اشعار

بـبار رحـمت خود را،هـمیشه بـارانی            دلم هوای تو کرده خودت که می‌دانی

دو مـاه گـریه برای عـزای تو کم بود            چه می‌شود که هـمیـشه مرا بگـریانی

دارد به دوشش کعبه هم شالِ عزایت            عالم برای تو غـمین هست و خـدایت

جبریل هم گریَد از این غم در غم تو            او هم نشسته همچو ما در روضه‌هایت

بـنـده‌ای آلـوده‌ام داری هوایم را حسین            آمدم تا بـشنوی سـوزِ صدایم را حسین

رد نکن دست نیازم را که بیچاره شوم            بار دیگر مستجابش کن دعایم را حسین

بـاز هـم در حـرمت مـیـل گـدایـی دارم            شـب جـمـعـه هـوس کرب وبلایی دارم

محشری از اثر ذکر تو در جان بر پاست            که چـنان صـور به دل آه رسـایی دارم

یا سـیّـدُالشَـهـدا، عـزیـز خـدا، حـسـین            ای نور چشم حضرت خیرُالنِّسا، حسین

با هر کسی به غیر تو بیگـانه می‌شود            آنکس که با غـم تو شود آشـنا، حـسین

عاشقت غیر از این دعـا نکند            از تو من را خـدا جـدا نـکـنـد

جـز شـمـا از هـمه جـفـا دیـدم            جـز شما هـیچ کس وفـا نکـنـد

ای گریه بر تو مایۀ آرامـشم حسین            ناز تو را به جان ودلم می‌کشم حسین

با اشک روضه صبح من آغاز می‌شود            خیس است هرشب ازغم تو بالشم حسین

ذکر خیر تو به هر جا شد و یادت کردیم            دست بر سینه به تو عرض ارادت کردیم

پادشاهی جهان حاجت ما نیست حسین            به غـلامی در خـانه‌ات عـادت کـردیم

در مسیـر خانۀ لـیلا ز جـان باید گذشت           تا وصال یار از صد امتحان باید گذشت

بابی انت و اُمّی چونکه گفـتی بر حسین           دیگر از فرزند و مال و خانمان باید گذشت

قبل از شروع خـلـقت تابـیـده آفـتـابش            لب تشنه‌ای که عمریست دلها شده کبابش

گـفـتـیـم الـسـلام و فـوراً عـلـیـکم آمـد            جانم به این سلام و جانم به این جوابش

مِی خواره‌ایم و با مدد از ذکرِ یا حُسین            هستـیم مَستْ، تا اَبـد از ذکرِ یا حُـسین

رحمت به شیر مادر هر کس که مثل ما            دائم به فیض می‌رسد از ذکرِ یا حُسین

ای که نامت تا قیامت حُسنِ بی‌حد، یاحسین           سرنوشتم را خدا با تو رقم زد، یا حسین

شاهکارِ خلقتی، عشق تو شد سنگ محک           شد جدا با حُبّ و بغضت، خوب از بد، یاحسین

من کیستم مگر، که بگویم تو کـیـستی            بـسـیـار از تو گـفـتـه‌ام اما تو نـیـستی

من هرچه گـریه می‌کـنم آدم نـمی‌شوم            ای‌کـاش تو، به حـال دلـم می‌گـریستی

توبـه‌هـایم را شکـسته اشـتـباه دیگـری            از گـناهی می‌روم سوی گـناه دیگری
لحظه لحظه پشت هم شیطان فریبم می‌دهد            می‌گـذارد بر سر هر راه چـاه دیگری

به شعر دوری تو چشم خون دوات من است           دوای دوری صحنت فقط برات من است

حـرم نـدیـده نه، آنکس که دیـده می‌دانـد           شب زیارت کویت شب وفـات من است

بنـای نـوکـری‌ام بی‌دلـیل، محکـم نیست            که در طراز شما سروری در عالم نیست

به قدر تو که خدا گفته است(اَنَا دِیَـتُک)            به پـیـشـگـاه الـهـی کـسی مُـکـرّم نیست

عالم همه یک نقطه‌ای از نونِ حسین است           عشق است چنین جاذبه در خونِ حسین است

زیبـاییِ احـساسِ من این است که جـانم           آن عاشقِ‌ دیـوانه وُ مفـتـونِ حسین است

مثل شمعی آب باید گشت پای روضه‌ات           بـال باید زد دمـادم در هـوای روضه‌ات

اعـتقاد ما دو چندان می‌شود در تکـیه‌ها           رزق ما را می‌دهد اشک عزای روضه‌ات

تو راهم دادی و دارم دو چشمانِ تر از اینجا            کجا را دارم آقاجان؟! کجا را بهتر از اینجا؟!

نوشتی سردرِ هیأت؛ نجاتم میدهد عشقت            رسیدم توشه بردارم برای محشر از اینجا

یک کهکشان خطاست حجاب میان ما            کـردار نــارواسـت حـجـاب مـیـان مـا

شهرت بلای جان حـقـیران عالم است            اعـمـال پُـر ریـاست حـجـاب میـان ما