اشعار

عالم دوباره غـرق شمیـمی معطرست            تابـیـده بر زمیـن قـمری که مـنوّرست
ماهی که در جزا ز شفیعان محشرست            معصومه آمده گل موسی بن جعفرست

لطفِ بی‌حـدّ تو در بند کـشد انسان را            پَـر و بـالی بدهـد هر نَفَـست ایـمان را
بانـویی! محـتـرمه، عالـمه و با هـیـبت            سر به تعـظیم کـشاندی همۀ نِسوان را

الـســلام عـلـیـک یــا بـانــو            بـپـذیـر این سـلام مـا بـانــو

دیـدن گـنـبـد پُـر از مـهـرت            می‌دهـد بـر دلـم صـفـا بانـو

بانـو هـمیشه خـیـر شـما می‌رسد به ما            از تو چـقـدر بوی رضا می‌رسد به ما

شاعـر شـدم که دعـبـل دربـارتان شوم            هرچه نمی‌رسد، که عبا می‌رسد به ما

تا که در صحن و سرای تو قدم برداشتم            باز عـاشق تر شدم کاغـذ قـلـم برداشتم

آمـدم عـاشـق شـدم مثل کـبوترهای تو            چون کنار دانه اینجا عشق هم برداشتم

دارد مسیـح مـا می‌آیـد دیگـر از راه            پس خیر می‌بـیند گدا سرتا سر از راه

ما قـبلۀ خود را گرفـتـیم آخـر از راه            دست نـیاز از مـا و نـاز دلبـر از راه

مژده دهید باغ را، چون برکات می‌رسد           این یَم و شوره‌زار را، قند و نبات می‌رسد

قصدش اگرچه قم نبود، دست قضا ببین عجب!           حضرت معصومه به قم، قبلِ وفات می‌رسد

خدا پوشانده بر آن قد و بالا رخت ایمان را            پدر خوانده ست در او آیه آیه شرح قرآن را

چه لطفی سایه اش افتاده یارب برسر این شهر            که غم لبریز شادی می‌کند حال پریشان را

آمدی و حق بده چشمان ما حیران شود           مقدم زهرایی تو خوب گـل باران شود

یا خلیله آمدی در حیرت این دشت داغ           تا کـویر تـشـنۀ قـم خـانۀ رضوان شود

ای دل مددی که دلبر اینجاست            دل در بَر یار و یاور اینجاست

ما را به بهـشت حاجـتـی نیست            جنات و نعیم و کـوثر اینجاست

کـوثـر امشب بـاز هـم جـاری شـده            مــوســم مــســتـی و دلــداری شـده
کـوثـری دیگـر روان شد از جـنـان            بـوی عـطرش رفـته تا هفت آسمان

« دخـتـری از اهـل بـیت آفـتـاب»            دخـتــر لــبــخــنـدهـای مـسـتـجـاب

از تـــبــــار لا فـــتــی الا عـــلـــی            وارث « من عـنـده عـلـم الکـتـاب»

روز تولدت به غـلط روز دخـتر است            در اصل روز آمدنت روز خواهر است

شـادند از حـضور تو اهـل جهان ولی            خوشحالی امام رضا جور دیگر است

روزی طـبـع مـرا بـاز کـرامت کـرده            آنکه همواره به این سینه عنایت کرده
ازخودش دم زده در شعر قیامت کرده            بـاز هـم از کـرم فـاطـمـۀ مـعـصـومـه

رحـمـت بی وقـفـه‌ای ایجاد شد            آمـد و عــرش خــدا آبــاد شـد
خانۀ موسی بن جعـفر شاد شد            غـصـه و غـم از دلـم آزاد شد

چه افتخاری از این خوبتر که دختر شد            به نام فاطمه پیوند خورد و محشر شد

که آمد و به پـدر شـادی دوچـندان داد            رسـیـد و مــایــۀ آرامـش بــرادر شـد

شبـیه فـاطمه هستی، وقـار داری تو            چـقـدر پیـش خـدا، اعـتـبار داری تو
کـنـار حوض حـیاط قـدیـم؛ فهـمـیـدم            چـقـدر، ملـتـمـس بـی‌شـمار داری تو

صدا صدای تپش های قلب باران است            و یـا که زمـزمـۀ قـاریـان قـرآن است
ستاره‌ها همه جـمعـند، دور منزلِ نور            به پشت خانۀ خورشید، راه بندان است

تو کیستی؟ سلالۀ زهـرای اطهـری            معـصومه‌ای، کریـمۀ آل پـیـمـبـری

مـمـدوحـۀ ائـمّـه و مـحـبـوبـۀ خــدا            احمد خصایل استی و صدّیقه منظری

دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را             إذن پـریدن می‌دهـی طـاووس‌ها را

وا می‌كنی سمت كـویـرِ این حوالی             با لطف پـاكـت پـای اقـیانـوس‌ها را