اشعار

از بام فـلک تا به زمین زین خـبر آمد            از دامن نرجس پسری چون قـمر آمد

بر سائل و بر عاشق و خدمتگر و مداح            صد شُکر که خورشید وصال دگر آمد

شب قدر است و شب بارش خیر و برکات            آمـده مـاه جـبـیـنی کـه بُـوَد جـلـوۀ ذات

آمده تا که شـود ساحـل کـشـتی نـجـات            به قـدم‌های پُـر از مـیـمـنت او صلوات

بال و پر را باز کن، بر هم بزن تا سامرا            می‌برد مرغ دلت را یک سخن تا سامرا
خستگی، دلواپسی معنا ندارد خنده کن            پس بیا همراه شو ای جان من تا سامرا

از کرانِ بی‌کران‌ها جلوۀ مطلق رسید            وارث شیر دلیر خـیبر و خـندق رسید

فاتح دل‌های عاشق صاحب بیرق رسید            شرح آیات خدا مصداق جاءالحق رسید

حضرت عشق! قدم در دلِ دنیا زده است            گلِ نرگس ز عنایت به زمین پا زده است

آمــده حـجّـتِ آخــر کـه بـبــارد ز کـرم            قدمِ پاک خودش را رویِ دلها زده است

زمین چشم انتظار مقدمش تا آن نگار آید            زمان هم بیقراری می‌کند تا آن قرار آید
زمانه می‌دهد امشب نـوید اتفاقی خوش            به دنیا کـودکی در سامـره والاتـبـار آید

در راه خدا جز تو مرا راه‌بـری نیست            بی‌شمس جمال تو فروغ سحری نیست

گر ذره‌ای از مهر تو در سینۀ ما هست            از محـکـمه عـدل الـهی حـذری نیست

مـژده ای اهل ولا صاحـب دوران آمد            پـادشـاه دل مــا در دل شــعــبــان آمـد

قحـطی عـشق مـیان هـمه دنیا شده بود            ناگـهان یوسـف ما از سوی زندان آمد

ای زمین ریزه‌خوار تو مهدی            وی زمان در مدار تو مهـدی

آمــدی ای حـقـیـقـت هـسـتـی            عـالـمـی بـیـقــرار تو مـهـدی

شهـر، آذین شده و منـتـظر یـار شده            لحـظـۀ عـاشـقیِ "آمـدن" انگـار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد            مـاه، هـمسـایـۀ دیـوار به دیـوار شده

سَـرور ســرا آمـد، حـامـل لـوا آمد            کـام دل روا آمــد، درد را دوا آمـد

او مـکـرّم و اکـرم، او معـلّم اَعـلـم            مـحـرم دل عـالَـم، عـالِـم عَــلا آمـد

بوی یاس است دوباره به حرم پیچـیده            یا شـمیـمِ گـلِ نرگـس به دلـم پـیـچـیـده

مژدۀ وصل رسیده، همه جا گـل باران            باز در چـرخِ زمان، لطفِ قـلم پیچـیده

شراب عشق نوشید آنکه در جامش علی باشد            مسلمان می‌شود هرکس که اسلامش علی باشد

خدا می‌خواست پیغمبر که پیغامش علی باشد            ظهورش شد علی آغاز و انجامش علی باشد

نـام تو دوان کـرده به پایت قـدمـم را            یـاد تو روان کـرده دوبـاره قـلـمـم را

با چـشم کـرم کاش که بسیار بـبـیـنی            ناچیزی این عـرض ارادات کـمـم را

دل رمــیـده حـوالـی آسـتـانـۀ اوسـت            تمام دلخـوشی‌ام جشن شادیانۀ اوست

تـرانۀ لـب من از غـزل ترانۀ اوست            رواق منـظر چـشم من آشیانۀ اوست

بـسـمِ ربِّ الـنّـور آقا جـان بـیـا            درد دارم حـضرت درمـان بـیا

حـیف از خوبیِ تو یابن الحسن            عـاشقـت من باشم و امثـال من

عشق رختیست که بر قامت جان دوخته‌ایم            این متاعی است که جان داده و نفروخته‌ایم

ترس از فقر ونداری دو جهان در ما نیست            عشق رزقیست که تا آخرت اندوخته‌ایم

بایـد زمین مُـرده رسد تا بـهـار عشق            باید نظر شود که شود جان، نثار عشق
باید نظر شود، که شوم ریزه خوار عشق            هرکس که مانده بر سر قول و قرار عشق

مـژده کـه گـل سـر سـبـد فـاطـمه آمـد            از بـاغ جـنان، سـرو قـدِ فـاطـمـه آمد

دسـتِ مــددِ حـق، مـددِ فــاطــمـه آمـد            ایـنـک سـنـد مـسـتـنـد فـاطــمــه آمــد

ما خـاک بـوس آسـتـان اهل بـیـتـیـم            شکـر خـدا از نـوکـران اهل بـیـتـیم
مأنـوس، با پـیر و جـوان اهل بیتـیم            دلــدادگــان دودمــان اهــل بـیـتـیــم