اشعار

انـگـار بـنـا نـیـسـت گـرفـتـار نـباشـیـم            باشـیـم ولی ایـنـهـمـه بـیـمـار نـبـاشـیـم

آنـقـدر خـدا داد بـه مـا از درِ این بـیت            تا جـز به هـمین خانه بـدهکـار نباشـیم

امشب از محبوب می‌خوانند اهل آسمان            تا سحـر مجـذوب می‌مانـند اهـل آسـمان

یک خـبر از غـیب می‌دانـند اهل آسمان            روی لب این ذکر می‌رانـند اهل آسـمان

خرم از بوی گلی دامن کوه و چمن است            هر کجا می‌نگرم رشک بهشت عدن است

بر لب بلبل و گل از لب زهرا سخن است            نـیـمـه مـاه خـدای اَحَـد ذوالـمـنـن است

پانزده شب سر سجاده تو را خواسته‌ام            در مناجات؛ خدا را ز خدا خواسته‌ام

لـیـلة الـقـدر مرا زودتر آمـاده کـنـید            قدر را در شب میلاد شما خواسته‌ام

تو کریمی و کرامت همه زیبندۀ توست            و ردای کـرم و جـود بـرازنـدۀ تـوسـت

نیـمـۀ مـاه خـدا مـاه رُخـت جـلـوه نمود            ماه در نزد مه روی تو شـرمندۀ توست

این کیست که آقای جوانان بهشت است؟            نامی‌ست که بر کنگرۀ عرش نوشته است
از نور محمّد تن این پاک سرشت است            عـطر نفـسـش رایـحۀ بـال فرشـته است

یـگـانـه‌ای و نـداری شـبـیه و مانـندی            کـه بـی‌بـدیـل‌تـریـن جـلـوۀ خـداونـدی

معطل‌اند هزاران فرشته کاسه به دست            عسل بیاوری از آن لبی که می‌خندی

گل‌خـنـده‌ای که مهـر به مـاه خـدا کـند            از پـای روز، حـلـقۀ شب را جـدا کند

بر شـانۀ سپـیـده‌ترین صبح بی‌غـروب            خـورشـیـد، آبـشـارِ طـلایی رهـا کـنـد

چه خوش بر لب که بسم الله الرحمن الرحیم افتد           و یا بر لب نوای یا عـلی و یا عظیم افتد

چه خوش بر شوره زار دل گذاری از نسیم افتد           چه خوش باشد که سائل کار و بارش با کریم افتد

ای خوش آن بنده که از خاکِ تو سر بردارد            مـرحـبـا بر اثـری کـز تـو اثـر بـردارد

هر دلی عشقِ تو آموخت خدا خواه شود            که ز سر چـشـمۀ توحـیـد خـبر بردارد

یا علی و یا عـظیم و یا غفور و یا کریم            می‌بَرم نام کریم و می‌پرم چون یا کریم

سخت محـتاج کـرامت آمدم من تا کریم            زخم سائل را که مرحم می‌نهد الا کریم؟

می‌نویسم امشب از روی کریم اهل‌بیت            می‌نویسم از خـم مـوی کـریم اهل‌بیت

از قـد و بـالای دلجـوی کریم اهل‌بیت            از حریم قدسی از کوی کریم اهل‌بیت

بسم رب النور، من هستم مسلمان حسن            بوده از روز ازل دسـتم به دامـان حسن
آمدم اصلا در این دنـیا به فـرمان حسن            عالمـی دارم در اینـجـا با گـدایـان حسن

آسمان می‌خواهم و حسّ خوش پرواز را            بال و پر می‌خواهم و دستی کبوترساز را
همسفر می‌خواهم و یک فرصت آغاز را            تا خـدای نـیـمـه ایـن مـاه راهـی بـاز را

از روز ازل مست می نوکری‌ام من            دلــدادۀ ایـن طـایــفـۀ دلـبــری‌ام مـن
ای ساقی کـوثر بده پیـمـانه به دسـتم            هر قدر بریزی به خدا مشتری‌ام من

مژده امشب ثـمر حـیـدر و زهرا آمد            نـیـمۀ مه، قـمـر حـیـدر و زهـرا آمـد
الـبـشاره، پـسـر حـیـدر و زهـرا آمـد            نور چشم و جگـر حیدر و زهرا آمد

خانۀ فاطمه از عـشق منـوّر شده است            عرش در گوشۀ این خانه مصوّر شده است
آمد از سمت خدا آنچه مقـدّر شده است            به علی گفت مَلک فاطمه مادر شده است

نیمۀ مـاه رسـیـد و قـمـری پـیـدا شـد            از فرا سویِ زمان راهـبری پیدا شد

نیمۀ ماه رسـیـد و نَـفَـسـم بـالا رفـت            نَفَـسِ تـازه تر از تـازه تری پـیـدا شد

زینت دست حسن؛ دُرِّ کرامت شده است            خوبی‌اش نزد همه مایۀ عادت شده است

دَری ازسمت خدا وا شد و با بارشِ نور            وقت نازل شـدن آیۀ رحـمـت شده است

امشب خدا از شاهکارش رونمایی می‌کند           امشب حسن از عاشقانش دلربایی می‌کند
هرکس درِ این خانه روز و شب گدایی می‌کند           با این گدایی بر جهان فرمانروایی می‌کند