اشعار

روح الامین! به بام حرم رو، اذان بگو            بعد از اذان، ثـنای عـلی همچـنان بگو

اوصاف شیر حق به زمین و زمان بگو            لب را بشو به زمزم و با حاجـیان بگو

تـا دسـت خـدا آیـنـه را داد به کـعـبه            از شدت شهـدش ترک افتاد به کعبه

پیش قـدمش سیـنه درید و همه دیدند            این کار چه قدر وشرفی داد به کعبه

ای قـطره در حـوالی دریـا قـدم مزن            ای ذرّه از سـتایش خـورشید دم مزن

حرف وجـود را به زبـان عـدم مـزن            کار تو نیست؛ مدح علی را قـلم مزن

کاروان تشنه شد و بر سر این چاه آمد            دلـو انـداخـت کـه آب آورد و مـاه آمـد

کـعـبه آبـسـتـن نـور است هـو اللهُ احـد            فــاطــمـه بـنـت اسـد بـا اســدالـلـه آمـد

امشب دلیل مستی‌ام از هر جهت تویی            دنـیا تـویی بـرای مـن و آخـرت تـویی

شایسـتـه مـردِ هـیـمـنه سـلـطنت تـویی            نور خـدا به هـیبت انـسـان فـقـط تویی

شهر مکه گشته امشب وادی طور دگر            در جهان پیچیده امشب نفخۀ صور دگر

هر کجا را بنگـری برپا شده شور دگر            سر زده از آسـمان‌ها مـاه پُـر نـور دگر

کعبه در آمدنش لحظه شماری می‌کرد            صحن را از قدمش آینه کاری می‌کرد
همه احساس درونش به تماشا گُل کرد            اشکِ شوقش همۀ صحن و سرا را گُل کرد

در حقیقت معنیِ دین؛ جلوۀ ایمان علی‌ست            بعدِ توحید و نبوٌت بهترین برهان علی‌ست

آن هـمـای آفـریـنـش مـایۀ فـخـرِ جـهـان            آخرین تفسیرِ دین، از منظرِ قرآن علی‌ست

گـویند حـریم کعـبه، در داشـته است            از «سیزده رجب» خبر داشته است
از شــدّتِ اشــتــیــاقِ دیــدار عــلــی            دیـوار حـرم، شـکـاف برداشته است

دریـا بـدون مــاه تــلاطـم نـمـی‌کـنـد            تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کـند

در لحـظه‌های سـبز مناجـات با خـدا            حتی کـلـیـم چون تو تـکـلّـم نـمی‌کـند

مائیم و اعتکافِ علی، سیزده شب است            حجّاجِ در طوافِ علی، سیزده شب است

دلبسته در کلافِ علی، سیزده شب است            مست میِ مُضاف علی، سیزده شب است

«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»            پُـر شد از مهـر علی پیـکـره و بنـیادم

مست میـخـانه شـدم یـاد نجـف افـتـادم            بـنــدۀ حــیـدرم و از دو جـهــان آزادم

مگر نه اینکه نجـف شاد می‌کند ما را            بـریـز بـاده که مشـتـاق سـاغـرم یـا را

به ساحل آمدگـانیم و تـشنه، این ساقی            شـراب می‌کـند از لـطـف آب دریـا را

تـا غـرق نـور حـیـدر کـرار می‌شـوم            از روزگـار شب‌زده بـیـزار می‌شـوم

هر شب به ذکر ناد علی خواب می‌روم            هر صـبـح با اذان تو بـیـدار می‌شـوم

کـعـبه طوافـت کند مـوقـع مـیـلاد تو            سیـنه درانـیده و گـشته مکان زاد تو

دُرّ گـران زمـان در صـدف خـلـقـتی            بیت خدا شادمان، چون شده صیاد تو

اى فـلـسفۀ خـلـقـت تـو راز خـداونـد            آغـاز تو هـمـسوست به آغاز خداوند

با آمدنت كعبه به هم ريخت؛ ترك خورد            ديـديـم هـمـه قـدرت اعجـاز خـداونـد

خورشید ز شهر مکه چون سر می‌زد            در سـیـنـه، کـبـوتـر دلـم پـر مـی‌زد

وقـتـی به حـریـم کعـبه رفـتـم، دیـدم            هــسـتی درِ خـانـه عـلـی در مـی‌زد

به میزان گران سنجی از این بهتر نمی‌آید            دگر مانـند حـیـدر آسمان گـستر نمی‌آید

به سوی کعبه دیگر من نمازم را نمی‌خوانم            که زیبا قـبـله‌ای آمد و زیـبـاتر نـمی‌آید

خـوشم با حُـبّ حـیـدر قـد کـشـیدم            دلــم را از هـمـه عــالــم بــریــدم

به غـیر از مرتضی چیزی ندارم            به غیر از مرتضی چـیزی ندیـدم

به نامِ ذوالفقاری که غَضب را خاک کرده            خلیلی که جهان را از هُبل‌ها پاک کرده
فقـط کعبه برای او گـریبان چاک کرده            حدیثِ چـشمِ او را سُرمۀ لـولاک کرده