روایت تاریخی

وقتی کاروان اسرای اهل بیت را وارد شهر کوفه کردند حضرت زينب(سلام الله علیها) خطاب به مردم فرمودند: اسْكُتُوا! ساكت شويد! در روايات آمده است: فَارْتَدَّتِ الْأَنْفَاسُ وَ سَكَنَتِ اْلْأَجْرَاس؛ با اين فرمان حضرت زينب(سلام الله علیها) چنان سكوتي بين مردم حكمفرما شد كه نفس‌ها در سينه حبس شد و حتّي زنگ شترها هم از حركت ايستاد!  حضرت زينب(سلام الله علیها)بعد از حمد خدا و صلوات بر پيغمبرr فرمودند: يَا أَهْلَ الْكُوفَةِ ! يَا أَهْلَ الْخَتْلِ وَ الْغَدْرِ! أَ تَبْكُونَ فَلاَ رَقَأَتِ الدَّمْعَةُ وَ لاَ هَدَأَتِ الرَّنَّةُ ! إِنَّمَا مَثَلُكُمْ كَمَثَلِ الَّتِي« نَقَضَتْ غَزْلَها مِنْ بَعْدِ قُوَّةٍ أَنْكاثاً تَتَّخِذُونَ أَيْمانَكُمْ دَخَلاً بَيْنَكُمْ[1]» أَلَا وَ هَلْ فِيكُمْ إِلَّا الصَّلَفُ وَ النَّطَفُ وَ الصَّدْرُ الشَّنَفُ وَ مَلَقُ الْإِمَاءِ وَ غَمْزُ الْأَعْدَاءِ أَوْ كَمَرْعًى عَلَى دِمْنَةٍ أَوْ كَفِضَّةٍ عَلَى مَلْحُودَةٍ أَلَا سَاءَ مَا قَدَّمَتْ لَكُمْ أَنْفُسُكُمْ أَنْ سَخِطَ اللَّهُ عَلَيْكُمْ وَ فِي الْعَذَابِ أَنْتُمْ خَالِدُونَ.

مقدمه

حضرت زينب كبرىسلام الله علیها دختر بزرگ حضرت علی و حضرت زهرا در سال پنجم هجرى در مدينه به دنيا آمد. پنج سال اول عمرش را در محضر رسول خدا (ص) بود. بعد از شهادت مادر بزرگوارش مسئوليت سنگين مراقبت از خواهران و برادرانش به دوش او افتاد. در مدت زمان امامت پدر در کوفه، به زنان كوفى درس تفسير و معارف اسلامى مى‌داد. پدرش او را به عقد برادرزاده‌اش عبدالله بن جعفر درآورد. در سفر طولانى از مدينه تا مكه، از مكه تا كربلا، از كربلا تا كوفه، از كوفه تا شام و از شام تا مدينه، همراه برادر شهيدش امام

ارشاد شیخ مفید : و عبد اللَّه بن قطبه طائى (از لشكر عمر بن سعد) بعون پسر عبد اللَّه بن جعفر حمله كرد و او را بكشت. و عامر بن نهشل تميمى بفرزند ديگر عبد اللَّه بن جعفر (يعنى) محمد حمله كرده او را بكشت. .

متن عربی روایت: وَ حَمَلَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ قُطَبَةَ الطَّائِيُّ عَلَى عَوْنِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ فَقَتَلَهُ. وَ حَمَلَ عَامِرُ بْنُ نَهْشَلٍ التَّيْمِيُّ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ فَقَتَلَهُ. ارشاد ج2 ص 107،

ارشاد شیخ مفید: در اين ميان عبد اللَّه بن حسن بن على عليه السّلام كه كودكى نابالغ بود از پيش زنان بيرون آمد و لشكر را شكافته خود را بكنار عمويش رسانيد، پس زينب دختر على عليه السّلام خود را بآن كودك رسانيد كه از رفتنش جلوگيرى كند، حسين عليه السّلام فرمود: خواهرم اين كودك را نگهدار، كودك از بازگشتن (به همراه عمه) خوددارى كرد و با سرسختى از رفتن سرپيچى نموده گفت: بخدا از عمويم جدا نخواهم شد، در اين هنگام ابجر بن كعب شمشيرش را براى حسين عليه السّلام بلند كرد، آن كودك گفت: اى پسر زن ناپاك آيا عمويم را ميكشى؟ پس ابجر آن كودك را با شمشير بزد، كودك دست خويش

محزمه كندى نقل مى‏كند كه منصور دوانيقى در ربذه منزل كرد و امام جعفر صادق- عليه السّلام- هم در آنجا بود، گفت: چه كسى مى‏ تواند جلو مرا بگيرد تا اينكه جعفر را نكشم، به خدا سوگند! او را خواهم كشت. پس حضرت را خواند. امام- عليه السّلام- بر او وارد شد و فرمود: اى امير! با من مدارا كن. به خدا سوگند! مصاحبت من با تو كم است.

