اشعار

«تا مسیرم به درِ خانه‌ات افتاد حسین»            «خـانه آباد شدم خـانه‌ات آبـاد؛ حسین»

نه کلاسی نه کتابی نه قلمخانه و مشق            قلم و مشق و کلاسِ من و استاد؛ حسین

دو چشمت انگبین‌جوشان و لب‌هایت فرات‌آور           چراغت راه‌گستر، کشتی نوحت نجات‌آور

قلم باید شوند اشجار در ثبت دمی از تو           بـرای لـیـقـۀ کـتّـاب، دریـاهـا دوات‌آور

تو آمدی که بفهـمیم کارمان لنگ است            میان ما و حـقیقت هزار فرسنگ است

به طرز پـرچـم بـالای گـنـبدت گـفـتـی            که رنگ خون خداوند سرخ پُر رنگ است

نـاقـابـلی‌ست سـر که سـرِ دار می‌بـریم            سر داده‌ایم و از هـمه دلـدادگـان سـریم

تقـدیمِ جان؛ و دادن خـون، و نـثار سر            ما ناز یار را به همین شـیوه می‌خـریم

هر دلی را که ز داغ تو کبـابش نکنند            مثل شمع از شرر عشق توآبش نکـنند

نیست پــروانۀ پـر سوختـۀ بـزم غمت            هرکه را در غـم تو شمع مذابش نکنند

پـای غــم تـو آه، خــداهـم گـریــسـتــه            هــمــراه بـا  پـیـمـبـر اکـرم گـریـسـتـه

قطعا غریق بارش باران لطف توست            چشمی که در عـزای تو نم نم گریسته

پیمانه خالی است و کرم بی‌نهایت است            اما هـمـین گـدایـی مـا اوج عـزت است

کـودک بـه غـیـر خـانـۀ بـابـا نـمـی‌رود            یعنی هـمیـشه خـانۀ عـشّاق هـیئت است

فرقی ندارد که جـهـنـم یا بـهـشـت است            هرجا که می‌گویم حسین آن‌جا بهشت است

هر روز از این روضه به آن روضه دویده            حق دارد آن‌که گفته این دنیا بهشت است

دلی که خـانـۀ غـیر تو شد حـرم نشود            اگر دخـیـل عـلم نیست محـتـرم نـشـود

چه سود در نفس آن کسی که یک لحظه            به عهد عابس و جون تو هم قسم نشود

خیره‌ام از بیرقِ سُرخت نگاهم را نگیر            جز خودت چیزی نمی‌خواهم پناهم را نگیر

بـاز بـارَم را بـه دیـوارِ حـرم انـداخـتم            جانِ من از شانه‌هایم تکیه‌گاهم را نگیر

هزار شُکر چشمِ من پُر آب شد حسین جان            دلـم برایِ داغِ تو مُـذاب شد حسین جان

سحاب رحمتی و ما به زیرِ بارش توأیم            که بندگیِ ما از این سحاب شد حسین‌جان

قــرار دل بـی‌قــرارم حــســیـن            هـوای هـمـیـشه بـهـارم حـسین
»من از کودکی عاشقت بوده‌ام«            هنوزم تو را دوست دارم حسین

بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن            از مشـرق دلم به نگـاهی ظهـور کن

چشم امید من به دوتا قطره اشک بود            این چشمه خشک مانده، تو آن را نمور کن

هر کس که روی عشق تو محکم حساب کرد            درد جهـان غـم‌زده را کـم حساب کرد

خوشبخت آنکه خـرج عـزاخانۀ تو را            بر خـرج زندگـیـش مقـدم حساب کرد

ای که عشقت شعله‌ور در جانِ ما، جانم حسین            از ازل مهرِ تو در بنیانِ ما جانم حسین

عطرِ جانبخشِ ضریحت بی‌قرارم کرده است            کـربـلایت کـعـبۀ جانـانِ ما جـانم حسین

سرد و بی‌روحم ببین دنبال درمان آمدم            سر به زیر و روسیاهم من پشیمان آمدم

بند دنیا بـودم و عـقـبی فـرامـوشم شده            دور مانـدم از تو با حال پریـشان آمدم

شُهـرتِ ماست، مُـحـبّـانِ ابـاعـبدالله            ریـزه‌خـواریم سَـرِ خـوانِ اباعـبدالله
نظرِ فـاطمه از روزِ اَزَل بر ما بود            نـامِ مـا بـوده بـه دیـوانِ ابـا عـبـدالله

شـکـر خـدا گـدای حـسـیـنـیـم تـا ابـد            دنـبـال روضـه‌های حـسـیـنـیم تا ابـد
از کودکی مسیر دل ما مشخص است            در خــط کـربـلای حـسـیـنـیـم تـا ابـد

ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد            شبنم ز داغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد

اندازۀ عرش خدا، رفعت گرفت این خانه‌ها            روی زمین وقتی برایت روضه‌ای تشکیل شد

ای فـیـض بی‌کـرانـۀ بی‌انـتهـا حـسین            مشـق شب مـلائـکـه از ابـتدا حـسیـن

دردانـۀ خـدایـی و ریـحان مـصـطـفی            نور عـلـی و زادۀ خـیـر النـسا حـسین