اشعار

اگر چه درد؛ اگر چه هزار غم داریم            کنارِ حضرتِ معصومه ما چه کم داریم

کنارِ دخترِ باران و خواهـرِ خورشید            بهشت حرفِ کمی هست تا حرم داریم

ای چـشـمه‌های نـور تو روشنگـر دلم            ای دسـت آســمـانـی تـو بـر سـر دلــم
راز دلــم، نـــیــاز دلــم، بـــاور دلـــم            سوی تو دست‌ و‌ پـا زده بال و پـر دلـم

ای دُرّ یمِ عصمت یا حضرت معصومه           ای فـاطمۀ عـترت یا حضرت معصومه

ای خاک رهت جنّت یا حضرت معصومه           ای سایۀ تو عـفّـت یا حضرت معصومه

تا ابـد دامـنهٔ عـطـر بـهـار است اینجا            دست گل‌هاست که بر دامن یار است اینجا

هـر طـرف رایـحـهٔ بـاغ تـجـلّـی دارد            هر طرف پنجـرهٔ آیـنه‌زار است اینجا

ای دختر خورشید، ای خواهـر دریا            زهـراترین زینب زینب‌ترین زهـرا

مـاه مـقـیـم قـم، مهـتاب بیـت‌ الـنـور            در سایه‌سـار توست سـرتا سـر دنـیا

رضا نشست و به معصومه‌اش نگاه انداخت            چنان که چشمۀ ذوق مرا به راه انداخت

خدا چه خوب ادا کرده حق مطلب را            به نـام فـاطـمـه آورده است زیـنب را

ای بـهـشـت آرزوهـای بـهـشـت            ای سراپا کوثر و کـوثر سرشت
ای گـل عـطر آفـرین باغ عـشق            ای تـجــلی گـاه بـانــوی دمـشـق

بـده مـژده بر دشت خـشک گـلـوها            پُـر از بـادۀ کــوثـری شـد سـبـوهـا

بـدون توسل، رسیـدن مـحـال است            مُـصَلِّی که شد از دل بـی‌وضـوها؟

در این روزگاری که دل بیقرار است            گـدای کـریـمـه شدن افـتـخـار است

ثــواب زیــارت بـرایـم نــوشـتــنـد            خودم نه دلم سوی تو رهسپار است

بس در حـرم تو سـوز و آهـم دادند            تـخـفـیـف بـه نـامـۀ گــنــاهـم دادنـد

با اذن تو، ای فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            در وادی فـاطــمــیــه راهــم دادنــد

 پخش سبک   

آمـد بـه دنـیـا؛ دخــتــر زهــرا            یــاس بــهــشـت؛ امّ ابــیــهـــا

آمده خـورشیـد فـردای محـشر            سورۀ کوثر موسی بن جعـفـر

اولیـن بـیت غـزل وارۀ ذیـقـعـده تـویی           نیکـی مـاه از این مطـلع زیـبـا پیداست
بهر مـیـلاد تو ای دخت نکـوی موسی           در مدینه به سرای پدرت جشن بپاست

تـا دلـم از نـفـس افــتـاد، پـنـاهــم دادی           بـه حـرم بـرده ای و اذن نـگـاهـم دادی
صیغلی بر دل و این روی سیاهم دادی           بعـد هم سـوز دل و گـریـه و آهم دادی

قسمْ به صبح دل انگیز این حرم، بانو            جهانِ ماست بدون تو چون عدم، بانو

هزار و یك در رحمت به روی ما وا شد            چو آمدیم به صحـن تو صبحـدم، بانو

با نور خویش کرده خدا،جلوه گر تو را            بخشیده از جلالت خود، زیب و فر تو را

خاتون عالمی،که چنین خواست از ازل            با آفـتاب عـصمت خود، مفـتخـر تو را

یــزدان بـه بـشـر آینـه ای انـور داد            یک عـالِمــه و کـریـمــۀ دیـگـر داد

امـروز خـدا به دست جـبـریل امین            یک دستۀ گـل به موسیِ جعـفر داد

هر کس به احـتـرام مـقـام تو خـم نشد            آقـا نـشـد؛ بـزرگ نشد؛ مـحـتـرم نـشد

دل خـسته بود و راهی این آستـانه شد            دل خـستـه بود و راهـی بـاغ ارم نشد

حکم کردند که بی عشق نفس مذموم است           شکر این سینه به عشق ازلی محکوم است

از رضایی شدن تک تک ما معلوم است           دل مـسلمان شـدۀ فاطـمۀ معصوم است

عمـری غُـبارِ حضرتِ معصومه ایم ما           تا در جـوارِ حضـرتِ معـصـومه ایم ما
هر چـند بـارِ حضرتِ معـصـومه ایم ما           در سایه سارِ حضرتِ معـصومه ایم ما

بانـو بهشت گـوشۀ پنهـان چشم توست            دریـا همیشه تشنـۀ بـاران چشم توست

با تو بهار مانـدنی است و فـرشته وار            تسبیح گوی خالق سبحان چشم توست