اشعار

آنـان که مـاه را به سـر نـیـزه‌ها کـنند            بـر خـانـدان وحـی مـدارا کـجـا کـنند

عریان به خاک مانده عزیز ابوتراب            حـقـش نـبـود پـیـکـر او را رها کـنند

پای بر بال ملائک، گفت: ساکت کوفیان!            دخـتر شیرِ خـدایم؛ گوش بسـپارید: هان!

کوفیان من دُخت زهرا و عـلی‌ام، زیـنبم            سر بیاندازید پائـین! کـور باید چـشمـتان

وقـتی بـرای عـشـق انگـشـتـر نمانده            یعـنی که عـباس و عـلی اکبر نمانده

حالا تـویی بـانـو نبـردت فـرق دارد            این بیـشۀ خـونین که بی‌حـیدر نمانده

هرچه دارم نذرِ تو اِی ثروت عالَمْ حسین            چند دِرهم خرج شد تا شد تنت دَرهم حسین

رفتی و بی‌تو شدم همراهِ نا مَحرم حسین            تازیانه شد جوابم هرکجا گفتم ... حسین

زیـبـا هـلال یک شـبه، ای سایـۀ سـرم            بـالا نـشـسـتـه‌ای مـرا مـی‌کـنـی نـگـاه

عـالـم هـمـه پـنـاه به نـام تـو مـی‌بـرنـد            حالا ببین که خواهـر تو گـشته بی‌پـناه

مـن از نـواحـی «الـلـهُ نـور» مـی‌آیـم            مـن از زیـارت سـر در تـنـور می‌آیـم

مـن از مـشـاهـدهٔ مـسـجـدالـحـرام وفـا            من از طـواف حـریـم حـضـور می‌آیم

سلام ای شهر کوفه شهر حـیدر            مـنـم بـنـت عـلی و بـنت کـوثـر
بـه کـوی و بـرزن تـو آشـنــایـم            زمـانـی بـوده در ایـنجـا سـرایـم

بازار کوفه از چه رو در ازدحام است            زخـم زبـان بر زخم کهـنه الـتـیـام است
بازار کوفه صف به صف استاده بودند            از بهر دیدار کدامین صف به بام است

ای که فـراز نـیـزه تو را آشـیـان شده            بنگر مرا که ناقـۀ عـریـان مکان شده

حـرفی که نه! اشاره‌ای حتی نمی‌کنی!            از آن زمان که هم سخنت خیزران شده

خواهرت تفـسیر کرد آیات قـرآن تو را            سنگ‌ خوردم تا نبـینم سگ باران تو را

چند شب پیشم نبودی گیسویت آشفـته شد            بعد من کی شانه‌ زد موی پریشان‌ تو را؟!

خـبر پیچـیـد تا کامل کـند دیگر خبرها را           خبر داغ است و در آتش می‌اندازد جگرها را

غـروبی تلخ، بادی تلـخ‌تر از دور می‌آمد           که خم می‌کرد زیر بار اندوهش کمرها را

خواستم جانـم زره باشد برایت، دیر شد           حلقه‌های زخم از پا تا سرت زنجـیر شد

منعکس شد رنگ خونت در غروب آفتاب           قلب مجروح تو هم خورشید این تصویر شد

من که جز با تو هوای سفرم هیچ نبود            سـفـرم بود، ولی هـمـسـفـرم هیچ نبود

رفت سامان من از بی‌سر و سامان شدنت            با سرت جز قـدم در به درم هیچ نبود

مـا آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـته‌ایم            از سفـرۀ شـماست اگر نـان گرفـتـه‌ایم

روزی ما به دست شما میخـورد رقـم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

می‌رفـتـم و گـدازه صفـت می‌گـداختم            تـا دیـده‌ام یـکـایـک شان را شـنـاخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگـاه‌ها            در هـر ردیـف قـافـیـه‌ها را نـبـاخـتـم

به روی نی سر تو می‌برد هوش از سر زینب            چه سازد چون کند بی‌تو دل غم پرور زینب

به سان شمع می‌سوزی به روی نی ولی افسوس            که چون پروانه از غم سوخته بال و پر زینب

هلالِ از مه و خورشید، زیباتر! برادرجان           بتاب از نوک نی بر محمل خواهر! برادرجان

جـمـال بـی‌مـثـال کـبـریـا! وجه‌الله اعظم           چرا بستی نقاب از خون و خاکستر؟ برادرجان

آوَرد میـانِ شهـر زینب حـیـدرش را            آن خطبه‌های قاطع و شور آورش را

با هـیـبتِ زهـرایـی خود این عـقـیـله            آوَرد در کـوفـه سپـاه و لـشگـرش را

ای به جسم چاک چاکت مانده جای نیزه‌ها           وی سر نورانی‌ات شمس الضحای نیزه‌ها
تو به نوک نیزه‌ها قـرآن تلاوت می‌کنی           من به خـطبه می کنم تفـسیر پای نیزه‌ها

ای کوفه از نوای خوشت نینوا حسین            ای درد عـالمی به نگـاهت دوا حسین

تا دست پیش آرم و گیرم سرت به بر            با پـای نـیـزه دار جـلـوتر بـیـا حـسین