اشعار

از جـوار عـرش سـرزد آفـتـاب دیگری            وا شد از «اَبِوا» به روی خلق، باب دیگری

بال وا كن لحظه‌ای در زیر باران شهود            از فـراز عرش می‌بـارد سحاب دیگری

از مهـستـان ولایت مـاه هـفـتم شد عیان            جشن میلادش بپا گردید در هفت آسمان
بار دیگـر در مـدیـنه دلـبری دل می‌برد            تازه مولودی که باشد عرش حق را دلستان

وقـتـی امام صـاحـب فـرزند می‌شـود            بـاغ جـنـان شـکـوفۀ لبـخـنـد می‌شـود

صدها فرشته برقدمش بوسه می‌زنـند            فصل بـهـار و مـوسـم پـیـوند می‌شود

از همه زندگی‌ام عشق فقط حاصل شد            عشق حرفی است که از کنج لبت نازل شد

گر چه جولانگه تو پهنۀ اقیانوس است            کشتی مـهـر تو را کـنج دلـم ساحل شد

اي که سـر تا به پا صفـائي تو            گـل گـلـزار مـصـطـفـائـي تـو

هــمـۀ کــائـنــات مــي‏ دانــنــد            هـفـتـمـيـن حـجّـت خـدايـي تـو

گلاب‌ عشق‌ وضو کن‌ که‌ روز شیدایی‌ است‌           جهان‌ انس‌ و صفا را ببین‌ تماشایی‌ است‌
سلام‌ کن‌ تو به‌ آن‌ رهبری‌ که‌ معصوم‌ است‌           امام‌ عشق‌ و صفا هست‌ و هم‌ شکیبایی‌ است‌

اگر بر آید چو مرغى ز پیکر خسته ‏ام پر           پرم سوى بارگاهى که باشد از عرش برتر

به بارگاهى رفیعی، که جن و انس و ملائک           براى خدمت کند رو، به عرض حاجت زند در

وجود آمده رشک بهشت، سرتا سر            به یمن مولد مسعود مـوسی جعـفـر

امـام کـلّ اعـاظـم، ولـی حـقّ کاظم            که کظم غـیضش یادآورد ز پیغمبر

آن جا که عاشقی است همیشه فضای ماست            در مرغ زار دربه دری ردپای ماست

وقتی که نان سفـره ما از محبت است            صدها هزار حاتم طائی گـدای ماست

زمین را از صفا زیـور ببـندید            به اوج آسـمـان اخـتـر بـبـنـدید

به مژگان خاک این ره را زدایید            بر آن بال مـلائک را گـشایـید

ای شـمـس والایِ وِلا، موسی بن جعفر            ای مـرکز مـهـر خـدا، موسی بن جعفر

بر پای مقدم های گـل بـارانـت ای یار            هر عاشقی گـردد فـدا، موسی بن جعفر

مـژدۀ مـیـلاد تو، نـفـحـۀ باد صباست            رایـحـۀ یــاد تـو بـا دل مـا آشـنـاسـت

آمـدى و باب هر حـاجـت دلـهـا شدى            باب حوائج تویى، نام تو ذکر خداست

چون گل گلزار صادق پرده از رخ برگرفت           عالم از نـور جمالش جـلوۀ دیگر گرفت

آفـتـاب صبح صـادق آنکه از صبح ازل           روشنى خورشید از آن ماه بلند اختر گرفت

بـزم مـا را بـاز آمـد؛ عـالـم آرایـى دگـر          کز قـدومـش بزم ما گردیده سینایى دگر

قرنها بگذشته از موسى و شرح رود نیل          آمـده ایـنـک به فـتـح نـیـل موسایى دگر

چو اشک دیدۀ عشاق حق، دلها مصفا شد          قلوب شیعیان از روشنى چون طور سینا شد

اگر بینى فضاى آفرینش گشته عطر آگین          گـل روى امام مـوسى کـاظـم شکـوفا شد

بزم ما را نبود زیب و فری بهتر از این           نیست ما بی خبران را خبری بهتر از این
بهـر پـرواز به کـاشـانـه قاف مـلـکـوت           حق نداده است مرا بال و پری بهتر از این

مـوسـاى عـیـسوى دم، هـفتم امام شیعه           از کـاظـم غیـظ افزود بر احترام شیعه

آیـد شـمـیـم جـنـت زد بر مـشـام شیـعه           گشتند زان شه دین، شاهان غلام شیعه

ساطع شده نور آسمـان هـا بـه زمین            امشب شـده مـتـصـل ثـریا بـه زمین

امشب گـل بـاغ مصطـفـی آمده است            آورده تمام کهکـشــان را بـه زمـیــن

حزن سنگین صفر یک لحظه خنثی می شود           بـا قـدم هـای نـگـارم قـد غـم تـا مـی شـود

قـد غـم هـا تا شد و تا سرزمین کـاظـمیـن           مرغ دل پرواز کرد و عشق پیدا می شود

مى سزد گر ساقى امشب باده در ساغر بریزد          باده در ساغر به عشق یار سیمین بر بریزد

مى سزد گر آب زر امشب براى وصف دلبر          جاى جوهر از قلم بر صفحۀ دفتر بریزد