اشعار

نخ تسبیح زهرا عروة الوثقی حیدر بود           علی دنیای زهرا بود و او دنیای حیدر بود
گواهی می‌دهم زهرا فقط همتای حیدر بود           نبی هم مثل زهرا خیره بر سیمای حیدر بود

ز صبح ازل شرح غـم فاطمه‌ست            کـسی که نـدارد عـدم فـاطـمه‌ست

خدا را فـقـط یک قـسم کافی است            به حـق عـلی، آن قـسم فاطمه‌ست

کنارِ خالقش بود از ازل؛ از ابتدا؛ زهرا           و خواهد ماند، در آن لامکان تا انتها؛ زهرا

نزولش آیۀ تطهیر، را دریای اَطهر کرد           که بارد از زلالِ رودِ خود بر«انّما» زهرا

تو آن رازی که تا روز جزا افشا نخواهد شد           شب قدری تو! هرگز مثل تو پیدا نخواهد شد

نه آسیه، نه حوّا و نه مریم؛ تا قیامت هم           کسی هم رتبۀ صدیـقـۀ کـبرا نخواهد شد

تا توان داری گدای حضرت صدیقه باش            بی‌محابا! مبتلای حضرت صدیقه باش

افضل الأعمال عالم؛ مدح این بانو بود            تا نفس داری ندای حضرت صدیقه باش

آمـدم‌ تـا كـه عـزادار تـو مــادر بـاشـم            بین روضه ز مصیبات غمت تر باشم

آمـدم پـشـت درِ خـانـۀ تـو مـنـتــظـرم            تـا كه اذنـم بـدهی سـائل این در بـاشم

چادرت وقتی یهودی را مسلمان می‌کند           یک نگاهت عالمی را مثل سلمان می‌کند

نوکرانت جای خود آنها که صاحب منصبند           بلکه مـور خـانه‌ات کار سلـیـمان می‌کند

ای که تاجِ شرفی روی سر مادرها            ای که خاک قدم توست، تمام سرها

لحظۀ از تو نوشتن قلمم می‌لرزد…            لحـظـۀ گـفـتـنِ از رتـبـۀ تو پیکـرها

طبیب جـان پیغـمبر که بود اُمِّ ابیـهـایـش            هنوز عقل بشر مات است در حل معمایش
خدا را خواستیم اول به حق فاطمه یعنی            حدیث قدسی لولاک اینجا خورده معنایش

ای بهـشت جـاودان، ای مـلیکـۀ جهان            ای گـل محـمدی، ای بـهـار بـی‌خـزان

بضعـة النـبـوتی، حُجَـةٌ عـلی الحُـجَـج            اسـم آسـمـانـی‌ات، سُبـحـۀ فـرشتـگـان

هویدا میشد از اسرار در عالم اگر شأنت           نه عالم بلکه میکرد عرش را زیر و زبر شأنت

خلایق را خدا در صبح محشر جمع خواهد کرد           به قدر سوزنی پیدا شود آنجا مگر شأنت

نای خوبان دو عالم از نوای فاطمه است           خلقت جن و بشر اصلا برای فاطمه است

مدح او از ما نیاید حق سروده وصف او           خط به خط آیات قران در ثنای فاطمه است

وقتی هوای روضۀ ما باز مادری است            حال و هوای گریۀ ما جور دیگری است

وقـتـی کـه مـادر هـمـۀ مـاست فـاطـمـه            حسّی که بین ماست، همانا برادری است

سلک عشاق، غیر خلوت نیست            خلوت ماست روضه، جلوت نیست

ما هـمیـن جـا تـوجّـه محـضیـم            احتیاجى به کنج عـزلت نیست

فقط نه اینکه تو از انبیاء سری زهرا            که با عـلـی و پـیـمبـر بـرابری زهـرا

تو اُمّ احمد و کلثوم و زینب و حسنین            اصالـتاً به امـامـان تـو مـادری زهـرا

تا شما هستی نبی دلدار میخواهد چه کار           مرتضی با بودن تو یار میخواهد چه کار

مثل کوهی پشت مولا هستی و با این وجود           تـیغ بُـرّان حـیدر کـرّار میخواهد چه کار

بی نام تو زهـرا گـره ای واشدنی نیست           هرگز نفـسی بی تو مسیحا شدنی نیست

بوسیدن دستان تو معـراج رسـول است           فـرزنـد کـسـی اُمّ ابـیـهـا شـدنـی نیـست

وصف تو چنان است، که انشا شدنی نیست           هر چند نوشتـیم، به مـولا شـدنی نیست

مدح تو به قرآن مجید است، «به قرآن»           با شعر و غزل، وصف تو املا شدنی نیست

همه خوبانِ جهان عبد و غلامت زهرا            همه عـالـم شده دلبسته و رامت زهرا

هرکه دارد به جهان رتبه‌ای و منزلتی            میخورَد غبطه بر آن اوجِ مقامت زهرا

می نـشینم وسط روضۀ روح افـزایت            تا کـمی یاد کـنـم از مـحـن عـظمـایت

اولـیـن آرزویـم هـسـت بـمــیـرم زیـر            پـرچـم مشـکی یا فـاطـمة الـزهـرایت