اشعار

چگونه وصف کنم یک جهان شجاعت را            چگـونه نقـش زنم چـشـمۀ عـبـادت را

چگونه ثبت کنم لحـظه‌های طاعت را            چگـونه رسم کنم راه و رسم غیرت را

مست‌اند همه، ساقی و ساغر که تو باشی            از سر نپرد مستی، در سر که تو باشی

در هـیـچ دلـی هـیـچ غــمـی راه نــدارد            دلــدار و دلارام و دلاور که تـو بـاشـی

ای چـهـرۀ مـنـوّر تو رهـنـمای خلق            ای نـوکـری خـانـۀ تو ادعـای خـلـق

اصلاً شـبـیه نیـست به ما آفـریـنشت            ای نور ذات اقدس تو مـاورای خلق

کـوه می‌سـازد نگـاهِ دلـنـشـیـنت کـاه را            یوسفِ گمگـشته کرده با تو پـیدا راه را
عـشق در ذاتِ تو مـعـنا می‌کـنـد الله را            ماهِ هفتاد و دو تن! شرمنده کردی ماه را

بـایـد دخـیـل بـارشِ الـطـافِ رب شـود            تا یک قلم به وصفِ رُخَت منتخب شود

وقتی که شعر در پیِ اوصافِ حُسنِ توست            بـایـد تــمـامِ قـافــیـه‌هـایـش ادب شــود!

ای فــدایـی راه دیـن عــبــاس            شـاهـد مـکـتب یـقـیـن عـبـاس
داشــتـی در قــیــام عــاشــورا            یـد بـیـضـا در آسـتـیـن عـباس

ای سـورۀ طـاهـایِ دل‌آرای سـه‌سـاله            سردار حـرم مـاه عـموهـای سـه‌سـاله

ای سرو علی حاصل آرامی هر رود            عطر دَم طاووس حرم مهدی موعـود

آواز عـشق بی‌تـو صدایی نداشـته‌ست            قبل از تو عشق راه به جایی نداشته‌ست

جـان ادب بـدون تو نـایی نداشـتـه‌ست            دنـیای بی‌تـو هـیچ صفـایی نداشته‌ست

جهان عـشق مُـرید مـرام عباس است            ادب همیشه در عالم به نام عباس است

طـبـیـب درد تــمــام مـذاهـب عـــالــم            کـبـوتـرانه، شـفـا جـلد بام عباس است

وقت میدان شده عباس و حسین در صف جنگ           عرصه بر لشکر دشمن شده زین حمله به تنگ

رجز هـاشـمیان روی لب و حـمـله ورند           حمله از هر دو طرف بر سپه کوفه برند

انـا فـتـحـنـای خـدا یعـنی ابالـفـضل            بی دست و فوق دستها یعنی ابالفضل

هرکـس گـرفـتـار آمده آسـوده باشد            دارالادای قـرض ما یعنی ابالفضل

مثل آشوبی که یک توفان به دریا می‌دهد           درد، گاهی شکـل زیبایی به دنیا می‌دهد

ابـرهـا را می‌بـرد تـا سـیـنـۀ دریـا ولـی           حسرت یک قطره باران را به صحرا می‌دهد

آغاز كردم شعـر خود را با اباالفضل            اذن ورودم در غـزل شد يا اباالـفضل
هرمشكلی از ديدِ من سهل است تا هست            مـشكـل گـشای مـردم دنـيـا اباالـفضل

یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل!            ای قـبـلـه گـاه شاعـر بـیـدل اباالفضل!
الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!            یا دائم الفضلِ عـلـی السائل اباالفضل!

عـبـاس عـاشقی است که هـمتا نداشته            کس تاب درک عـاشقـی‌اش را نداشته

محـرابِ ابـروان ابالـفضل قـبـله است            گـیرم که شهـر، صحـنِ مصلا نداشته

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شد از قـیـد زمـانـهـا و مـکـان‌هـا

ای از هــمــه انـبـیـا درودت            ای روح ائـمــه در وجـودت

عـالـم همه بـر در تـو سـائـل            فرزنــد علــی!‌ ابوالـفضائل!

ای نــور عـظـیـم رسـتـگـاری            وی در دل و جان زلالِ جاری

ای بـستـه دو دیـده بر دو دنـیا            وا کــرده نـگـاه سـوی عُـلـیــا

كـلید قـفـل مشكـل هاست، عـباس            به مردی شهرۀ دنیاست، عـباس

مروّت، ریزه‌خوار خوان لطفش            فتوّت، صورت و معناست، عباس

عمریست که گریان ابالفضل و حسینیم            ما بی‌سر و سامان ابالفضل و حسینـیم

گـویـیم بـه آوای جـلـی بر هـمـه دنـیـا            ای قـوم مسلمان ابالفضل و حـسـیـنـیم