اشعار

فرو می‌ریزد امشب از نگاهت بغضِ سنگینم            چنان محصور در اشکم که جایی را نمی‌بینم

دلم خون است از صحن و سرای بی‌نشانِ تو            تو می‌بینی که می‌سوزم تو می‌دانی که غمگینم

عـلـت خـلـق مـاسـوا زهـراست            سـتـر نامـوس کـبریا زهـراست

بـر چـهــلـه نـشــیــنـی احــمــد            آنچـه دادنـد در حـرا زهـراست

روزها خـورشید را در آسـمان انداخته            چـادرش را بر سـر کـل جهـان انداخته

حرز بازوبند حیدر بوده پس با این حساب            چارچوب قـلعه را با یک تکان انداخته

شاعرم؛ مثل همیشه، با قلم، در می‌زنم            در بهشتم؛ چون قلم، در وصف مادر می‌زنم

هر شب قدرم، پُر از تقدیر صبحی روشن است            تا دم از آن نـامِ با قـرآن برابـر می‌زنم

می‌نويسم به نام حـضرت نـور            می‌نويسم به خطِّ شعر و شعور
دست در دسـت عـشق بگـذارم            تا رسانَد مرا به فـيض حضور

الـسـلام ای مـادرِ شـاهِ شهـیـدان السلام            الـسـلام ای کـوثرِ جاریِ قـرآن الـسلام
السلام ای اشـرفِ زنهای عـالـم فـاطمه            ای زلالِ قـطره‌های نابِ بـاران السلام

داریم به دل گـرمیِ طـوفـانِ نجـف را            داریم به لب مِدحَـتِ سلـطـانِ نجف را
داریم به سَر سجـده به ایوان نجف را            خوردیم فـقـط شُکرِ خـدا نان نجف را

استجابت زیر دستِ دستهای فاطمه‌ست            بهترین کرسی عرش الله جای فاطمه‌ست
»لافتی الا علی» حمد و ثنای فاطمه‌ست            چونکه حیدر هم خودش اهل کسای فاطمه‌ست

قدم هرجا گذاری خاک آن زر می‌شود قطعأ            غلام حقله گوش تو ابوذر می‌شود قطعأ

من از ‌اُمِّ اَبیهـا  بودنت فـهـمیده‌ام زهـرا            کسی که دخترش باشی پیمبر می‌شود قطعأ

نامِ زهرا که کوثرِ عشق است            هـمـسرِ او دلاورِ عـشـق است
مـجـتــبـی از ســلالــۀ بــاران            به حسینش که آخرِ عشق است

شـبانه تـا که درِ رحـمتِ خـدا وا شد            تـمام شـهـر، درون قـنوت او جا شد

خـیـال کـردم، سـجـاده بـود، امـا نـه            درِ بهـشت خدا بود نیـمه شب وا شد

عـزّتی دارم مـداوم از عـطـایِ فـاطـمه            دولـتی پـایـنـده دارم از دعـایِ فـاطـمـه

کـی سـزاوارِ غـلامیِ درِ این خـانـه‌ام؟            آبـروهـا یـافـتـم از خـاکِ پـایِ فـاطـمـه

یـا فـاطــمـه! تـجـلّـیِ انــوار کـبــریـا            یا فـاطـمه! عـزیـزتـرین خـلـقتِ خـدا

شکـر خـدا برای تو من خـادمی شدم            دست خـودم نـبوده اگر فـاطـمی شدم

مروه و سعی و صفا مشعر؛ به نامِ فاطمه‌ست            احترامِ کعبه بعد از احترامِ فـاطمه‌ست

مسجد و گلدسته و محراب می‌گوید: علی            چون أمیرالمؤمنین تنها امامِ فاطمه‌ست

دوای درد دل خـسـتـۀ هـمه زهـراست            هماره بر لب عشّاق؛ زمزمه زهراست
امـیـد شیـعـۀ بی‌تـاب حـضـرت حـیـدر            میان مـعـرکۀ روز محـکـمه زهراست

چنان در سجده‌هایش استقامت می‌کند زهرا            سر سجاده تدریس عبادت می‌کند زهـرا

تبسم می‌کند حـیدر همین که گوشۀ خانه            برای زینـبش قرآن تلاوت می‌کند زهرا

آن زمینهایی که به لطف تو واجد می‌شوند            در طهارت داشتن مانند مسجد می‌شوند

کیمیای دست فـضه؛ مزد کار خانه بود            پس کـنـیزان تو دارای عـواید می‌شوند

نخ تسبیح زهرا عروة الوثقای حیدر بود           علی دنیای زهرا بود و او دنیای حیدر بود
گواهی می‌دهم زهرا فقط همتای حیدر بود           نبی هم مثل زهرا خیره بر سیمای حیدر بود

ز صبح ازل شرح غـم فاطمه‌ست            کـسی که نـدارد عـدم فـاطمه‌ست

خدا را فـقـط یک قـسم کافی است            به حق عـلی، آن قـسم فاطمه‌ست

کنارِ خالقش بود از ازل؛ از ابتدا؛ زهرا           و خواهد ماند، در آن لامکان تا انتها؛ زهرا

نزولش آیۀ تطهیر، را دریای اَطهر کرد           که بارد از زلالِ رودِ خود بر«انّما» زهرا