اشعار

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

معلوم شد می از هیجان دور بوده است            دور از لبت مكدر و مخمور بوده است

ایـن آفــتــابِ در پـی تـحــقـیــق، آمــده            در بُعـدِ نـاشـناخـتـه‌ات كـور بوده است

باطنش هر لحظه در روی محمّد ظاهر است           در امام غایب این عصر،علمش حاضر است

مادر از نسل حسن، بابایش از نسل حسین           خلقـتی اینگونه در بین خلایق نادر است

شبیه نور؛ بی‌پایان خصالِ حضرتِ باقر           قلم شرمنده شد از وصف حالِ حضرتِ باقر

چه خورشیدانه روشن کرد تکلیف خلایق را           احادیث گوهر بار و زلالِ حضرتِ باقر

کـمیت قافـیه لـنگ و زبان شاعر لال            چرا که وصف امام است در قصیده محال

صدای پـای مسیـحا حـیـات می‌بخـشد            به عشق او فوران کرده ذوق رو به زوال

مـولای هر سرا تویی یا باقرالعلوم            از نـسل هـل اتی تویی یا باقرالعلوم

یک جلوه‌ات به ظاهر و باطن بیانگر است            پیـدای هـر کجا تویی یا باقرالعـلوم

سیلاب می‌شـویم و به دریـا نمی‌رسیم            پـرواز می‌کـنـیـم و به بـالا نـمی‌رسـیم

ایـن بــال‌هـا شـبـیـه وبـالـنـد، اَبـتــرنـد            وقـتـی به سیـر عـالم معـنـا نـمی‌رسیم

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـته‌اند دوبـاره مـرا گـدای مـدیـنـه

گرفـته است بـهـانه دلـم بـرای مـدیـنه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

ای پنجـمین امام که معـصوم هـفـتمی            از ما تو را ز دور «سلامٌ علیکـمی»

بر درد جهـل خلق، ز عـالم طبـیب‌تر            نامت غریب و قبر، ز نامت غریب‌تر

ای آنکه قبرت بی‌چراغ و سایبان است!            روضه نمی‌خواهی! مزارت روضه خوان است

گـلدسته‌ات سنگی ست  روی تربت تو            گـنبد نداری ... گـنـبـد تو آسمان است

شيعه كند مرا صدا كه حجت خدا منم            آنكه شده به كـودكى شاهد كـربـلا منم

ز بعد مرتضى على پس از حسين و مجتبى            از پس زين العـابـدين ولىّ كـربلا منم

با وضو باید از مقامت گفت            خـاتم الأنبـیاء سلامت گـفـت

مـهـربـانـیِ بـی‌حـدی داری!            خُلق و خُوی محـمدی داری

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است           توشه بر داشته از گریه و زائر شده است

دیرگـاهی است که مانند کبوتر - جبـریل           روی دیـوار بقـیـع تو مجـاور شده است

آن مـقـتـدا كه هـستی دارد قـوام از او            خورشید و ماه نـور گرفـتند وام از او

آن پنجمین امام كه معصوم هفتم است            دارد حـریـم كعـبـۀ دین احـتـرام از او

ای پـنجـمیـن امـام، یا باقـرالعـلوم            بر رفعـتـت سلام، یا باقـرالعـلـوم
بر عـلم مصطفی باب تو بود باب            وآن خـانه را تو بام، یا باقرالعلوم

ای ولــیّ‌الـلـه داور، الــســلام            ای سلامت از پـیامبـر، السلام

حجّـت خـلاق اکـبـر، الـســلام            زادۀ زهـرای اطـهـر، الـسـلام

اخـتـر پـنجـم ز بـرج آسـمان چـارمیـنم           مـن امـام ابـن امـام ابـن امـام مـتـقـیـنـم

روح عشق و جان دین و زادۀ حبل المتینم           وارث جانانه و هم نام خـتم الـمرسلیـنم

ای به تو از خالق داور سلام            از لب جانبخـش پیـمـبر سلام

ای پـدر عـالـم هـسـتـی هـمـه            نجـل عـلی یوسف دو فـاطمه

عشق آمد و مقـابـل من دفـتری گـشود            مـرغ دلـم بهـانه گرفت و پـری گشود
بـال و پـری زدم بـه بـلـنـدای آسـمـان            از لطف خود خدای کریمان دری گشود

هرجا که باشد منبری، پا منبری هست            همراه هر عرض ارادت، محضری هست

ما که به غیر از معجـزه از تو ندیـدیم            وقتی امامت می کنی پیغـمـبری هست