اشعار

ای نگاهت در مسیر کهکشان‌ها ماندگار           وسعت دستان تو بر سایه بان‌ها ماندگار

می‌شود ثابت به من در هر فرازِ جامعه           نام تو بین هـمـه خـطّ امـان‌هـا مانـدگـار

بـار گـنـاه آورده سـویت روسیـاهی            سر در گـریـبان آمده غـرق گـناهی

آه ای غیاث المستـغـیـثـین بی‌پـناهم            رحمی بـفـرما بر غـریب بی‌پـناهی

بس نیست زمین خوردن این بنده پیاپی؟!            بس نیست شدم پیش تو شرمنده پیاپی؟!

کـم زیـر قـرارم نـزدم پـشـت سـر هـم            اما تـو به رویـم زده‌ای خـنـده پـیـاپـی

سائـلـی بیـچـاره‌ام در بین راه افـتاده‌ام            بی‌کس و تـنها شدم بی‌سـرپـناه افتاده‌ام

باید امشب گریۀ سیری کنم بر حال خود            بی‌حـیایی کرده‌ام در قعـر چاه افتاده‌ام

آنجا که خشکی هست دیگر چشم تر نیست            عصیان که باشد مرغ دل را بال و پر نیست

ظلمت چـنان اطـراف قـلـبم را گـرفته            که ربّـنـا یـا ربّـنـایـم کـارگـر نـیـسـت

این توبه را اگـر نـپـذیری کجا روم            دست مرا اگر تو نگـیری کجا روم

گـر نگـذری ز روی سیـاه جـوانـیم            مـوی سپـید بر سر پیـری کجا روم

خـسـته‌ام از هـمه اِبـرازِ پـشـیـمانـی‌ها            می‌خورم چوب از این تَـرکۀ نادانی‌ها

هرچه پُل پشت سرم بود خرابش کردم            حال من ماندم و این وسعت ویرانی‌ها

وقتی گـنـاهان خـودم را می‌شـمارم            با نا امیدی دست خود بر سر گذارم

با کـوه عـصیان آمدم دستم بگـیری            تـرسـی به دل دارم، ولی امـیـدوارم

می‌شود هر روز جرم و اشتباهم بیشتر            هست اما بخـشـش تو از گـناهم بیشتر

بسکه تن دادم به عصیان و خطا این روزها            دور شد از خانه‌ات اینگونه راهم بیشتر

با جرم و عصیانم بُکا را دادم از دست            یعـنی کـلـید خـیـرهـا را دادم از دست
تحسین یک عدّه مرا در عُجب انداخت            رفـتـم پی مـردم خـدا را دادم از دست

روی خوشی نشان بده این روسیاه را            از شـب زده دریـغ نـکـن نـور مـاه را

بیـنـای ظـاهـری شـدم و کـور مطلـقـم            وقـتـی بـدست نـفـس سـپـردم نگـاه را

آمـدم بـاز به درگـاه تـو با قـلـب حـزیـن           بنده‌ات را بِنِگر باز به سر خورده زمین

مهربانیت بلندست خداوند! دلت می‌سوزد           قـلب بـشکـستۀ ما را بپـذیـری به یقـیـن

سزایم بود اگر از دست دادم آسـمانم را           که من با دست‌های خود شکستم نردبانم را

دلم از حرف لبریز و زبانم از لغت خالی           نـمی‌دانـم بگـویـم یا نگـویم داسـتـانـم را

اشکـی برای چـشم ما گـه‌گـاه دادید            مـا را مـیان شـهـر گـریه راه دادید

ما ذرّه‌ای بـودیم لـیکـن از عـطـایی            کـوه کـرامـت را بـه پَـرِّ کـاه دادیـد

با غلام رو سیاه، ای یار خوبی می‌کنی           با نمک نشناس‌ها هر بار خوبی می‌کنی
با بـدی و بی‌وفـایی‌ها تو می‌سازی فقط           این بدی را می‌کنی انکار، خوبی می‌کنی

بـا گـریـه آمـدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُــوب            حـالا که در زدم، اِغـفِـر لِیَ الـذُّنُوب

رسوایی از من است آقایی از شماست            تو خوب و من بدم، اِغفِر لِیَ الذُّنُوب

به امـیـد آمـده‌ام خـانه خـرابـم نـکـنـی            هـمه کـردنـد جـوابـم تو جـوابم نکـنی
بـارهـا آمـدم و بــاز مــرا بـخـشـیــدی            با کـلام بـرو این بار خـطـابـم نـکـنـی

بر بی‌کـسان پـناهی، یا رب الهی العفو            کن سوی ما نگاهی، یا رب الهی العفو

ای مهـربان خـدایـم، ذکـر من و نـدایم            بگذر تو از خـطایم، یا رب الهی العفو

به خسته حـالـیم ای پادشاه ارحمنی            به اشک چـشم تـرم یا اِله، ارحمنی

کشانده‌ام سرِ این سفره اعـترافـم را            نـمـانـده از نـفـسم غـیـر آه ارحمنی

در گـنهکاری ز بس مشهـور هستم            هر کـجـایی می‌روم مقـهـور هـستم

طـعـنـۀ مـردم به من، دردی نـدارد            درد من این است که از تو دور هستم