اشعار

ای فــدایـی راه دیـن عــبــاس            شـاهـد مـکـتب یـقـیـن عـبـاس
داشــتـی در قــیــام عــاشــورا            یـد بـیـضـا در آسـتـیـن عـباس

ای سـورۀ طـاهـایِ دل‌آرای سـه‌سـاله            سردار حـرم مـاه عـموهـای سـه‌سـاله

ای سرو علی حاصل آرامی هر رود            عطر دَم طاووس حرم مهدی موعـود

آواز عـشق بی‌تـو صدایی نداشـته‌ست            قبل از تو عشق راه به جایی نداشته‌ست

جـان ادب بـدون تو نـایی نداشـتـه‌ست            دنـیای بی‌تـو هـیچ صفـایی نداشته‌ست

جهان عـشق مُـرید مـرام عباس است            ادب همیشه در عالم به نام عباس است

طـبـیـب درد تــمــام مـذاهـب عـــالــم            کـبـوتـرانه، شـفـا جـلد بام عباس است

وقت میدان شده عباس و حسین در صف جنگ           عرصه بر لشکر دشمن شده زین حمله به تنگ

رجز هـاشـمیان روی لب و حـمـله ورند           حمله از هر دو طرف بر سپه کوفه برند

انـا فـتـحـنـای خـدا یعـنی ابالـفـضل            بی دست و فوق دستها یعنی ابالفضل

هرکـس گـرفـتـار آمده آسـوده باشد            دارالادای قـرض ما یعنی ابالفضل

مثل آشوبی که یک توفان به دریا می‌دهد           درد، گاهی شکـل زیبایی به دنیا می‌دهد

ابـرهـا را می‌بـرد تـا سـیـنـۀ دریـا ولـی           حسرت یک قطره باران را به صحرا می‌دهد

آغاز كردم شعـر خود را با اباالفضل            اذن ورودم در غـزل شد يا اباالـفضل
هرمشكلی از ديدِ من سهل است تا هست            مـشكـل گـشای مـردم دنـيـا اباالـفضل

یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل!            ای قـبـلـه گـاه شاعـر بـیـدل اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!            یا دائم الفضلِ عـلـی السائل اباالفضل!

عـبـاس عـاشقی است که هـمتا نداشته            کس تاب درک عـاشقـی‌اش را نداشته

محـرابِ ابـروان ابالـفضل قـبـله است            گـیرم که شهـر، صحـنِ مصلا نداشته

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شد از قـیـد زمـانـهـا و مـکـان‌هـا

ای از هــمــه انـبـیـا درودت            ای روح ائـمــه در وجـودت

عـالـم همه بـر در تـو سـائـل            فرزنــد علــی!‌ ابوالـفضائل!

ای نــور عـظـیـم رسـتـگـاری            وی در دل و جان زلالِ جاری

ای بـستـه دو دیـده بر دو دنـیا            وا کــرده نـگـاه سـوی عُـلـیــا

كـلید قـفـل مشكـل هاست، عـباس            به مردی شهرۀ دنیاست، عـباس

مروّت، ریزه‌خوار خوان لطفش            فتوّت، صورت و معناست، عباس

عمریست که گریان ابالفضل و حسینیم            ما بی‌سر و سامان ابالفضل و حسینـیم

گـویـیم بـه آوای جـلـی بر هـمـه دنـیـا            ای قـوم مسلمان ابالفضل و حـسـیـنـیم

دریا به وسعـت نگهت چون دچار شد            از آبـروی حـیـدری‌ات بـی‌قــرار شـد
تا بر زمین رسیدی و چشمت گشوده‌ای            خورشید و مه رسید و سپس روزگار شد

همیشه روی لـبم ذکـر یا اباالفضل است           چراکه حضرت مشکل گشا اباالفضل است

دودست داده به راه خدا وپس چه عجب           اگر که معنی دست خـدا اباالفـضل است

نه در توصیف شاعرها نه در آواز عشاقی            تو افزون تر از اندیشه فراوان تر از اغراقی

وفـاداری و شـیـدایی عـلمداری و سقایی            ندارند این صفت ها جز تو دیگر هیچ مصداقی

پروردگار فضل و ادب هردو باهم است           لقمان همیشه محضر او تا کمر خم است

مثل حسین، جود و سخایش حَسن صفت           حیدر خصال و ساقی و سردار علقم است

آیــۀ انـّـا فــتــحــنــای  قــیـام کــربــلا            آیـت الله مـعـظـم سـیـد ارض و ســمـا
حضرت ذُخر الحسین آیینۀ لطف خـدا            یابن قتال العرب یابن عـلی المرتضی