منصور اجازه برگشت داد و به عيسى بن على گفت: دنبال او برو و بگو من نخواهم بود يا او؟ پس بيرون آمد و به او رسيد و پرسيد: اى ابو عبد اللَّه! امير مؤمنان مى‏ پرسد: من نخواهم بود؟ يا تو؟ حضرت فرمود: بلكه من‏

سید بن طاوس در مهج الدعوات می نویسد: محمّد بن عبد اللَّه اسكندرى گوید من از نديمان مخصوص منصور بودم و تنها اسرارش را به من مي گفت روزى پيش منصور رفتم ديدم خيلى ناراحت و غمگين است و نفس‏هاى سرد مي كشد. گفتم اين ناراحتى از چيست يا اميرالمؤمنين گفت محمّد! تاكنون بيش از صد نفر از اولاد فاطمه را كشته ‏ام اما پيشواى آنها مانده.

گفتم رئيس آنها كيست؟ گفت جعفر بن محمّد. گفتم يا اميرالمؤمنين او مردى است كه عبادت فرسوده ‏اش كرده و متوجه پرستش خدا است كارى به سلطنت و رياست‏ ندارد. گفت من مى ‏دانم تو او را امام مى ‏دانى ولى چه كنم كه سلطنت نازا است و خويشاوندى بر نمى ‏دارد من قسم خورده‏ ام كه امشب تا صبح از دست او آسوده شوم.

هارون بن خارجه نقل مى ‏كند كه: مردى از شيعيان، همسرش را سه بار طلاق داده بود. از مطّلعين شيعه مسأله را پرسيد و آنان گفتند: اشكال ندارد. اما همسرش گفت: راضى نمى‏ شوم مگر اينكه از امام صادقعليه السّلام بپرسى. و اين هنگامى بود كه امامعليه السّلام به دستور ابو العباس، خليفه عباسى، در حيره در خانه ای محصور بود.

گويد: به حيره رفتم ولى نتوانستم با آن حضرت سخنى بگويم؛ چون خليفه از ورود مردم به خدمت امام صادقعليه السّلام منع كرده بود. فكر مى‏ كردم كه چگونه او را ملاقات كنم تا اينكه مردى روستايى را ديدم كه لباس پشمى در بردارد و خيار مى‏ فروشد. گفتم: همه اين خيارها را به چند مى‏ فروشى؟

شيخ صدوق در كتاب ثواب الاعمال از رسول خداصلّى اللَّه عليه و آله و سلّم روايت كرده است: زمانى كه روز قيامت فرا مى ‏رسد قبّه ‏اى از نور براى فاطمهسلام الله علیها بر پا خواهد شد. امام حسينعليه السّلام در حالى مى ‏آيد كه سر بريده خود را در دست گرفته باشد. وقتى چشم فاطمه زهرا سلام الله علیها به حسين عليه السّلام بيفتد گريه و ضجّه ‏اى مى‏ كند كه هيچ ملك و پيغمبر و مؤمنى در محشر نيست مگر اينكه گريان خواهد شد. در همين هنگام است كه خداى توانا مرد نيك صورتى را به نظر آن بانو جلوه مى ‏دهد كه با قاتلان حضرت حسين شهيد مخاصمه نمايد.

آنگاه خداوند سبحان قاتلين امام حسينعليه السّلام را با آن افرادى كه مددكار آنان بودند و آن اشخاصى كه در ريختن خون آن حضرت شركت

شیعه و تولد حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه: در جامعه شیعه دوازده امامی، هم در بین عالمان و صاحبنظران و هم در میان مردم عادی، تولد امام مهدی عجل الله تعالی فرجه مورد اجماع بوده، از ضروریات مذهب قلمداد می شود و در این میان کسی را نمی توان سراغ گرفت که کوچک ترین تردیدی در این باره داشته باشد. این باور در جای جای آثار شیعه از کهن ترین آنها تا دوره های کنونی انعکاس یافته است. مرحوم کلینی در الکافی با صراحت می نویسد: ولد علیه السلام للنصف من شعبان سنة خمس و خمسین و مائتین «  الکافی، ج 1، ص 514 »

مسعودی در احادیث زیادی همین را گزارش کرده « اثبات الوصیه، ص 257-259 » و مرحوم صدوق نیز در ضمن روایات متعددی، آن را بیان کرده

شيخ صدوق در كتاب کمال الدین از امام محمد باقرعليه السّلام نقل مي كند كه امير المؤمنينعليه السّلام در منبر فرمود: مردى از دودمان من در آخر الزمان ظهور مي ­كند كه رنگش سفيد مايل به سرخى و شكمش عريض، رانهايش پهن، استخوان شانه‏ هايش درشت، در پشت وى دو خال است: يكى به رنگ پوست بدنش و ديگرى شبيه خال پيغمبر صلى اللَّه عليه وآله وسلم و هم دو نام دارد: يكى مخفى و ديگرى ظاهر. نامى كه مخفى است احمد و آنكه ظاهر است محمد مي باشد. چون پرچم خود را به اهتزاز  درآورد، شرق و غرب عالم را مسخّر سازد و دست بر سر مردم گذارد و دل مؤمنين از آهن قوى‏تر گردد. خداوند نيروى چهل مرد به او عطا فرمايد. مرده‏اى نيست كه اين شادى بدل و قبرش راه نيابد. ارواح آنها در قبور با هم ملاقات مي ­كند و قيام قائم ما را به يكديگر مژده مي­دهند.