اشعار

عشق رختیست که بر قامت جان دوخته‌ایم            این متاعی است که جان داده و نفروخته‌ایم

ترس از فقر ونداری دو جهان در ما نیست            عشق رزقیست که تا آخرت اندوخته‌ایم

بایـد زمین مُـرده رسد تا بـهـار عشق            باید نظر شود که شود جان، نثار عشق
باید نظر شود، که شوم ریزه خوار عشق            هرکس که مانده بر سر قول و قرار عشق

مـژده کـه گـل سـر سـبـد فـاطـمه آمـد            از بـاغ جـنان، سـرو قـدِ فـاطـمـه آمد

دسـتِ مــددِ حـق، مـددِ فــاطــمـه آمـد            ایـنـک سـنـد مـسـتـنـد فـاطــمــه آمــد

ما خـاک بـوس آسـتـان اهل بـیـتـیـم            شکـر خـدا از نـوکـران اهل بـیـتـیم
مأنـوس، با پـیر و جـوان اهل بیتـیم            دلــدادگــان دودمــان اهــل بـیـتـیــم

در حال و هـوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کوچه خـیـابان دلـم ریـسه کـشیـدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هر سال

جمال غیب و شهود است این که می‌آید            تمام رحمت و جود است این که می‌آید

شعیب و صالح و هود است این که می‌آید            عزیز مصر وجود است این که می‌آید

دور زمان به نیمۀ شعبان رسیده است            اندوه و درد و غصّه به پایان رسیده است
بر جسم مُردۀ همگان جان رسیده است            از آسمان، خـلیـفۀ رحمان رسیده است

همین که شامّه‌ام مستِ بوی نرگس شد            وصال، روزی این بیـنوای مُفـلس شد
حضور حضرت معشوق در دلم حس شد            «ستاره‌ای بدرخـشید و ماه مجلس شد»

ما بنـده‌ایم و اخـتـیار از خود نداریم            جز آنکه سر بر خاک پای تو گذاریم

ما را گـدای کوی دلبر خـلق کردند            ما با گـدای تو شدن سـرمـایه داریم

این عطر بهشت است که خیزد ز کلامم           این فیض مسیح است که ریزد زپیامم

در هر نفسی اجر صلات است و صیامم           با هر قدمی ذکر سـجود است و قـیامم

شـکـر خـدا؛ حـق اذن بـر مـا داده آقا            مـا را مـیـان مـجـلـسـت جــا داده آقــا

روح الامین قنداقه ات را برده تا عرش            قـنـداقـه را تـحــویـل زهــرا داده آقــا

نسیـم امشب پیام آسـمـانی با خود آورده           فضا امشب فروغ جاودانی با خود آورده

فلک با آن همه پیری جوانی با خود آورده           عروس شب لباس شادمانی با خود آورده

 پخش سبک                           (به سبک السلام ای خاتم پیغممبران(

عاشقان میلاد مولا حجت بن العسکری شد          نـور یزدانی او بر قـلب عـالـم منجلی شد

به لب های همه، بود این زمزمه          خوش آمد نوگل، علی و فاطمه

پخش سبک                            (به سبك دل شیعه غرق شعف)

شـب شـــادیِّ جــهـــانِ           ولادت صاحـب زمـانِ

یه پـای دلـم ســامـرا و           یه پـای دلـم جـمـکـرانِ

پخش سبک  

گرفتم اِحیا، نیمه شبِ نیمۀ شعبانِ خدایا          صدام و بشنو، به حقّ مهدی پسر حضرت زهرا

حالم خرابِ، غرق گناهم و دلم پر اضطرابِ          من و ببخش که، شب تولّـد گـل ابوترابِ

پخش سبک  

ببین از عشق تو دل چه جور زده به سرش          بیا و مشتـری شو باز این دل و بخـرش

دلــی كـه آواره شــد آرام قـــرار نــداره          دست دلم رو بگیر هرجا میخوای ببرش

 پخش سبک  

آمـده حــقــیــقـت ایــمــان           آمــده آیـــنــۀ ســبــحـــان

بــه یُـمـنِ قــدوم پــاک او           میخـوانم این آیه از قـرآن

 پخش سبک  

مادح روی تو شد، لاله و باغ و چـمن            حجّـت ثـانی عـشر، سیّدی یابن الحسن

سیّدی یا اباصالح (3) عزیز زهرا مولا؛ عزیز زهرا مولا؛ عزیز زهرا

ای طلـوع صبـحـدم نـور دگـر آورده‌ای           آفـتابی بهـتر از شمس و قـمـر آورده‌ای

شاهدی از جان و دل محبوبتر آورده‌ای           یـا کـه وجـه الله بر اهـل نـظـر آورده‌ای

ای زمین سـامـره طـور تجـلّا خوانمت            یا بهشت حضرت باری تعالا خـوانمت

سرزمین مکّه یا گـلـزار بطحا خوانمت            جبهۀ هفت آسمان یا عرش اعلا خوانمت