض، رانهايش پهن، استخوان شانه‏ هايش درشت، در پشت وى دو خال است: يكى به رنگ پوست بدنش و ديگرى شبيه خال پيغمبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و هم دو نام دارد: يكى مخفى و ديگرى ظاهر. نامى كه مخفى است احمد و آنكه ظاهر است محمد مي باشد. چون پرچم خود را به اهتزاز  درآورد، شرق و غرب عالم را مسخّر سازد و دست بر سر مردم گذارد و دل مؤمنين از آهن قوى‏تر گردد. خداوند نيروى چهل مرد به او عطا فرمايد. مرده‏اى نيست كه اين شادى بدل و قبرش راه نيابد. ارواح آنها در قبور با هم ملاقات می‌كند و قيام قائم ما را به يكديگر مژده می‌دهند.

از گروهی از ابوعبدالله حسین بن علی بن سفیان البزوفری از علی بن سنان موصلی عدل از علی بن الحسین از احمد بن محمد بن خلیل از جعفر بن احمد مصری از عمویش حسن بن علی از پدرش از امام صادق علیه‌السلام از پدرش امام باقر علیه‌السلام از پدرش امام سجاد علیه‌السلام از پدرش امام حسین علیه‌السلام از پدرش امیرمؤمنان علیه السلام نقل شده که فرمود: پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم در شب رحلتش به من فرمود: یا ابا الحسن! کاغذ و قلم بیاور! سپس پیامبر وصیت خود را املا فرمود تا به اینجا رسید که فرمود: ای على! پس از من دوازده امام خواهد بود، و پس از آنها دوازده مهدى خواهد بود. ای على تو نخستین نفر از دوازده امامى. خدا تو را در آسمان علی مرتضی و امیرمؤمنان و صدّیق اکبر و فاروق (جدا کننده

در غيبت نعمانى از ابو خالد كابلى نقل می‌كند كه گفت: بعد از رحلت حضرت امام زين العابدين علیه‌السلام خدمت امام محمد باقرعلیه‌السلام رسيدم و عرض كردم فدايت گردم از اخلاص و انس من نسبت به پدر بزرگوارتان و ترسى كه از دشمنان داشتم اطلاع داريد؟ فرمود: بلى، مقصود چيست؟ عرض ­كردم: پدر بزرگوارتان طورى صاحب الامر را براى من توصيف فرمودند كه اگر او را در راهى ببينم دستش را می‌گيرم؟ امام فرمود: ابو خالد! مقصودت چيست؟ گفتم می‌خواهم نام او را بفرمائيد تا او را به نام بشناسم فرمود: ابو خالد! بخدا قسم از امر عظيمى پرسش نمودى اگر براى ديگرى گفته بودم به تو نيز می‌گفتم. مطلبى پرسيدى كه اگر برخى از اولاد فاطمه عليها السّلام بدانند او را قطعه قطعه می‌كنند.

عيون المعجزات- حكيم بن عمران گفت بحضرت رضا علیه‌السلام عرض كردم از خدا بخواه فرزندى بشما عنايت كند فرمود خدا بمن يك پسر عنايت می‌كند كه وارث من است پس از تولد حضرت جوادعليه السّلام حضرت رضا علیه‌السلام به اصحاب خود فرمود برايم فرزندى شبيه موسى بن عمران در شكافتن دريا و شبيه عيسى بن مريم در طهارت مادر متولد شد پاك و پاكيزه بدنيا آمد سپس فرمود او را ستمگرانه می‌ كشند كه اهل آسمان بر او گريه خواهند كرد خداوند بر دشمن ستمكار او خشم می‌گيرد چيزى زنده نخواهد بود روح او را بزودى گرفتار عذابى اليم و كيفرى شديد می‌كند. پس از تولد حضرت جواد علي بن موسى الرضا علیه‌السلام تمام شب كنار گهواره ‏اش او را مشغول ميداشت.

ابن ارومه روايت می‌كند كه: معتصم عده ‏اى از وزيرانش را خواست و گفت: نامه ‏اى به نام محمّد تقى علیه‌السلام بنويسيد كه قصد قیام دارد و گواهى بدهيد كه او نوشته است! بعد آن حضرت را خواست و گفت: تو تصميم داشتى بر عليه من خروج كنى؟!  حضرت فرمود: به خدا سوگند! من هيچ از اينها را انجام نداده ‏ام.

معتصم گفت: فلانى و فلانى و فلانى شاهد هستند! و آنها حاضر شدند و گفتند: بلى ما اين نامه را از يكى از غلامان تو گرفته ‏ايم!! راوى می‌گويد: ما در ايوانى نشسته بوديم كه حضرت دستش را بلند كرد و فرمود: خدايا! اگر اينها به من دروغ می‌گويند، آنان را بگير. راوى گويد: ناگهان ديديم كه ايوان حركت كرد و جلو و عقب رفت و هر كس خواست تا برخيزد، افتاد. معتصم گفت: اى فرزند رسول خدا! من از كارم توبه كردم، دعا كن كه ايوان آرام بگيرد! حضرت فرمود: خدايا! آرامش كن و تو مى ‏دانى كه آنها دشمنان تو و دشمنان من هستند. پس ايوان، آرام گرفت

حضرت صادقعلیه‌السلام فرمود پدرم در وصيت خود نوشت او را در سه جامه كفن كنم. ردائى كه زرد رنگ بود و در روزهاى جمعه با آن نماز می‌خواند و يك جامه ديگر و پيراهنى؛ عرض كردم پدر اين يكى را ننوشته ‏اى فرمود می‌ترسم مردم عيبجوئى كنند و بگويند در چهار يا پنج جامه پدرش را كفن نموده ولى بر سرم عمامه ‏اى ببند زيرا عمامه جزء كفن محسوب نمی‌شود كفن آن چيزى است كه جسد را بپوشاند

متن عربی روایت: الكافي عَلِيٌّ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِعليه السّلام قَالَ: كَتَبَ أَبِيعليه السّلام فِي وَصِيَّتِهِ- أَنْ أُكَفِّنَهُ فِي ثَلَاثَةِ أَثْوَابٍ أَحَدُهَا رِدَاءٌ لَهُ حِبَرَةٌ- كَانَ يُصَلِّي فِيهِ يَوْمَ الْجُمُعَةِ وَ ثَوْبٌ آخَرُ وَ قَمِيصٌ- فَقُلْتُ لِأَبِي ع لِمَ تَكْتُبُ هَذَا- فَقَالَ أَخَافُ أَنْ يَغْلِبَكَ النَّاسُ- وَ إِنْ قَالُوا كَفِّنْهُ فِي أَرْبَعَةٍ أَوْ خَمْسَةٍ فَلَا تَفْعَلْ- وَ عَمِّمْنِي بِعِمَامَةٍ- وَ لَيْسَ تُعَدُّ الْعِمَامَةُ مِنَ الْكَفَنِ- إِنَّمَا يُعَدُّ مَا يُلَفُّ بِهِ الْجَسَد .« كافى ج ۳ ص  ۱۴۴؛  بحارالأنوار، ج‏ ۴۶،ص: ۲۲۰»