اشعار

محمّد را گرامی دخت احمدپروری زهرا            ابر مرد دو عالم را یگانه همسری زهرا

تو امّ الاحـمد و اُمّ الکـتـاب و اُمّ اسـلامی            تو فرقانی، تو طاهایی، تو قدر و کوثری زهرا

با لحن عـاشـقـانه و زیـبا خطاب کن            کـوثر بـخـوان و أمّ أبیهـا خطاب کن

نـام قـشنـگ مـادرمـان را به احـترام            با نغمه‌ای ملیح و خوش آوا خطاب کن

به صورت آدم است و خلق و خویی چون ملک دارد           کسی که دست در چرخاندن چرخ فلک دارد

خدا از شادی او شاد و از خشمش غضبناک است           خدا از جنس خود روی زمین سنگ محک دارد

اگر که ماهِ دلآرا بخـوانمـش ظلم است            اگر طراوتِ باران بگـویمش بی‌جاست

اگر هوایِ بهاران بخوانمش غلط است            خطاست اینکه بگویم وسعـتش دریاست

فرو می‌ریزد امشب از نگاهت بغضِ سنگینم            چنان محصور در اشکم که جایی را نمی‌بینم

دلم خون است از صحن و سرای بی‌نشانِ تو            تو می‌بینی که می‌سوزم تو می‌دانی که غمگینم

عـلـت خـلـق مـاسـوا زهـراست            سـتـر نامـوس کـبریا زهـراست

بـر چـهــلـه نـشــیــنـی احــمــد            آنچـه دادنـد در حـرا زهـراست

روزها خـورشید را در آسـمان انداخته            چـادرش را بر سـر کـل جهـان انداخته

حرز بازوبند حیدر بوده پس با این حساب            چارچوب قـلعه را با یک تکان انداخته

شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می‌زنم            در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می‌زنم

هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است            تا دم از آن نـامِ با قـرآن برابـر می‌زنم

می‌نويسم به نام حـضرت نـور            می‌نويسم به خطِّ شعر و شعور
دست در دسـت عـشق بگـذارم            تا رسانَد مرا به فـيض حضور

الـسـلام ای مـادرِ شـاهِ شهـیـدان السلام            الـسـلام ای کـوثرِ جاریِ قـرآن الـسلام
السلام ای اشـرفِ زنهای عـالـم فـاطمه            ای زلالِ قـطره‌های نابِ بـاران السلام

داریم به دل گـرمیِ طـوفـانِ نجـف را            داریم به لب مِدحَـتِ سلـطـانِ نجف را
داریم به سَر سجـده به ایوان نجف را            خوردیم فـقـط شُکرِ خـدا نان نجف را

استجابت زیر دستِ دستهای فاطمه‌ست            بهترین کرسی عرش الله جای فاطمه‌ست
»لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمه‌ست            چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمه‌ست

قدم هرجا گذاری خاک آن زر می‌شود قطعأ            غلام حقله گوش تو ابوذر می‌شود قطعأ

من از ‌اُمِّ اَبیهـا  بودنت فـهـمیده‌ام زهـرا            کسی که دخترش باشی پیمبر می‌شود قطعأ

نامِ زهرا که کوثرِ عشق است            هـمـسرِ او دلاورِ عـشـق است
مـجـتــبـی از ســلالــۀ بــاران            به حسینش که آخرِ عشق است

شـبانه تـا که درِ رحـمتِ خـدا وا شد            تـمام شـهـر، درون قـنوت او جا شد

خـیـال کـردم، سـجـاده بـود، امـا نـه            درِ بهـشت خدا بود نیـمه شب وا شد

عـزّتی دارم مـداوم از عـطـایِ فـاطـمه            دولـتی پـایـنـده دارم از دعـایِ فـاطـمـه

کـی سـزاوارِ غـلامیِ درِ این خـانـه‌ام؟            آبـروهـا یـافـتـم از خـاکِ پـایِ فـاطـمـه

یـا فـاطــمـه! تـجـلّـیِ انــوار کـبــریـا            یا فـاطـمه! عـزیـزتـرین خـلـقتِ خـدا

شکـر خـدا برای تو من خـادمی شدم            دست خـودم نـبوده اگر فـاطـمی شدم

مروه و سعی و صفا مشعر؛ به نامِ فاطمه‌ست            احترامِ کعبه بعد از احترامِ فـاطمه‌ست

مسجد و گلدسته و محراب می‌گوید: علی            چون أمیرالمؤمنین تنها امامِ فاطمه‌ست

دوای درد دل خـسـتـۀ هـمه زهـراست            هماره بر لب عشّاق؛ زمزمه زهراست
امـیـد شیـعـۀ بی‌تـاب حـضـرت حـیـدر            میان مـعـرکۀ روز محـکـمه زهراست

چنان در سجده‌هایش استقامت می‌کند زهرا            سر سجاده تدریس عبادت می‌کند زهـرا

تبسم می‌کند حـیدر همین که گوشۀ خانه            برای زینـبش قرآن تلاوت می‌کند زهرا