اشعار

خواستم جانـم زره باشد برایت، دیر شد           حلقه‌های زخم از پا تا سرت زنجـیر شد

منعکس شد رنگ خونت در غروب آفتاب           قلب مجروح تو هم خورشید این تصویر شد

من که جز با تو هوای سفرم هیچ نبود            سـفـرم بود، ولی هـمـسـفـرم هیچ نبود

رفت سامان من از بی‌سر و سامان شدنت            با سرت جز قـدم در به درم هیچ نبود

مـا آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـته‌ایم            از سفـرۀ شـماست اگر نـان گرفـتـه‌ایم

روزی ما به دست شما میخـورد رقـم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

می‌رفـتـم و گـدازه صفـت می‌گـداختم            تـا دیـده‌ام یـکـایـک شان را شـنـاخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگـاه‌ها            در هـر ردیـف قـافـیـه‌ها را نـبـاخـتـم

به روی نی سر تو می‌برد هوش از سر زینب            چه سازد چون کند بی‌تو دل غم پرور زینب

به سان شمع می‌سوزی به روی نی ولی افسوس            که چون پروانه از غم سوخته بال و پر زینب

هلالِ از مه و خورشید، زیباتر! برادرجان           بتاب از نوک نی بر محمل خواهر! برادرجان

جـمـال بـی‌مـثـال کـبـریـا! وجه‌الله اعظم           چرا بستی نقاب از خون و خاکستر؟ برادرجان

آوَرد میـانِ شهـر زینب حـیـدرش را            آن خطبه‌های قاطع و شور آورش را

با هـیـبتِ زهـرایـی خود این عـقـیـله            آوَرد در کـوفـه سپـاه و لـشگـرش را

ای به جسم چاک چاکت مانده جای نیزه‌ها           وی سر نورانی‌ات شمس الضحای نیزه‌ها
تو به نوک نیزه‌ها قـرآن تلاوت می‌کنی           من به خـطبه می کنم تفـسیر پای نیزه‌ها

ای کوفه از نوای خوشت نینوا حسین            ای درد عـالمی به نگـاهت دوا حسین

تا دست پیش آرم و گیرم سرت به بر            با پـای نـیـزه دار جـلـوتر بـیـا حـسین

این همه انگـشتها بالا ز چیست؟!            روز روشن وقت استهـلال نیست

روز روشن روی نی، وقت زوال            کس ندیـده خـون بریـزد از هـلال

ای هلال من به بالای سنان قرآن بخوان           قاری قرآن و قرآن را زبان! قرآن بخوان

با صدای خود مسخّـر کن تمام کـوفه را           کوفه را هم کربلا کن؛ هم چنان قرآن بخوان

شناخت چشم ترِ عمّه این حوالی را            شناخت تك تك این قـوم لا ابـالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها            ز یـادشان ببرد سفـره‌های خـالی را

می‌رفتم و گـدازه صفت می‌گـداختم            تا دیـده‌ام یـکـایـکـشـان را شـناخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگاه‌ها            در هر ردیـف قـافـیه‌ها را نـبـاخـتم

سـلام ای عـمـۀ سادات زینب            کـتـاب مـحـکـمُ الایـات زینب

سلام ای نقـش ایـمان پیـمـبـر            تـجـلّــی گـاه قــرآن پـیــبـمـر

ما آب از دو دیـدۀ گـریـان گـرفـتـه‌ایم            از سـفـرۀ شـماست اگـر نان گرفـته‌ایم

روزی ما به دست شما می‌خورد رقم            پس رزق را ز دست کریمان گرفته‌ایم

زن بود امــا مثــل مــولا حـرف میزد            پر جوش و غوغا مثل دریا حرف میزد

از مـردی خود کـوفیان شرمنده گشتند            از زخــم های کــربـلا تا حـرف میزد

به خون نشسته چرا ای حسین من رویت            سفیــدتــر ز سـپـیـده شده چــرا مــویت

هلال من که غروب تو زود و خونین بود            کبــود گشته چنـان روی مــادرم رویت

تو نوری و خورشید هم خاکستر توست            پرواز صد جبریل در بال و پــر توست

این آیــه های مــریــم در حــال تنــزیـل            یا آبـشـار رشتــه های مـعـجــر تــوست؟

تویی که شهرۀ شهری به عشق ورزیدن            تویی که منتخب هستی به نیزه سر دیدن

بگــو برای من از خــاطــرات خود بانو            کنــار مــقــتل عشــق و گــلو و بوسیدن

چشمم از داغ تو ای گل پر شبنم شده است            لحظه هایم همگی رنگ محرّم شده است

مرهمی نیـست که بر داغ عظیمت بنـهـم            اشک، تنها به دل سوخته مرهم شده است