اشعار

سیـر و سـلـوک من شـده آواره بـودن            بی "چاره" بودن با وجود چاره بودن

هرکس کـسی دارد ولیکـن من نـدارم            کاری به جـز ذکر و دعا کردن ندارم

کوفه با مردان خیلی مرد، بد تا می‌کند            با حسینت بی برو برگـرد، بد تا می‌کند

آی مسلم دردهایت را به نا اهلان مگو            کوفه با مـردان اهل درد بـد تـا می‌کـند

عشق تو را به قیمت جان می‌خرم حسین            بـالای دار نـام تـو را می‌بـرم حـسـین
با دست بـسته و لب پاره به روی دار            کـوفـه مـیـا شده سـخـن آخـرم حـسـین

کوفه چه شد که بوی غریبی به خود گرفت            پیمان شکست و رنگ فریبی به خود گرفت

ایمان خلق، حال عجیبی به خود گرفت            بال فرازشان چه نشیبی به خود گرفت

حاضرم غربت ببـینم بیـشتر اما تو نه            دربه در باشم دراین کوه و کمر اما تو نه

حاضرم بین صدای طبـل‌های کوفـیان            محتضر باشم من از داغ پسر اما تو نه

کوفی چه پست و کوفه عجب بی‌وفا شده            مهـمـان کوفه در به در کـوچه‌ها شده

درهای خانه‌ها به رویش بسته شد، ولی            درهـای درد و غـصه و اندوه وا شده

در شهر کسی نیست عـزادار نباشد            مَحرم نشود چـشم گر آب دار نباشد

بی نام تو هرگز گرهی واشدنی نیست            با روضه تو معـجـزه دشوار نباشد

در کـوچه بی‌کـس و، تـنها روانه‌ام            در اوج غـربت است، سیر شبانه‌ام

در کـوفـه یـاد تـو، مــاه یـگــانــه‌ام            این شـهـر بـی‌حـیـا، شـد آشـیـانـه‌ام

از ســرِ دار بـه دلــدار نـگـاهـی دارد            آه این مرد چه چـشمان پُـر آهـی دارد

زیر لب زمزمه دارد که گرفـتار شدم            به ره مکـه هـر از گـاه نگـاهـی دارد

تن بی‌سر شده چون بیکس و بی‌یار شود            بـازى دسـت اراذل ســر بـازار شـود

تـرسم این است بـلایى که سر من آمد            بین گـودال سرِ جـسم تو تکـرار شود

ز درد غربت تو شهر،غرق آهم شد            نگـاه گـرمِ تو از دور در نگاهم شد

همین که نام تو بُردم شکست دندانم            سـلام دادم و تـنها هـمین گـناهم شد

کوفه همان شهری که مسلم کوچه گردش بود           کوفه همان شهری که تنها طوعه مردش بود

یک پـیـر زن تـنهـا پـنـاه نالـه‌هایم بود           خون دل و اشکِ بصر تنها غذایم بود

گریه‌هایم می‌شود از شـرمساری بیشتر           هر دقـیقه می‌شود این بی‌قـراری بیشتر

جای این زخم زبان ای کاش تنها می‌زدند           طعنه از هر تیغ دارد زخم کاری بیشتر

نـفـس کـشیـدن او به شماره افـتـاده            کـنار چـشـم کـبـودش سـتاره افـتاده

بزرگ مردی خود را به او نشان میداد            همین که طوعه پی راه چاره افتاده

دل بی‌قـرار من می‌تپد از فراق یاری            که نوشـته‌ام بـیاید، به دیـار بی‌قـراری

چو به عشق پا نهادم، همه هستی‌ام فنا شد            تن من به تیغ و شمشیر و سرم به چوب داری

در آسمان بی‌کسی‌ام یک ستاره نیست            غربت نشین کوفه‌ام و راهِ چاره نیست

طوفان کینه‌ها شده راهی در این دیار            دریای غـصه‌های دلم را کناره نیست

مـنـم تـجـسّـم شـیـری به دام افـتـاده            به دام جـمـعـیـتـی بـد مــرام افـتـاده

چنان پُراست شکمهایشان زمال حرام            که از سر هـمه عـشـق امـام افـتاده

وقـتی نـفـس از سیـنه بالاتـر نـیـاید            جز هِق هِق از این مردِ غمگین بر نیاید

خـیـلی بـرایِ آبـرویم بـد شد ایـنجـا            آنـقـدر بـد دیـدم که در بـاور نـیـاید

من پیک عشق هستم و نامه بر حسین             دوم فــدایـی حــرم خــواهــر حـسـیـن

لـب تـشـنـه‌ام ولی نـزنـم لـب بـه آبـها             سیراب می‌شوم فـقـط از ساغر حسین

تـنهـاتـرین غریب کجایی پسر عمو            کُـشته مرا هـوای جـدایی پسر عمو

زخـمـی‌تـرین سـتـارۀ دارالامـاره‌ام            آمـاده‌ام بـرای رهـایـی پـسـر عـمـو