اشعار

تو تَـرَحُّـم نکـنی پس که تَـرَحُّـم بکند            تو تَـبَـسُّم نـکـنی پس که تَـبَـسُّم بکـند

پشت هم جرم و خطاهای من بی‌سرو پا            آتـش مـعـصـیـتم را پُـرِ هـیـزم بکـند

عـذری نمانـده است برایم کمک کنید            سرتا به پا گـناه و خـطایم کمک کنید

بالـم شکـسـته آنـقـدر افـتـاده‌ام به چاه            اما هـنوز سـربـه هـوایم کـمک کـنید

با نـفـس خود در آیـنـه تا روبـرو شدم            دیـدم اسـیــر دسـت هـزار آرزو شـدم

شیطان مرا همیشه به سمت گناه خواند            از روی جهل راهی آن سمت و سو شدم

چشیدم در حریمت طعم عشق لایزالی را            کشیدم در غل و زنجیر، نفس لا ابالی را

خـداوندا به شوق بـارش باران الطـافت            تحمل کرده‌ام این سالهای خشکسالی را

به روی دست آوردم دل غم‌پرور خود را            صدف از سینه‌اش بیرون کشیده گوهر خود را

دلم را ساده اندیشانه از پیکـر در آوردم            چنان اندیشه‌ای که اشعری انگشتر خود را

جلوه‌هایی ز وقار است تضّرع به خدا            بهترین راهِ فـرار است تضّرع به خـدا

هـدیه کـن نـامِ گـرامیِ خـدا را به دلت            سببِ تاب و قرار است تضّرع به خدا

اگر به حـال دل خـسـتـه‌ام تـوان ندهی            اگر که اشک بصر را به من روان ندهی

به روز حشر پریشان و زار و حیرانم            اگر که صبح قیامت به من امان ندهی

ای که هستی از رگِ گردن به ما نزدیک‌تر            بی‌تو باشـد بر دلـم دامِ خـطا نزدیک‌تر

من کی‌ام؟ یک بنده‌ای که روسیاه و بی‌وفاست            عبد تو با توست بر عهد و‌ وفا نزدیک‌تر

توشه‌ای هر‌چند از جرم‌ و‌ گناه آورده‌ام            بـاز بـر درگـاه عــفـو تـو پـنـاه آورده‌ام

عمر‌ من رفت و به‌جز حسرت ندارم کوله‌بار            دسـت‌خـالی‌ آمـدم پـیـش‌ تـو؛ آه آورده‌ام

هر بار دلـم خـسـته شد از بارِ گـناهی            شرمنده و بی‌تـاب کـشـیدم دو سه آهی

با اشک نشـسـتم دمِ «ألعـفـو» گـرفـتم            در بــازدمـم دیـده نـشــد ذرّه گـنـاهـی

به تـوبـه می‌کـند این افـتخـار وا دارم            گـنـاه کـارم و حُـبُّ الحـسـین را دارم

مرا به حُرّ و زُهیر و بُریر حاجت نیست            که اتـصال به گـل های مصطـفا دارم

کوبـندۀ در کـیست گـنـه‌کـارتـر از من            سربسته بگـو کیست گرفـتارتر از من

با بـیم و امـیـد آمـدم امشب سر سـفـره            با این که کسی نیست سبکبارتر ازمن

با این زبان که غیبت و دشنامش عادت است            دیگر چه جای توبه و عرض ندامت است؟

یاران ز نـور وقت سحر فـیض می‌بـرند            بیچاره من که سهم دلم سیر ظلمت است

این من این کوه گنه این یم عفوی که تو داری           وعده دادی که ببخشی به رویم هیچ نیاری

قهر بود از من و صلح از تو بنازم کرمت را           با وجودی که نیازی به چنین بنده نداری

تویی که از ازل بر روزگار من نظر داری            از احوال خرابم در نبود خود خبر داری

نمی‌گـیـرنـد دسـتان مرا حـتـی بـرادرها            اگر یک لحظه حتی از سر من دست برداری

آمـدم دیــرآمـدم امـا به هـر حـال آمـدم            دل شکسته دل پریش و بی پر و بال آمدم

آمدم جـبـران کـنم اما نمی‌دانـم چـطور            بس گـنهکارم خـدا آشـفـته احـوال آمدم

بـار گـنـاه آورده‌ام، روی سـیـاه آورده‌ام            ای تو پناه عـالـمین، بر تو پنـاه آورده‌ام

بر درگهت ای مهربان‌، قلبی پر آه آورده‌ام            جانی پشیمان از گناه، بر تو اله آورده‌ام

از بس گـناه بر دل خود بار می‌کـنم            خود را میان نـفـس گـرفـتار می‌کنم

پل‌های بازگشت خودم را شکـسته‌ام            دارم عـلیه خـویش فـقـط کار می‌کنم

آلـوده‌ام؛ آلـوده را هــم راه بـایـد داد            راهـی نشان بر بنـدۀ گـمراه باید داد

شرمنده‌ام شرمنده را تکریم باید کرد            تا می‌شود شرمنده را درگاه باید داد

پـریش آمـده‌ام با دلی پـریـشـان‌تـر            به مو پریشی زینب بیا ز من بگذر

هـمـیشه گرمی آغـوش تو پناه من            کجاست دست تو ای مهربان تر از مادر