اشعار

دیدی شکست حرمت‌ پـنـجـاه سـاله ام            دیـدی نـمـاز نـافـلـۀ من‌ نـشـسـتـه شد

دستی که بوسه میزدیش صبح‌ و ظهر و شام            بین طـناب شـمـر زنـازاده بـسـته شد

خـیمه‌ها آتش‌ گرفته یا حسین عباس کو؟           آن علم‌داری که می‌داد خیمه‌ها را پاس کو؟

آن‌که بوده بر حـریم فـاطمه حساس کو؟           شیر میدان قاتل این خصم بی‌احساس کو؟

خـیمه‌ها می‌سوزد و شمع شب تارم شده           در شب بـیـمـاری‌ام آتـش پـرسـتارم شده

ما که خود از سوز دل آتش به جان افتاده‌ایم           از چه دیگـر شعـله‌ها یـار دل زارم شده

وقت اداء حـلـقی بعـضی حروف‌ها            تصویـر می‌شـونـد برایـم لـهـوف‌ها

مقتل نوشت جای «اذا الشّمس کوّرت»            با چکـمه آمدنـد به گودی کسوف‌ها

زمین کربلا تب دارد آیا، یا تو تب داری؟           دل زینب فدایت پا برون از خیمه نگذاری

بخوان در نیمه شب‌هایم « الهی لا تؤدّبنی«           بگو صد بار دیگر«ربِّ خلِّصنا من النّاری«

اسب شاه آمد و احوال به هم ریخته‌اش            ریخت بر هم حرم از یال به هم ریخته‌اش

صیحه زد زینب از اقبال به هم ریخته‌اش            کربلا مانده و گودال به هم ریخته‌اش

راوی نوشت روی تـنت پا گذاشتند            سر را جـدا نموده و تن را گذاشتند

آقا بگو که بی‌صفتان روی پیکرت            جایی برای بوسۀ زهـرا گـذاشتند؟؟

پخش سبک1                            ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

تـــو ای ســالار زیــنـب            بـبـین دلـدار زیـنـب (2)

افـتاده بود روی زمین و کـفـن نداشت            آن یـوسف شهید به تن پیـرهن نداشت

پیکر بدون سر به روی خاک مانده بود            سر روی نیزه بود و اثر از بدن نداشت

زیـر نـور کـمی از مـاه، بـدن ها پـاره            خیمه ها سوخته، جمعی ز حـرم آواره

آنطرف تر تن هجده گـل زهرا بی سر            اینطرف خواهری از داغ عزیزش پرپر

با لبان تشنه آن ساعت که افتادی به خاک           لَم تَقُل شیئا سِوا: قُم یا اخا! أدرِک اخاک!

مشک دور از دست گریان است و قدری دورتر           مانده بر صحرا لبی خندان و جسمی چاک چاک

سوختم، برخاست باز از دل نوایی سوخته           چیست این دل؟ شعله ای از خیمه هایی سوخته

چیست این دل؟ یک نی خاموش خاکستر شده           که حکایت می کـند از نـیـنـوایی سوخته

غیر از این خاک بلاکَش، وطنی نیست تو را           جز سنان و نی و خنجر، چمنی نیست تو را

گـفـتـم از خـاتـم انگـشت تو را بـشنـاسم           تو که انگشت نداری، یمنی نیست تو را

غـروب بود هراسی به خیمه گاه افتاد            غـروب بود که در بیـن قـتـلـگـاه افتاد

نگاش سمت حرم بود و بر زمین می‌خورد            پـنـاه اهـل حـرم بود و بـی پـنـاه افـتـاد

آه از آن روز که جان از تن خواهر می‌رفت           سنگ ها بال زنان سوی برادر می‌رفت

آسمان ها و زمین داشت به هم می‌پیچید           سمت گودال کسی دست به خنجر می‌رفت

يكي بال و پرش آتش گرفته           و چـشمان ترش آتش گرفته

ز سوز تشنگي در بين خيمه           تـمـام پـيـكـرش آتـش گرفته

نفرین به نیزه‌ها که تو را می‌برند، حسین!           نفرین به کوفیان که درین لشکرند، حسین!
آه از غروب روز دهم، این چه مغربی ست           سردارهای عشق، چرا بی‌سرند؟ حسین!

افـتاده ای روی زمین و سـر نداری            در این بیابان یک نفـر یاور نداری

ازبس جراحت بر تنت جا خوش نموده            یک جای سالم در همه پیکر نداری

نگـاهِ خـستۀ زینب، به دشتِ عـاشورا            نفـس نفـس زد و افـتاد، دخـتـرِ زهـرا
تـمـام شد، هـمـه رفـتـند، او فـقط مانده            میانِ خیمه ای از دود و آتش و زن ها

خواهم نـشست آینه سان در برابـرت            تا بنگـرم به چـشم عـلی رزم آخـرت

ای آفـتـاب بر سـر سـرنـیـزه‌ها بتاب            قرآن بخـوان برای تسلای خواهـرت